Rechtbank Amsterdam, 04-11-2010, BO5668, 10/2953

Zaaknummer: AWB 10/2953

Uitspraakdatum: 4 november 2010

Uitspraak in het geding tussen

X, wonende te Z, eiseres,

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Amsterdam, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft bij beschikking krachtens artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ) met dagtekening 28 februari 2009 de waarde van de onroerende zaak a-straat 1 te Z (hierna: de woning) voor het kalenderjaar 2009 vastgesteld op € 340.500. In hetzelfde geschrift is ook de aanslag onroerende-zaakbelastingen 2009 bekend gemaakt.

1.2. Eiseres heeft daartegen bij brief van 10 maart 2009 bij verweerder een bezwaarschrift ingediend.

1.3. Op 16 juni 2010 heeft eiseres beroep ingesteld tegen het niet tijdig doen van uitspraak op haar bezwaar.

1.4. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 15 juli 2010 de bij beschikking vastgestelde waarde verlaagd tot € 301.000 en de aanslag dienovereenkomstig verminderd.

1.5. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 24 september 2010. Eiseres is daar in persoon verschenen. Namens verweerder is verschenen mr. A., tot bijstand vergezeld door B., taxateur.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Het bezwaarschrift van eiseres is door verweerder op 13 maart 2009 ontvangen.

2.2. De uitspraak op bezwaar is gedagtekend 15 juli 2010.

3. Geschil

3.1. Ter zitting heeft eiseres aangegeven zich te kunnen verenigen met de waarde van de woning, zoals die in de uitspraak op bezwaar is vastgesteld.

3.2. Nu voldoende is tegemoet gekomen aan de bezwaren van eiseres, is er geen aanleiding het beroep tegen het uitblijven van de uitspraak op bezwaar mede gericht te achten tegen die uitspraak op bezwaar. Het geschil beperkt zich dan ook tot het beroep tegen het niet-tijdig doen van die uitspraak. Eiseres wenst dit beroep te handhaven en verzoekt om toekenning van schadevergoeding. In dit verband heeft zij gesteld immateriële schade te hebben geleden voortkomend uit het feit dat verweerder niet tijdig op het bezwaarschrift heeft beslist. Zij verwijst daarbij naar uitspraken van de Centrale Raad van Beroep, van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State en van de rechtbanken Dordrecht en Almelo.

3.3. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat geen sprake is van door eiseres geleden schade die voor vergoeding in aanmerking komt.

4. Beoordeling van het geschil

4.2. Nu verweerder heeft verzuimd binnen de daarvoor geldende termijn uitspraak te doen op het bezwaar van eiseres, op 16 juni 2010 nog geen uitspraak had gedaan op het bezwaar en gesteld noch gebleken is dat het beroep van 16 juni 2010 onredelijk laat is ingediend, is voldaan aan de wettelijk vereisten voor het instellen van een beroep tegen het niet-tijdig doen van uitspraak op een bezwaarschrift.

4.3. De door eiseres gestelde schade en haar verzoek om vergoeding daarvan brengt met zich dat niet kan worden geoordeeld dat met het feit dat op 15 juli 2010 alsnog uitspraak op het bezwaar is gedaan, het belang aan het beroep is komen te ontvallen.

4.4. Uit het onder 4.2. genoemde verzuim van verweerder volgt dat het beroep tegen het niet-tijdig beslissen op bezwaar gegrond is. De onrechtmatigheid van het uitblijven van de uitspraak is daarmee gegeven.

4.5. De door eiseres aangevoerde jurisprudentie is min of meer aan elkaar gelijkluidend en gestoeld op de volgende overweging (ontleend aan AbRS 4 maart 4009, LJN BH4667):

4.6. De rechtbank overweegt dat ook in het onderhavige geval sprake is van een rechtsgeding dat niet onder de reikwijdte van artikel 6 EVRM valt. In onder meer het arrest van het EHRM van 9 december 1994 (BNB 1995/13) is bepaald dat geschillen over belastingheffing zo zeer het domein van het publieke recht betreffen dat zij niet binnen het bereik van de ‘civil rights and obligations’ vallen. Nu een waarderingsbeschikking preludeert op een belastingheffing en verder geen zelfstandige rechten of verplichtingen in het leven roept, is bij een geschil daarover evenmin sprake van een ‘civil right’ of ‘obligation’ in de zin van het verdrag. Voorts heeft eiseres – zoals ook het geval was in het geschil dat ten grondslag ligt aan de hierboven weergegeven jurisprudentie - de door haar gestelde schade niet geconcretiseerd.

4.7. Het verzoek om schadevergoeding kan dan ook slechts worden toegewezen indien de rechtbank met eiseres van oordeel zou zijn dat de jurisprudentie waarnaar zij in dit verband verwijst ook opgeld doet in belastinggeschillen. De rechtbank stelt in dit verband vast dat de genoemde uitspraken van de rechtbanken Dordrecht en Almelo geen betrekking hadden op belastinggeschillen.

4.8. De rechtbank deelt dit oordeel van eiseres niet. Daartoe is in de eerste plaats redengevend dat de Hoge Raad zich als hoogste beroepsorgaan in belastingzaken niet bij de door eiseres aangehaalde ontwikkeling in de jurisprudentie heeft aangesloten, terwijl een wettelijke regeling, waarin de te vergoeden schade in geval van overschrijding van de redelijke termijn wordt geregeld, (nog) niet van kracht is. De Minister heeft slechts op 13 april 2010 in een persbericht bekendgemaakt dat een wetsvoorstel van die strekking in voorbereiding is. De rechtbank ziet in het licht van het vorenstaande geen aanleiding om vooruitlopend op mogelijk toekomstige ontwikkelingen de gevraagde vergoeding toe te kennen.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 1, zijnde de reiskosten Z-Amsterdam, berekend op basis van een reis per openbaar vervoer, tweede klasse.

6. Beslissing

De rechtbank

Deze uitspraak is gedaan op 4 november 2010 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr.drs. M.C.C. van de Schepop, rechter, in tegenwoordigheid van E.H. Mazel, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.