Hoge Raad, 28-02-2020, ECLI:NL:HR:2020:254, 19/01242

Belanghebbende heeft in de jaren 2010 tot en met 2013 inkomsten ontvangen uit persoonsgebonden budgetten (hierna: PGB’s) die zijn verstrekt aan zijn drie minderjarige kinderen. Hij heeft die inkomsten niet in zijn aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) voor die jaren vermeld. De aangiften zijn ingevuld door zijn toenmalige adviseur.

De aangifte IB/PVV voor het jaar 2010 is ingediend op 11 april 2011. De toenmalige adviseur heeft op 23 april 2011 verzocht om uitstel voor indiening van de aangiften IB/PVV voor het jaar 2010 voor 9 belastingplichtigen, onder wie belanghebbende, met toepassing van de zogenoemde Beconregeling. De Inspecteur heeft conform het verzoek uitstel verleend tot 1 mei 2012.

De aanslagen IB/PVV voor de jaren 2010 tot en met 2012 zijn vastgesteld conform de aangiften. Daarna zijn aan belanghebbende navorderingsaanslagen IB/PVV opgelegd waarbij de inkomsten uit PGB alsnog zijn belast. De navorderingsaanslag over het jaar 2010 is gedagtekend 26 november 2016. Bij de navorderingsaanslagen zijn met toepassing van artikel 67e AWR vergrijpboeten opgelegd.

Voor het Hof was in geschil (1) of de navorderingsaanslag over het jaar 2010 is opgelegd binnen de aanslagtermijn van artikel 16, lid 3, AWR en (2) of de boeten terecht zijn opgelegd.

Het Hof heeft geoordeeld dat de termijn om na te vorderen over het jaar 2010 niet is verlengd met de duur van het verleende uitstel voor indiening van de aangifte IB/PVV voor dat jaar omdat die aangifte al was ingediend toen het uitstel werd gevraagd. Het Hof heeft daaruit geconcludeerd dat ten tijde van het opleggen van de navorderingsaanslag de daarvoor geldende termijn was overschreden en dat de Rechtbank terecht de navorderingsaanslag, de boetebeschikking en de beschikking inzake heffingsrente heeft vernietigd.

Het Hof heeft de boeten voor de jaren 2011 en 2012 gehandhaafd en daarbij het volgende overwogen. Indien een belastingplichtige zich laat bijstaan door een adviseur die hij voor voldoende deskundig mocht houden en aan wiens zorgvuldige taakvervulling hij niet behoefde te twijfelen, is er geen aanleiding tot het stellen van de algemene eis dat de belastingplichtige zich ter voorkoming van fouten ook zelf in de inhoudelijke aspecten van op hem toepasselijke belastingregelingen verdiept. Dat betekent evenwel niet dat van een belastingplichtige die zijn aangifte laat verzorgen door een deskundige adviseur geen enkele toetsing mag worden verwacht wat betreft de verwerking van de door hem verstrekte feiten en bescheiden. In dit geval kan belanghebbende worden verweten dat hij niet de zorg heeft betracht die redelijkerwijs van hem kon worden gevergd bij de samenwerking met zijn adviseur en dat daarom sprake is van aan opzet grenzende grove schuld. Daarbij neemt het Hof in aanmerking dat namens belanghebbende ter zitting van het Hof is verklaard dat belanghebbende wist dat de inkomsten uit de PGB’s in de desbetreffende jaren moesten worden aangegeven en dat daarom ook alle relevante informatie aan de adviseur is verstrekt met betrekking tot door hem genoten belastbare inkomsten uit de PGB’s. Verder betrekt het Hof bij dit oordeel dat deze inkomsten een dermate groot deel van zijn belastbare inkomen uit werk en woning in de desbetreffende jaren vormden dat hem in één oogopslag duidelijk moest zijn dat de door hem verstrekte informatie niet juist in de aangiften kon zijn opgenomen en dat hij meerdere jaren achtereen werd geconfronteerd met aanslagen waarvan hem, gelet daarop, aanstonds duidelijk moest zijn dat deze evident te laag waren.