Parket bij de Hoge Raad, 07-02-2006, AU8894, 00410/05

Aanvullende conclusie inzake:

[verzoeker = verdachte]

1. Ter zitting van 20 december jongstleden concludeerde ik in de hierboven aangeduide strafzaak, maar ik werd er op gewezen dat ik een middelonderdeel over het hoofd heb gezien.

2. Dat is de klacht dat de strafmotivering mede ontoereikend is omdat het Hof een omstandigheid in aanmerking heeft genomen die zich in werkelijkheid niet heeft voorgedaan.

4. Dit middelonderdeel is terecht voorgesteld. In het uittreksel is weliswaar een lijvige aantekening opgenomen van een zaak waarin verzoeker ter zake van diverse delicten is veroordeeld, maar de laatste regel van die aantekening houdt in dat hij is vrijgesproken van het (enige) Opiumwetdelict dat in deze zaak aan de orde was.

5. In het geheel van 's Hofs straftoemetingsoverwegingen lijkt mij de verwijzing naar de eerdere veroordeling ter zake van de Opiumwet zó wezenlijk dat vernietiging van de bestreden uitspraak onontkoombaar is.

6. Daartoe strekt deze aanvullende conclusie.

Conclusie inzake:

[verzoeker = verdachte]

1. Dit cassatieberoep betreft een arrest van het Gerechtshof te 's-Gravenhage waarbij verzoeker wegens (1) " opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, aanhef en onder B van de Opiumwet gegeven verbod" , (2) " opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, aanhef en onder C van de Opiumwet gegeven verbod" en (3) "diefstal" is veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf.

2. Namens verzoeker heeft mr. C.C.M. Welten, advocaat te Rotterdam, een schriftuur houdende cassatieklachten ingediend.

3. Het enige middel bevat de klacht dat art. 359, zevende lid (OUD) Sv is geschonden doordat het Hof geen toereikende motivering heeft gegeven voor een straf die de eis van het Openbaar Ministerie (neerkomend op dezelfde straf als in eerste aanleg was bepaald) verre overtreft.

4. Door de eis van de advocaat-generaal weer te geven, en vervolgens te overwegen dat alleen een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van de door het Hof bepaalde duur een passende sanctie vormt heeft het Hof - in aanmerking genomen dat het nader uiteen heeft gezet waarom het tot dit oordeel is gekomen - genoegzaam tot uitdrukking gebracht dat het zich rekenschap heeft gegeven van de eis van de advocaat-generaal, en dat het heeft vastgesteld dat die gevorderde straf geen recht doet aan de ernst van het bewezenverklaarde, zodat daarmee niet kan worden volstaan. Aan het voorschrift van art. 359, zevende lid, Sv is voldaan, vgl. HR 8 mei 1990, griffienr. 86.939, LJN ZC8527, HR 15 april 1997, griffienr. 104.584, LJN ZC 9545 en HR 25 januari 2005, griffienr. 01374/04.

5. Het middel faalt en leent zich voor afdoening met de in art. 81 RO bedoelde korte motivering.

6. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.