Rechtbank Amsterdam, 13-05-2009, BI3717, 13-527312-08

RECHTBANK AMSTERDAM

Parketnummer: 13/527312-08 (PROMIS)

Datum uitspraak: 13 mei 2009

op tegenspraak

VONNIS

van de rechtbank Amsterdam, meervoudige strafkamer, in de strafzaak tegen

[verdachte],

De rechtbank heeft beraadslaagd naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van 29 april 2009.

Aangeefster heeft als slachtoffer ter terechtzitting gebruik gemaakt van het spreekrecht door middel van het doen voorlezen van een schriftelijke verklaring. Mr. R.A. Korver heeft voorts namens aangeefster als benadeelde partij het woord gevoerd.

1. Tenlastelegging

De zaak is aanhangig gemaakt bij dagvaarding van 26 januari 2009. In de dagvaarding is verdachte aangeduid als [alias], geboren te Napels (Italië) op 27 maart 1973. Verdachte heeft ter terechtzitting van 29 april 2009 aanvankelijk opnieuw meegedeeld [alias] te zijn geheten, maar na geconfronteerd te zijn met de bevindingen van de Nederlandse liaison te Marokko heeft verdachte verklaard onjuiste gegevens omtrent zijn identiteit te hebben verstrekt. Hij heeft verklaard in werkelijkheid [verdachte] te zijn, geboren te [woonplaats] op [geboortedatum] 1974, een en ander overeenkomstig voornoemde bevindingen. De rechtbank zal uitgaan van deze laatste persoonsgegevens.

Aan verdachte is ten laste gelegd dat

Artikel 312/317 Wetboek van Strafrecht

Artikel 242 jo. 45 Wetboek van Strafrecht

en/of

Artikel 242 Wetboek van Strafrecht

en/of

hij op of omstreeks 29 oktober 2008 (tussen 01.00 uur en 03.00 uur, in ieder geval op een tijdstip gelegen na feit 2) te Amsterdam ter uitvoering van het door hem voorgenomen misdrijf om door geweld en/of een (andere) feitelijkheid en/of door bedreiging met geweld en/of met een (andere) feitelijkheid [slachtoffer] te dwingen tot het ondergaan van een of meer handelingen die (mede) bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam (te weten het brengen van zijn penis in haar vagina), opzettelijk (nadat hij, verdachte de geweldshandelingen heeft gepleegd zoals omschreven in feit 1 en/of feit 2 van de tenlastelegging) die [slachtoffer] in een hoek tussen een trap en muur heeft geduwd en/of die [slachtoffer] bij haar shawl heeft vastgepakt en/of de shawl rond haar nek heeft aangetrokken en/of in een ruk haar broek en/of onderbroek naar beneden heeft getrokken en/of zijn eigen broek en/of onderbroek naar beneden heeft getrokken en/of die [slachtoffer] bij hem op schoot heeft getrokken en/of die [slachtoffer] bij haar schouders heeft vastgehouden en/of heeft geprobeerd om zijn stijve penis in haar vagina binnen te brengen;

Artikel 242 jo. 45 Wetboek van Strafrecht

Artikel 317 Wetboek van Strafrecht

2. Voorvragen

2.1. Geldigheid dagvaarding, bevoegdheid rechtbank en schorsing van de vervolging

De rechtbank stelt vast dat de dagvaarding geldig is, dat zijzelf bevoegd is tot kennisneming van de zaak en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.

2.2. Ontvankelijkheid officier van justitie

De raadsman van verdachte heeft aangevoerd dat, voor zover in de dagvaarding cumulatief ten laste zijn gelegd een poging tot verkrachting en een voltooide verkrachting, dit tot niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie moet leiden. Volgens de raadsman is het niet mogelijk om zowel de poging als het voltooide delict bewezen te verklaren.

De officier van justitie heeft betoogd dat het bij het onder 2 en 3 tenlastegelegde gaat om afzonderlijke handelingen, die elk op een andere locatie en op een ander moment hebben plaatsgevonden.

Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit de omschrijving van de ten laste gelegde feiten onder 2 en 3 voldoende duidelijk dat het om afzonderlijke feiten gaat. Het betreft verweten gedragingen op twee verschillende momenten en op twee verschillende locaties, welke in geval van een bewezenverklaring twee afzonderlijke strafbare feiten opleveren. Dat tussen de tenlastegelegde poging tot verkrachting en de tenlastegelegde voltooide verkrachting een relatief korte tijd heeft gezeten, doet hieraan niet af.

Voor zover onder feit 3 zowel verkrachting als poging tot verkrachting ten laste is gelegd, kan dat evenmin het door de raadsman bepleite gevolg van niet-ontvankelijkheid hebben. De verkrachting enerzijds – die onder meer is omschreven als het “zijn vinger(s) in haar vagina naar binnen brengen en/of zijn penis in haar mond binnenbrengen” – en de poging tot verkrachting anderzijds – die is omschreven als de poging om “zijn stijve penis in haar vagina binnen te brengen” – hebben immers elk betrekking op andere feitelijke gedragingen. De rechtbank vermag niet in te zien waarom deze feiten niet cumulatief ten laste kunnen worden gelegd.

De rechtbank stelt derhalve vast dat de officier van justitie ontvankelijk is in de vervolging.

