Hoge Raad, 26-11-2010, BO5028, 10/01679

Arrest

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof te 's-Gravenhage van 16 maart 2010, nr. BK-09/00647, betreffende een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Het geding in feitelijke instanties

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van de middelen

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

3.1.1. Belanghebbende heeft in juli 2002 een perceel grond met daarop een boerderij (hierna: de grond) aangekocht. Hij woonde toen in een eigen woning elders.

3.1.2. De aankoop van de grond en de boerderij heeft belanghebbende gefinancierd door middel van een hypothecaire lening (hierna: de lening).

3.1.3. In de loop van 2003 is komen vast te staan dat de grond waarop de boerderij stond nodig was voor een reconstructie van watergangen en de aanleg van een nieuw gemaal.

3.1.4. Belanghebbende heeft daarop het plan opgevat de boerderij te slopen en elders op het perceel een nieuwe woning te laten bouwen.

3.1.5. In 2004 is geen aanvang gemaakt met de bouw van een nieuwe woning op het perceel. Een bouwvergunning voor deze nieuwbouw is eerst in 2008 aangevraagd en verleend.

3.1.6. De Inspecteur heeft aftrek van de rente op de lening voor het jaar 2004 geweigerd, omdat het perceel en de boerderij in dat jaar naar zijn oordeel niet waren aan te merken als eigen woning als bedoeld in artikel 3.111, lid 3, Wet IB 2001.

3.2.1. Voor het Hof was in geschil of belanghebbende de over de lening in 2004 betaalde rente, ingevolge artikel 3.111, lid 3, Wet IB 2001 kon aftrekken als eigenwoningrente.

3.2.2. Het Hof heeft die vraag ontkennend beantwoord. Het Hof heeft daartoe overwogen dat belanghebbende met hetgeen hij aan feiten en omstandigheden heeft aangevoerd, niet dan wel in onvoldoende mate aannemelijk heeft gemaakt dat in het onderhavige jaar is voldaan aan de eisen die artikel 3.111, lid 3, Wet IB 2001 stelt.

3.3.1. Artikel 3.111, lid 3, Wet IB 2001 geeft uitbreiding aan het begrip eigen woning. Deze bepaling stelt daartoe twee cumulatieve eisen. In de eerste plaats moet sprake zijn van een leegstaande woning of een woning in aanbouw. In de tweede plaats moet aannemelijk zijn dat de woning uitsluitend bestemd is om in het kalenderjaar of in één van de daaropvolgende twee jaren als eigen woning in de zin van het eerste lid van artikel 3.111 Wet IB 2001 aan de belastingplichtige ter beschikking te staan (de tweejaarstermijn).

3.3.2. In het oordeel van het Hof, vermeld in 3.2.2, ligt besloten dat het Hof het niet aannemelijk acht dat het perceel in 2004 bestemd was om na de bouw van een nieuwe woning uiterlijk eind 2006 aan belanghebbende als eigen woning ter beschikking te staan. Dit oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige in cassatie niet op juistheid worden getoetst.

3.3.3. Aldus staat vast dat aan één van de in artikel 3.111, lid 3, Wet IB 2001 gestelde cumulatieve eisen (de tweejaarstermijn) niet is voldaan. Daaruit volgt dat deze bepaling in dit geval niet kan worden toegepast. De vraag of in het onderhavige geval sprake is van een woning in aanbouw behoeft derhalve geen behandeling. De beide middelen van belanghebbende, die zijn gericht tegen het oordeel van het Hof dat geen sprake is van een woning in aanbouw, kunnen daarom niet tot cassatie leiden.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president J.W. van den Berge als voorzitter, en de raadsheren M.W.C. Feteris en R.J. Koopman, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 26 november 2010.