Hoge Raad, 13-11-2009, BK3080, 08/04594

Nr. 08/04594

13 november 2009

Aan belanghebbende is over het jaar 1999 een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd, alsmede een boete. De navorderingsaanslag en de boetebeschikking zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij in één geschrift vervatte uitspraken van de Inspecteur gehandhaafd.

Het Hof heeft het tegen die uitspraken ingestelde beroep gegrond verklaard, die uitspraken vernietigd, en de navorderingsaanslag en de boetebeschikking vernietigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

3.1.1. De aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1997 is voor belanghebbende ingediend door zijn toenmalige gemachtigde. Volgens de bij deze aangifte behorende specificaties werd onder het hoofd "aftrekpost eigen woning" aan rente en kosten van leningen afgetrokken een bedrag van ƒ 98.476. Tevens werd overige rente (persoonlijke verplichtingen) in aftrek gebracht. Naar aanleiding van (onder meer) deze aftrekposten ontstond een discussie tussen de gemachtigde en de Inspecteur omtrent de toedeling van de rente aan de eigen woning, aan een vakantiewoning en aan overige uitgaven. De gemachtigde heeft aan de Inspecteur een brief geschreven, gedagtekend 12 januari 2000, waarin eerstgenoemde een overzicht heeft gegeven van alle renteposten, gespecificeerd naar lening en bedrag, en waarbij hij aangeeft op welke punten hij het met de Inspecteur eens is en op welke punten niet. Deze brief bevat onder meer de volgende passage:

"Wij kunnen ons niet verenigen met het door u ingenomen standpunt om enkel de rente op de AMEV-hypotheek .311 te accepteren. (...). Van de lening ten bedrage van ƒ 200.000 bij de Rabobank is ƒ 50.000 besteed aan onderhoudskosten van de eigen woning. Voor het resterende bedrag van de lening alsmede voor de hypotheek à ƒ 200.000 bij de Rabobank en de lening à ƒ 465.000 bij de Rabobank gaan wij mee in uw standpunt dat deze leningen niet zijn aangegaan voor de eigen woning."

De gemachtigde is tot de volgende cijfermatige conclusie gekomen met betrekking tot het jaar 1997:

"Totaal aftrekbaar bedrag eigen woning: ƒ 35.385 + ƒ 3887 = ƒ 39.272. Derhalve is dus niet aftrekbaar ƒ 98.476 - ƒ 39.272 - ƒ 12.148 (pers. verpl.) = ƒ 47.056. (...)"

3.2. Voor het Hof was - voor zover in cassatie van belang - in geschil of de Inspecteur over een nieuw feit beschikt dat navordering rechtvaardigt als bedoeld in artikel 16 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR), dat wil zeggen een feit dat hem ten tijde van het opleggen van de primitieve aanslag niet bekend was noch redelijkerwijs bekend kon zijn.

Het Hof heeft geoordeeld dat de Inspecteur op het moment van het opleggen van de primitieve aanslag reeds over het feit beschikte dat hij ten grondslag heeft gelegd aan de bestreden navorderingsaanslag. De Inspecteur kon, naar het oordeel van het Hof, aan de hand van de brief van de gemachtigde van 12 januari 2000 en de bijlagen bij de aangifte verifiëren of de aangifte op het punt van de geclaimde renteaftrek juist was. Het Hof is daarom van oordeel dat de Inspecteur heeft nagelaten met een normale zorgvuldigheid kennis te nemen van de inhoud van de aangifte, want indien hij dat wel zou hebben gedaan, had hij in redelijkheid aan de juistheid van het aangegeven bedrag aan rente van de eigen woning behoren te twijfelen.

Het middel keert zich met rechts- en motiveringsklachten tegen het oordeel van het Hof.

3.4. In het licht van de vaststaande feiten, in het bijzonder de hiervoor in 3.1.1 en 3.1.2 vermelde afspraak voor het jaar 1997 in combinatie met de aanmerkelijke stijging van de in het onderhavige jaar in aftrek gebrachte rente van de eigen woning ten opzichte van de door de Inspecteur in 1997 geaccepteerde rente van de eigen woning, geeft het oordeel van het Hof dat de Inspecteur in redelijkheid aan de juistheid van het aangegeven bedrag aan rente van de eigen woning had behoren te twijfelen, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd.

Uitgaande van dat oordeel heeft het Hof terecht geoordeeld dat de Inspecteur in het onderhavige geval niet over een voor navordering vereist nieuw feit beschikt. Voor zover het middel van een andere opvatting uitgaat, kan het derhalve niet tot cassatie leiden

.

3.5. Het middel kan ook voor het overige niet tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 81 van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu het middel in zoverre niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie ongegrond, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op een derde van € 644, derhalve € 214,67, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand.