Rechtbank Arnhem, 21-07-2006, ECLI:NL:RBARN:2006:266 BB9225, AWB 06/1324

Uitspraakdatum: 21 juli 2006

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in artikel 8:67 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Oost, kantoor Winterswijk, verweerder.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Gronden

1. In een brief van 24 december 2004 heeft eiser aan verweerder verzocht om een nadere voorlopige aanslag over het jaar 2004 op te leggen. Met betrekking tot de hoogte van deze nadere voorlopige aanslag vermeldt de brief:

“Deze dient € 115.000 te zijn.”

Op 29 december 2004 is genoemd bedrag op de bankrekening van verweerder bijgeschreven.

2. Met dagtekening 26 januari 2005 heeft verweerder een nadere voorlopige aanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen van € 115.000. Hiertegen heeft eiser geen bezwaar gemaakt.

3. Vervolgens is – naar aanleiding van indiening van het schattingsformulier respectievelijk de aangifte door eiser – nog een tweetal voorlopige aanslagen opgelegd. Bij de laatst opgelegde voorlopige aanslag bedraagt bij de bestreden beschikking aan eiser in rekening gebrachte heffingsrente € 1.016.

4. Op of omstreeks 2 mei 2005 is het bedrag van € 115.000 aan eiser teruggebetaald.

5. Op grond van artikel 30f, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) wordt met betrekking tot onder meer de inkomstenbelasting heffingsrente berekend ingeval een voorlopige aanslag, een aanslag of een navorderingsaanslag wordt vastgesteld. Artikel 30f, derde lid, van de AWR bepaalt dat met betrekking tot de inkomstenbelasting heffingsrente enkelvoudig wordt berekend over het tijdvak dat aanvangt op de dag na het midden van het tijdvak waarover de belasting wordt geheven en eindigt op de dag van dagtekening van het aanslagbiljet.

6. De strekking van de regeling van de heffingsrente is blijkens de wetsgeschiedenis dat het moment van de vaststelling van de belastingschuld zoveel mogelijk dient aan te sluiten bij het moment van ontstaan van de belastingschuld. Wanneer heffingsrente in rekening wordt gebracht heeft een belastingplichtige gedurende de periode waarover heffingsrente is berekend de mogelijkheid gehad om over dat geld rente te ontvangen bij een bank. Ter compensatie aan het tijdelijk gemis van rente door de schatkist wordt heffingsrente in rekening gebracht aan de belastingplichtige. Het in rekening brengen van heffingsrente is uitdrukkelijk niet bedoeld als sanctie.

7. Dientengevolge staat aan de berekening van heffingsrente in beginsel niet in de weg de omstandigheid dat het niet aan de schuld van eiser is te wijten dat een (voorlopige) aanslag pas op een laat tijdstip wordt opgelegd waardoor heffingsrente in rekening is gebracht.

8. In zijn arrest van 28 maart 2001, nr. 35.968 (BNB 2001/297), heeft de Hoge Raad in rechtsoverweging 3.3 evenwel geoordeeld:

“Slechts indien en voorzover voldoening uit eigen beweging om bij de belastingdienst gelegen redenen niet mogelijk is of door de belastingdienst niet wordt gewenst, brengt het zorgvuldigheidsbeginsel mee dat geen heffingsrente in rekening mag worden gebracht.”

9. In dit geval kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden geoordeeld dat verweerder de handelswijze van eiser niet met de normale zorgvuldigheid heeft behandeld. Gelet op de grote instroom van verzoeken om voorlopige aanslagen kan immers verweerder niet verweten worden geen nader onderzoek ingesteld te hebben naar de exacte bedoeling van de brief van eiser van 24 december 2004. Hierbij komt naar het oordeel van de rechtbank mede betekenis toe aan het gegeven dat in het onderhavige geval sprake is van een aanslagbelasting. Kenmerk hiervan is dat niet de belasting-plichtige de verschuldigde belasting zelfstandig berekent en daarna voldoet, maar dat voor het kunnen voldoen van de verschuldigde belasting is vereist dat deze door middel van een aanslag door verweerder wordt vastgesteld. Aangezien eiser om hem moverende redenen geen bezwaar heeft gemaakt tegen de vastgestelde voorlopige aanslag was er naar het oordeel van de rechtbank voor verweerder geen reden te twijfelen aan de juistheid hiervan.

10. Voorzover het beroep van eiser ziet op het late tijdstip van terugbetaling van het betaalde bedrag van € 115.000 – ruim vier maanden na betaling – zonder dat hierover door verweerder rente is vergoed, is de rechtbank met verweerder van oordeel dat dit geen kwestie van heffingsrente betreft maar van invorderingsrente waarvoor eiser zich dient te wenden tot de Ontvanger. Verweerder heeft ter zitting toegezegd dat hij in overleg zal treden met de Ontvanger om één en ander nader aan de orde te stellen.

11. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

Deze uitspraak is gedaan op 21 juli 2006 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A.M.F. Geerling, in tegenwoordigheid van M. Eggink.

De griffier De rechter

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel