Parket bij de Hoge Raad, 18-12-2009, BJ8511, 09/00078

PROCUREUR-GENERAAL BIJ DE HOGE RAAD DER NEDERLANDEN

1. Feiten en loop van het geding

1.1 Aan X B.V. (hierna: belanghebbende) is met dagtekening 26 mei 2004 een naheffingsaanslag in de loonbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: LB/PVV) over het eerste kwartaal van het jaar 2004 opgelegd ten bedrage van € 27.186. De laatste vervaldag van de naheffingsaanslag is 9 juni 2004. De naheffingsaanslag is niet tijdig betaald.

1.2 Op 12 februari 2005 is belanghebbende op grond van artikel 11 Invorderingswet 1990 (hierna: IW 1990) door de Ontvanger(1) aangemaand te betalen. Bij beschikking is een bedrag van € 14 aan aanmaningskosten vastgesteld. Op 12 juli 2007 is aan belanghebbende een dwangbevel betekend; de kosten hiervan bedragen € 1.825. Op 2 augustus 2007 is een hernieuwd bevel tot betaling gedaan, waarbij € 13 aan kosten in rekening is gebracht.

1.3 Op 31 augustus 2007 heeft de Belastingdienst een betaling van belanghebbende ontvangen van € 14.000. Deze betaling is als volgt afgeboekt: vervolgingskosten € 1.852, invorderingsrente € 1.504 en hoofdsom € 10.644. Op 27 september 2007 heeft de Belastingdienst € 12.917 van belanghebbende ontvangen, welk bedrag als volgt is afgeboekt: invorderingsrente € 1.637 en hoofdsom € 11.280. Op 10 oktober 2007 heeft de Belastingdienst € 4.993 van belanghebbende ontvangen. Dit bedrag is als volgt afgeboekt: invorderingsrente € 640 en hoofdsom € 4.353. Het resterende openstaande bedrag is verrekend met een teruggaaf LB/PVV en een teruggaaf bijdrage Zorgverzekeringswet. De Ontvanger heeft bij beschikking van 20 oktober 2007 de invorderingsrente op voornoemde € 640 vastgesteld.

1.4 Voorts is aan belanghebbende met dagtekening 24 november 2004 een naheffingsaanslag LB/PVV over het derde kwartaal van het jaar 2004 opgelegd ten bedrage van € 22.474. De laatste vervaldag van de naheffingsaanslag is 8 december 2004. De naheffingsaanslag is niet tijdig betaald.

1.5 Op 18 december 2004 is belanghebbende op grond van artikel 11 IW 1990 aangemaand te betalen. Bij beschikking is een bedrag van € 14 aan aanmaningskosten vastgesteld. Op 12 juli 2007 is aan belanghebbende een dwangbevel betekend; de kosten hiervan bedragen € 1.471.

1.6 Op 27 september 2007 heeft de Belastingdienst een betaling van belanghebbende ontvangen van € 21.618. Deze betaling is als volgt afgeboekt: vervolgingskosten € 1.485, invorderingsrente € 2.281 en hoofdsom € 17.852. Op 10 oktober 2007 heeft de Belastingdienst € 3.766 van belanghebbende ontvangen, welk bedrag als volgt is afgeboekt: invorderingsrente € 432 en hoofdsom € 3.334. Het resterende openstaande bedrag is door belanghebbende nadien voldaan. De Ontvanger heeft bij beschikking van 20 oktober 2007 de invorderingsrente op voornoemde € 432 vastgesteld.

1.7 Tegen de beschikkingen van 20 oktober 2007 tot vaststelling van invorderingsrente, genoemd onder 1.3 en 1.6, heeft belanghebbende bezwaar gemaakt. De beschikkingen zijn bij uitspraken op bezwaar door de Ontvanger gehandhaafd. Belanghebbende is tegen deze uitspraken in beroep gekomen bij rechtbank Haarlem (hierna: de Rechtbank). De Rechtbank heeft de beroepen van belanghebbende beide ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraken heeft belanghebbende sprongcassatie ingesteld.

2. Het geschil

Rechtbank(2)

2.1 De Rechtbank heeft het geschil omschreven (lees belanghebbende voor eiseres en Ontvanger voor verweerder):

3.1. In geschil is of de betalingen op de naheffingsaanslagen op de juiste wijze zijn toegerekend aan de kosten, de invorderingsrente en de hoofdsommen.

3.2. Eiseres stelt zich op het standpunt dat een gedeeltelijke betaling van een aanslag eerst moet worden toegerekend aan de tot dan toe belopen invorderingsrente berekend over het gehele bedrag van de aanslag en pas daarna aan de hoofdsom. Een pro rata toerekening, zoals opgenomen in artikel 19 [CvB: bedoeld zal zijn: artikel 29] van de Uitvoeringsregeling invorderingswet 1990, is in strijd met artikel 7 van de IW 1990. (...)

3.3. Verweerder is van mening dat zowel artikel 29 van de Uitvoeringsregeling invorderingswet 1990 als de artikelen 7 en 28 van de IW 1990 hem een dwingende afboekingsvolgorde voorschrijven. Dit wettelijk systeem houdt in dat bij elke betaling evenveel invorderingsrente vervalt als uit die betaling bestreden kan worden. (...)

2.2 De Rechtbank citeert in r.o. 4.1.1. artikel 7 IW 1990, in r.o. 4.1.2. artikel 28 IW 1990 en in r.o. 4.1.3. artikel 29 van de Uitvoeringsregeling Invorderingswet 1990 (hierna: Uitv.reg. IW 1990). Daarna volgen haar belangrijkste rechtsoverwegingen:

4.2. Eiseres betoogt dat de tekst van artikel 29 van de Uitvoeringsregeling in strijd is met (de strekking van) artikel 7 IW 1990. De rechtbank kan eiseres hierin niet volgen en overweegt daartoe het volgende.

4.3.3. Gelijktijdig met de IW 1990 werd de Uitvoeringsregeling van kracht.

4.4. De tekst van artikel 7 IW 1990 geeft niet een eenduidig antwoord op de vraag op welke wijze een deelbetaling op een belastingaanslag moet worden afgeboekt. De wet spreekt slechts van 'invorderingsrente' doch geeft niet aan of hiermee alleen de rente wordt bedoeld die ziet op het gedeelte van de belasting dat uit de betaling kan worden voldaan, dan wel op alle tot dan toe belopen rente. De berekeningswijze die eiseres voorstaat volgt derhalve niet rechtstreeks uit de wet.

4.5. Nu de wettekst niet eenduidig is, moet aan de hand van de parlementaire geschiedenis worden beoordeeld wat de bedoeling van de wetgever is geweest bij de invoering van deze bepaling. Uit de aangehaalde citaten uit de parlementaire geschiedenis blijkt naar het oordeel van de rechtbank expliciet dat de wetgever voor ogen heeft gehad de invorderingsrente per betaling te berekenen en af te boeken.

4.7. Voor zover eiseres zich beroept op het arrest van de Hoge Raad van 22 februari 1989 (nr. 25930, BNB 1989/123), wordt dit beroep verworpen. Genoemd arrest, waarin - kort gezegd - is geoordeeld dat betaling van een geldsom in het algemeen in de eerste plaats - afgezien van de kosten - in mindering strekt van de verschenen rente en daarna in mindering van de hoofdsom en de lopende rente, is gewezen onder de regeling van vóór 1987. Naar het oordeel van de rechtbank heeft dit arrest voor de huidige invorderingswetgeving zijn betekenis verloren.

2.3 De Rechtbank heeft de beroepen van belanghebbende ongegrond verklaard.

Sprongcassatie

2.4 Belanghebbende heeft, met schriftelijke instemming van de Staatssecretaris van Financiën (hierna: de Staatssecretaris), op regelmatige wijze sprongcassatie ingesteld tegen de uitspraken. De Staatssecretaris heeft een verweerschrift ingediend.

3. Invorderingsrenteregeling

Per 1 april 1987 werd in de toenmalige Invorderingswet 1845 een regeling van (heffings- en) invorderingsrente geïntroduceerd. Bij de introductie van de invorderingsrenteregeling is in de Memorie van Toelichting opgemerkt:(3)

(...) De invorderingsrente wordt berekend ter zake van iedere betaling afzonderlijk. De invorderingsrente gaat zelf echter geen onderdeel uitmaken van het op de aanslag openstaande bedrag. leder betaald bedrag wordt gesplitst in een bedrag dat wordt afgeboekt op het op de aanslag openstaande bedrag en in een bedrag dat aan invorderingsrente is betaald. Deze splitsing geschiedt volgens een in de Instructie interestberekening opgenomen formule (Beschikking van 23 juni 1958, nr. B 8/1079). Voor deze formule alsmede de toepassing ervan verwijzen wij naar de in de bijlage bij deze memorie opgenomen voorbeelden inzake de invorderingsrente.

Indien een betaling niet voldoende is om het op de belastingaanslag openstaande bedrag (de zogenoemde 'hoofdsom') te betalen plus de daarover verschuldigde invorderingsrente, wordt de betaling gesplitst in een bedrag dat wordt afgeboekt op het openstaande bedrag en in een bedrag dat aan invorderingsrente is betaald. De formule voor de splitsing van het betaalde bedrag in een hoofdsom en invorderingsrente (hierna te noemen: de formule) staat in de bijlage bij de Memorie van Toelichting:(4)

36.000 x betaling / (A x P + 36.000) = hoofdsom.

(...)

De formule werd opgenomen in de Renteregeling Invorderingswet van 31 maart 1987.

Artikel 28 IW 1990 geldt in beginsel voor alle belastingaanslagen, alsmede voor eventuele in een belastingaanslag begrepen sociaalverzekeringspremies. De betalingstermijn van een belastingaanslag is geregeld in artikel 9 IW 1990. De hoofdregel is dat een belastingaanslag invorderbaar is twee maanden na de dagtekening van het aanslagbiljet (artikel 9, lid 1, IW 1990). Voor het tijdvak waarover invorderingsrente wordt berekend, geldt ingevolge het vijfde lid van artikel 28 IW 1990 als hoofdregel dat het tijdvak aanvangt op de dag na de vervaldag van de voor de belastingaanslag geldende laatste betalingstermijn en eindigt op de dag voorafgaand aan de dag van betaling. De omvang van de in rekening te brengen invorderingsrente kan dus pas worden bepaald nadat een betaling op de belastingaanslag heeft plaatsgevonden. Omdat invorderingsrente vervalt doordat een betaling wordt gedaan, is invorderingsrente in civielrechtelijke termen steeds 'verschenen' rente en geen 'lopende' rente. De ontvanger stelt het bedrag van de invorderingsrente vast bij voor bezwaar vatbare beschikking, aldus artikel 30 IW 1990.

De overgenomen formule is terechtgekomen in artikel 30 Uitv.reg. IW 1990.

Onder rente (onderdeel c) wordt verstaan de invorderingsrente.(6) De toerekeningsregel bepaalt niet hoeveel invorderingsrente dan wel belastingschuld is betaald. Artikel 7 IW 1990 bepaalt in welke volgorde de betreffende betalingen dienen te worden toegerekend. De wetgever licht toe:(7)

Het eerste lid schrijft voor dat de toerekening van betalingen achtereenvolgens geschiedt aan de kosten, de rente en de belastingaanslag. Met deze volgorde wordt bereikt dat de schulden van de belastingschuldige die het verst verwijderd staan van de oorspronkelijke belastingschuld het eerst worden afgeboekt bij betaling op een belastingaanslag, waardoor de oorspronkelijke belastingschuld tot en met de laatste betaling de zichtbare schuld is die wordt ingevorderd.

4. Uitvoeringsregeling Invorderingswet 1990

Volgens de wetgever heeft de minister aldus de bevoegdheid om - terwille van een doelmatige invordering - regelingen op te stellen overeenkomstig de bepalingen in de Renteregeling Invorderingswet, waaronder de formule vermeld onder 3.1. Onder een doelmatige invordering valt mijns inziens ook een uniforme methode van berekenen van de invorderingsrente, zoals geregeld in de artikelen 29 en 30 Uitv.reg. IW 1990.

Niet iedere betaling is immers groot genoeg om het volledig openstaande bedrag van de belastingaanslag inclusief de daarop belopen invorderingsrente te voldoen.

Het getal 36.000 in de formule houdt verband met artikel 31, aanhef en onderdeel b, Uitv.reg. IW 1990. Dat stelt een jaar op 360 dagen, voor de bepaling van het aantal dagen waarover invorderingsrente wordt berekend. Het aantal van 360 wordt vermenigvuldigd met 100 in verband met percentages invorderingsrente.

5. Drie arresten

Dit arrest is gewezen vóór de invoering van de invorderingsrenteregeling per 1 april 1987. Een invorderingsrenteregeling zoals die vanaf die datum bestaat, gold toen nog niet. De Instructie interestberekening van 23 juni 1958 bepaalde weliswaar dat interest wordt berekend over het bedrag van iedere betaling afzonderlijk. Niettemin had de ontvanger de bevoegdheid om op elk tijdstip de over het volle nog openstaande bedrag verschuldigd geworden interest in te vorderen. In bovenstaande casus heeft de ontvanger daar kennelijk gebruik van gemaakt. Derhalve heeft het oordeel van de Hoge Raad mijns inziens geen betekenis voor de berekening van de invorderingsrente onder het recht vanaf 1 april 1987.

De uitleg die Wattel geeft aan het wettelijke systeem van berekenen van invorderingsrente lijkt overeen te komen met de uitleg door belanghebbende (in de onderhavige casus). Immers, volgens die berekening wordt de tot dan toe lopende invorderingsrente op het op de belastingaanslag openstaande bedrag met de betaling bestreden, en niet slechts de invorderingsrente die ziet op de betaling.

Deze belastingschuldige had geen belang bij zijn bezwaar, omdat hij een verhoging en geen verlaging van het bedrag van de invorderingsrente wilde. De ontvanger had hem derhalve niet-ontvankelijk moeten verklaren, aldus de Hoge Raad. Tegen de wijze van toerekening staat geen bezwaar en daarna beroep open, aldus overweegt de Hoge Raad in de laatste volzin. Ik neem echter aan dat een geschil over de uitleg van voorschriften over de toerekening van een gedeeltelijke betaling op een belastingaanslag in het geding kunnen worden gebracht bij betwisting van een beschikking tot vaststelling van invorderingsrente. De berekening van de invorderingsrente houdt immers tevens de toerekening in van een betaling aan de hoofdsom en invorderingsrente.

6. Beschouwing

6.1 Het splitsen van een deelbetaling in hoofdsom en invorderingsrente kan op meerdere manieren. De methode van de Ontvanger wijkt af van de methode die belanghebbende voorstaat. Beide methoden zal ik aan de hand van een eenvoudig rekenvoorbeeld toelichten. Uitgangspunten van de rekenvoorbeelden zijn: de openstaande schuld bedraagt 2.000 en het rentepercentage 5. Na 1 jaar bedraagt de schuld plus de (lopende) invorderingsrente: 2.000 x 1,05 = 2.100. Belanghebbende betaalt na 1 jaar 1.050 en na 2 jaar het resterende bedrag.

6.2 Methode 1 (methode van de Ontvanger). De invorderingsrente wordt berekend over de betaling. Belanghebbende betaalt na 1 jaar 1.050. Op basis van de formule beloopt de hoofdsom: 36.000 x 1.050 / (360 x 5 + 36.000) = 1.000. De deelbetaling wordt daarom voor 1.000 toegerekend aan de hoofdsom en het restant wordt toegerekend aan invorderingsrente: 1.050 - 1.000 = 50. (Anders gezegd: de invorderingsrente over 1.000 bedraagt na 1 jaar 1.000 x 0,05 = 50.) De openstaande schuld bedraagt na de eerste betaling: 2.000 - 1.000 = 1.000. Na 2 jaar bedraagt de invorderingsrente over de resterende schuld van 1.000: 2 x 0,05 x 1.000 = 10 (of ingevolge de formule van artikel 30, lid 1, Uitv.reg. IW 1990: ((360 x 5 + 360 x 5) x 1.000) / 36.000 = 100). Belastingschuldige is dan nog 1.000 + 100 = 1.100 verschuldigd.

Methode 2 (methode van belanghebbende). De betaling wordt zoveel mogelijk toegerekend aan de tot dan toe belopen invorderingsrente over de openstaande schuld. Na 1 jaar bedraagt de totale (lopende) invorderingsrente 2.000 x 0,05 = 100. Belastingschuldige betaalt 1.050. Na betaling van de invorderingsrente van 100 kan 1.050 - 100 = 950 worden toegerekend aan de hoofdsom. De restschuld bedraagt: 2.000 - 950 = 1.050. Na (nog) 1 jaar is over 1050 (1.050 x 0,05 =) een bedrag van 52,5 invorderingsrente verschuldigd. Belastingschuldigde is dan nog: 1.050 + 52,5 = 1.102,5 verschuldigd.

De conclusie luidt dat belanghebbende volgens methode 2 slechts € 12 invorderingsrente zal zijn verschuldigd bij haar derde deelbetaling van € 4.993 in plaats van € 640, zoals door de Ontvanger is berekend. Belanghebbende heeft dus processueel belang bij haar beroep inzake de beschikkingen van 20 oktober 2007. Maar als de drie bedragen aan berekende invorderingsrente in aanmerking worden genomen, is zij slechter af (€ 3.925 versus € 3.781) en heeft zij uiteindelijk geen belang bij haar stellingname. Omdat de invorderingsrente consistent moet worden berekend - en niet nu eens volgens methode 1 en dan weer volgens methode 2 - bepleit belanghebbende een voor haar ongunstige methode van berekenen van invorderingsrente.

6.5 De wettekst (de artikelen 7 en 28 IW 1990) geeft niet aan hoeveel invorderingsrente verschuldigd is en voldaan wordt in geval van een gedeeltelijke betaling op een belastingaanslag. Artikel 7 IW 1990 regelt de volgorde van de toerekening van de betalingen, en bepaalt niet hoeveel invorderingsrente is voldaan in geval van een deelbetaling. Artikel 28 IW 1990 bepaalt dat aan de belastingschuldige invorderingsrente over het op de belastingaanslag openstaande bedrag in rekening wordt gebracht (lid 1) - berekend over het tijdvak dat aanvangt op de dag na de vervaldag van de voor de belastingaanslag geldende enige of laatste betalingstermijn en eindigt op de dag voorafgaand aan de betaling (lid 5). Ook hier geldt: artikel 28 IW 1990 bepaalt niet hoeveel invorderingsrente verschuldigd is en voldaan wordt in geval van een deelbetaling. Bij zowel methode 1 als methode 2 wordt de invorderingsrente (uiteindelijk) berekend over het op de belastingaanslag openstaande bedrag en over het tijdvak als genoemd in artikel 28, lid 5, IW 1990. Zij het dat bij methode 1 de invorderingsrente na 1 jaar wordt berekend over 1.000 (zie het voorbeeld van 6.2) en na 2 jaar over de resterende 1.000, over een periode van 2 jaar. Bij methode 2 wordt na 1 jaar invorderingsrente berekend over de gehele 2.000 en na 2 jaar nog over de resterende schuld van 1.050, (vanzelfsprekend) over de resterende periode van 1 jaar.

6.6 Invorderingsrente kan niet bij elke gedeeltelijke betaling over het gehele, dan nog op de belastingaanslag openstaande bedrag worden berekend, vanaf het moment van het ontstaan van de schuld. Wie na 1 jaar de invorderingsrente berekent over de gehele 2.000 en na 2 jaar over de resterende schuld van 1.050, over een periode van 2 jaar, brengt invorderingsrente dubbel in rekening, namelijk over de restschuld. Derhalve dient bij elke deelbetaling óf de termijn aan te vangen vanaf het moment van de vorige deelbetaling, indien de invorderingsrente wordt berekend over het (nog) op de belastingaanslag openstaande bedrag - hetgeen aansluit bij de tekst van artikel 28, lid 1, IW 1990 (methode 2), óf de invorderingsrente dient berekend te worden over de betaling en niet over het op de belastingaanslag openstaande bedrag, indien de invorderingsrente wordt berekend vanaf het moment van het ontstaan van de schuld - hetgeen aansluit bij de tekst van artikel 28, lid 5, IW 1990 (methode 1).

6.7 De belangrijkste overweging ten gunste van methode 1 is dat zij in overeenstemming is met de toelichting van de wetgever op de berekening van de invorderingsrente in geval van een deelbetaling op een belastingaanslag (zie 3.1 en 3.3). Daarbij moet gebruik worden gemaakt van de formule, die erop neerkomt dat de betaling wordt gesplitst in een deel hoofdsom en in een deel invorderingsrente dat over die hoofdsom is verschuldigd. Volgens de formule wordt de invorderingsrente dan berekend over de betaling en niet over het volledig op de belastingaanslag openstaande bedrag.

7. Beoordeling van de middelen

7.1 Het eerste middel richt zich tegen het oordeel van de Rechtbank (r.o. 4.4.) dat de tekst van artikel 7 IW 1990 niet een eenduidig antwoord geeft op de vraag op welke wijze een deelbetaling op een belastingaanslag moet worden afgeboekt. De renteberekeningsvoorschriften zijn, aldus belanghebbende, opgenomen in artikel 28 IW 1990 en niet in artikel 7 IW 1990. De wet is volgens haar kristalhelder. Invorderingsrente wordt berekend over het volledig openstaande bedrag op de belastingaanslag tot aan het moment van betaling; het betreft aldus alle tot dan toe belopen rente. Rente wordt niet berekend over het bedrag van de betaling. Splitsing komt eerst in beeld indien de betaling een bedrag betreft dat hoger is dan de totaal belopen invorderingsrente over het openstaande bedrag op de belastingaanslag, getuige ook de afboekingsbepaling van artikel 7 IW 1990, aldus nog steeds belanghebbende.

7.2 Artikel 7 IW 1990 geeft ook naar mijn mening geen antwoord op de vraag hoeveel invorderingsrente verschuldigd is en voldaan wordt in geval van een deelbetaling op een belastingaanslag (zie 6.5). Daartoe zijn regels opgesteld in artikel 29 e.v. Uitv.reg. IW 1990, op grond van de delegatie van artikel 31 IW 1990. Uit deze regels kan worden opgemaakt dat invorderingsrente over iedere betaling afzonderlijk wordt berekend (zie 4.2 en 4.3), en dus niet over het volledig op de belastingaanslag openstaande bedrag, zoals belanghebbende voorstaat. De berekeningswijze van artikel 30 Uitv.reg. IW 1990 is in overeenstemming met hetgeen in de wetshistorie is opgemerkt over de formule (zie 3.1, 3.3 en 6.7). Overigens wordt bij die berekening uiteindelijk ook invorderingsrente verschuldigd over het volledige openstaande bedrag op de belastingaanslag, zij het in delen (zie 6.5). Gezien het voorgaande meen ik dat het middel niet tot cassatie kan leiden.

7.3 Het tweede middel van belanghebbende richt zich tegen r.o. 4.5. van de Rechtbank. Volgens haar blijkt uit de door de Rechtbank aangehaalde citaten uit de wetsgeschiedenis geenszins dat de wetgever voor ogen heeft gehad de invorderingsrente per betaling te berekenen en af te boeken. Uit deze wetsgeschiedenis blijkt mijns inziens dat de wetgever wel voor ogen heeft gehad dat de invorderingsrente per betaling wordt berekend en afgeboekt (zie 3.1 en 3.3). Het middel faalt.

7.4 In haar derde middel richt belanghebbende zich tegen het oordeel van de Rechtbank in r.o. 4.6. dat artikel 29 Uitv.reg. IW 1990 een nadere invulling aan artikel 7 IW 1990 geeft, in plaats van een aan artikel 28 IW 1990 strijdige invulling. Ik ben met belanghebbende eens dat artikel 29 Uitv.reg. IW 1990 geen nadere invulling geeft aan artikel 7 IW 1990. Met artikel 29 e.v. Uitv.reg. IW 1990 is invulling gegeven aan de delegatie in artikel 31 IW 1990 (zie 4.2). Artikel 29 Uitv.reg. IW 1990 is mijns inziens niet in strijd met artikel 28 IW 1990 (zie 6.5). Het middel treft ten dele doel, doch kan niet tot cassatie leiden.

7.5 In haar vierde middel richt belanghebbende zich tegen het oordeel van de Rechtbank in r.o. 4.7. Volgens haar stelt de Rechtbank niet voldoende (begrijpelijk) vast dat het arrest van de Hoge Raad van 22 februari 1989, nr. 25 930, BNB 1989/123 zijn betekenis heeft verloren. Dit middel kan niet tot cassatie leiden. Zoals de Rechtbank terecht opmerkt in r.o. 4.7 is dit arrest gewezen onder de regeling van vóór 1987 en heeft het daarmee voor de huidige invorderingswetgeving zijn betekenis verloren (zie 5.1).

8. Conclusie

Mijn conclusie strekt tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

Advocaat-Generaal