3. De bewijsmiddelen en de beoordeling daarvan

3.1. De aangifte

Aangeefster heeft verklaard, zakelijk weergegeven :

3.2. Verklaring verdachte

Verdachte heeft in eerste instantie bij de politie verklaard zich niet of nauwelijks iets te kunnen herinneren van de bewuste nacht, maar zich wel te herkennen op de afbeelding van een opname die is gemaakt ten tijde van de handelingen bij de pinautomaat op het Leidseplein in de bewuste nacht. Verdachte toonde zich bereid zijn excuses aan te bieden ondanks zijn falende herinnering. Een dag later weet verdachte zich de vrouw, die ook op voornoemde afbeelding staat, wel te herinneren maar verder weet hij niet meer wat er is gebeurd. Als de politie hem confronteert met eventueel belastend bewijsmateriaal verklaart verdachte: “Ik voel me echt rot dat ik haar broek heb uitgedaan”. Vervolgens kan hij zich van de dag voor de bewuste nacht herinneren dat hij hasj had gekocht, whisky en bier had gedronken en cocaïne had gerookt. Bij zijn verhoor bij de rechter-commissaris beroept verdachte zich op zijn zwijgrecht als hem wordt gevraagd te reageren op de beschuldigingen.

Verdachte heeft ter terechtzitting van 29 april 2009 verklaard, zakelijk weergegeven :

Ik heb op 28 oktober 2008, vanaf twaalf uur ’s middags, gedronken en drugs gebruikt. Ik heb twee halve-literflessen whiskey gedronken. Ook heb ik 2 gram cocaïne gesnoven en voor € 10,- hasj gebruikt. ’s Avonds ben ik naar een discotheek geweest, daar heb ik vijf of zes bier gedronken. Daarna ben ik haar tegengekomen. Ik heb om een sigaret gevraagd. Ik heb niets met haar gedaan, zij deed iets met mij. We zijn samen ergens gaan zitten en we hebben een stickie gerookt. We hebben gepraat, we waren allebei dronken. Zij heeft het initiatief genomen. Zij heeft mijn lul gepakt en heeft mij afgetrokken. Ik ben klaar gekomen, het spoot omhoog. Ik heb haar niet gezoend. Ik heb haar broek niet uitgetrokken. De voorzitter toont mij de foto van Herengracht 440: het gebeurde daar waar deze foto is gemaakt.

Nadat de officier van justitie mij heeft gevraagd waar mijn sperma terecht is gekomen, verklaar ik dat zij het eerst met haar hand deed en toen met haar mond. Ik weet niet of ik in haar mond ben klaargekomen, het zou kunnen. Het spul is in ieder geval omhoog gespoten.

Daarna stelde zij voor om nog wat te gaan drinken en om geld te gaan pinnen. Zij heeft geld gepind. Ik weet niet hoeveel geld er is gepind, ik keek opzij tijdens het pinnen want ik wilde niet de indruk wekken dat ik meekeek. Ik kende haar pincode niet. Na het pinnen was zij ineens weg.

3.3. Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft betoogd dat alle ten laste gelegde feiten wettig en overtuigend bewezen kunnen worden. De verklaring van verdachte is volgens de officier van justitie ongeloofwaardig. Zij heeft daartoe aangevoerd dat verdachte aanvankelijk zei zich niets te kunnen herinneren, zich vervolgens op zijn zwijgrecht heeft beroepen en pas ter terechtzitting heeft verklaard wat er volgens hem is gebeurd. De officier van justitie heeft er verder op gewezen dat de lezing van verdachte strijdig is met de feiten. Zo heeft verdachte gezegd dat er maar één keer is gepind, terwijl er vier keer is gepind en heeft verdachte verklaard dat de geldopname bij de ABN/Amro heeft plaatsgevonden, terwijl dit bij het GWK was. Verder strookt de verklaring van verdachte dat aangeefster plotseling weg was niet met de verklaringen van de getuigen [getuige 1] en [getuige 2]. Getuige [getuige 1] heeft ook gezien dat verdachte een tas over zijn schouder droeg.

3.4. Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft vrijspraak bepleit van alle ten laste gelegde feiten en heeft hiertoe – zoals mede vervat in de door hem aan de rechtbank en de officier van justitie overgelegde pleitnotities – aangevoerd dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs is. Hij heeft dat standpunt kort samengevat als volgt onderbouwd.

3.5. Het oordeel van de rechtbank

3.5.1. De vaststaande feiten

Op grond van het verhandelde ter terecht¬zitting stelt de rechtbank de volgende feiten vast.

Op 29 oktober 2008 is om 02:19:28 uur en om 2:20:00 uur geprobeerd om met een bankpas met nummer [nummer], behorend bij rekeningnummer [rekening] ten name van [slachtoffer], een bedrag van € 1.000,- respectievelijk € 500,- op te nemen bij de geldautomaat van ABN Amro Bank aan het Leidseplein te Amsterdam. Deze geldopnames zijn geweigerd. Op foto-afdrukken van camerabeelden die omstreeks dat tijdstip zijn gemaakt bij de pinautomaat van de ABN Amro Bank zijn aangeefster en een man te zien. Verdachte heeft zichzelf herkend als de man op afdrukken die van deze camerabeelden zijn gemaakt. Vervolgens is op 29 oktober 2008 om 02:20:22 uur bij de geldautomaat van de Postbank aan het Leidseplein te Amsterdam met de hierboven vermelde bankpas het saldo opgevraagd van de bijbehorende rekening en is om 02:20:53 uur bij diezelfde geldautomaat € 960,- opgenomen.

Op 12 november 2008 is verdachte aangehouden. Bij verdachte zijn twee mobiele telefoons in beslag genomen, waaronder één van het merk Samsung. De inbeslaggenomen telefoon heeft een uitschuifbaar schermpje.

Op 14 november 2008 is op bevel van de officier van justitie celmateriaal van verdachte afgenomen ten behoeve van DNA-onderzoek. Ook is bloed bij [slachtoffer] afgenomen ter bepaling van het DNA-profiel. Verder is een aantal kledingstukken van [slachtoffer], waaronder een trui met daarop twee vlekken, veiliggesteld door de politie.

Op grond van de bevindingen van het NFI staat voor de rechtbank vast dat op de trui van [slachtoffer] sporen zijn aangetroffen van zowel haar speeksel als van sperma afkomstig van verdachte.

Verdachte en aangeefster leggen verschillende verklaringen over wat er in de bewuste nacht is gebeurd. Wel verklaren zij beiden, en de rechtbank neemt dat gegeven, mede gezien voornoemde bevindingen van het NFI, dan ook als vaststaand feit aan, dat er op de Herengracht sprake is geweest van seksuele handelingen waarbij zij beiden waren betrokken en waarbij verdachte een zaadlozing heeft gehad.

3.5.2. Betrouwbaarheid verklaring aangeefster en verklaring verdachte

Hoofdregel van het Nederlandse wettelijke bewijsstelsel is dat het bewijs dat de verdachte het ten laste gelegde feit heeft begaan, door de rechter slechts kan worden aangenomen indien hij daarvan uit het onderzoek op de terechtzitting door de inhoud van wettige bewijsmiddelen de overtuiging heeft bekomen (artikel 338 Wetboek van Strafvordering). Om tot een bewezenverklaring te kunnen komen is enkel en alleen een aangifte, hoe betrouwbaar deze ook moge zijn, onvoldoende. Er dient meer bewijs te zijn en vervolgens dient bij de rechter de overtuiging te bestaan dat het gegaan is zoals uit deze bewijsmiddelen zou kunnen blijken.

Aangeefster heeft uitvoerig beschreven hoe verdachte op twee verschillende plekken aan de Herengracht heeft geprobeerd haar te penetreren en haar uiteindelijk, op die tweede locatie, heeft gedwongen om hem oraal te bevredigen. Naar het oordeel van de rechtbank zijn de verklaringen van aangeefster coherent en consistent. De aangifte van 29 oktober 2009 is op alle essentiële punten in overeenstemming met de twee eerdere, korte, verklaringen die aangeefster bij de politie heeft afgelegd, alsook met de verklaring die zij als getuige heeft afgelegd ten overstaan van de rechter-commissaris.

Over de door de raadsman genoemde tegenstrijdigheden in de verklaringen van aangeefster wordt het volgende overwogen.

Aangeefster heeft in eerste instantie (’s nachts, kort na de gebeurtenissen) tegenover verbalisant Weijzen verklaard dat verdachte haar broek omlaag probeerde te trekken, maar dat dit niet lukte. Nadat Weijzen het gesprek had verlaten, is dat (eveneens ’s nachts) voortgezet door verbalisant Berger-Bischop, waarbij aangeefster heeft verklaard dat verdachte heeft geprobeerd om haar te vingeren, maar dat dit evenmin lukte omdat haar spijkerbroek te strak zat. In de aangifte van later die dag heeft aangeefster verklaard dat verdachte haar spijkerbroek beetpakte en naar beneden trok, tot op haar knieën. Tegenover de rechter-commissaris heeft aangeefster over deze verschillende verklaringen gezegd dat haar broek strak zat en dat verdachte hem kennelijk verder naar beneden had willen trekken dan mogelijk was.

De rechtbank acht het door de raadsman gesignaleerde verschil, mede gelet op de verduidelijking die aangeefster tegenover de rechter-commissaris heeft gegeven, onvoldoende substantieel om van een zodanig wezenlijke tegenstrijdig¬heid te spreken dat als gevolg daarvan aan de geloofwaardigheid van aangeefster zou moeten worden getwijfeld. De rechtbank acht voorts aannemelijk dat het eerste, korte relaas van aangeefster is beïnvloed door de toestand waarin zij verkeerde. Zij is huilend en compleet overstuur bij het politiebureau aangekomen. De verbalisanten hebben beschreven dat aangeefster tijdens het hele gesprek hevig geëmotioneerd was. Gelet op de aard van de gebeurtenissen die aangeefster heeft beschreven en op de zeer geëmotioneerde toestand waarin zij verkeerde ten tijde van het doen van haar eerste relaas, is het niet verwonderlijk dat bij dat eerste relaas enige ruis is opgetreden in de weergave van hetgeen haar is overkomen.

Over de verklaring van aangeefster oordeelt de rechtbank voorts dat deze op essentiële punten steun vindt in andere bewijsmiddelen, waaronder het technisch bewijs en de getuigenverklaringen. De rechtbank overweegt hiertoe als volgt.

Het relaas van aangeefster over het oraal bevredigen van verdachte, het in haar mond klaarkomen van verdachte en het door haar uitspugen van zijn sperma, wordt bevestigd door de NFI-rapportage.

Aangeefster heeft verder verklaard dat haar mobiele telefoon tijdens de gebeurtenissen op de Herengracht uit haar broekzak is gevallen. Die telefoon is door de politie teruggevonden ter hoogte van perceel Herengracht 440. Ook haar goudkleurige riem, waarover zij in de aangifte heeft verklaard dat verdachte deze uit haar broek heeft getrokken, is daar aangetroffen.

Aangeefster heeft verklaard dat alle seksuele handelingen die zij moest ondergaan of moest verrichten bij verdachte tegen haar wil zijn geschied. Aangeefster heeft meteen bij de politie over het verlies van haar mobiele telefoon gesproken. Het feit dat zij deze telefoon op de bewuste plek heeft verloren, dat zij zich daarvan ook bewust is geweest tijdens de gebeurtenissen die toen plaatsvonden, en het gegeven dat zij die telefoon daar niettemin heeft achtergelaten, wijst op een situatie van ontreddering en of paniek bij aangeefster die past bij de onvrijwilligheid van de handelingen die zij moest ondergaan en of moest verrichten.

De rechtbank stelt vast dat de beschrijvingen die deze beide getuigen geven van de man die aangeefster begeleidde, een sterke overeenkomst vertonen met de man die is te zien op de camerabeelden, waarvan verdachte heeft erkend dat hij dat is. Daarenboven heeft [getuige 2] verklaard dat hij tijdens het zien van een tv-programma waarin foto’s van de man betrokken bij deze zaak werden getoond, die man te herkennen als degene die ten tijde van hetgeen hij zelf had waargenomen op het Leidseplein de vrouw begeleidde .

Tegenover de verklaring van aangeefster staat uitsluitend de verklaring van verdachte. Op meerdere gronden heeft de rechtbank reden om aan de betrouwbaarheid van die verklaring te twijfelen.

Allereerst valt op dat verdachte tijdens de verhoren bij de politie steeds heeft volgehouden zich niets dan wel nauwelijks iets te kunnen herinneren van wat er de bewuste nacht is voorgevallen. Bij de rechter-commissaris heeft hij zich vervolgens beroepen op zijn zwijgrecht. Eerst ter terechtzitting van 29 april 2009, een half jaar later derhalve, nadat verdachte de beschikking heeft over het dossier inclusief de resultaten van het technisch onderzoek van het NFI, heeft verdachte gezegd, dat hij zich de gebeurtenissen wél goed kan herinneren en heeft hij verteld wat er volgens hem die nacht is gebeurd. Verdachte heeft dit aanmerkelijke verschil in zijn herinneringsvermogen uitgelegd door uiteen te zetten dat hij zich ten tijde van het (eerste) verhoor door de politie niets kon herinneren, omdat hij met zijn hoofd tegen een muur was gesmeten en hevige hoofdpijn en maagpijn had. Of dit juist is, kan in het midden blijven, nu hiermee geen aannemelijke verklaring is gegeven voor het zwijgen tot op de zitting van 29 april 2009, zonder dat is gebleken op welk moment verdachte zijn herinneringen over de bewuste nacht heeft teruggekregen.

Verder constateert de rechtbank dat verdachte ter zitting niet consistent, maar wisselend heeft verklaard. Zo heeft verdachte aanvankelijk verteld dat aangeefster hem alleen met de hand heeft bevredigd en pas in tweede instantie dat dit ook oraal is gebeurd

Ook zijn lezing over de gang van zaken bij de geldautomaten op het Leidseplein is niet consistent. Verdachte heeft eerst verklaard dat hij samen met aangeefster bij de pinautomaat stond, dat hij wegkeek toen aangeefster pinde en dat zij ineens was verdwenen toen hij weer opkeek. Later ter zitting heeft verdachte evenwel verklaard dat hij wel heeft gezien hoe aangeefster het door haar opgenomen geld in haar tas heeft gestopt en nog later dat hij haar tas tijdens het pinnen heeft vastgehouden. Een en ander valt naar het oordeel van de rechtbank niet met elkaar te rijmen.

Daarbij stelt de rechtbank vast dat de lezing van verdachte op bepaalde punten niet strookt met de feiten. Zo heeft verdachte gesteld dat bij de geldautomaat van ABN Amro geld is opgenomen en dat dit de enige transactie is die heeft plaatsgevonden. Dit wordt echter weerlegd door het Overzicht Geldautomaat transacties waaruit blijkt dat het geld, na twee eerdere mislukte pogingen bij ABN Amro, uiteindelijk is opgenomen bij een geldautomaat van de Postbank. Daar waar verdachte heeft verklaard te hebben weggekeken tijdens het pinnen, wordt dat bovendien weersproken door de camerabeelden. Op bijna alle beelden is namelijk te zien dat verdachte recht in de camera, en daarmee in de richting van het display van de geldautomaat, kijkt.

