Rechtbank Arnhem, 24-01-2006, AV7720, AWB 05/3070 en 05/3071

RECHTBANK ARNHEM

Sector bestuursrecht, enkelvoudige belastingkamer

Registratienummer: AWB 05/3070 en 05/3071 OVSCHH

[X],

wonende te [Z], eiser,

[gemachtigde],

de inspecteur van de Dienst regelingen van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit,

verweerder,

[gemachtigde].

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de verweerder bij de uitspraak op bezwaar de naheffingsaanslagen gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen beroep ingesteld.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 12 december 2005 te Arnhem.

Partijen zijn daar verschenen.

Op 21 december 2004 krijgt eiser de verrekenings-eindbalans MINAS. Op basis van deze eindbalans bedraagt de fosfaatheffing voor het heffingsjaar 1999 € 4599,06 en voor het heffingsjaar 2000 € 2000,56.

3. Het geschil

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de aanslag.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Ingevolge artikel 43 van de Wet, zoals deze bepaling thans luidt, wordt, ingeval in een kalenderjaar de belastbare hoeveelheid fosfaat minder is dan nihil, deze verrekend met de belastbare hoeveelheden van de voorgaande acht kalenderjaren.

Uit de toelichting op artikel 43 van de Wet blijkt dat het doel van deze verrekening is dat negatieve gevolgen voor de mineralenbalans van bijvoorbeeld weersomstandigheden of een eenmalig feit in het mineralenmanagement kunnen worden opgevangen.

Ingevolge artikel 18 van de Regeling uitvoering heffingen en verrekening Meststoffenwet (hierna: de Regeling) komt niet voor verrekening in aanmerking een in een tijdvak vastgestelde belastbare hoeveelheid fosfaat van minder dan nihil, indien de veebezetting op het bedrijf van de heffingsplichtige in dat tijdvak kleiner of gelijk is aan 2,5 grootvee-eenheden per hectare van de tot het bedrijf behorende oppervlakte landbouwgrond.

In de toelichting bij artikel 18 van de Regeling (Stcrt. 1997, 247, pag. 32) staat het volgende: “Deze uitsluiting houdt verband met het artikel in de Meststoffenwet op grond waarvan het gebruik van fosfaat in andere meststoffen - kunstmestfosfaat – vooralsnog niet in aanmerking wordt genomen bij de bepaling van de belastbare hoeveelheid fosfaat. Bedrijven met een veebezetting lager dan 2,5 grootvee-eenheid – akker- en tuinbouwbedrijven, alsmede extensieve veehouderijbedrijven – gebruiken naast kunstmestfosfaat geen of een beperkte hoeveelheid dierlijke meststoffen, waardoor ze thans onder de fosfaatverliesnorm blijven. Hierdoor ontstaat voor die bedrijven, indien zij meedoen aan het verfijnde spoor van mineralenheffingen, een belastbare hoeveelheid fosfaat minder dan nihil, waardoor tot het moment dat kunstmestfosfaat wel in aanmerking wordt genomen een verrekeningsvoorraad kan worden opgebouwd. Zulks is in strijd met het hierboven omschreven doel van verrekening. Bovendien zou de effectiviteit van het mineralenaangiftesysteem kunnen worden aangetast.”

De rechtbank is - anders dan is overwogen in de uitspraak van de rechtbank van 12 juli 2005, AWB 05/552- van oordeel dat toepassing van artikel 18 van de Regeling in een geval van bedrijfsbeëindiging, in strijd is met doel en strekking van artikel 43 van de Wet. Uitgangspunt van de Wet is immers verrekening, over meerdere jaren, zodat alleen een heffing wordt opgelegd als inderdaad sprake is van een milieubelasting. Vast staat dat eiser in dit geval voldoende fosfaatsaldo, als gevolg van de afvoer van mest in 2002, heeft om te verrekenen met de over 1999 en 2000 belastbare hoeveelheden, zodat er feitelijk geen milieubelasting is.

De rechtbank heeft hierbij in aanmerking genomen dat uit de bovengenoemde toelichting op artikel 18 van de Regeling ook duidelijk blijkt dat deze bepaling niet is bedoeld voor situaties als de onderhavige. Het gaat hier immers niet om een extensieve veehouderij, met het risico van het opbouwen van een verrekeningsvoorraad door gebruik van kunstmest. Het gaat hier om de beëindiging van een intensieve veehouderij, waarbij eiser het in 2002, als gevolg van het afvoeren van de mest die het resultaat is van de exploitatie van deze intensieve veehouderij, opgebouwde fosfaatsaldo, uitsluitend wil verrekenen met de over de jaren daarvoor vastgestelde belastbare hoeveelheid fosfaat.

De rechtbank heeft voorts in aanmerking genomen dat noch in de Wet noch in de Regeling de situatie van bedrijfsbeëindiging is geregeld. Dit klemt te meer nu in de Regeling inmiddels wel andere, min of meer vergelijkbare, situaties, zoals bedrijfsovername (artikel 17) en samenvoeging van bedrijven (artikel 17a) zijn geregeld. Daarbij is de strekking van deze bepalingen steeds, en aldus in overeenstemming met artikel 43 van de Wet, dat verrekening mogelijk is in deze situaties.

Naar het oordeel van de rechtbank dient derhalve artikel 18 van de Regeling in dit geval buiten toepassing te blijven. Nu is nagelaten een regeling te treffen voor de situatie van de beëindiging van een bedrijf kan immers niet een bepaling worden tegengeworpen die voor een ander doel is opgenomen.

De rechtbank merkt hierbij op dat hieraan niet af doet dat, zoals verweerder heeft gesteld, eiser met een voldoende oriëntatie op de regelgeving, wat daar ook van zij, had kunnen zorgen dat alle mest van zijn bedrijf zou zijn afgevoerd in hetzelfde jaar waarin de dieren zijn afgevoerd. Overigens is de rechtbank van oordeel dat verweerder met dit betoog volledig voorbijgaat aan de door eiser geschetste reële omstandigheden waardoor afvoer van alle mest op korte termijn en in hetzelfde jaar als waarin de dieren zijn afgevoerd niet mogelijk was.

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- herroept de naheffingsaanslagen fosfaatheffing 1999 en fosfaatheffing 2000 en stelt deze vast op nihil;

- bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten ten bedrage van € 715,09 onder aanwijzing van de Staat der Nederlanden (Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit) die deze kosten aan eiser dient te vergoeden;

- gelast dat de Staat der Nederlanden (Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit) het door eiser betaalde griffierecht van € 37 vergoedt.

Afschrift aangetekend

verzonden aan partijen op:

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum:

- hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Arnhem (belastingkamer), Postbus 9030, 6800 EM Arnhem

; dan wel

- beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag, mits de wederpartij daarmee schriftelijk instemt.

N.B. Bij het bestuursorgaan berust de bevoegdheid tot het instellen van beroep in cassatie niet bij de ambtenaar die de procedure voor de rechtbank heeft gevoerd.

Bij het instellen van hoger beroep dan wel beroep in cassatie dient het volgende in acht te worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep dan wel het beroep in cassatie is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep dan wel het beroep in cassatie.