Parket bij de Hoge Raad, 17-11-2023, ECLI:NL:PHR:2023:1044, 23/00879

Op 25 juni 2019 en 26 juni 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Breda geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [a-straat] te Breda. De auto stond beide keren met twee rechterwielen op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft twee naheffingsaanslagen parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 64,10), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft die bezwaren bij uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard.

De invorderingsambtenaar heeft op 29 juli 2019 aanmaningen gestuurd naar belanghebbende, waarbij de verschuldigde bedragen zijn vermeerderd met € 7,00 aanmaningskosten. Op 8 november 2019 heeft de invorderingsambtenaar twee dwangbevelen uitgevaardigd aan belanghebbende, waarbij de verschuldigde bedragen zijn vermeerderd met € 42,00 betekeningskosten. De tegen die invorderingskosten gerichte bezwaren heeft de invorderingsambtenaar bij uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard.

Op 27 juni 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Tilburg geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [b-straat] te Tilburg. De auto stond met twee rechterwielen op het trottoir dan wel in de openbare beplantingen. De heffingsambtenaar heeft een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 63,00), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft dat bezwaar bij uitspraak op bezwaar ongegrond verklaard.

Op 20 januari 2020 heeft de invorderingsambtenaar een dwangbevel uitgevaardigd aan belanghebbende, waarbij het verschuldigde bedrag is vermeerderd met€ 43,00 betekeningskosten. In een uitspraak op bezwaar heeft de invorderingsambtenaar het tegen die kosten gerichte bezwaar ongegrond verklaard, maar heeft de invorderingsambtenaar de betekeningskosten ingetrokken.

Op 8 juli 2019 en 9 juli 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Oisterwijk geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [c-straat] te Oisterwijk. De auto stond op beide dagen met twee linkerwielen op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft twee naheffingsaanslagen parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 62,20), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft die bezwaren bij uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard.

De invorderingsambtenaar heeft op 12 augustus 2019 aanmaningen gestuurd naar belanghebbende, waarbij de verschuldigde bedragen zijn vermeerderd met € 7,00 aanmaningskosten. De tegen die invorderingskosten gerichte bezwaren heeft de invorderingsambtenaar bij uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard.

Op 22 juli 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Vlissingen geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [k-straat] te Vlissingen. De auto stond gedeeltelijk op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 64,70), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft dat bezwaar bij uitspraak op bezwaar ongegrond verklaard.

Op 23 juli 2019, 24 juli 2019 en 25 juli 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Goes geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [d-straat] te Goes. De auto stond met één rechterwiel op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft drie naheffingsaanslagen parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 55,20), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft die bezwaren bij uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard.

De invorderingsambtenaar heeft op 26 augustus 2019 drie aanmaningen gestuurd naar belanghebbende, waarbij de verschuldigde bedragen zijn vermeerderd met € 7,00 aanmaningskosten. Op 8 november 2019 heeft de invorderingsambtenaar drie dwangbevelen uitgevaardigd aan belanghebbende, waarbij de verschuldigde bedragen zijn vermeerderd met € 42,00 betekeningskosten. De tegen die invorderingskosten gerichte bezwaren heeft de invorderingsambtenaar bij uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard.

Op 27 juli 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Sluis geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [e-straat] te Sluis. De auto stond met twee linkerwielen op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 62,70), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft dat bezwaar bij uitspraak op bezwaar ongegrond verklaard.

Op 2 augustus 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Roosendaal geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [f-straat] te Roosendaal. De auto stond met twee rechterwielen op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 64,20), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft dat bezwaar bij uitspraak op bezwaar ongegrond verklaard.

De invorderingsambtenaar heeft op 2 september 2019 een aanmaning gestuurd naar belanghebbende, waarbij het verschuldigde bedrag is vermeerderd met € 7,00 aanmaningskosten. Op 8 november 2019 heeft de invorderingsambtenaar een dwangbevel uitgevaardigd aan belanghebbende, waarbij het verschuldigde bedrag is vermeerderd met € 42,00 betekeningskosten. De tegen die invorderingskosten gerichte bezwaren heeft de invorderingsambtenaar bij uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard.

Op 12 november 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Bergen op Zoom geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond aan de [g-straat] te Bergen op Zoom. De auto stond met twee rechterwielen op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 60,40), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft dat bezwaar bij uitspraak op bezwaar ongegrond verklaard.

De invorderingsambtenaar heeft op 9 december 2019 een aanmaning gestuurd naar belanghebbende, waarbij het verschuldigde bedrag is vermeerderd met € 7,00 aanmaningskosten. Het tegen die invorderingskosten gerichte bezwaar heeft de invorderingsambtenaar bij uitspraak op bezwaar ongegrond verklaard.

De rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft de beroepen in de hiervoor genoemde zaken niet-ontvankelijk verklaard wegens misbruik van procesrecht en belanghebbende veroordeeld in de proceskosten van de heffingsambtenaar van de Belastingsamenwerking West-Brabant.

Op 19 december 2019, 20 december 2019 en 21 december 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente ’s-Hertogenbosch geconstateerd dat het voertuig met het kenteken [kenteken 1] geparkeerd stond op een parkeerplaats aan de [i-straat] te 's-Hertogenbosch. De auto stond gedeeltelijk op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft drie naheffingsaanslagen parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (elk ter hoogte van € 64,20), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan. Belanghebbende heeft daar bezwaar tegen gemaakt en de heffingsambtenaar heeft dat bezwaar bij uitspraak op bezwaar ongegrond verklaard.

De rechtbank Oost-Brabant heeft het beroep ongegrond verklaard.

Op 7 en 8 november 2019 heeft een parkeercontroleur van de gemeente Heerlen geconstateerd dat het voertuig met kenteken [kenteken 2] geparkeerd stond aan de [j-straat] te Heerlen. De auto stond beide keren met twee wielen op het trottoir. De heffingsambtenaar heeft twee naheffingsaanslagen parkeerbelasting opgelegd aan belanghebbende (€ 64,50), omdat de verschuldigde parkeerbelasting niet was voldaan.

Belanghebbende heeft op 6 december 2019 bezwaar gemaakt tegen de naheffingsaanslagen.

Tijdens de beroepsfase heeft de heffingsambtenaar alsnog op 24 maart 2020 uitspraak op bezwaar gedaan en het bezwaar ongegrond verklaard.

Deze Rechtbank heeft zich in de eerste acht zaken ambtshalve afgevraagd of de belanghebbende en de gemachtigde misbruik maakten van hun bevoegdheid om beroep in te stellen bij de belastingrechter. Zij overwoog dat uit de art. 3:13 en 3:15 van het Burgerlijk Wetboek (BW) volgt dat de bevoegdheid om beroep in te stellen niet kan worden ingeroepen als zij wordt misbruikt, maar dat voor het niet-ontvankelijk verklaren van een bij de belastingrechter ingesteld rechtsmiddel wegens rechtsmisbruik zwaarwichtige gronden vereist zijn. Zij achtte die gronden onder meer aanwezig als een recht of bevoegdheid zodanig evident zonder redelijk doel wordt gebruikt of zodanig evident voor een ander doel dan waartoe zij gegeven zijn, dat dat gebruik blijk geeft van kwade trouw. Een min of meer overmatig beroep op door de overheid geboden faciliteiten is op zichzelf in het algemeen nog geen misbruik, maar wel kan het aantal malen dat een recht of bevoegdheid wordt gebruikt in combinatie met andere omstandigheden tot de conclusie voeren dat dat recht of die bevoegdheid wordt misbruikt.³ Zo’n andere omstandigheid kan zijn het gedrag van de belanghebbende voorafgaand aan en tijdens de besluitvormingsfase.⁴

De Rechtbank achtte de volgende omstandigheden van belang: de belanghebbende heeft zijn auto op 25, 26, 27 juni, 8, 9, 22, 23, 24, 25 en 27 juli, 2 augustus en 12 november 2019 op een parkeervak neergezet met steeds één of twee wielen op het trottoir of de trottoirband. Uit foto’s blijkt dat dit niet nodig was omdat de parkeervakken ruim genoeg waren. De belanghebbende heeft op de zitting verklaard dat hij zijn auto zo neerzette omdat hij geen parkeergeld wilde betalen. De heffingsambtenaar van de gemeente Vlissingen heeft ter zitting verklaard dat belanghebbendes auto op een grote parkeerplaats stond waar de eerste drie uur parkeren gratis waren als een parkeerkaartje uit de automaat werd gehaald. Als het belanghebbende alleen maar te doen was om geen parkeerbelasting te betalen, had hij zo’n kaartje kunnen trekken. De belanghebbende verklaarde verder dat hij zijn auto in 2019 in heel Nederland met wielen op de stoep heeft geparkeerd. Zijn gemachtigde verklaarde dat hij de aan de belanghebbende opgelegde naheffingsaanslagen parkeerbelasting heeft aangevochten en dat zij in veel gevallen zijn vernietigd. De gemachtigde verklaarde desgevraagd dat in ongeveer 30 beroepszaken uitspraak was gedaan door verschillende rechtbanken en dat er nog procedures liepen.

De rechtbank constateerde dat de belanghebbende zijn auto in 2019 minstens 40 keer door heel Nederland met een of twee wielen op de stoep heeft neergezet en dat zijn gemachtigde in alle daarover gevoerde procedures heeft gesteld dat hij door zijn auto zo neer te zetten niet ‘geparkeerd’ zou hebben zoals bedoeld in art. 225(2) Gemeentewet en de lokale parkeerbelastingverordeningen omdat hij daarmee art. 10 Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 overtrad. De belanghebbende heeft dus steeds bewust zijn auto deels op het trottoir geparkeerd en een verkeersboete ad € 95 geriskeerd om dit argument te kunnen aanvoeren tegen de te verwachten naheffingsaanslagen parkeerbelasting; hij heeft dit gedaan om oplegging van naheffingsaanslagen parkeerbelasting uit te lokken, aldus de Rechtbank.

De Rechtbank constateerde verder dat de belanghebbende en zijn gemachtigde na ontvangst van een naheffingsaanslag een format uitrollen dat alle besluiten van de betrokken heffings- en de invorderingsambtenaren aanvecht met grotendeels gelijkluidende beroepsgronden en bezwaar- en beroepschriften. Zij starten aldus een veelheid aan procedures. Standaard wordt in elk bezwaarschrift uitstel van betaling gevraagd. Geen enkele naheffingsaanslag wordt betaald. Elke overschrijding van een beslistermijn leidt meteen tot ingebrekestelling en een verzoek om een dwangsom wegens niet tijdig beslissen. Invorderingshandelingen worden zowel civielrechtelijk als bestuursrechtelijk aangevochten. Ondanks de ongegrondverklaringen van de inhoudelijke (hoger) beroepsgronden zetten zij al die procedures onverkort door.

Daaruit blijkt volgens de Rechtbank een vaste samenwerking tussen de belanghebbende en zijn gemachtigde op basis van een algemeen geformuleerde machtiging die de gemachtigde machtigt om voor de belanghebbende op te treden inzake (in de toekomst) opgelegde bestuurlijke boetes, (belasting)aanslagen en overige bestuursrechtelijke zaken.

De Rechtbank zag hierin aanwijzingen dat misbruik wordt gemaakt van de bevoegdheid tot het instellen van beroep.⁵ Een aanwijzing daarvoor achtte zij ook dat de procedures door de gemachtigde worden gevoerd op basis van no cure, no pay.⁶ De gemachtigde heeft ter zitting bevestigd dat hij normaliter inderdaad op no cure no pay basis werkt, maar stelde dat hij voor deze procedures een uurloon zou hebben afgesproken. De Rechtbank achtte dat niet aannemelijk omdat hij ter zitting moest toegeven dat hij de belanghebbende nog geen enkele factuur heeft gestuurd hoewel de procedures al lopen sinds 2019.

De Rechtbank constateerde verder dat de 28 bij haar aanhangige beroepsprocedures van deze gemachtigde en belanghebbende terug te voeren waren op 12 naheffingsaanslagen parkeerbelasting uit 2019, alle opgelegd omdat de belanghebbende zijn auto deels op een fiscaal parkeervak en deels op het trottoir had geparkeerd zonder parkeerbelasting te betalen. Geen van die 12 naheffingsaanslagen is betaald. In alle zaken zijn gelijkluidende beroepsgronden ingediend, alle machtigingen zijn algemeen geformuleerd en in geen van die zaken zijn de financiële afspraken tussen de belanghebbende en zijn gemachtigde duidelijk gemaakt. Wel duidelijk is dat de belanghebbende en zijn gemachtigde nog veel meer procedures hebben gevoerd, voortkomend uit minstens 30 in identieke omstandigheden opgelegde naheffingsaanslagen parkeerbelasting. De Rechtbank concludeerde dat de belanghebbende en zijn gemachtigde intensief samenwerken.

Voor het Hof was in de zaken 21/00570 t/m 21/00597 in geschil of de Rechtbank Zeeland-West-Brabant de beroepen terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard wegens misbruik van recht.

In zaak 21/00855 (Rechtbank Oost-Brabant) was in geschil of de naheffingsaanslagen parkeerbelasting terecht zijn opgelegd, en in de zaken 21/00345 en 21/00346 (Rechtbank Limburg) waren daarnaast ook de proceskostenvergoeding, de wettelijke rente, het griffierecht en de dwangsommen in geschil. Het Hof heeft zich daarnaast ook in deze drie zaken van ambtswege afgevraagd of de belanghebbenden en zijn gemachtigde misbruik van procesrecht hebben gemaakt.

Ook het Hof overwoog dat uit art. 3.13 en art. 3.15 BW volgt dat de bevoegdheid om bij de belastingrechter beroep in te stellen niet kan worden ingeroepen voor zover deze bevoegdheid wordt misbruikt en dat voor het niet-ontvankelijk verklaren van een bij de belastingrechter ingesteld rechtsmiddel wegens misbruik van recht zwaarwichtige gronden vereist zijn, zoals zodanig evident gebruik van rechtsmiddelen zonder redelijk doel of voor een ander doel dan waartoe zij gegeven zijn, dat dat gebruik blijk geeft van kwade trouw. Min of meer overmatig beroep op door de overheid geboden faciliteiten is in het algemeen op zichzelf nog geen misbruik van recht, maar het aantal malen dat een recht of bevoegdheid wordt gebruikt kan in combinatie met andere omstandigheden tot de bevinding van misbruik van recht voeren. Een patroon van handelen, als vaste werkwijze, kan aldus leiden tot constatering van misbruik van procesrecht, aldus het Hof.⁸ Ook het ontbreken van een aanvaardbare verklaring voor een gekozen handelwijze kan volgens het Hof duiden op misbruik van procesrecht.⁹

Het hof onderschreef de conclusie van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant dat de belanghebbende stelselmatig naheffingsaanslagen parkeerbelasting heeft uitgelokt. Hij trok die conclusie ook in de zaken 21/00855 (rechtbank Oost-Brabant), 21/00345 en 21/00346 (rechtbank Limburg). Hij achtte de volgende omstandigheden van belang: de belanghebbende en zijn gemachtigde gebruiken bij het uitrollen van hun format grotendeels gelijkluidende beroepsgronden en bezwaar- en beroepschriften en starten een veelheid aan procedures. Standaard wordt uitstel van betaling gevraagd. Geen enkele naheffingsaanslag wordt betaald. Elke overschrijding van een beslistermijn leidt meteen tot ingebrekestelling en vervolgens een verzoek om een dwangsom wegens niet tijdig beslissen. Ondanks alle ongegrondverklaringen van hun inhoudelijke beroepsgronden zetten zij de procedures onverkort door. Deze werkwijze is ook in de zaken voor de rechtbanken Limburg en Oost-Brabant gevolgd. Ook de door de belanghebbende genoemde uitspraak van het Hof Amsterdam van 28 oktober 2021¹⁰ toont deze werkwijze van deze belanghebbende en gemachtigde. Het hof zag een patroon van handelen en bezag de onderhavige zaken daarom niet slechts op zichzelf.¹¹