Dat aangeefster na de geldopname plotsklaps zou zijn verdwenen, staat haaks op hetgeen de getuigen [getuige 1] en [getuige 2] hebben verklaard. [getuige 1] heeft (evenals aangeefster zelf) verklaard dat verdachte nog iets riep, nadat zij van hem was weggelopen, en [getuige 2] heeft verklaard de man, waarmee hij aangeefster eerder zag lopen, te hebben zien weglopen.

Dit leidt tot de conclusie dat de verklaring van verdachte op meerdere punten aantoonbaar onjuist is gebleken, hetgeen ernstige twijfel oproept over het waarheidsgehalte van ook de rest van zijn verklaring.

De rechtbank heeft daarbij geconstateerd dat verdachte ook op andere onderdelen van zijn verklaringen onbetrouwbaar blijkt. Zo verklaart hij herhaaldelijk, ook tegenover de rechtbank, onjuist over zijn personalia en geeft hij verschillende leeftijden op van zijn dochter.

Op grond van al het voorgaande acht de rechtbank de verklaring van verdachte niet, en de verklaring van aangeefster wel geloofwaardig. Dat de verklaring van aangeefster als betrouwbaar wordt aangemerkt en derhalve als bewijsmiddel kan worden gebezigd, betekent evenwel niet dat daarmee de ten laste gelegde feiten ook zijn bewezen. Zoals eerder aangegeven verlangen de regels van het bewijsrecht om tot een bewezenverklaring te kunnen komen, de aanwezigheid van in beginsel twee bewijsmiddelen, alsmede de overtuiging van de rechtbank. Hierna zal de rechtbank beoordelen of de ten laste gelegde feiten, met inachtneming van hetgeen hiervoor is overwogen, kunnen worden bewezen.

3.5.3. Partiële vrijspraak

Ten aanzien van feit 1

Ten aanzien van feit 2

De rechtbank acht niet wettig en overtuigend bewezen het onder feit 2, eerste onderdeel, tenlastegelegde, inhoudende dat verdachte gepoogd heeft aangeefster te verkrachten door, kort gezegd, zijn stijve penis naar de vagina van aangeefster te leiden en zijn stijve penis tegen de binnenzijde van de bovenbenen van aangeefster te schuiven. Evenmin acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen het onder feit 2, tweede onderdeel, tenlastegelegde, inhoudende dat verdachte aangeefster heeft gedwongen tot het plegen dan wel dulden van ontuchtige handelingen door, kort gezegd, aangeefster te dwingen om te dulden dat hij zijn tong in haar mond binnenbracht en haar op haar gezicht en mond zoende en haar bij haar borsten vastpakte.

Daarvoor is redengevend dat er, behalve de verklaring van aangeefster, geen ander bewijsmiddel voorhanden is dat steun kan bieden aan de onder feit 2 verweten gedragingen. Verdachte heeft immers ontkend op een andere locatie dan Herengracht 440 te zijn geweest met aangeefster, er zijn geen getuigenverklaringen van die eerdere locatie en ook het NFI-rapport ziet niet op die eerdere locatie, nu immers uitsluitend het sperma van verdachte is onderzocht en verdachte volgens aangeefster pas op die tweede locatie is klaargekomen. Verdachte dient dan ook van feit 2 te worden vrijgesproken.

3.5.4. Bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte:

en

op 29 oktober 2008 (tussen 01.00 uur en 03.00 uur) te Amsterdam ter uitvoering van het door hem voorgenomen misdrijf om door een feitelijkheid [slachtoffer] te dwingen tot het ondergaan van een of meer handelingen die (mede) bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam (te weten het brengen van zijn penis in haar vagina), opzettelijk (nadat hij, verdachte de geweldshandelingen heeft gepleegd zoals omschreven in feit 1 van de tenlastelegging) die [slachtoffer] in een hoek tussen een trap en muur heeft geduwd en die [slachtoffer] bij haar shawl heeft vastgepakt en de shawl rond haar nek heeft aangetrokken en in een ruk haar broek en onderbroek naar beneden heeft getrokken en zijn eigen broek en onderbroek naar beneden heeft getrokken en die [slachtoffer] bij hem op schoot heeft getrokken en die [slachtoffer] bij haar schouders heeft vastgehouden en heeft geprobeerd om zijn stijve penis in haar vagina binnen te brengen;

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd. Verdachte is hierdoor niet in zijn verdediging geschaad.

De rechtbank acht niet bewezen hetgeen aan verdachte ten aanzien van feit 1, 3 en 4 meer of anders is ten laste gelegd dan hiervoor bewezen is verklaard, zodat verdachte daarvan dient te worden vrijgesproken.

3.5.5. Nadere bewijsoverwegingen ten aanzien van feit 1

Diefstal tas

Verdachte ontkent niet dat aangeefster een tas bij zich droeg, maar wel dat hij deze heeft gestolen. Volgens hem heeft aangeefster hem haar tas op het Leidseplein gegeven om vast te houden tijdens het pinnen, maar heeft hij deze daarna weer aan haar teruggegeven. Verder verklaart verdachte dat hij heeft weggekeken tijdens het pinnen en dat aangeefster, toen hij weer terugkeek, ineens verdwenen was. De rechtbank stelt vast dat dit laatste deel van de verklaring, gelet op de camerabeelden en op de getuigenverklaringen van [getuige 1] en [getuige 2] (zie hiervoor onder 3.5.2), niet op waarheid kan berusten, en zodoende kennelijk leugenachtig is.

