Rechtbank Arnhem, 27-06-2006, ECLI:NL:RBARN:2006:2091 BB8131, AWB 06/213

Uitspraakdatum: 27 juni 2006

Uitspraak als bedoeld in artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

1. Ontstaan en loop van het geding

Verweerder heeft aan eiseres over het tijdvak 1 januari 1999 tot en met 31 december 2000 een naheffingsaanslag (aanslagnummer [00].A.01.050.0) loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen opgelegd, alsmede bij beschikking een boete van € 2.203. De dagtekening van de naheffingsaanslag is 27 december 2004.

Bij brief van 3 januari 2005, ontvangen bij verweerder op 6 januari 2005, heeft eiseres bezwaar gemaakt tegen de naheffingsaanslag en de boetebeschikking.

Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 2 december 2005 eiseres niet-ontvankelijk verklaard in haar bezwaar. Tegelijkertijd heeft verweerder de naheffingsaanslag gehandhaafd en de boetebeschikking verminderd tot € 1.921.

Eiseres heeft bij brief van 13 december 2005, ontvangen bij de rechtbank op 14 december 2005, hiertegen beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 19 april 2006 te Arnhem. De gemachtigde van eiseres is daar in persoon verschenen. Namens verweerder is verschenen [gemachtigde]t, bijgestaan door de heer [gemachtigde].

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast.

Eiseres exploiteert in onderhavige jaren een schoonmaakbedrijf voor particulieren.

In 2004 wordt bij eiseres een controle in de loonbelasting ingesteld, waarbij de juistheid van de toepassing van de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: WVA) wordt onderzocht. Eiseres heeft in 1999 een afdrachtvermindering langdurig werklozen geclaimd van effectief ƒ 43.920. Eiseres heeft dit berekend door het aantal werknemers in loondienst te vermenigvuldigen met de maximale afdrachtvermindering over een maand. Daarbij is geen rekening gehouden met een evenredige vermindering naar parttime-percentage bij deeltijdmedewerkers.

Alle werknemers waarvoor eiseres in aanmerking komt voor de afdrachtvermindering langdurig werklozen werken in deeltijd zonder een overeengekomen vaste arbeidsduur per maand.

Daarnaast heeft eiseres een bedrag van € 11.153 afdrachtvermindering langdurig werklozen en afdrachtvermindering lage lonen uit het eerste kwartaal van 2000, die niet in aftrek gebracht konden worden omdat de ingehouden loonheffing niet toereikend was, doorgeschoven naar het tweede kwartaal in 2000. Eiseres heeft dit onbenutte deel van de afdrachtverminderingen in de aangifte loonbelasting over het tweede kwartaal 2000 verrekend met de over dit tijdvak verschuldigde loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen.

Daarnaast heeft verweerder een boete opgelegd van 25% van € 6.560 voor de correctie die betrekking heeft op het tweede kwartaal van 1999 en een boete van 50% van € 1.126 in verband met de correctie ten aanzien van het tweede kwartaal van 2000. In bezwaar wordt deze laatste boete verminderd tot 25%, omdat sprake zou zijn van grove schuld en niet van (voorwaardelijke) opzet.

Verweerder heeft in de bezwaarfase opnieuw de administratie van eiseres ingezien en de afdrachtvermindering langdurig werklozen over het tweede kwartaal 1999, waarop eiseres recht heeft, berekend op ƒ 25.463.

3. Geschil

4. Beoordeling van het geschil

Dit betekent dat eiseres ten aanzien van haar werknemers die in deeltijd werken op grond van de WVA geen recht heeft op de maximale afdrachtvermindering. Gelet op de gedetailleerde berekening van verweerder in de bezwaarfase van het bedrag van afdrachtvermindering langdurig werklozen waarop eiseres recht heeft over het tweede kwartaal van 1999, is de rechtbank van oordeel dat verweerder terecht en op goede gronden de loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen heeft nageheven ten aanzien van dit kwartaal. Daarbij merkt de rechtbank op dat verweerder blijkens zijn berekening per werknemer heeft rekening gehouden met het aantal gewerkte uren. Eiseres heeft deze berekening inhoudelijk niet betwist.

Het beroep van eiseres op dit punt is ongegrond.

In een vraag- en antwoordbesluit beantwoordt de staatssecretaris van Financiën de vraag of afdrachtverminderingen die niet verrekend kunnen worden in het aangiftetijdvak naar volgende tijdvakken kunnen worden doorgeschoven, ontkennend (Vraag- en antwoordbesluit van de staatssecretaris van Financiën van 7 maart 1997, nr. DON-LB7/127, vraag 19).

Mede gelet op hetgeen is vermeld in voornoemde nota naar aanleiding van het verslag is de rechtbank met de staatssecretaris van oordeel dat de WVA geen ruimte biedt voor de door eiseres gewenste verrekening. Het beroep van eiseres kan op dit punt niet slagen.

De rechtbank is echter van oordeel dat deze persberichten van zo algemene aard zijn dat zij nooit een dergelijk vertrouwen kunnen opwekken. Dit daargelaten de vraag of eiseres die persberichten al kende ten tijde van het indienen van de betreffende aangiften loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen.

Ten aanzien van de voorlichtingsbijeenkomsten is de rechtbank van oordeel dat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat bij haar een bedoeld vertrouwen is gewekt. Eiseres heeft op geen enkel punt in de procedure specifiek gemaakt welke informatie tijdens de voorlichtingsbijeenkomsten gegeven zou zijn en door wie die informatie gegeven is op grond waarvan zij er op mocht vertrouwen dat zij de loonbelastingaangiften juist had ingediend. Nu eiseres evenmin heeft gesteld hierdoor schade te hebben geleden, kan haar beroep op het vertrouwensbeginsel ook reeds hierom niet worden gehonoreerd.

De rechtbank is derhalve van oordeel dat eiseres beroep op het vertrouwensbeginsel niet slaagt.

Van eiseres en haar adviseur mag verwacht worden dat zij zich verdiepen in deze voor de onderneming van eiseres zo belangrijke regeling.

Indien desondanks de maximale afdrachtvermindering wordt geclaimd of onbenutte afdrachtverminderingen worden verrekend zoals eiseres heeft gedaan, is het aan eiseres’ grove schuld te wijten dat aanvankelijk te weinig loonbelasting werd afgedragen. Grove schuld van de adviseur van eiseres wordt toegerekend aan eiseres tenzij zij aantoont dat zij in redelijkheid niet hoefde te twijfelen aan de fiscale aanvaardbaarheid van de handelwijze van haar adviseur. Hiervan is in onderhavige zaak niet gebleken.

Ook overigens zijn de rechtbank geen feiten of omstandigheden gebleken op grond waarvan de boete zou moeten worden gematigd.

Ook op dit punt slaagt het beroep van eiseres derhalve niet.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, omdat niet is gesteld dat eiseres kosten heeft gemaakt die op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. M.M. Bijker - Veen, rechter, in tegenwoordigheid van mr. A.C. Munniks, griffier op 27 juni 2006.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Bij het instellen van beroep in cassatie dient daarnaast in acht te worden genomen dat bij het beroepschrift een schriftelijke verklaring van de wederpartij wordt gevoegd, inhoudende dat wordt ingestemd met het instellen van beroep in cassatie tegen de uitspraak van de rechtbank.