Rechtbank Arnhem, 11-12-2007, BB9830, AWB 07/224

Uitspraakdatum: 11 december 2007

Uitspraak als bedoeld in artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X], wonende te [Z], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst[P], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2002 een navorderingsaanslag ([aanslagnummer]) inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 78.190, een belastbaar inkomen uit aanmerkelijk belang van nihil en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 46.614.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 21 november 2006 de navorderingsaanslag verminderd door het belastbaar inkomen uit werk en inkomen te verlagen met € 3.108 tot € 75.082.

Eiser heeft daartegen bij brief van 30 december 2006, ontvangen bij de rechtbank op 3 januari 2007, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Eiser heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan verweerder.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 15 oktober 2007 te Arnhem.

2. Feiten

Eiser heeft bij zijn aangifte IB/PVV over het jaar 2002 een verlies uit onderneming opgevoerd ter hoogte van € 13.108. Onderdeel van dit verlies was een verlies van € 10.222 in verband met de deelname van eiser als commanditair vennoot in de besloten commanditaire vennootschap [a] CV (hierna: de film CV).

De film CV heeft op 18 maart 2002 een winstvaststellingsovereenkomst (hierna: de WVO) gesloten met de (voor dit soort zaken bevoegde) inspecteur te Hilversum.

Op het door eiser ingevulde en ondertekende inschrijfformulier van de CV is onderdeel C 12 van de WVO opgenomen.

De WVO is op 3 november 2004 na een langdurige discussie tussen verweerder en de beherend vennoot van de film CV opgezegd door verweerder. De opzegging hield verband met het feit dat het budget van de film was overschreden en de door de CV ingeschakelde producent van de film de overschrijding van het budget had betaald.

Eiser heeft zijn aangifte IB/PVV over 2002 op 9 november 2004 naar verweerder gestuurd. Zoals blijkt uit de door eiser voorafgaand aan de zitting overgelegde brieven van 9 maart 2003 tot en met 12 december 2004, heeft eiser diverse uitstelverzoeken voor het doen van aangifte naar verweerder gestuurd in verband met de discussie die werd gevoerd tussen de beherend vennoot van de film CV en verweerder. Hij heeft om die reden ook uitstel verkregen, maar werd desondanks steeds weer aangemaand om aangifte te doen. Omdat eiser was geschrokken van de aanslag over 2001 die hem ambtshalve werd opgelegd ondanks verleend uitstel, heeft hij de aangifte over 2002 toch gedaan voordat hij beschikte over de benodigde jaaropgave van de coördinerende eenheid van de Belastingdienst in Hilversum. In plaats van die jaaropgave heeft hij bij de aangifte de relevante pagina van de prospectus van de film CV gevoegd.

Bij brief van 19 november 2004 heeft de beherend vennoot van de film CV, [b], aan eiser meegedeeld dat verweerder de WVO had ingetrokken. Als bijlage bij deze brief is een fiscale jaaropgave 2002 gevoegd, waarop staat vermeld dat in de aangifte als verlies uit de film CV nihil diende te worden ingevuld.

Verweerder heeft op 23 februari 2005 zonder nader onderzoek de aanslag IB/PVV 2002 aan eiser opgelegd conform zijn aangifte.

Op 22 maart 2006 heeft verweerder de onderhavige navorderingsaanslag opgelegd.

3. Geschil

In geschil is of de navorderingsaanslag in stand kan blijven. Primair is aan de orde of verweerder een nieuw feit heeft in de zin van artikel 16, eerste lid, van de Algemene Wet inzake Rijksbelastingen (hierna: AWR). Als er geen nieuw feit is, is in geschil of eiser te kwader trouw was.

Voorts betoogt verweerder dat eiser niet-ontvankelijk is in zijn beroep, omdat uit de WVO zou volgen dat eiser ervan heeft afgezien zelfstandig bezwaar en beroep in te stellen. Verweerder wijst ter onderbouwing van dit standpunt naar artikel C4 van de WVO.

4. Beoordeling van het geschil

Op verweerder rust op dit punt de bewijslast. Op geen enkele wijze heeft verweerder aannemelijk kunnen maken dat eiser bij het doen van aangifte op 9 november 2004 wist dat de WVO was opgezegd. De gestelde kwade trouw van eiser kan hierop dan ook niet worden gebaseerd.

Dit kan anders liggen voor de brief van 19 november 2004, die eiser kort na die datum heeft bereikt en dus ruim voordat de aanslag was opgelegd. Om op basis van deze brief kwade trouw aan te kunnen nemen, is echter vereist dat eiser zich na ontvangst van de brief heeft gerealiseerd dat de aangifte onjuist was en dat hij vervolgens welbewust heeft nagelaten om de aangifte aan te vullen.

