Hoge Raad, 03-04-2020, ECLI:NL:HR:2020:586, 19/00744

Belanghebbende heeft in maart 2011 op aangifte een bedrag aan belasting van personenauto’s en motorrijwielen (hierna: bpm) voldaan ter zake van de registratie van een personenauto in het Nederlandse kentekenregister. Tegen de voldoening van dat bedrag heeft belanghebbende bezwaar gemaakt. In diezelfde maand heeft de Inspecteur belanghebbende ter zake van deze registratie een naheffingsaanslag opgelegd. Belanghebbende heeft ook tegen die naheffingsaanslag bezwaar gemaakt.De Inspecteur heeft de beide bezwaren bij afzonderlijke uitspraken van 29 juni 2012 afgewezen. De Rechtbank heeft de tegen die uitspraken op bezwaar ingestelde beroepen gezamenlijk behandeld en op die beroepen beslist bij één uitspraak van 14 juni 2016.

Het Hof heeft geoordeeld dat voor de bezwaar- en beroepsfase de redelijke termijn voor het berechten van de beide geschillen is overschreden. Het Hof heeft daarom de Inspecteur en de Staat veroordeeld tot het vergoeden van de door belanghebbende op die grond geleden immateriële schade. Het Hof heeft dat bedrag voor de bezwaarfase bepaald op € 545 en voor de beroepsfase op € 2.455. Daarbij heeft het Hof verworpen het standpunt van belanghebbende dat zij voor die te lange behandeling recht heeft op een afzonderlijke vergoeding voor geleden immateriële schade ter zake van elk van de twee bezwaar- en beroepsprocedures. Het Hof heeft die verwerping erop gegrond dat i) zowel de Inspecteur als de Rechtbank de zaken gezamenlijk heeft behandeld, en ii) de onderhavige zaken in bezwaar en beroep in hoofdzaak op hetzelfde onderwerp en feitencomplex zijn gebaseerd. Daarom hoeft naar het oordeel van het Hof voor die zaken gezamenlijk slechts eenmaal het tarief van € 500 per half jaar te worden gehanteerd.

Het Hof heeft verder geoordeeld dat in de hogerberoepsfase de redelijke termijn niet is overschreden.

Het Hof heeft voor de bepaling van de redelijke termijn van berechting zowel voor de fase van bezwaar en beroep als voor de hogerberoepsfase geoordeeld dat zich een verknochtheid van zaken voordoet als bedoeld in rechtsoverweging 3.5.1 van het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252.

Middel VIII is gericht tegen het hiervoor in 2.1.2 weergegeven oordeel van het Hof dat belanghebbende geen recht heeft op een vergoeding voor elke zaak afzonderlijk.

Indien zaken vanwege hun samenhang gezamenlijk worden behandeld en beslist, moet bij overschrijding van de redelijke termijn per fase van de procedure eenmaal € 500 per half jaar als vergoeding van immateriële schade worden toegekend. In dit verband dient te worden beoordeeld of die gezamenlijk behandelde zaken in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp dan wel op voorwerpen van geschil die met elkaar samenhangen.¹ Daarvan uitgaande geeft het hiervoor in 2.1.2 weergegeven oordeel van het Hof niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Dat oordeel kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige door de Hoge Raad in de cassatieprocedure niet op juistheid worden onderzocht. Middel VIII faalt.