Parket bij de Hoge Raad, 26-01-2007, AX0794, 41965

Nrs. 41 964 en 41 965

23 maart 2006

MR. J.A.C.A. OVERGAAUW

ADVOCAAT-GENERAAL

PROCUREUR-GENERAAL BIJ DE HOGE RAAD DER NEDERLANDEN

Derde Kamer (B)

Vermogensbelasting 1999/2000

1.2. Belanghebbende is in 1976 getrouwd met A (hierna: A). Het huwelijk is gesloten onder huwelijkse voorwaarden. Elke gemeenschap van goederen is uitgesloten en een zogenoemd 'Amsterdams verrekenbeding' was van toepassing. Het verrekenbeding luidt, voorzover hier van belang:

"Na afloop van elk kalenderjaar zijn de echtgenoten gehouden hetgeen van hun inkomsten over dat kalenderjaar onverteerd is, bij helfte te verdelen. (...) Heeft de verdeling niet binnen zes maanden na afloop van het kalenderjaar plaats gehad en heeft geen der echtgenoten binnen zeven maanden na afloop van het kalenderjaar de verdeling schriftelijk gevorderd, dan vervalt het recht tot het vorderen van deze verdeling."

2.4. De (Eerste kamer van de) Hoge Raad heeft zich in een aantal arresten uitgelaten over het Amsterdams verrekenbeding in samenhang met een vervalbeding. Zo oordeelde de Hoge Raad in Sonnevanck(10) dat een vervalbeding geldig is en niet nietig wegens strijd met dwingend recht. In Rensing/Polak(11) oordeelde de Hoge Raad echter:

"dat een beroep op [een] vervalbeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar moet worden geacht in een geval waarin een van de gewezen echtgenoten na hun echtscheiding verrekening vordert van in het verleden overgespaarde inkomsten, tenzij blijkt van, door de echtgenoot die zich op het vervalbeding beroept te stellen en zo nodig te bewijzen, omstandigheden die een beroep op het beding rechtvaardigen".(12)

2.7. In het arrest Bal/Keller(14) overwoog de Hoge Raad inzake een Amsterdams verrekenbeding:

"3.4. Een beding als het onderhavige strekt naar zijn aard ertoe dat hetgeen van de inkomsten van partijen wordt bespaard periodiek tussen hen wordt verrekend. Ieder der echtgenoten is vervolgens in staat zijn aandeel in de besparingen, door belegging, te besteden aan vorming en vermeerdering van het eigen vermogen. Laten partijen tijdens het bestaan van het huwelijk deling van het overgespaarde achterwege en blijft het recht om deling te vorderen bestaan, dan brengt een uitleg naar redelijkheid en billijkheid in verband met de aard van het beding mee dat bij het einde van het huwelijk ook de vermogensvermeerdering, ontstaan door belegging van hetgeen uit de inkomsten van een echtgenoot is bespaard, maar ongedeeld gebleven, in de verrekening wordt betrokken. Deze door de Hoge Raad in zijn voormeld arrest van 7 april 1995 aanvaarde - in zijn arresten van 19 januari 1996, NJ 1996, 617 en 28 maart 1997, RvdW 1997, 83 (NJ 1997, 581, m.nt. WMK; red.), herhaalde - opvatting houdt echter niet in dat, wanneer de aan de echtgenoten in privé toebehorende, buiten de verdeling blijvende goederen geen inkomsten hebben opgeleverd maar tijdens het bestaan van het huwelijk wel in waarde zijn gestegen, een beding als het onderhavige naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid aldus zou moeten worden uitgelegd dat (ook) zodanige waardestijgingen moeten worden verrekend als waren zij voortgekomen uit overgespaarde inkomsten. Bij een dergelijke, klaarblijkelijk door het Hof aanvaarde uitleg krijgt het beding een ruimere strekking dan met de aard ervan, mede gelet op de in de huwelijkse voorwaarden vooropgestelde uitsluiting van iedere gemeenschap van goederen, valt te rijmen."