In aanvulling op de verklaring van aangeefster bezigt de rechtbank de kennelijk leugenachtige verklaring van verdachte op dit punt tot bewijs van het feit dat hij, verdachte, de tas heeft gestolen. De rechtbank heeft voor het wettige en overtuigende bewijs van deze diefstal voorts de omstandigheid in aanmerking genomen dat aangeefster de sloten van haar huis en fiets heeft laten vervangen en dat zij ook vervangende bankpassen en andere passen heeft aangeschaft. Dit laat zich niet anders verklaren dan dat haar tas, waarin zich ook haar sleutels en portemonnee bevonden, is gestolen.

3.5.6. Nadere bewijsoverwegingen ten aanzien van feit 3

Zoals hiervoor overwogen, acht de rechtbank de verklaring van aangeefster betrouwbaar, hetgeen ook geldt voor het onder 3 ten laste gelegde. De lezing van aangeefster wordt ook ondersteund door het NFI-rapport, waaruit blijkt dat de sporen die op haar trui zijn aangetroffen zowel sperma van verdachte als haar speeksel bevatte. De verklaring van verdachte, dat zijn sperma omhoog zou zijn gespoten, strookt hier niet mee, zodat de rechtbank die verklaring op dit punt niet geloofwaardig acht. Hetzelfde geldt voor het door verdachte betoogde vrijwillige karakter van de seksuele handeling. Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit de hevig geëmotioneerde toestand waarin aangeefster zich kort na 02.20 uur blijkens de getuigenverklaringen van [getuige 1] en [getuige 2] en de verbalisanten bevond, in samenhang bezien met het feit dat haar goudkleurige riem en mobiele telefoon ter hoogte van Herengracht 440 zijn achtergebleven, genoegzaam dat van vrijwillige seks geen sprake was. Niet valt immers in te zien waarom aangeefster haar riem en mobiele telefoon in geval van vrijwillige seks zou hebben achtergelaten.

Wat het ontkennen door verdachte van het naar beneden trekken van de broek van aangeefster betreft, merkt de rechtbank op dat verdachte zich tegenspreekt. Tijdens het verhoor bij de politie op 12 november 2008 heeft hij immers juist verklaard zich rot te voelen over het feit dat hij de broek van aangeefster naar beneden heeft gedaan. Hieruit blijkt voor de rechtbank eens te meer dat de verklaring van verdachte onbetrouwbaar is. Ook weegt de rechtbank mee dat het achtergebleven zijn van de broekriem van aangeefster erop wijst dat hard aan haar riem is getrokken voordat verdachte haar broek naar beneden trok, een en ander zoals aangeefster heeft verklaard.

De raadsman heeft ten aanzien van feit 3 nog naar voren gebracht dat onverklaarbaar is dat zich geen getuigen hebben gemeld, terwijl de gebeurtenissen zich in het volle zicht, in het openbaar hebben voltrokken en er meerdere passanten moeten zijn geweest.

De rechtbank oordeelt hierover als volgt. Aan verdachte kan worden tegengeworpen dat zich evenmin getuigen hebben gemeld ter bevestiging van zijn lezing van het verhaal. In die lezing hebben hij en aangeefster immers deels dezelfde seksuele handelingen verricht, maar dan op vrijwillige basis, terwijl daarvoor evenzeer geldt dat een en ander zich in het volle zicht, in het openbaar heeft voltrokken en er meerdere passanten moeten zijn geweest.

Op grond van het voorgaande acht de rechtbank het onder 3 ten laste gelegde feit wettig en overtuigend bewezen.

3.5.7. Nadere bewijsoverwegingen ten aanzien van feit 4

De verklaring van aangeefster houdt onder meer in dat zij, nadat verdachte haar had verkracht, haar pincode heeft moeten intoetsen in de mobiele telefoon van verdachte, dat hij haar heeft gedwongen mee te gaan naar het Leidseplein en dat zij daar het maximale bedrag moest opnemen. Zij heeft eerst geprobeerd te pinnen bij een automaat van de ABN Amro en heeft vervolgens bij een Postbankautomaat € 960,- opgenomen.

Op grond van voornoemd Overzicht Geldautomaat transacties en de camerabeelden stelt de rechtbank vast dat de verklaring van verdachte ook op het punt van het pinnen kennelijk leugenachtig is. Verdachte heeft immers verklaard dat hij en aangeefster slechts één keer geld hebben gepind, namelijk bij ABN Amro, terwijl vast staat dat er meerdere pinhandelingen zijn geweest en de geldopname uiteindelijk bij de Postbank heeft plaatsgevonden. Ook deze kennelijk leugenachtige verklaring van verdachte draagt daarom mee aan het bewijs van de ten laste gelegde afpersing.

