Parket bij de Hoge Raad, 05-01-2007, AY9928, 42683

Conclusie inzake:

X

TEGEN

DE STAATSSECRETARIS VAN FINANCIËN

1. Feiten en procesverloop

1.0. Aan de hofuitspraak en de stukken van het geding ontleen ik de volgende feiten.

1.1. Belanghebbende (geboren in 1950) en zijn echtgenote, X-Y (geboren in 1951), oefenen sinds 1 januari 1986 in de vorm van een maatschap tezamen het bakkersbedrijf uit. Zij zijn in gemeenschap van goederen gehuwd.

1.2. Vóór 1 januari 1986 oefende belanghebbende het bakkersbedrijf uit in de vorm van een eenmanszaak. Hij heeft de activa en passiva van de eenmanszaak in de maatschap ingebracht naar de stand op 31 december 1985 en voorts zijn volle arbeid, vlijt, kennis en, voor zover van belang, zijn relaties ingebracht. Het onroerend goed, een woon/winkelpand met bakkerij, aanhorigheden en ondergrond (hierna: het pand), heeft hij niet ingebracht. Het gebruik en het genot van het pand is wel in de maatschap ingebracht. De echtgenote van belanghebbende heeft haar volle arbeid, vlijt, kennis en, voor zover van belang, haar relaties ingebracht.

1.3. In de maatschapsakte was tot 1994 bepaald dat de winsten en de verliezen van de maatschap door belanghebbende voor 75% en door zijn echtgenote voor 25% worden genoten en gedragen. Met ingang van dit jaar deelt elk van beiden voor 50% in de jaarwinst c.q. het -verlies. De 75/25-verdeling is gehandhaafd ten aanzien van de buitengewone baten en lasten, waaronder ook liquidatiewinst en -verlies zijn begrepen.(1)

1.4. De echtgenoten willen uiteindelijk toe naar een evenredige verdeling van de gehele onderneming, dat wil zeggen dat beide echtgenoten voor 50% gerechtigd worden in de maatschap en dat ook het pand op dezelfde voet in de maatschap wordt ingebracht(2). Hiertoe draagt in 1999 de man met toepassing van artikel 17 van de Wet 25% van de gerechtigdheid tot de buitengewone baten en lasten over aan zijn echtgenote. In een aanvulling op de maatschapsakte, die door belanghebbende (de ondergetekende sub 1) en zijn echtgenote (de ondergetekende sub 2) op 14 juni 1999 is ondertekend, is - voor zover hier van belang - het volgende bepaald:

Artikel 1

Met ingang van 1 januari 1999 heeft de ondergetekende sub 1 de helft van zijn persoonlijke ondernemingsvermogen overgedragen aan de ondergetekende sub 2; (...)

Artikel 2

1.5. Belanghebbende heeft bij zijn aangifte inkomstenbelasting over 1999 verzocht om toepassing van de zogenoemde doorschuiffaciliteit van artikel 17 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: de Wet) op de in 1.4 bedoelde overdracht aan zijn echtgenote van 50% van het pand (zijn persoonlijke ondernemingsvermogen).

1.6. De waarde van het pand is op 5 oktober 1999 vastgesteld op ƒ 625.000.

1.7. De Inspecteur heeft bij de regeling van de aanslag de doorschuiffaciliteit van artikel 17 van de Wet toegepast op de wijziging in de verdeling van de buitengewone baten en lasten, maar geweigerd om deze faciliteit toe te passen op de overdracht van 50% van het belang in het pand. Hij heeft ter zake van deze overdracht ƒ 541.737 tot de winst van belanghebbende over 1999 gerekend. Hij is daarbij ervan uitgegaan dat de waarde in het economische verkeer van het pand ten tijde van de overdracht ƒ 625.000 beliep, dat aan privé ƒ 65.000 van die waarde moet worden toegerekend en dat de boekwaarde van het pand op dat moment ƒ 18.263 beliep. In zijn uitspraak op bezwaar heeft de Inspecteur het bedrag van ƒ 541.737 verminderd tot 50% van dit bedrag, te weten ƒ 270.868.

