Hoge Raad, 16-03-2012, BV8937, 10/03753

16 maart 2012

nr. 10/03753

Aan belanghebbende is voor het jaar 2001 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd.

Belanghebbende is tegen het niet tijdig doen van uitspraak op het door haar tegen deze aanslag gemaakte bezwaar in beroep gekomen bij het Hof.

Nadien is alsnog uitspraak gedaan op het bezwaar, bij welke uitspraak de aanslag is verminderd.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

3.1.2. De echtgenoot van belanghebbende,

X, was sinds 7 december 1999 solitair bevoegd directeur en voor 50 percent aandeelhouder van E S.à r.l., een statutair in Luxemburg en feitelijk te R (België) gevestigde vennootschap (hierna: E).

3.1.4. Op of omstreeks 11 september 2001 is een bedrag van ƒ 50.000 in contanten opgenomen van een bankrekening die op naam van X1 stond (hierna: de kasopname). Het betreffende bankafschrift vermeldt als omschrijving: "Goodwill E". Deze omschrijving zag volgens belanghebbende op de overname door X1 van een relatiebestand van E.

Het opgenomen bedrag van ƒ 50.000 is op of omstreeks 11 september 2001 gestort op een bankrekening ten name van belanghebbende en haar echtgenoot onder vermelding van "Bankgar. Goodwill E". Op of omstreeks 8 november 2001 is van de laatstgenoemde bankrekening een bedrag van ƒ 50.000 overgemaakt naar ING onder vermelding van "uitbetaling claim garnr. 001".

3.1.7. Naar aanleiding van het verhandelde ter zitting van het Hof heeft de Inspecteur bij brief van 22 december 2008 de volgende verklaring, gedagtekend 15 december 2008, aan het Hof gestuurd:

"Hierbij bekrachtig ik de handelingen die AA gemandateerd als inspecteur voor 10 augustus 2004 inzake het bezwaarschrift (...) inkomstenbelasting 2001 van X-Y (...) heeft verricht.

Was getekend

(...)

voorzitter van het managementteam Belastingdienst/ P".

3.3.2. Aan de rechtsgeldigheid van het hiervoor in 3.1.8 vermelde mandaatbesluit van 10 augustus 2004 doet, anders dan belanghebbende voor het Hof heeft aangevoerd, niet af de omstandigheid dat in de aanhef van het mandaatbesluit - behalve naar artikel 10:5 Awb - mede wordt verwezen naar een artikel uit de per 1 januari 2003 vervallen Uitvoeringsregeling Belastingdienst.

Het vorenstaande brengt mee dat, indien - zoals het middel betoogt - het mandaatbesluit van 10 augustus 2004 niet in werking was getreden als gevolg van het formele gebrek dat het niet op de wettelijk voorgeschreven wijze was bekendgemaakt, de onbevoegdheid van AA uitsluitend op dit formele gebrek berustte. Belanghebbende heeft haar voor het Hof betrokken stelling dat zij is benadeeld door het optreden van AA niet hierop gegrond dat dit nadeel verband hield met de omstandigheid dat het mandaatbesluit niet op de voorgeschreven wijze was bekendgemaakt. Gelet op het bepaalde in artikel 6:22 Awb kon daarom ondanks het formele gebrek de uitspraak op het bezwaar door het Hof in stand worden gelaten (vgl. HR 7 maart 2003, nr. 37702, LJN AF5364, BNB 2003/181).

3.5. Middel 3 strekt ten betoge dat het Hof ten onrechte zich niet heeft uitgelaten over de stelling van belanghebbende dat, indien sprake is van een winstuitdeling door X1 aan belanghebbende doordat X1 een persoonlijke schuld van belanghebbende aan ING uit hoofde van de contragarantie heeft voldaan, op de voet van afdeling 3.4 van de Wet inkomstenbelasting 2001 het belastbare inkomen uit werk en woning moet worden verminderd met een (afwaarderings)verlies, omdat geen waarde valt toe te kennen aan de regresvordering op E die uit de hiervoor bedoelde voldoening aan ING voortvloeit en die is aan te merken als door belanghebbende aan E ter beschikking gesteld vermogen.

Het middel slaagt. Uit 's Hofs uitspraak blijkt niet dat het Hof deze stelling heeft behandeld, hoewel gegrondbevinding daarvan kan leiden tot vermindering van de aanslag. 's Hofs uitspraak kan derhalve niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te Arnhem ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie betaalde griffierecht ten bedrage van € 111, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 874 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand.