Parket bij de Hoge Raad, 25-03-2008, BC4290, 03601/06

Conclusie inzake:

[Verdachte]

1. Verdachte is door het Gerechtshof te Leeuwarden bij arrest van 25 juli 2006 wegens subsidiair "medeplegen van mishandeling" veroordeeld tot een taakstraf bestaande uit een werkstraf voor de duur van vijftig uren, subsidiair 25 dagen hechtenis.

2. Namens verdachte heeft mr. R.P. Snorn, advocaat te Heerenveen, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld.

3. Het middel behelst de klacht dat 's Hofs strafmotivering in het licht van de bewezenverklaring en de kwalificatie onbegrijpelijk is. Blijkens de toelichting op het middel komt de klacht er in de kern op neer dat het Hof in de aanvulling op het verkorte arrest verbeteringen in dat verkorte arrest heeft aangebracht die niet zijn toegestaan.

Het Hof heeft dit bewezenverklaarde in het verkorte arrest gekwalificeerd als: "subsidiair: medeplegen van mishandeling".

5. De duidelijkheid die aldus lijkt te zijn geschapen, wordt door de overige inhoud van het verkorte arrest goeddeels tenietgedaan. Het begint er al mee dat een uitdrukkelijke beslissing dat het Hof van het primair tenlastegelegde heeft vrijgesproken, ontbreekt. In het dictum (p. 4 van het arrest) valt zelfs te lezen het primair tenlastegelegde wordt bewezenverklaard. Dat strookt met de zowel op p. 3 van het arrest als in het dictum (p. 4) voorkomende zinsnede dat het Hof niet bewezen acht "hetgeen aan verdachte als voormeld primair (curs. van mij, Kn) meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven als bewezen is aangenomen". Dat strookt ook met het feit dat op p. 4 de artt. 45 en 302 als toepasselijk zijn aangehaald (en niet art. 300 Sr).

Verdachte heeft samen met zijn zoon het slachtoffer [slachtoffer] toegetakeld. Hij kreeg klappen. Terwijl de zoon van verdachte het slachtoffer bleef slaan, heeft verdachte een pvc-buis opgehaald. Met die buis heeft hij het slachtoffer meerdere keren tegen het lichaam geslagen. Verdachte en zijn zoon hebben het slachtoffer dusdanig mishandeld, dat hij hierdoor het bewustzijn verloor. Op deze wijze hebben verdachte en zijn zoon de lichamelijke integriteit van het slachtoffer geschonden en hebben zij zijn gezondheid in gevaar gebracht.

Hoewel het hof met de advocaat-generaal van oordeel is dat dit een ernstig feit betreft, zal het hof, anders dan gevorderd, aan verdachte geen vrijheidstraf opleggen, ook niet in voorwaardelijke zin. Gelet op het feit dat verdachte het conflict niet heeft geïnitieerd en gelet op het feit dat uit het uittreksel uit het Justitieel Documentatieregister d.d. 23 mei 2006 niet blijkt van recente veroordelingen, is een dergelijke vrijheidsstraf geen passende sanctie. De feiten rechtvaardigen echter wel een onvoorwaardelijke werkstraf. Nu het hof, anders dan de rechtbank, tot bewezenverklaring van het primair ten laste gelegde komt, zal het hof aan verdachte een werkstraf opleggen van dezelfde duur als door de advocaat-generaal gevorderd."

8. De aanvulling op de bestreden uitspraak als bedoeld in art. 365a, tweede lid, Sv bevat voorts de volgende overweging:

9. Een dergelijke wijziging in de aanvulling op het verkorte arrest is volgens de steller van het middel niet toegestaan. Uit jurisprudentie kan worden opgemaakt dat in de aanvulling op het verkorte arrest wijzigingen van de bewezenverklaring, de kwalificatie of de strafmotivering niet zijn toegelaten. Dat laat onverlet dat fouten in het verkorte arrest in bepaalde gevallen als een kennelijke misslag kunnen worden opgevat. Dat er in casu sprake is van een kennelijke misslag wordt in de toelichting op het middel niet aannemelijk geacht, nu het Hof uitdrukkelijk heeft overwogen dat hij "anders dan de rechtbank tot een bewezenverklaring komt van het primair ten laste gelegde".

10. Ook ik zou menen dat de mantel der liefde niet groot genoeg is om de verregaande slordigheden in het verkorte arrest toe te dekken. Ik merk daarbij op dat met het "verbeterblad" niet eens alle misslagen zijn rechtgezet.(1) Belangrijker is dat, als het "verbeterblad" wordt weggedacht, bepaald niet duidelijk of het Hof nu wegens het primair tenlastegelegde danwel wegens het subsidiair tenlastegelegde heeft veroordeeld. Op dat essentiële punt is het arrest van het Hof innerlijk tegenstrijdig. Die tegenstrijdigheid werkt tot in het dictum door, terwijl juist de beslissingen in het dictum ondubbelzinnig dienen te zijn vastgelegd. Het is anders gezegd nog maar de vraag of de voorgestelde verbeteringen geen afbreuk doen aan de "essentie" van 's Hofs arrest omdat onduidelijk is wat die essentie is. Voor een verbeterde lezing van het arrest zie ik daarom geen ruimte.

11. Het middel slaagt.

12. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen.

13. Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak en tot zodanige op art. 440 Sv gegronde beslissing als de Hoge Raad gepast zal voorkomen.

AG

1 Nog steeds ontbreekt dan een expliciete vrijspraak van het primair tenlastegelegde, nog steeds wordt op p. 3 met betrekking tot de deelvrijspraken van het primair tenlastegelegde gesproken en nog steeds worden op p. 4 de verkeerde wetsartikelen aangehaald.