Het Hof constateerde dat u op 22 maart 2022 in één van de vele identieke sjabloonprocedures van deze belanghebbende en gemachtigde duidelijk heeft gemaakt dat parkeerbelasting (uiteraard) ook verschuldigd is als een auto slechts deels is geparkeerd op een voor betaald parkeren aangewezen plaats.¹² Daaruit blijkt de onjuistheid van belanghebbendes stelling dat in die omstandigheden geen parkeerbelasting verschuldigd zou zijn. Desondanks heeft de belanghebbende zijn hogere beroepen niet ingetrokken, maar in alle zaken doorgeprocedeerd, nog steeds stellingen innemende die u ongegrond heeft verklaard. Ook de nader bij het Hof ingenomen stelling dat de naheffingen in strijd zouden zijn met het legaliteitsbeginsel is in die cassatieprocedure al ingenomen, maar vergeefs.¹³ Hieruit blijkt volgens het Hof dat het de belanghebbende niet (meer) kan gaan om een oordeel over het standpunt dat geen parkeerbelasting verschuldigd is als half op het trottoir wordt geparkeerd.

Deze omstandigheden kunnen volgens het Hof tot geen andere conclusie leiden dan dat de belanghebbende naheffingsaanslagen parkeerbelasting uitlokt en daartegen stelselmatig procedeert met geen ander doel dan het genereren van inkomsten in de vorm van proceskostenvergoedingen, dwangsommen en immateriële schadevergoedingen. Een andere aanvaardbare verklaring ontbreekt. De stelling dat de belanghebbende parkeerbelasting wilde besparen, achtte het Hof ongeloofwaardig. Om dat beweerdelijke en financieel bescheiden doel te bereiken heeft hij immers willens en wetens bij herhaling zijn auto verkeerd neergezet, wat hem juist steeds blootstelde aan financiële lasten die een veelvoud zijn van de niet-betaalde parkeerbelasting, nl. naheffingsaanslagen, administratieve sancties, griffierechten, en – naar eigen zeggen – de kosten van zijn gemachtigde. Veelzeggend acht het Hof dat de belanghebbende ook in Vlissingen, waar hij tot drie uur gratis kon parkeren, opzettelijk zonder gratis kaartje deels op het trottoir is gaan staan, terwijl die parkeerplaats 150 parkeervakken heeft op slechts vier waarvan fout kan worden geparkeerd zoals de belanghebbende fout heeft geparkeerd. De blote stelling dat hij daar meer dan drie uur zou hebben moeten zijn, doet daar volgens het Hof niet aan af.

Ook het werken op basis van no cure, no pay kan volgens het Hof een aanwijzing zijn voor misbruik van procesrecht omdat de gemachtigde daarmee een eigen financieel belang heeft bij procedures. Omgekeerd betekent dat niet dat als gesteld wordt dat geen no cure, no pay afspraak is gemaakt, zich reeds daarom geen misbruik van procesrecht zou kunnen voordoen.

