Hoge Raad, 24-09-2021, ECLI:NL:HR:2021:1349, 21/00449

Het bij de Rechtbank ingediende beroepschrift bevat niet de gronden van het beroep. In het beroepschrift werd de Rechtbank verzocht het beroep gezamenlijk te behandelen met eerder aanhangig gemaakte beroepen van de besloten vennootschap waarvan belanghebbende aandeelhouder is (hierna: de BV).

Met dagtekening 14 mei 2019 heeft de griffier van de Rechtbank de gemachtigde twee brieven toegezonden die betrekking hebben op het beroep van belanghebbende. Dat betreft een brief waarin de ontvangst van het hiervoor vermelde beroepschrift wordt bevestigd, en een brief (hierna: de verzuimbrief) waarbij belanghebbende in de gelegenheid wordt gesteld binnen vier weken na die datum onder meer de gronden van het beroep in te dienen. De griffier van de Rechtbank heeft met dagtekening 14 mei 2019 aan de gemachtigde vergelijkbare brieven toegezonden die betrekking hebben op door de partner van belanghebbende bij de Rechtbank ingestelde beroepen. Voorts heeft de griffier van de Rechtbank met dagtekening 14 mei 2019 brieven toegezonden aan de gemachtigde waarin wordt meegedeeld dat het voor 26 juli 2019 geplande onderzoek ter zitting van de door de BV bij de Rechtbank ingestelde beroepen zal worden uitgesteld in verband met de samenhang met de zaken van belanghebbende en haar partner.

De gronden van het beroep zijn ook binnen de in de herinneringsbrief genoemde termijn niet ingediend. De Rechtbank heeft daarop met toepassing van artikel 8:54 Awb het beroep nietontvankelijk verklaard op de grond dat het beroepschrift in strijd met artikel 6:5 Awb niet de gronden van het beroep bevat en belanghebbende dit verzuim niet heeft hersteld binnen de daartoe gestelde termijn.

Het tegen die uitspraak gedane verzet is door de Rechtbank ongegrond verklaard. Deze beslissing berust onder meer op het oordeel dat belanghebbende de gronden van het beroep niet heeft ingediend, hoewel belanghebbende daartoe bij de verzuimbrief en daarna nogmaals bij de herinneringsbrief in de gelegenheid is gesteld.

De klachten herhalen onder meer het ook in verzet aangevoerde betoog dat het de gemachtigde niet duidelijk was dat de herinneringsbrief refereerde aan de verzuimbrief en dat hem met de herinneringsbrief een laatste gelegenheid werd geboden de gronden van het beroep in te dienen.

Op grond van artikel 6:6 Awb kan het beroep niet-ontvankelijk worden verklaard indien niet is voldaan aan een of meer van de vereisten van artikel 6:5 Awb, mits de indiener van het beroepschrift gelegenheid heeft gehad het verzuim binnen een hem daartoe gestelde termijn te herstellen. De gelegenheid tot herstel moet op een zodanige wijze worden geboden, dat voor de indiener van het beroepschrift in redelijkheid geen twijfel kan bestaan welk verzuim moet worden hersteld en binnen welke termijn.

Uit de bewoordingen van de herinneringsbrief blijkt niet op welke brief van 14 mei 2019 het verzoek in de herinneringsbrief betrekking heeft. De bewoordingen van de herinneringsbrief (“uw schriftelijke reactie”) maken ook niet duidelijk dat gelegenheid tot herstel van verzuimen wordt geboden, en dat de verwijzing naar een brief van 14 mei 2019 daarom betrekking moet hebben op de verzuimbrief. Uit de bestreden uitspraak op verzet blijkt niet dat de Rechtbank heeft onderzocht of het niettemin redelijkerwijs duidelijk moest zijn dat de herinneringsbrief verwees naar de verzuimbrief , en dat met de herinneringsbrief dus alsnog gelegenheid werd geboden de gronden van het beroep in te dienen. Het hiervoor in 2.1.5 weergegeven oordeel van de Rechtbank berust daarom, gelet op hetgeen hiervoor in 2.2.2 is overwogen, ofwel op een onjuiste rechtsopvatting ofwel op een gebrekkige motivering. De hiervoor in 2.2.1 vermelde klacht slaagt daarom.