2.8. In het arrest Slot/Ceelen(15) sluit de Hoge Raad zich aan bij overweging 5.15 van het Hof die luidt:

"De waardestijging van vermogensbestanddelen van de man, die geen inkomsten hebben opgeleverd, valt in beginsel ook buiten de verrekening. Dit zal echter anders zijn voor zover zodanige waardestijging niettemin als inkomsten behoort te worden gekwalificeerd. Dat geval zal zich voordoen ten aanzien van aandelen van de man, waarop geen winst is uitgekeerd, mits ten eerste blijkt dat uitkeerbare winst naar normen die in het maatschappelijke verkeer als redelijk worden beschouwd, wél geacht moeten worden te zijn gemaakt, en mits bovendien de man in overwegende mate bij machte was te bepalen dat de winst hem rechtstreeks of middellijk ten goede zou komen (vergelijk het bepaalde in artikel 1:126 leden 2 en 3 BW)."

2.9. In het arrest Lindner/Mannaerts(16) oordeelde de Hoge Raad over de uitvoering van een verrekenbeding bij scheiding wanneer niet te achterhalen valt wat nu binnen de verrekening valt en wat niet:

"dat partijen gehouden zijn de vermogensbestanddelen die zij tijdens hun huwelijk hebben verworven en waarvan niet kan worden vastgesteld dat zij naar de bedoeling van partijen of van een derde zonder enig recht op verrekening behoren tot het vermogen van één van de partijen, alsnog te verdelen alsof deze vermogensbestanddelen aan hen gemeenschappelijk toebehoren. In beginsel en behoudens bewijs van het tegendeel moet in een dergelijk geval immers ervan worden uitgegaan dat partijen deze vermogensbestanddelen hebben verkregen uit of door belegging van overgespaarde inkomsten."

2.10. In NJ 2005/125(17) oordeelde de Hoge Raad:

"[I]ngeval partijen aan de tussen hen overeengekomen huwelijkse voorwaarden in zoverre geen uitvoering hebben gegeven dat zij niet jaarlijks de overgespaarde inkomsten hebben verdeeld, daaraan naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid, mede in verband met de aard van het verrekenbeding, het gevolg moet worden verbonden dat partijen bij het einde van het huwelijk alsnog tot verrekening overgaan en dat in deze verrekening ook wordt betrokken de vermogensvermeerdering, die is ontstaan door belegging van hetgeen uit de inkomsten van een echtgenoot is bespaard, maar ongedeeld is gebleven. Aldus worden de periodieke verrekenplichten, die niet zijn nageleefd, omgezet in een finale verrekenplicht, waarbij veelal een andere wijze van berekening dan bij de periodieke verrekenplichten zal moeten worden toegepast. Hiermee strookt het aan te nemen dat nakoming van hetgeen op grond van de finale verrekenplicht aan een van de echtgenoten is verschuldigd, eerst bij het einde van het huwelijk kan worden gevorderd, zodat ingevolge art. 3:313 de verjaringstermijn eerst dan begint te lopen."

5.1. Artikel 4 van de Wet VB 1964 luidt:

"1. Onder bezittingen worden verstaan de goederen waaraan in het economische verkeer waarde kan worden toegekend.

2. (...)

3. Onder schulden worden verstaan de verplichtingen waaraan in het economische verkeer waarde kan worden toegekend.

(...)"

5.3. Artikel 9, eerste lid van de Wet VB 1964 luidt:

"De bezittingen en de schulden worden in aanmerking genomen naar de waarde welke daaraan in het economische verkeer kan worden toegekend."

5.5. In de totstandkomingsgeschiedenis van de Wet VB 1964 is hierover het volgende opgemerkt:(21)

"Het wettelijke begrip "vermogen" wordt in deze bepaling - welke een uitwerking vormt van de in artikel 3 opgenomen algemene omschrijving - duidelijker geformuleerd dan in de artikelen 3, juncto 8, eerste lid, van de huidige wet, doch materieel stemt de gegeven uitwerking daarmede overeen. De vraag welke de betekenis is van de in het eerste lid voorkomende omschrijving "zaken waaraan in het economische verkeer waarde kan worden toegekend" wordt daardoor op zich zelf nog niet beslist. Kon de omstandigheid dat de huidige wet stamt uit 1892 - derhalve uit een periode waarin van een fiscaalrechtelijke begripsvorming, los van hetgeen in het privaatrecht geldt, nog geen sprake was - aan rechtspraak en schrijvers een belangrijk houvast verlenen voor de opvatting dat de term "zaken" in civielrechtelijke zin moest worden verstaan, - thans bestaat voor een dergelijke aansluiting a priori aan de burgerrechtelijke norm geen aanleiding meer. Juist daarom acht ondergetekende het dienstig in het licht te stellen dat hij zich - wat er dan ook zij van de methode van interpretatie in het verleden - althans op dit gebied met de resultaten van de gevolgde uitlegging wel kan verenigen. (...)

Met betrekking tot de voorgestelde omschrijving van de schulden, welke het spiegelbeeld is van de omschrijving van de positieve vermogensbestanddelen, geldt, mutatis mutandis, hetgeen in het bovenstaande ten aanzien van de bezittingen is opgemerkt. Hoewel ook hier de huidige congruentie met de verplichtingen in de zin van het burgerlijke recht zeer wel kan worden aanvaard, zo snijdt de voorgestelde wettekst niet de mogelijkheid af voor een ontwikkeling, welke op bepaalde punten de inhoud van het fiscale begrip verplichtingen van het civiele recht verwijdert."

5.6. En voorts:(22)

"De ondergetekenden merken (...) op dat zij met de handhaving van de term zaken geenszins beogen het vermogensbegrip in het burgerlijk recht te verankeren. Integendeel, de voorgestelde omschrijving biedt naar hun oordeel aan de rechtspraak de mogelijkheid het zaaksbegrip voor de vermogensbelasting tot verdere ontwikkeling te brengen, een ontwikkeling welke zich in economische richting zou kunnen voltrekken, (...)."

5.10. In B. 8845(25) overwoog de Hoge Raad, met betrekking tot een betwiste schuld:

"dat het echter onjuist is om in het geval, dat tegen een belastingplichtige een aanspraak wordt gemaakt, welke deze betwist, bij het bepalen van zijn vermogen die aanspraak buiten aanmerking te laten op grond, dat de raad niet kan vaststellen, dat die aanspraak juist is en dus een schuld ten laste van belanghebbende bestaat;

dat in een dergelijk geval de beweerde schuld zal moeten worden geschat naar het inzicht in de kans van de verwerkelijking van de aanspraak, dat uit de ten dienste staande gegevens kan worden verkregen;"

5.11. In BNB 1954/337(26) overwoog de Hoge Raad, aangaande de geldswaarde van een aanspraak die enkel door een rechtsvordering kon worden gerealiseerd, maar waarvan de eiser niet van plan was een dergelijk vordering in te stellen:

"dat aanspraken als de onderhavige (boetes wegens overtreding van een concurrentiebeding, JO), welke doorgaans alleen door het instellen van rechtsvorderingen kunnen worden gerealiseerd, in het vermogen van een schuldeiser, die niet van zins is zodanige vordering in te stellen, geen geldswaarde vertegenwoordigen, tenzij het niet instellen van de vordering berust op overwegingen, afwijkende van die, welke een naar normaal maatschappelijk inzicht handelend en oordelend schuldeiser op grond van juridische, morele of zuiver zakelijke overwegingen ten opzichte van zodanige aanspraak zou kunnen doen gelden;"(27)

5.14. Een vorderingsrecht (het materiële recht) kwalificeert als bezitting voor de vermogensbelasting. Hetzelfde geldt mutatis mutandis voor schulden. Hiervoor is niet van belang of:

- een vordering is ingesteld, mits vaststaat dat het naar maatschappelijke opvattingen van een schuldeiser mag worden verwacht dat deze zijn aanspraak geldend zal maken (vgl. BNB 1954/337);

- de vordering wordt betwist of kan worden betwist;(31)

- de vordering pas later opeisbaar is.

6.2. Voor de bepaling van de waarde kunnen ook gegevens worden gebruikt die bekend zijn geworden en die nader licht doen schijnen op de waarde op de peildatum, vergelijk bijvoorbeeld HR 17 mei 1950, B. 8821(32), waarin belanghebbende betoogde dat voor de bepaling van de waarde van een vordering alleen rekening gehouden kon en mocht worden met hetgeen aan belanghebbende daaromtrent bekend was en kon zijn. De Hoge Raad overwoog:

"dat uit niets blijkt, dat bij die schatting, die moet plaats hebben naar den toestand op het voor de belastingheffing beslissende tijdstip, slechts die waardebepalende omstandigheden in aanmerking zouden komen, welke aan den belastingplichtige op dat tijdstip bekend waren of konden zijn;

dat het integendeel redelijk is, dat bij de schatting, welke een gegeven oplevert voor de draagkracht van den belastingplichtige, de werkelijke toestand op genoemd tijdstip als grondslag strekt, zodat een raad van beroep, geroepen om in een geschil over de geldswaarde van een vordering uitspraak te doen, rekening mag en moet houden met alle hem gebleken feiten en omstandigheden, die voor de schatting van de geldswaarde naar bedoelden toestand van belang zijn;"

6.3. Ook voor een vorderingsrecht van de ene echtgenoot op de andere dient als uitgangspunt artikel 9 Wet VB 1964, dus de waarde in het economisch verkeer. Daarbij spelen vijf elementen een rol:

a. De kans dat belanghebbende geen beroep doet op haar rechten;

b. De kans dat de vordering door de echtgenoot succesvol wordt bestreden;

c. De omvang van de onverteerd gebleven inkomsten;

d. De opeisbaarheid van de vordering en eventuele rentedragendheid, en

e. De gegoedheid van de debiteur.

7.1. Met rechts- en motiveringsklachten richt belanghebbende zich tegen 's Hofs oordeel dat belanghebbende in de onderhavige jaren een vorderingsrecht had op A. Belanghebbende stelt (in middel 1 voor beide jaren):

"Schending van het recht, in het bijzonder van het beginsel van redelijkheid en billijkheid zoals toegepast door Uw Raad in het arrest HR 19 januari 1996, 617, doordat het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbendes standpunt - inhoudende dat zij per 1 januari 1999 vanwege de werking van het vervalbeding geen vorderingsrecht uit hoofde van het verrekenbeding kon hebben - onjuist is, zulks ten onrechte (...)."

7.2. En voorts (middel 2 voor het jaar 1999):

"Schending van het recht, in het bijzonder van artikel 8:77 Awb, doordat het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende op 1 januari 1999 een vorderingsrecht heeft op A, zulks ten onrechte, althans op gronden die dat oordeel niet kunnen dragen, (...)."

7.6. Het Hof heeft dienaangaande geoordeeld:

"5.5 Belanghebbende heeft niet - althans onvoldoende - betwist dat het in casu voor A naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar was om na de echtscheiding een beroep te doen op het in artikel 2 van de huwelijkse voorwaarden opgenomen vervalbeding. Uit de stukken blijkt ook niet dat A heeft gesteld - laat staan heeft bewezen - dat sprake is van bijzondere omstandigheden die wel een beroep op het vervalbeding rechtvaardigen. Uit de onder 2.6 genoemde overeenkomst blijkt daarentegen dat A geen beroep heeft gedaan op het vervalbeding en ter voorkoming van een gerechtelijke procedure met belanghebbende overeenstemming heeft bereikt over de waarde van haar vordering uit hoofde van het verrekenbeding. Er dient derhalve van te worden uitgegaan dat het tussen A en belanghebbende overeengekomen vervalbeding niet toepasselijk is en dat het gedurende huwelijk van jaar tot jaar ontstane vorderingsrecht uit hoofde van het verrekenbeding is ontstaan."

7.12. Het vorderingsrecht van belanghebbende betreft haar aandeel in de tijdens het huwelijk (tot 1 januari 1999) onverteerd gebleven inkomsten. Het Hof heeft (in onderdeel 5.7 van zijn uitspraak) een aantal factoren opgesomd, op basis waarvan het Hof tot een waardering van het vorderingsrecht (op beide peildata) van ƒ 10.000.000 is gekomen. Het Hof overweegt:

"Bij de waardering van dit vorderingsrecht naar dat tijdstip dient wel rekening te worden gehouden met een aantal onzekere factoren, zoals deze door gemachtigden naar voren zijn gebracht: de kans dat belanghebbende uiteindelijk niet zou overgaan tot het indienen van een vordering, dat van een gerechtelijke procedure wordt afgezien of deze wordt verloren en dat alsnog van ontbinding van het huwelijk wordt afgezien (hetgeen overigens op zich niet in de weg behoeft te staan aan het alsnog uitvoeren van het verrekenbeding). Voorts moet naar het oordeel van het Hof per 1 januari 1999/2000 worden meegewogen de kans dat de wederpartij (A) een beroep zal doen op het vervalbeding. Daarnaast moet een schatting per het genoemde tijdstip worden gemaakt van de waarde van de overgespaarde inkomsten c.q. het daarmee belegde vermogen waarop belanghebbende op grond van het verrekenbeding rechtsgeldig aanspraak kan maken. Gelet op deze factoren alsmede op de vaststaande feiten dat belanghebbende op 11 december 2001 bij dagvaarding van A betaling heeft gevorderd van ƒ 42.500.000 op grond van het verrekenbeding, de in deze dagvaarding beschreven vermogensbestanddelen (...) alsmede gelet op de uiteindelijke (...) overeenstemming tussen belanghebbende en A dat de waarde van haar vorderingsrecht uit hoofde van het verrekenbeding ƒ 15.000.000 bedraagt, in onderlinge samenhang beschouwd, is het Hof van oordeel dat de waarde van belanghebbendes vorderingsrecht per 1 januari 1999/2000 ƒ 10.000.000 bedraagt."

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden

1 Belanghebbende en A zijn overeengekomen (zie het beroepschrift voor het Hof, onder 2.5) dat eventuele belastingschulden van belanghebbende (dus ook die schulden die voortvloeien uit de in geschil zijnde aanslagen) tot aan het belastingjaar 2003 ten laste komen van A. Daarmee is A materieel gezien de belanghebbende in deze zaak.. Door belanghebbende is gesteld, en door de Inspecteur niet weersproken, dat A in zijn aangiften vermogensbelasting voor de jaren 1999 en 2000 geen met de vordering verband houdende schuld heeft opgenomen. Overigens zou het wel opnemen van een schuld voor A geen gevolgen hebben omdat op hem de 68%-regeling van toepassing was. Ook als zijn vermogen verlaagd zou worden met de schuld aan zijn echtgenote, zou hij niet minder belasting verschuldigd zijn.

2 En boetes, maar die zijn door het Hof vernietigd, wat in cassatie niet wordt bestreden. Overigens heeft de Inspecteur voor het Hof aangegeven geen bezwaar te hebben tegen een waardering van de vordering op ƒ 4.300.000. Boven dat bedrag is er - volgens de Inspecteur - door belanghebbende toch niet meer belasting verschuldigd op grond van de 68%-regeling.

3 De uitspraken van het Hof (van 28 februari 2005, nrs. P03/03411 en 03/03412) zijn bij mijn weten niet gepubliceerd.

4 Ook wel het nieuw Amsterdams verrekenbeding genoemd. Dit verrekenbeding is geïntroduceerd door Van der Ploeg, zie WPNR 1959, nrs. 4585 en 4586.

5 Zie Asser-De Boer, Personen- en familierecht, 16e druk, hoofdstukken IV en V, Kluwer, Deventer 2002 en M.J.A. van Mourik en L.C.A. Verstappen, Nederlands vermogensrecht bij echtscheiding, derde druk, hoofdstuk 3, W.E.J. Tjeenk Willink, Deventer 1997.

6 Van Mourik, De ontwikkelingen in de praktijk der huwelijkse voorwaarden, een voortgezet landelijk onderzoek over de periode 1988-1990, WPNR 1992/6069.

7 Zie hiervoor Van Mourik/Verstappen, onder 3.8 en Asser-De Boer onder nr. 489.

8 De termijn kan variëren per contract.

9 Gedurende het huwelijk verjaren de vorderingen tot verdeling in ieder geval niet, zie artikel 3:321, eerste lid, onderdeel a, BW.

10 HR 18 februari 1994, NJ 1994/463, Sonnevanck, na conclusie wnd. A-G Bloembergen en met noot WMK.

11 HR 19 januari 1996, NJ 1996/617, Rensing/Polak, na conclusie A-G Mok, met noot WMK.

12 Uit de gegeven regel blijkt dus dat een succesvol beroep op een vervalbeding niet vaak zal voorkomen. Maar het vervalbeding is daarmee niet volledig afgeschreven. In HR 23 juni 2000, NJ 2001/347 (Op de Weegh/Sneek), na conclusie A-G i.b.d. Moltmaker en met noot WMK doet zich het geval voor dat de man zich met succes op het vervalbeding kan beroepen. Zie hierover ook S.F.M. Wortmann, Rechtsontwikkeling in het personen- en familierecht: flitsscheidingen en verrekeningsbedingen, WPNR 2002/6477, blz. 170.

13 HR 7 april 1995, NJ 1996/486, Vossen/Swinkels, na conclusie A-G De Vries Lentsch-Kostense, met noot WMK.

14 HR 3 oktober 1997, Bal/Keller, NJ 1998/383, na conclusie A-G De Vries Lentsch-Kostense, met noot WMK.

15 HR 2 maart 2001, Slot/Ceelen, NJ 2001/583, na conclusie A-G Langemeijer en met noot Wortmann (met name punt 3 van haar noot). Zie ook het arrest Visserijbedrijf, NJ 2001/584, na conclusie A-G Bakels en met noot Wortmann.

16 HR 26 oktober 2001, NJ 2002/93, Lindner/Mannaerts, na conclusie A-G Bakels, met noot WMK.

17 HR 6 december 2002, NJ 2005/125, na conclusie A-G Langemeijer, met noot WMK.

18 HR 2 september 2005, NJ 2006/29, Rensing/Polak II, na conclusie A-G Wesseling van Gent, met noot WMK.

19 Zie voor eventuele gevolgen van verrekening voor de Wet IB 2001 R.E.C.M. Niessen, Gevolgen van periodieke verrekening voor de inkomstenbelasting, WPNR 2002/6483, blz. 273-276.

20 Als partner kwalificeert, blijkens artikel 1.2, eerste lid, onderdeel a, Wet IB 2001, de niet duurzaam gescheiden levende echtgenoot. Het vierde lid van ditzelfde artikel vermeldt: "Een persoon die duurzaam gescheiden van zijn echtgenoot leeft, wordt voor de toepassing van dit artikel gelijkgesteld met een ongehuwde." Een ongehuwde kan alleen een fiscaal partnerschap aangaan als hij - kort gezegd - samenwoont.

21 Kamerstukken 5380, Wet op de vermogensbelasting 1958, Memorie van Toelichting (nr. 5), blz. 8.

22 Kamerstukken 5380, Wet op de vermogensbelasting 1958, Memorie van Antwoord (nr. 21), blz. 5.

23 HR 6 december 2002, NJ 2005/125, na conclusie A-G Langemeijer en met noot WMK.

24 Zoals in de onderhavige zaak op de onderhavige peildata voor de vermogensbelasting nog het geval was.

25 HR 25 oktober 1950, B. 8845.

26 HR 13 oktober 1954, nr. 11915, BNB 1954/337.

27 Voor het successierecht heeft Hof 's-Gravenhage overeenkomstig geoordeeld, vgl. BNB 1979/230.

28 Ch.P.A. Geppaart, Vermogensbelasting, vierde druk, Kluwer, Deventer 1995, blz. 74, 83 en 89.

29 Zie voorts de Fiscale Encyclopedie de Vakstudie, onderdeel Vermogensbelasting, artikelsgewijs commentaar bij artikel 4, en de Cursus Belastingrecht, onderdeel vermogensbelasting, 2.4.1.

30 Zie de Fiscale Encyclopedie de Vakstudie, onderdeel vermogensbelasting, artikelsgewijs commentaar op art. 4, aantekening 7A en art. 9, aantekening 132.

31 Vgl. de Fiscale Encyclopedie de Vakstudie, onderdeel vermogensbelasting, artikelsgewijs commentaar op art. 9, aantekening 137.

32 En onder meer HR 28 december 1955, nr. 12568, BNB 1956/56, met noot Hofstra en HR 16 juli 1993, nr. 28337, BNB 1993/298, na conclusie A-G Moltmaker en met noot Van Brunschot. Zie voorts de Fiscale Encyclopedie de Vakstudie, onderdeel vermogensbelasting, artikelsgewijs commentaar op art. 9, aantekening 23.

33 Zie voor deze arresten onderdeel 2.7 en 2.8.

34 Zie hiervoor voetnoten 1 en 2.