Hoge Raad, 20-10-2017, ECLI:NL:HR:2017:2654, 16/05582

In 2009 heeft belanghebbende aan de Inspecteur meegedeeld dat hij en zijn broer volledige nadere inlichtingen willen verstrekken over hun vermogens in het buitenland.

Naar aanleiding van de aangifte IB/PVV voor het jaar 2009 van belanghebbende heeft de Inspecteur aan hem vragen gesteld over de herkomst van het op een rekening bij de ABN-Amrobank in België aangehouden vermogen. Vervolgens heeft de Inspecteur de bestreden informatiebeschikking gegeven. Volgens die beschikking waren vier door de Inspecteur gestelde vragen niet beantwoord, waaronder de vraag of belanghebbende bij eventuele correcties in verband met buitenlandse vermogensbestanddelen wil afwijken van de wettelijke regeling van toedeling van 50 percent aan beide partners.

Het Hof heeft geoordeeld dat de informatiebeschikking terecht is gegeven. Volgens het Hof zijn de door de Inspecteur gestelde vragen niet of onvoldoende beantwoord. Dat geldt ook voor het verzoek om een verklaring over de verdeling van het vermogen tussen de partners. Een door belanghebbende verzonden e-mail daarover is niet de verklaring waarom de Inspecteur had verzocht, aldus het Hof.

Tegen het hiervoor in 2.2.1 vermelde oordeel van het Hof richt zich het beroepschrift in cassatie met vijf middelen.

Het derde middel richt zich onder meer tegen het oordeel van het Hof dat de informatiebeschikking terecht is gegeven, ook voor zover belanghebbende niet heeft geantwoord op de vraag of hij bij eventuele correcties in verband met buitenlandse vermogensbestanddelen wil afwijken van de wettelijke regeling van toedeling van 50 percent aan beide partners. Belanghebbende is immers niet verplicht om op die vraag antwoord te geven, aldus het middel.

Het middel slaagt in zoverre. Artikel 47 AWR verplicht tot het verstrekken van gegevens en inlichtingen welke voor de belastingheffing ten aanzien van de belastingplichtige van belang kunnen zijn. Het gaat daarbij om gegevens van feitelijke aard. De vraag of bij een correctie van de heffingsgrondslag voor het inkomen uit sparen en beleggen moet worden afgeweken van de wettelijke regeling van artikel 2.17, lid 3, Wet IB 2001 heeft betrekking op een in die wet vastgelegde keuzemogelijkheid en niet op gegevens van feitelijke aard. Belanghebbende was dus niet verplicht deze vraag te beantwoorden. De informatiebeschikking kan in zoverre niet in stand blijven.

Het vierde middel houdt in dat het Hof ten onrechte geen termijn heeft gesteld waarbinnen belanghebbende alsnog aan zijn informatieverplichtingen kan voldoen.

Voor zover het beroep tegen een informatiebeschikking ongegrond wordt verklaard is de rechtbank op grond van artikel 27e, lid 2, AWR in beginsel gehouden een nieuwe termijn vast te stellen voor het voldoen aan de in die beschikking bedoelde verplichtingen.

Een zelfde gehoudenheid geldt ingevolge artikel 27h, lid 2, AWR voor het hof, voor zover de uitspraak op het hoger beroep inhoudt dat het beroep bij de rechtbank ongegrond was. Daaraan doet niet af dat de uitspraak van de rechtbank door het instellen van het hoger beroep op grond van artikel 27h, lid 3, AWR is opgeschort, aangezien zonder uitdrukkelijke termijnstelling door het hof voor de belanghebbende onvoldoende duidelijk zou zijn tot welk moment hij na de uitspraak van het hof alsnog aan zijn in de beschikking bedoelde informatieverplichtingen kan voldoen.

Het Hof heeft verzuimd een nieuwe termijn als hiervoor bedoeld, vast te stellen. Het middel is daarom gegrond.