Hoge Raad, 22-03-2013, BZ5038, 11/05258

Arrest

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch van 16 januari 2012, nr. 10/00790, betreffende een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Het geding in feitelijke instanties

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van het in het incidentele beroep voorgestelde middel

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

3.1.1. Op 23 april 2009 heeft de Inspecteur aan belanghebbende een controlerapport toegezonden met bevindingen van een onderzoek dat door de belastingdienst is verricht naar de juistheid van eerder door belanghebbende gedane belastingaangiften. In de aanbiedingsbrief bij het controlerapport heeft de Inspecteur vermeld dat hij voornemens is overeenkomstig het vermelde in het rapport een naheffingsaanslag en navorderingsaanslagen met boete op te leggen, en met het oog daarop belanghebbende daaraan voorafgaand in de gelegenheid gesteld te reageren met nieuwe feiten of argumenten die aanleiding zouden kunnen vormen voor herziening van de in het rapport door hem ingenomen standpunten.

3.1.3. Op 29 juni 2009 heeft de Inspecteur, nadat hij zonder resultaat had geprobeerd met belanghebbende een afspraak te maken voor een gesprek naar aanleiding van de hiervoor in 3.1.2 door hem ontvangen brieven, schriftelijk meegedeeld binnenkort opdracht te geven de aanslagen, navorderingsaanslagen, naheffingsaanslagen en boetes op te leggen.

3.2. Het Hof heeft - onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 20 juli 1999, nr. 34421, LJN AA2826, BNB 1999/437 - geoordeeld dat een schriftelijk ingediend bezwaar tegen een controlerapport in de regel heeft te gelden als een bezwaarschrift tegen de op basis van dat rapport opgelegde aanslagen, mits deze reeds zijn vastgesteld dan wel nog niet zijn vastgesteld, maar de belastingplichtige kon menen dat dit wel het geval was. Naar het oordeel van het Hof kon belanghebbende op het moment van ontvangst van het controlerapport redelijkerwijs menen dat de onderhavige aanslag, hoewel niet opgelegd al wel was vastgesteld. Dit heeft het Hof gegrond op de omstandigheid dat de Inspecteur vanwege zijn in het rapport stellig ingenomen standpunt reeds (intern) zijn besluit had gevormd en dat dit besluit definitief was, zodat belanghebbende mocht menen dat het controlerapport het definitieve standpunt van de Inspecteur over de op te leggen belastingaanslagen weergaf. Het Hof heeft met toepassing van artikel 6:10, lid 1, van de Awb het bezwaar ontvankelijk geacht.

3.3. Het middel richt zich tegen de hiervoor in 3.2 omschreven oordelen van het Hof met het betoog dat het antwoord op de vraag of een bezwaarschrift op de voet van artikel 6:10, lid 1, van de Awb ontvankelijk is, niet alleen kan worden gebaseerd op de omstandigheid dat het standpunt van de Inspecteur over de op te leggen belastingaanslagen definitief was, maar dat het Hof - mede - had dienen te beoordelen of belanghebbende redelijkerwijs kon menen dat ten tijde van het schrijven van de brieven van 15 mei 2009 respectievelijk 27 mei 2009 de aanslagen reeds waren vastgesteld.

3.4. Op grond van artikel 6:10, lid 1, van de Awb blijft ten aanzien van een voor het begin van de termijn ingediend bezwaar- of beroepschrift niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien het besluit ten tijde van de indiening ingevolge het bepaalde onder letter a van dat lid wel reeds tot stand was gekomen, of ingevolge het bepaalde onder letter b van dat lid nog niet tot stand was gekomen, maar de indiener redelijkerwijs kon menen dat dit wel reeds het geval was.

3.5. Op grond van artikel 5, lid 1, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de AWR) geschiedt de vaststelling van een belastingaanslag door het ter zake daarvan opmaken van een aanslagbiljet door de inspecteur waarna de inspecteur het aanslagbiljet ter invordering ter hand stelt aan de ontvanger. Daarbij heeft de dagtekening van het aanslagbiljet te gelden als de dag waarop de belastingaanslag is vastgesteld.

4. Het principale beroep

Gelet op hetgeen hiervoor in onderdeel 3 is overwogen, behoeft het principale beroep geen behandeling.

5. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

6. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president J.A.C.A. Overgaauw als voorzitter, en de raadsheren E.N. Punt en C.H.W.M. Sterk, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 22 maart 2013.