Ook andere omstandigheden in de (financiële) relatie en de samenwerking tussen een belanghebbende en zijn gemachtigde kunnen volgens het Hof een aanwijzing zijn voor misbruik van procesrecht. In casu acht hij het volgende van belang: uit de website van de gemachtigde en zijn verklaring op de zitting blijkt dat hij verkeersboetes aanvecht op basis van no cure, no pay. Een bevredigende verklaring waarom in casu niet op die basis zou zijn gewerkt, heeft hij niet gegeven. Op de zitting bij de Rechtbank heeft hij verklaard dat hij een vast samenwerkingsverband met de belanghebbende heeft. Daarop duidt volgens het Hof ook de door de belanghebbende aan hem afgegeven algemene machtiging. Uit de verklaring van de gemachtigde daarvoor dat van de belanghebbende niet gevergd kan worden dat hij voor elke procedure naar het kantoor van de gemachtigde komt om een machtiging te tekenen, blijkt dat de belanghebbende en de gemachtigde er ten tijde van het tekenen van de algemene machtiging op 9 mei 2019 al vanuit gingen dat veel procedures gevoerd zouden worden. Het Hof acht aannemelijk dat daarover van te voren afspraken zijn gemaakt. De belanghebbende woont niet ver van het kantoor van de gemachtigde, zodat machtiging in individuele zaken niet veel gevergd lijkt. Bij de Rechtbank heeft de gemachtigde verder verklaard dat hij geen facturen had verstuurd aan de belanghebbende. Het Hof acht dat ongebruikelijk; de procedures liepen toen immers al anderhalf jaar. Bij het Hof heeft de gemachtigde wel gesteld inmiddels facturen tot € 15.000 te hebben verstuurd, maar ook verklaard dat die nog niet alle zijn betaald. Ook dat acht het Hof ongebruikelijk; de procedures liepen op dat moment immers al drie jaar. Dat de gemachtigde kennelijk bereid is om af te zien van (tijdige) betaling en de belanghebbende om kosten voor een gemachtigde te maken die in geen enkele verhouding staan tot de parkeerkosten die hij zegt te willen vermijden, kan volgens het Hof niet anders worden verklaard dan door hun verwachting inkomsten te genereren in de vorm van proceskostenvergoedingen, dwangsommen en vergoedingen van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn voor berechting. Ook het feit dat in alle zaken wordt doorgeprocedeerd ondanks het voor hun centrale stelling fatale arrest in één van hun zaken, kan volgens het Hof alleen daardoor worden verklaard. Zouden de kosten van de procedures daadwerkelijk op de belanghebbende drukken, dan zou doorprocederen niet in de rede liggen. Daarbij merkt het Hof op dat de heffingsambtenaar van de gemeente Tilburg onweersproken heeft gesteld dat naar aanleiding van een verzoek om uitstel van betaling diverse stukken zijn opgevraagd waaruit blijkt dat de belanghebbende leeft van een minimuminkomen waaruit de gestelde rekeningen van een gemachtigde onmogelijk betaald kunnen worden.

Het Hof heeft op die basis geoordeeld dat het niet om een in het maatschappelijk verkeer gebruikelijke relatie tussen belanghebbende en gemachtigde gaat, maar om een samenwerkingsverband gericht op het genereren van inkomsten, waarbij de vraag of de aangevochten naheffingsaanslagen vernietigd worden, van ondergeschikt belang is. Dat niet een no-cure-no-pay afspraak niet is komen vast te staan, staat volgens hem niet in de weg aan het aannemen van misbruik van procesrecht. Het Hof achtte zodanig evident dat de bevoegdheid om rechtsmiddelen in te stellen in alle zaken zonder redelijk doel is gebruikt dat kwade trouw is gebleken. De Rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft daarom terecht geoordeeld dat de belanghebbende misbruik van procesrecht heeft gemaakt en het Hof heeft daarom van ambtswege ook in de zaken 21/00855 (rechtbank Oost-Brabant), 21/00345 en 21/00346 (rechtbank Limburg) geoordeeld dat misbruik van procesrecht is gemaakt. De overige vragen en overige stellingen van belanghebbende behoefden dan geen behandeling meer.

Het Hof heeft de beroepen tegen de uitspraken van de Rechtbank Zeeland-Wet-Brabant ongegrond verklaard en de beroepen in de andere zaken alsnog niet-ontvankelijk verklaard. Hij heeft geen griffierecht doen vergoeden omdat het procesrecht werd misbruikt en hij zag om dezelfde reden evenmin aanleiding voor enige veroordeling van de ambtenaren in de proceskosten, die immers niet redelijkerwijs zijn gemaakt.