1.8. Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard.(3)

1.9. Belanghebbende heeft tegen de hofuitspraak beroep in cassatie ingesteld en heeft daarbij twee middelen voorgesteld. De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

2. Beschouwing

Inleiding

2.1. Het handelt in casu om een echtpaar dat in (algehele) gemeenschap van goederen is gehuwd en gezamenlijk een onderneming drijft. Aanvankelijk dreef de man in de vorm van een eenmanszaak een onderneming. Bij het aangaan van de maatschap tussen de twee echtgenoten in 1986 is alleen het gebruik van het (bedrijfs)pand ingebracht in de maatschap(4),(5). De man heeft het bestuur over het pand (hij heeft het aangekocht) en rekent het tot zijn ondernemingsvermogen, waarmee het pand buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen voor de man vormt. Vervolgens heeft de man de helft van de gerechtigdheid in het pand aan zijn echtgenote overgedragen, met als doel dat beide echtgenoten gelijkelijk tot de vermogensbestanddelen van de onderneming zijn gerechtigd. De uiteindelijk te beantwoorden vraag is of de overdracht van de gerechtigdheid in het pand geruisloos kan geschieden met toepassing van artikel 17 van de Wet.

De maatschap of vennootschap onder firma

Het aangaan van een maatschap of vennootschap onder firma

2.4. Indien een ondernemer een VOF aangaat draagt hij een deel van zijn onderneming over(9), dit leidt in beginsel tot belastingheffing over de daarbij behaalde (stakings)winst. Indien de potentiële overnemer niet over voldoende middelen beschikt om de overdrachtsprijs te voldoen kan dit een ernstige belemmering opleveren. De wetgever heeft daarom voor een aantal situaties zogenoemde doorschuiffaciliteiten in het leven geroepen(10),(11). In situaties waarin deze niet gelden heeft de praktijk zich aangepast. Zo wordt bijvoorbeeld een vermogensbestanddeel met stille reserves bij het aangaan van een VOF buiten de overdracht gehouden en als 'buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen'(12) aan de VOF ter beschikking gesteld. In andere gevallen behoudt de overdragende ondernemer zich de stille reserves voor. Ook wordt wel een met de jaren opklimmend winstaandeel voor de toetredende vennoot overeengekomen. Deze wegen kunnen ook tegelijkertijd of opvolgend worden bewandeld. Doel is steeds om belastingheffing over stille reserves uit te stellen of te beperken.

De man-vrouwfirma

2.5. Ook echtgenoten kunnen onderling een VOF aangaan. Als de (wederzijdse) onderneming(en) niet in een huwelijksgemeenschap val(t)len is er geen verschil met de situatie waarin onafhankelijke derden een VOF aangaan. De toetredende echtgenoot neemt de helft van de overneming over van de overdragende echtgenoot. Fiscaalrechtelijk valt te constateren dat de overdragende echtgenoot de helft van zijn onderneming overdraagt aan de toetredende echtgenoot en daarmee de helft van zijn onderneming staakt. De overnemende echtgenoot heeft nu ook een eigen onderneming. Beide subjectieve ondernemingen vormen samen de objectieve onderneming van de VOF.

De man-vrouwfirma en de doorschuifregeling van artikel 17 van de Wet

2.8. Aardema(16) en Van den Bos(17) waren van mening dat bij overdracht van ondernemingsvermogen tussen in algehele gemeenschap van goederen gehuwde echtgenoten geen realisatie van winst plaatsvond, waardoor er ook geen winst te belasten viel. In zoverre, zo betoogden deze auteurs, wordt aan artikel 17 van de Wet niet toegekomen. Zwemmer(18) was van mening dat sprake is van een belaste onttrekking bij de overdragende echtgenoot en dat artikel 17 van de Wet geen oplossing biedt omdat geen sprake is van een daarvoor vereiste civielrechtelijke overdracht van (een deel van) een onderneming. Stevens(19) en Essers(20) daarentegen waren de mening toegedaan dat sprake is van een tot stakingswinst leidende overdracht van een (deel van een) onderneming in fiscaalrechtelijke zin en dat in deze situatie artikel 17 van de Wet wel kan worden toegepast. Essers schreef(21):

2.11. De omstandigheid dat civielrechtelijk bij het aangaan van een VOF tussen in algehele gemeenschap van goederen gehuwde echtgenoten geen overdracht plaatsvindt(23) staat er voorts niet aan in de weg dat artikel 17 van de Wet toepassing kan vinden. In casu is dit ook niet in geschil.

Overdracht van buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen

2.12. Voorop zij gesteld dat artikel 17 van de Wet alleen toepassing kan vinden als de overdracht van een bedrijfsmiddel onderdeel uitmaakt van de overdracht van een (zelfstandig) gedeelte van een onderneming. Wanneer een tot het ondernemingsvermogen van een echtgenoot behorende onroerende zaak bij het aangaan van een man-vrouwfirma in die vennootschap wordt ingebracht kan ter zake daarvan artikel 17 van de Wet toepassing vinden. Ik meen dat niets eraan in de weg staat artikel 17 ook van toepassing te laten zijn als de overdracht van een bedrijfsmiddel plaatsvindt op een later tijdstip dan dat van het aangaan van de man-vrouwfirma, mits vaststaat dat die overdracht onderdeel uitmaakt van een gefaseerde overdracht van een (zelfstandig) gedeelte van een onderneming.

2.14. Vóór de invoering van artikel 17 van de Wet leidde een overdracht van een deel van de onderneming tot belaste (stakings)winst bij de overdragende echtgenoot in het jaar van overdracht. Dit zorgde voor liquiditeitsproblemen, nu economisch bezien (tussen de echtgenoten) deze winst niet daadwerkelijk wordt gerealiseerd. Deze problematiek heeft ertoe geleid dat er andere vormen van overdracht werden toegepast, onder meer de overdracht van een onderneming met voorbehoud van stille reserves en de overdracht van een deel van een onderneming met voor de toetredende maat een opklimmend winstaandeel. Met de invoering van artikel 17 van de Wet is de noodzaak voor dergelijke constructies tussen in algehele gemeenschap van goederen gehuwde echtgenoten voor de in die bepaling bedoelde gevallen verdwenen. Artikel 17 beoogt, blijkens de hiervoor aangehaalde parlementaire toelichting op dit artikel, een oplossing te bieden voor voornoemde problemen bij het aangaan van een man-vrouwfirma. Niets verzet zich er echter tegen artikel 17 ook toe te passen als na het aangaan van de man-vrouwfirma een verdere overdracht van de subjectieve onderneming van de ene aan de andere echtgenoot/firmant plaatsvindt doordat de winstverdeling tussen de echtgenoten wordt aangepast. Daarmee wordt ook een tegemoetkoming geboden aan ten tijde van het ontstaan van deze bepaling reeds bestaande man-vrouwfirma's waarbij, om de hiervoor geschetste liquiditeitsproblemen te voorkomen, de overdragende echtgenoot zich de stille reserves had voorbehouden en/of een opklimmend winstrecht was afgesproken.

2.15. Resteert de vraag of artikel 17 van de wet ook toepassing kan vinden bij een ten tijde van de inwerkingtreding van deze bepaling bestaande man-vrouwfirma waarbij een van de echtgenoten bij het aangaan van de firma een bedrijfsmiddel niet heeft ingebracht in de VOF, maar dat als buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen aan de onderneming van de VOF ter beschikking heeft gesteld.(26) Als de echtgenoot met buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen zijn subjectieve onderneming (zijn - zeg - 50% firma-aandeel en zijn buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen) geheel staakt door deze over te dragen aan zijn echtgenoot kan artikel 17 zonder twijfel toepassing vinden. Ook kan hij met toepassing van artikel 17 een evenredig deel van die subjectieve onderneming overdragen. Ervan uitgaande dat een echtgenoot met buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen de helft van zijn onderneming met toepassing van artikel 17 overdraagt, wordt de andere echtgenoot voor de helft gerechtigd tot de stille reserves in dat buitenvennootschappelijke ondernemingsvermogen. Vanuit de objectieve onderneming bezien is de winstverdeling dan echter nog niet 50/50. De overnemende echtgenoot was immers al gerechtigd tot 50% van de VOF-winsten en krijgt daar nu de helft van die van de andere echtgenoot bij. Om een 50/50 winstverdeling te bereiken kan de andere echtgenoot (als ook de overdragende echtgenoot jonger is dan 55 jaar) vervolgens weer een deel van haar winstgerechtigdheid met toepassing van artikel 17 terugoverdragen. Ik zie niet in waarom artikel 17 zich ertegen zou verzetten deze overdracht en terugoverdracht als het ware in een keer te 'salderen'.

2.16. Hiertegen zou kunnen worden aangevoerd dat met toepassing van artikel 17 dan (per saldo) ook alleen buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen aan de echtgenoot-firmant zou kunnen worden overgedragen. De enkele overdracht van een bedrijfsmiddel is inderdaad niet aan te merken als de overdracht van een (zelfstandig deel van) een onderneming, maar is daarvan wel sprake? Ik meen van niet, dat hoeft althans niet zo te zijn. De overdracht van het buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen kan de laatste fase vormen van de overdracht van (een evenredig deel van) de onderneming van de ene echtgenoot aan de andere. De omstandigheid dat niet alle voor die overdracht noodzakelijke (rechts)handelingen in hetzelfde jaar plaatsvinden doet er dan niet aan af dat zij onderdeel vormen van die overdracht en dat artikel 17 daarop toepassing kan vinden. Voor een gefaseerde overdracht (dat wil zeggen een overdracht die zich over meer dan een jaar uitstrekt) kunnen verschillende redenen zijn. Een voor de hand liggende reden is dat de man-vrouwfirma is aangegaan voordat artikel 17 van de Wet is ingevoerd.(27) De echtgenoten hebben van inbreng van het buitenvennootschappelijke ondernemingsvermogen in de man-vrouwfirma dan afgezien vanwege de fiscale belemmeringen. In die situatie is de toepassing van artikel 17 in deze (laatste) fase van de overdracht van een deel van de onderneming volstrekt in overeenstemming met doel en strekking van die bepaling.(28)

2.17. Ik beantwoord de in 2.15 opgeworpen vraag dus bevestigend. De toepassing van artikel 17 van de Wet staat zowel open voor een overdracht van (een zelfstandig deel van) een onderneming ineens als voor een gefaseerde overdracht daarvan. Ondersteuning hiervoor is te vinden in de wetsgeschiedenis (zie onderdeel 2.13). De overdracht ineens is door de invoering van artikel 17 van de Wet aantrekkelijk geworden, waar vóór de invoering van artikel 17 veel maatschappen zijn aangegaan onder fiscaal geïndiceerde voorwaarden (voorkomen van stakingswinst). Het past bij doel en strekking van artikel 17 om dit artikel in laatstgenoemde gevallen ook van toepassing te doen zijn op overdrachten die voortvloeien uit de (mogelijke) gevolgen die de invoering van artikel 17 van de Wet juist probeert weg te nemen.

2.18. Dat betekent dat bij de overdracht van een bedrijfsmiddel als een bedrijfspand (met daarin aanwezige stille reserves) gekeken moet worden naar een eventuele samenhang met de overdracht van een deel van de onderneming. Als de overdracht deel uitmaakt van een samenstel van handelingen dat tot doel heeft om tot een gelijke verdeling tussen de echtgenoten te geraken die ook bereikt had kunnen worden door de overdracht ineens van de helft van de onderneming, dan kan artikel 17 van de Wet toepassing vinden.

3. Behandeling van de middelen

4.2. Het hof is met de Inspecteur van oordeel dat artikel 17 van de Wet niet de ruimte biedt de doorschuiffaciliteit ook toe te passen op de winst die belanghebbende in hetzelfde jaar heeft behaald met de overdracht aan zijn echtgenote van het 50%-belang in het pand. Deze overdracht is aan te merken als een inbreng van het pand in de maatschap en staat als zodanig los van de wijziging van de verdeling van de buitengewone baten en lasten van de maatschap. Van de met de inbreng behaalde winst kan daarom naar het oordeel van het hof niet worden gezegd dat zij is behaald met of bij de staking van het aan zijn echtgenote overgedragen gedeelte van zijn onderneming. Dat het pand dienstbaar is aan de gehele, gezamenlijke onderneming, doet daaraan niet af. Evenmin doet daaraan af de omstandigheid dat de inbreng tegelijk met de in 4.1 bedoelde overdracht heeft plaatsgevonden en tot doel had om, als sluitstuk, de echtgenote ook voor 50% te laten delen in het belang in het pand."

3.2. Belanghebbende bestrijdt 's Hofs oordeel, vervat in onderdeel 4.2 van zijn uitspraak, met twee cassatiemiddelen.

3.3. Het Hof heeft - in cassatie onbestreden - vastgesteld dat de inbreng van het pand in de maatschap, zoals het Hof het delen van het bestuur over het pand door beide echtgenoten omschrijft, tegelijk plaatsvond met de overdracht van een deel van de gerechtigdheid in de maatschap en dat de overdracht heeft plaatsgevonden en tot doel had om, als sluitstuk, de echtgenote ook voor 50% te laten delen in het pand.

3.4. De door het Hof vastgestelde feiten en de stukken van het geding leiden tot de conclusie dat de overdracht deel uitmaakt van een samenstel van handelingen dat tot doel heeft tot een gelijke gerechtigdheid van de echtgenoten tot het vermogen van de voor gezamenlijke rekening gedreven onderneming te geraken die ook bereikt had kunnen worden door de overdracht ineens van de helft van de onderneming. Belanghebbende heeft dit gesteld in zijn pleitnota voor het Hof en het Hof heeft dit - in cassatie niet bestreden - vastgesteld in overweging 4.2.

3.5. In een dergelijk geval verzetten doel en strekking van artikel 17 van de Wet zich niet tegen toepassing van deze bepaling (zie onderdelen 2.15 - 2.18). Het Hof heeft geen andere feiten vastgesteld die tot een ander oordeel zouden moeten leiden.

3.6. Als het Hof met zijn oordeel dat de overdracht van het pand los staat van de verdeling van de buitengewone baten en lasten van de maatschap (onderdeel 4.2, tweede volzin) heeft bedoeld een feitelijk oordeel te geven over een gebrek aan samenhang, dan is dit oordeel onbegrijpelijk. De stukken van het geding laten geen andere conclusie toe dan dat die overdracht onderdeel uitmaakt van een samenstel van handelingen om te geraken tot een gelijke gerechtigdheid van beide echtgenoten (door belanghebbende gesteld en door de Inspecteur niet weersproken). Als het Hof heeft bedoeld dat inbreng in een maatschap van een bedrijfsmiddel ook onder de gestelde omstandigheden geen onderdeel kan vormen van een overdracht van een (zelfstandig deel van een onderneming) is het uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting.

3.7. De middelen, die 's Hofs voornoemde oordeel bestrijden, slagen derhalve. De uitspraak van het Hof kan niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak zelf afdoen. De stukken van het geding laten geen andere gevolgtrekking toe dan dat de berekening van het belastbare inkomen voor het jaar 1999 overeenkomstig het standpunt dat belanghebbende heeft ingenomen, leidt tot een negatief bedrag. Het bezwaar tegen de aanslag dient derhalve(29) geacht te worden mede te zijn gericht tegen de in de aanslag besloten liggende beslissing van de Inspecteur om naast de vaststelling van de aanslag voor 1999 op de voet van artikel 51a van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 een beschikking te geven, houdende vaststelling van het verlies over dat jaar op nihil. Nu het standpunt van belanghebbende met betrekking tot het te beslechten geschilpunt juist is bevonden en de stukken van het geding geen andere conclusie toelaten dan dat dit leidt tot een belastbaar inkomen van negatief ƒ 4476, kan de Hoge Raad de aanslag verminderen tot nihil en tevens het verlies vaststellen op laatstgenoemd bedrag.

4. Conclusie

Ik concludeer tot gegrondverklaring van het beroep in cassatie.