Hoge Raad, 14-08-2015, ECLI:NL:HR:2015:2166, 14/05918

Belanghebbende is geboren [in] 1931 en is ongehuwd. Zij bewoonde tot medio mei 2010 een woning te [Q] .

In 2009 is de gezondheidstoestand van belanghebbende zodanig verslechterd dat zij heeft besloten tot aanschaf van een mantelzorgwoning, door partijen ook wel aangeduid als zorg-unit (hierna: de mantelzorgwoning), waarmee opname in een verzorgings- of verpleeghuis kon worden voorkomen. De mantelzorgwoning is geplaatst in de tuin van de woning van haar mantelzorger welke is gelegen te [Z] . De mantelzorgwoning is in juni 2010 door belanghebbende in gebruik genomen.

De totale kosten voor aanschaf en plaatsing van de mantelzorgwoning zijn door belanghebbende berekend op € 184.258,71, inclusief BTW.

De gemeente [R] heeft belanghebbende bij besluit van 5 maart 2010 op basis van artikel 4.2, lid 1, van de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) een financiële tegemoetkoming van € 5815 verstrekt voor woningaanpassingen, zijnde ongeveer 50 percent van de aanschaffingskosten van een elektrische deuropener, een onderrijdbare wastafel met spiegel, een douchezitje met armleuningen en opklapbare beugels naast het toilet, inclusief montagekosten.

Volgens artikel 6.17, aanhef en lid 1, letter d, van de Wet behoren tot de voor aftrek in aanmerking komende specifieke zorgkosten de uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan voor onder meer andere hulpmiddelen. Het begrip ‘andere hulpmiddelen’ is ontleend aan het tot 1 januari 2001 geldende artikel 46, lid 3, letter a, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964. De invoering van de Wet IB 2001 heeft geen wijziging gebracht in de betekenis van dit begrip voor de toepassing van de aftrek van specifieke zorgkosten. Zoals de Hoge Raad heeft geoordeeld in zijn arrest van 25 april 2001, nr. 36029, ECLI:NL:HR:2001:AB1297, BNB 2001/273, moet onder een ander hulpmiddel in de zojuist bedoelde zin worden verstaan een middel dat een bijzondere hoedanigheid bezit die meebrengt dat het alleen wordt gebruikt door zieke en/of invalide personen, dan wel naar zijn aard een door ziekte of invaliditeit gestoorde elementaire lichaamsfunctie kan overnemen. Middelen die niet op grond van het voorgaande gerekend kunnen worden tot de ‘andere hulpmiddelen’ worden op grond van het tweede lid van artikel 6.17 van de Wet toch als zodanig aangemerkt wanneer zij de persoon in staat stellen tot het verrichten van een normale lichaamsfunctie waartoe hij zonder dat middel niet in staat zou zijn.

Een woning voorziet naar haar aard in de huisvestingsbehoefte van haar bewoner. De kosten die verband houden met de verwerving en het aanhouden van een woning kunnen daarom niet gerekend worden tot de uitgaven wegens ziekte of invaliditeit. Dit geldt ook voor een mantelzorgwoning, waarnaartoe een persoon verhuist omdat hij in die mantelzorgwoning minder dan in zijn voormalige woning gehinderd wordt door aantasting van zijn lichaamsfuncties als gevolg van ziekte of invaliditeit, en ook voor een mantelzorgwoning waarnaartoe een persoon verhuist omdat anderen daar beter voor hem kunnen zorgen.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen in 2.3.2 heeft het Hof terecht geoordeeld dat de kosten die belanghebbende heeft gemaakt ter zake van de aanschaf en het plaatsen van de mantelzorgwoning niet kunnen worden gerekend tot de uitgaven die zij wegens ziekte of invaliditeit heeft gedaan voor andere hulpmiddelen. In zoverre faalt de klacht.

De klacht kan voor het overige evenmin tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de klacht in zoverre niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.