De rechtbank is van oordeel dat de afpersing onder bedreiging met geweld heeft plaatsgevonden. De afpersing heeft immers direct na de diefstal met geweld, de verkrachting en de poging tot verkrachting plaatsgevonden, waardoor aangeefster zich in een zeer bedreigende situatie bevond. Zij wist waartoe verdachte in staat was en moest vrezen dat hij haar wederom iets aan zou doen. Onder deze omstandigheden moet het handelen van verdachte daarom worden aangemerkt als bedreiging met geweld.

4. Het bewijs

De rechtbank grondt haar beslissing dat verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in dit vonnis zijn opgenomen.

5. De strafbaarheid van de feiten

De bewezen geachte feiten zijn volgens de wet strafbaar. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

6. De strafbaarheid van verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluit. Verdachte is dan ook strafbaar.

7. Motivering van de straffen en maatregelen

7.1. Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft bij requisitoir gevorderd dat verdachte ter zake van de door haar onder 1 tot en met 4 bewezen geachte feiten zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 6 jaren, met aftrek van voorarrest.

7.2. Het standpunt van de verdediging

Verdachte en zijn raadsman hebben zich niet uitdrukkelijk over de strafmaat uitgelaten, nu verdachte ontkend heeft de ten laste gelegde feiten te hebben gepleegd.

7.3. Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft ten aanzien van de persoon van verdachte, acht geslagen op het rapport van het Leger des Heils, afdeling Reclassering, van 23 april 2009. Daarin wordt geadviseerd om verdachte, indien de rechtbank hem schuldig acht, een onvoorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen. Voorts heeft de rechtbank acht geslagen op het rapport van het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie (NIFPP) van 30 maart 2009. In dit rapport is vermeld dat verdachte verdere medewerking aan het onderzoek heeft geweigerd, als gevolg waarvan het voor het NIFPP niet mogelijk is om een uitspraak te doen over het bestaan van een ziekelijke stoornis of gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens. Voorts kan geen uitspraak worden gedaan over de mate van toerekeningsvatbaarheid en de kans op herhaling.

De rechtbank stelt vast dat verdachte onvoldoende medewerking heeft verleend aan het onderzoek door het NIFPP. Door deze houding van verdachte heeft de rechtbank geen duidelijk(er) beeld van hem als persoon, noch van zijn psychische gesteldheid kunnen krijgen, Dat betekent dat de rechtbank hiermee geen rekening kan houden bij de beoordeling.

De hierna te noemen strafoplegging is in overeenstemming met de ernst van het bewezen geachte, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals van een en ander ter terechtzitting is gebleken. De rechtbank heeft bij de keuze tot het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en bij de vaststelling van de duur daarvan in het bijzonder het volgende laten meewegen.

De rechtbank is op grond van het voorgaande van oordeel dat het opleggen van een gevangenisstraf van een aanzienlijke duur op zijn plaats is en acht voor de onderhavige feiten een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 4 jaren passend en geboden. Dat de rechtbank lager uitkomt dan de straf die door de officier is gevorderd heeft te maken met het feit dat de rechtbank in het voordeel van verdachte laat meewegen dat verdachte zich niet heeft bediend van buitensporig geweld of wapens, dat verdachte zich (in Nederland) blijkens het Uittreksel Justitiële Documentatie niet eerder schuldig heeft gemaakt aan strafbare feiten, en dat de rechtbank minder feiten bewezen acht dan de officier van justitie.

8. Inbeslaggenomen goederen

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot teruggave van de in beslag genomen goederen aan verdachte.

De raadsman heeft zich niet uitgelaten over het beslag.

Nu er geen reden is om anders te beslissen, zal de rechtbank overeenkomstig de eis van de officier van justitie de teruggave van de in beslag genomen goederen aan verdachte gelasten.

9. Vordering van de benadeelde partij

De benadeelde partij, [slachtoffer], heeft zich met een vordering tot schadevergoeding, die in verschillende onderdelen uiteenvalt, gevoegd in het strafproces ten aanzien van het ten laste gelegde. Ter terechtzitting van 29 april 2009 heeft de benadeelde partij haar vordering verminderd tot € 8.482,20. Tevens is gevorderd de schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht op te leggen.

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot toewijzing van de gehele vordering van de benadeelde partij.

De raadsman van verdachte heeft niet-ontvankelijkheid van de benadeelde partij bepleit, nu hij de stukken eerst daags voor de zitting heeft ontvangen en hij zich niet heeft kunnen voorbereiden. Subsidiair heeft de raadsman zich ter zake van de materiële schade, met uitzondering van de kosten van rechtsbijstand, gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank. De raadsman betwist dat de kosten van rechtsbijstand voor vergoeding in aanmerking komen, omdat er recht op toevoeging bestaat en deze toevoeging met terugwerkende kracht zal worden toegekend.

De rechtbank verwerpt het niet-ontvankelijkheidsverweer van de verdediging, nu een benadeelde partij zich nog ter terechtzitting kan voegen en een dergelijke vordering in deze zaak te verwachten viel nu deze al op een eerdere zitting door de raadsman van de benadeelde partij was aangekondigd.

