Hoge Raad, 16-12-2011, BU8259, 10/05075

Nr. 10/05075

16 december 2011

Aan belanghebbende is een naheffingsaanslag in de belasting van personenauto's en motorrijwielen (hierna: BPM) opgelegd, alsmede een boete. De naheffingsaanslag en de boetebeschikking zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij in één geschrift vervatte uitspraken van de Inspecteur gehandhaafd.

De Rechtbank te Breda (nr. AWB 08/5778) heeft het tegen die uitspraken ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat de hiervoor in 3.1.2 vermelde naheffingsaanslag en boete terecht aan belanghebbende zijn opgelegd.

De klachten houden onder meer in dat het Hof heeft nagelaten een oordeel te geven over belanghebbendes door de Rechtbank verworpen en voor het Hof opnieuw aangevoerde stelling dat door het opleggen van de onderhavige naheffingsaanslag een dubbele heffing van BPM optreedt, aangezien op 9 juli 2008, de dagtekening van de naheffingsaanslag, voor de auto reeds BPM was betaald, en dat een dergelijke dubbele heffing in strijd is met het aan de Wet ten grondslag liggende uitgangspunt dat ter zake van een en dezelfde auto slechts eenmaal BPM wordt geheven.

3.3.1. Voor zover hier van belang is in artikel 1, leden 2 en 5, van de Wet bepaald dat BPM is verschuldigd ter zake van de registratie van een personenauto in het krachtens de Wegenverkeerswet 1994 aangehouden register van opgegeven kentekens en ter zake van de aanvang van het gebruik in Nederland van de weg in de zin van de Wegenverkeerswet 1994 met een niet-geregistreerde personenauto welke feitelijk ter beschikking staat van een in Nederland wonende natuurlijke persoon of gevestigd lichaam.

De tekst van artikel 1 van de Wet sluit niet uit dat met betrekking tot één en dezelfde personenauto de beide hiervoor omschreven belastbare feiten zich voordoen met als gevolg dat ter zake van elk van die belastbare feiten BPM is verschuldigd waarbij de schuldenaar - gelet op artikel 5 van de Wet - niet dezelfde persoon hoeft te zijn. Voorts kan als gevolg van de in de artikelen 9 en 10 van de Wet neergelegde regeling van de vaststelling van de maatstaf van heffing, afhankelijk van het tijdstip waarop de belastbare feiten zich voordoen, het verschuldigde bedrag aan BPM verschillen.

3.3.3. Gelet op het hiervoor in 3.3.1 en 3.3.2 overwogene en in het licht van het bepaalde in artikel 20, leden 1 en 2, van de AWR moet worden aanvaard dat indien met betrekking tot een personenauto het in artikel 1, lid 5, van de Wet omschreven belastbare feit zich voordoet en nadien, doch voordat ter zake van dat belastbare feit een naheffingsaanslag BPM wordt opgelegd, voor diezelfde auto verschuldigde BPM wordt betaald, ter zake van dat belastbare feit slechts BPM kan worden nageheven voor zover meer BPM is verschuldigd dan reeds is betaald.

Daarbij verdient opmerking dat een en ander geen gevolgen heeft voor de eventuele toepassing van boetebepalingen zoals in het onderhavige geval de toepassing van artikel 67f van de AWR in verband met het niet naleven van artikel 6, leden 1 en 2, van de Wet, ingevolge welke bepalingen voor een personenauto de BPM die is verschuldigd ter zake van de aanvang van het gebruik van de weg op aangifte moet worden voldaan vóór de aanvang van dat gebruik.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te Arnhem ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie betaalde griffierecht ten bedrage van € 224,

en veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 874 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand.