Hoge Raad, 13-10-2017, ECLI:NL:HR:2017:2599, 17/00233

Belanghebbende is in 2007 geïdentificeerd als houder van banktegoeden bij Van Lanschot Bankiers in Luxemburg. De inkomsten uit en de saldi van die rekeningen heeft belanghebbende niet vermeld in zijn aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) en vermogensbelasting (hierna: VB).

De Inspecteur heeft belanghebbende bij brief van 7 maart 2007 gevraagd om informatie over de banktegoeden. Belanghebbende heeft verklaard de hem toegezonden “Verklaring in het buitenland aangehouden bankrekening(en)” te zullen invullen maar nog niet over alle gegevens te beschikken. Op 13 augustus 2007 heeft hij dat laatste herhaald. De Inspecteur heeft belanghebbende bij brief van 27 november 2007 op de hoogte gesteld van het voornemen om navorderingsaanslagen op te leggen voor de IB/PVV over 1995 en 2002 en de VB over 1996, met verhogingen (1995 en 1996) dan wel een boete (2002) (hierna: de eerste serie navorderingsaanslagen).

De eerste serie navorderingsaanslagen is opgelegd met dagtekening 22 en 28 december 2007. Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen deze aanslagen en in de motivering van het bezwaar, gedagtekend 17 april 2008, ontkend rekeninghouder te zijn.

De navorderingsaanslagen en boeten over de overige jaren (hierna: de tweede serie navorderingsaanslagen) zijn aangekondigd bij brief van 22 oktober 2008 en opgelegd met dagtekening 5 en 31 december 2008. Deze aanslagen zijn opgelegd met toepassing van de verlengde navorderingstermijn van artikel 16, lid 4, AWR.

Belanghebbende heeft in hoger beroep alsnog gegevens over de banktegoeden verstrekt waarna de navorderingsaanslagen, verhogingen en boeten zijn verminderd.

Bij het Hof was onder meer in geschil of de tweede serie navorderingsaanslagen voldoende voortvarend is opgelegd.

Het Hof heeft die vraag bevestigend beantwoord. Het heeft de keuze om niet alle navorderingsaanslagen in één keer op te leggen, aanvaardbaar geacht, in het kader van het bieden van een ruime mogelijkheid aan belanghebbende om openheid van zaken te geven teneinde te komen tot een materieel juiste belastingheffing en in het kader van het in acht nemen van de vereiste zorgvuldigheid met name met betrekking tot de hoogte van de aan te brengen correcties ten behoeve van die juiste heffing. Daarbij heeft het Hof in aanmerking genomen dat belanghebbende nog in april 2008 heeft ontkend rekeninghouder te zijn. Volgens het Hof heeft de Inspecteur voldoende aannemelijk gemaakt, door het overleggen van een e-mail van 1 juli 2008, dat de bezwaarbehandelaar een ambtshalve check heeft gedaan en dat blijkens de brief van 13 augustus 2008 het dossier in de zomer van 2008 is geselecteerd om het overleggen van bankgegevens te eisen door middel van een civielrechtelijk kort geding. De door de check en de selectie voor kort geding opgeroepen vertraging heeft het Hof aanvaardbaar geacht, gelet op de noodzaak voor de Inspecteur om voldoende zekerheid te krijgen aangaande de identificatie van een belastingplichtige als rechthebbende op een vele jaren tevoren in het buitenland aangehouden tegoed. Daarbij heeft het Hof overwogen dat de vertraging van enkele maanden die met de check en de selectie voor kort geding is gemoeid, redelijk is.

Het tweede middel richt zich tegen het in 3.2.2 weergegeven oordeel van het Hof. Het middel betoogt dat onbegrijpelijk is ’s Hofs oordeel dat geen sprake is geweest van stilzitten van meer dan zes maanden. Het middel voert daartoe aan dat op het moment van de check en van de selectie om het overleggen van bankgegevens te eisen door middel van een civielrechtelijk kort geding, reeds meer dan zes maanden waren verstreken waarin de belastingdienst had stilgezeten na het opleggen van de eerste serie navorderingsaanslagen in december 2007.

Het middel faalt. De eerste serie navorderingsaanslagen is kennelijk opgelegd in december 2007 vanwege het verstrijken van de navorderingstermijn. Onder de in 3.1.2 geschetste omstandigheden kan niet worden gezegd dat de Inspecteur onvoldoende voortvarend heeft gehandeld door te wachten met het opleggen van de tweede serie navorderingsaanslagen totdat belanghebbende de toegezegde informatie zou hebben verstrekt of duidelijk werd dat belanghebbende geen informatie meer zou verstrekken (vgl. HR 22 november 2013, nr. 12/03376, ECLI:NL:HR:2013:1215, BNB 2014/3). Uit hetgeen het Hof, in cassatie onbestreden, heeft overwogen omtrent de check en de selectie voor afdoening via een civiel kort geding in 2008 valt daarom niet anders af te leiden dan dat geen sprake is geweest van onverklaarbaar stilzitten van de Inspecteur gedurende meer dan zes maanden na de ontkenning van belanghebbende (in april 2008) rekeninghouder te zijn geweest.

De overige middelen kunnen evenmin tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu die middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.