Naar het oordeel van de rechtbank is een deel van de vordering van de benadeelde partij van zo eenvoudige aard dat deze zich leent voor de behandeling in dit strafgeding. Tevens is komen vast te staan dat de benadeelde partij als gevolg van de hiervoor bewezen verklaarde feiten, rechtstreeks schade heeft geleden. Het betreft de schadeposten 1 t/m 5 (kleding), 6 en 7 (nieuwe sloten), 8 (museumjaarkaart) en 13 (simkaart). De rechtbank waardeert deze posten overeenkomstig de opgave door de benadeelde partij op een bedrag van € 315,66 (driehonderdvijftien euro zesenzestig). De vordering kan dan ook tot dat bedrag worden toegewezen.

Voor zover de vordering ziet op vergoeding van misgelopen inkomsten, studievertraging en rechtsbijstand (schadeposten 10 t/m 12) acht de rechtbank deze niet van zo eenvoudige aard dat deze zich leent voor behandeling in dit strafgeding. Met betrekking tot de misgelopen inkomsten en studievertraging is niet eenvoudig het rechtstreekse verband met de bewezen feiten vast te stellen. Ook is de precieze omvang van die schade moeilijk vast te stellen, gelet op de aan de benadeelde partij toegekende bijstandsuitkering. Met betrekking tot de kosten van rechtsbijstand heeft te gelden dat onduidelijk is voor welke verrichtingen het recht op toevoeging een vergoeding zal inhouden. Gelet hierop zal de rechtbank bepalen dat de benadeelde partij in dat deel van de vordering niet-ontvankelijk is. De benadeelde partij kan dat deel van de vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Ten aanzien van de gevorderde immateriële schade ad € 5.000,- (schadepost 14) wordt het volgende overwogen. Gelet op de aard en ernst van de bewezen verklaarde strafbare feiten en op de omstandigheid dat deze zich nabij de woning van de benadeelde partij hebben afgespeeld, is voldoende aannemelijk dat de benadeelde partij immateriële schade heeft geleden. Het valt immers objectief vast te stellen dat hetgeen is gebeurd zeer ernstig ingrijpt in de persoonlijke levenssfeer van het slachtoffer. De rechtbank waardeert deze schade ten minste op een bedrag van € 2.000,- (tweeduizend euro) De vordering kan dan ook tot dat bedrag worden toegewezen.

Het overige deel van de vordering voor immateriële schade is, nu deze niet voldoende is onderbouwd met nadere stukken over bijvoorbeeld de precieze ernst en omvang van de psychische nasleep van de bewezen verklaarde strafbare feiten voor het slachtoffer, niet van zo eenvoudige aard dat dit zich leent voor behandeling in dit strafgeding. Gelet hierop zal de rechtbank bepalen dat de benadeelde partij in dat deel van de vordering niet-ontvankelijk is. De benadeelde partij kan dat deel van de vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

In het belang van de benadeelde partij wordt, als extra waarborg voor betaling aan laatstgenoemde, de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht aan verdachte opgelegd.

10. Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 36f, 45, 57, 242, 312 en 317 van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank komt op grond van het voorgaande tot de volgende beslissing.

11. Beslissing

Verklaart het onder 2 tenlastegelegde niet bewezen en spreekt verdachte daarvan vrij.

Verklaart bewezen dat verdachte het onder 1, 3 en 4 tenlastegelegde heeft begaan zoals hiervoor onder 3.5.4. is aangegeven.

Verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hiervoor is bewezen verklaard en spreekt verdachte daarvan vrij.

Het bewezenverklaarde levert op:

ten aanzien van het onder 1 bewezenverklaarde:

Diefstal, vergezeld van geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal gemakkelijk te maken, terwijl dat feit is gepleegd op de openbare weg.

Ten aanzien van het onder 3, eerste onderdeel, bewezenverklaarde:

Verkrachting.

Ten aanzien van het onder 3, tweede onderdeel, bewezenverklaarde:

Poging tot verkrachting.

Ten aanzien van het onder 4 bewezenverklaarde:

Afpersing.

Verklaart het bewezene strafbaar.

Verklaart verdachte, [verdachte], daarvoor strafbaar.

Veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 4 (vier) jaren.

Beveelt dat de tijd die door veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en in voorlopige hechtenis is doorgebracht bij de tenuitvoerlegging van die straf in mindering zal worden gebracht.

Wijst de vordering van de benadeelde partij, [slachtoffer], domicilie kiezend ten kantore van haar raadsman, mr. R.A. Korver, Herengracht 499, 1017 BT te Amsterdam toe tot een bedrag van € 2.315,66 (tweeduizend driehonderdvijftien euro zesenzestig).

Veroordeelt verdachte om aan [slachtoffer] voornoemd het toegewezen bedrag te betalen.

Veroordeelt verdachte in de kosten van het geding door de benadeelde partij gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken, tot op heden begroot op nihil.

Bepaalt dat de benadeelde partij voor het overige niet ontvankelijk is in haar vordering.

Legt aan verdachte de verplichting op om, ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer] aan de Staat de som te betalen van € 2.315,66 (tweeduizend driehonderdvijftien euro zesenzestig), bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 33 (drieëndertig) dagen hechtenis, met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de hiervoor opgelegde verplichting niet opheft.

Bepaalt dat, indien en voor zover verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de Staat daarmee, zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in zoverre komt te vervallen en andersom dat, indien verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij daarmee zijn verplichting tot betaling aan de Staat in zoverre komt te vervallen.