De rechtbank is van oordeel dat eiser zich ervan bewust moet zijn geweest dat de brief van 19 november 2004 het lang verwachte uitsluitsel gaf over de wijze waarop de onderhavige materie in de aangifte moest worden verwerkt. Volgens de bij de brief gevoegde invulinstructie moest als verlies uit de film CV nihil worden ingevuld. Ter verduidelijking merkt de rechtbank op dat de bij de brief gevoegde invulinstructie de invulinstructie was waarop eiser al die tijd had gewacht om een juiste aangifte te kunnen doen. Gelet op het feit dat eiser de aangifte op 9 november 2004, dus kort voor ontvangst van de brief van 19 november, had opgestuurd naar de Belastingdienst, waarbij hij als verlies uit de film CV een bedrag van € 10.222 had vermeld, moet hij zich na lezing van de brief van 19 november ervan bewust zijn geweest dat hij de aangifte onjuist had ingevuld. Dat geldt ook als hij de brief slechts vluchtig heeft doorgekeken. De verklaring van eiser dat de inhoud en strekking van de brief hem pas duidelijk werd na lezing van het verweerschrift, acht de rechtbank gezien de omstandigheden van dit geval onvoldoende geloofwaardig. Daarbij weegt mee dat eiser ter zitting een hoog opgeleide indruk maakte.

Dat de gehele gang van zaken mogelijk wrevel heeft gewekt bij eiser waardoor hij ervan heeft afgezien om verweerder op de hoogte te stellen van de inhoud van de brief van 19 november, doet hieraan niet af. Eisers handelwijze levert kwade trouw op in de zin van artikel 16, eerste lid, slot, van de AWR.

Als gevolg van het voorgaande kan verweerder het in de aanslag toegekende verlies in de film CV navorderen ondanks het ontbreken van een nieuw feit.

Nu eiser geen inhoudelijke argumenten heeft aangevoerd tegen de navorderingsaanslag, is er geen aanleiding om deze te vernietigen.

Motiveringsgebrek

De uitspraak op bezwaar is gemotiveerd op een standaardwijze die werd gebruikt voor een andere film CV. Als gevolg daarvan sluit de motivering in het geheel niet aan op het bezwaarschrift van eiser. Voorts wordt de verlaging van het inkomen met € 3.108 niet toegelicht. De rechtbank is van oordeel dat de uitspraak op bezwaar aldus onvoldoende is gemotiveerd.

Dit brengt mee dat het beroep in zoverre gegrond is. De rechtbank zal de uitspraak op bezwaar vernietigen, maar de rechtsgevolgen daarvan in stand laten (artikel 8:72, derde lid, van de Awb). Het is nu immers voldoende duidelijk hoe de motivering van verweerder had moeten luiden, terwijl eiser van een nieuwe uitspraak op bezwaar geen heil kan verwachten gelet op bovenstaande oordelen van de rechtbank.

Het bovenstaande betekent dat de navorderingsaanslag in stand blijft.

De stelling van eiser dat verweerder de beslissing heeft genomen buiten de gestelde termijn, maakt dat niet anders. Een termijnoverschrijding kan immers niet leiden tot een vernietiging van de navorderingsaanslag.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt in het motiveringsgebrek aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

Eiser heeft zelf het beroepschrift ondertekend en heeft ook zelf zijn zaak voor de rechtbank bepleit. Hij komt daarom in beginsel niet in aanmerking voor de proceskostenvergoeding voor door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Een dag na de zitting heeft eiser alsnog een formulier proceskosten ingediend, waarop is vermeld dat eiser wel dergelijke kosten van rechtsbijstand claimt en dat de gemachtigde mr. [C] is. Het formulier is niet voorzien van bewijsstukken. Er is voorts geen enkel aanknopingspunt in het dossier te vinden waaruit blijkt dat eiser zich heeft voorzien van rechtsbijstand.

Nu het formulier na het sluiten van het onderzoek ter zitting is ingediend en de rechtbank als gevolg daarvan niet meer om een nadere toelichting kan vragen zonder de zaak te heropenen en zo de procedure onredelijk te vertragen, zal het verzoek om vergoeding voor kosten van rechtsbijstand worden afgewezen.

Voor de overige door eiser in het formulier vermelde proceskosten, te weten reiskosten tot een bedrag van € 30,10, wordt verweerder, met toepassing van het besluit proceskosten bestuursrecht, veroordeeld deze te vergoeden.

6. Beslissing

De griffier, De voorzitter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Arnhem (belastingkamer), Postbus 9030, 6800 EM Arnhem.