Rechtbank Arnhem, 12-06-2006, AZ2324, AWB 05/4711

Uitspraakdatum: 12 juni 2006.

Uitspraak als bedoeld in artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X], wonende te [Z], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst [P], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Bij brief van 18 juli 2005 heeft de gemachtigde van eiser een bezwaarschrift ingediend over de jaren 2000 tot en met 2003 in verband met een recent arrest van het Hof van Justitie EG (hierna: het HvJ of het Hof).

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 19 augustus 2005, toegelicht bij brief van 9 augustus 2005, eiser niet-ontvankelijk verklaard in zijn bezwaar in verband met overschrijding van de bezwaartermijn. Na ambtshalve het verzoek inhoudelijk te hebben beoordeeld, heeft verweerder de aanslagen gehandhaafd. In de uitspraak op bezwaar was vermeld dat daartegen bezwaar kon worden gemaakt bij de inspecteur.

Eiser heeft bij brief van 13 september 2005 bezwaar gemaakt bij verweerder. Verweerder heeft bij brief van 13 oktober 2005 aan eiser meegedeeld dat beroep tegen de niet-ontvankelijk verklaring aan de rechtbank moest worden gericht. Vervolgens heeft eiser bij brief van 7 november 2005, ontvangen bij de rechtbank op 9 november 2005, beroep ingesteld.

2. Geschil

In geschil is of verweerder eisers bezwaarschrift terecht niet ontvankelijk heeft verklaard.

Eiser voert aan dat destijds geen bezwaar is gemaakt omdat bij de aangiftes is uitgegaan van de juistheid van de wet en de aanslagen waren opgelegd conform de aangiftes. Toen in juli 2005 door een uitspraak van het HvJ bleek dat de wet onjuist was, was er pas op dat moment aanleiding om bezwaar te maken. Eisers gemachtigde betoogt dat het onredelijk zou zijn als eiser erop wordt afgerekend dat hij zich aan de wet heeft gehouden, terwijl die wet in strijd blijkt te zijn met EG-recht. Het moet voor de belastingplichtige daarom mogelijk zijn om dit te herstellen. Hij claimt alsnog vooraftrek voor de afgedragen omzetbelasting inzake privé-gebruik telefoon, auto en administratiekosten, alsmede voor de verbouwing van de woning, van waaruit de onderneming wordt gedreven.

3. Beoordeling van het geschil

Voor het jaar 2002 geldt dat op 19 juli 2005, toen het bezwaarschrift werd ingediend, nog geen aanslag was opgelegd. Dit brengt mee dat het onderhavige bezwaar en beroep niet-ontvankelijk is voor zover dit betrekking heeft op het jaar 2002. Niet gesteld of gebleken is dat de uitzondering van artikel 6:10 van de Awb van toepassing is.

Voor de jaren 2000, 2001 en 2003 geldt het volgende. De brief van eisers gemachtigde van 13 september 2005 moet worden aangemerkt als een beroepschrift. Nu die brief binnen de termijn van zes weken na de uitspraak op bezwaar van 19 augustus 2005 is ontvangen bij verweerder, die deze brief zo spoedig mogelijk aan de rechtbank had moeten doorzenden, is het beroep ingevolge artikel 6:15, derde lid, van de Awb tijdig ingesteld. Het beroep is derhalve ontvankelijk.

Het bezwaarschrift van 19 juli 2005 is echter ruim buiten de termijn van zes weken na de laatste naheffingsaanslag van 30 september 2004 binnengekomen bij verweerder.

Ingevolge artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na de termijn ingediend bezwaarschrift niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

In verband daarmee heeft eiser aangevoerd dat de uitspraak van het HvJ tijdens de bezwaartermijn nog niet bekend was en eiser zich aan de (naar toen bleek, onjuiste) wet heeft gehouden, hetgeen hem nu niet mag worden tegengeworpen.

De rechtbank is van oordeel dat niet aannemelijk is geworden dat in het onderhavige geval bijzondere omstandigheden bestaan, die ertoe nopen verweerder te verplichten de definitief geworden aanslagen in het kader van een bezwaarprocedure opnieuw te onderzoeken, rekening houdend met de recente uitspraken van het Hof in de zaken Seeling (HvJ 8 mei 2003, C-269/00, VN 2003/28.20) en Charles Tijmens (HvJ 14 juli 2005, nr. C-434/03, VN 2005/35.18). Daarbij is van belang dat in dit geval, anders dan in de zaak Kühne & Heitz, de besluiten niet definitief zijn geworden als gevolg van een uitspraak van de hoogste nationale rechter, maar als gevolg van het verlopen van de bezwaartermijn.

Verweerder heeft het bezwaar derhalve terecht niet-ontvankelijk verklaard. De rechtbank kan daarom niet toekomen aan de inhoudelijke beoordeling van de vraag of verweerder bij zijn op artikel 65 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) gebaseerde ambtshalve herbeoordeling van 19 augustus 2005 terecht heeft aangenomen dat de arresten Seeling en Charles-Tijmens niet van toepassing zijn op de situatie van eiser.

De omstandigheid dat verweerder blijkbaar in andere zaken een vergelijkbaar na de bezwaartermijn ingediend verzoek heeft aangehouden totdat het HvJ in de zaak Charles-Tijmens had beslist, maakt het bovenstaande niet anders, omdat dat arrest al bekend was ten tijde van het verzoek van eiser. Voorts heeft de aanhouding in de andere zaken kennelijk plaatsgevonden in het kader van de ambtshalve beoordeling op grond van artikel 65 AWR en niet omdat verweerder uit ging van de ontvankelijkheid van het bezwaar.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

4. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

5. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan op 12 juni 2006 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. F.M. Smit, voorzitter, mr. L.B.M. Klein Tank en mr. M.M. Bijker - Veen, rechters, in tegenwoordigheid van mr. L.A. Aalbersberg, griffier.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Bij het instellen van beroep in cassatie dient daarnaast in acht te worden genomen dat bij het beroepschrift een schriftelijke verklaring van de wederpartij wordt gevoegd, inhoudende dat wordt ingestemd met het instellen van beroep in cassatie tegen de uitspraak van de rechtbank.