Rechtbank Arnhem, 24-11-2009, BM5546, AWB 08/5062

registratienummer: AWB 08/5062

inzake

[X] BV, gevestigd te [Z], eiseres,

tegen

de ontvanger van de Belastingdienst/Randmeren, kantoor Zwolle, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Met dagtekening 24 juli 2008 is aan eiseres per post een dwangbevel toegezonden inzake de aanslag vennootschapsbelasting 2005, waarbij een bedrag van € 5.915 aan kosten voor het betekenen van het dwangbevel in rekening is gebracht.

Bij brief van 20 augustus 2008, ontvangen door verweerder op 28 augustus 2008, is namens eiseres bezwaar gemaakt tegen de in rekening gebrachte kosten voor de betekening van het dwangbevel.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 2 oktober 2008 de beslissing betreffende de betekeningskosten gehandhaafd.

Eiseres heeft daartegen bij brief van 5 november 2008, ontvangen bij de rechtbank op 6 november 2008, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast.

Met dagtekening 3 november 2007 is aan eiseres over het jaar 2005 een aanslag vennootschapsbelasting (aanslagnummer [000].V.56.0112) opgelegd van € 79.793 en € 8.484 heffingsrente in rekening gebracht, totaal € 88.257 (hierna ook: de belastingaanslag). Eiseres heeft aan verweerder om uitstel van betaling van de belastingaanslag verzocht. Verweerder heeft bij brief van 19 december 2007 het gevraagde uitstel van betaling verleend voor het gehele bedrag van de aanslag totdat op het bezwaarschrift zou zijn beslist.

Bij brief van 14 maart 2008, gericht aan de gemachtigde van eiseres, heeft verweerder het volgende geschreven:

Tot de stukken behoort een brief gedagtekend 18 maart 2008, afkomstig van verweerder en gericht aan eiseres onder vermelding van haar adres. Daarin staat onder meer het volgende vermeld:

“Hierbij deel ik u mee dat het uitstel is vervallen omdat de in de uitstelbeschikking genoemde termijn inmiddels is verstreken of op het bezwaar- of beroepschrift inmiddels is beslist.

Met dagtekening 7 juli 2008 heeft verweerder aan eiseres een aanmaning verzonden. Met dagtekening 24 juli 2008 heeft verweerder per post een dwangbevel betekend voor de aanslag, waarbij een bedrag van € 5.915 aan betekeningskosten in rekening is gebracht. De belastingaanslag was op dat moment nog niet betaald.

3. Geschil

In geschil is het antwoord op de vraag of de betekeningskosten terecht en tot het juiste bedrag in rekening zijn gebracht.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

In aanvulling daarop is ter zitting onder meer nog het volgende aangevoerd:

4. Beoordeling van het geschil

Ingevolge artikel 1 van de Kostenwet invordering rijksbelastingen (hierna: Kostenwet) worden ter zake van het verrichten van werkzaamheden voor de invordering van bedragen door de zorg van een inzake rijksbelastingen bevoegde ontvanger en door een belastingdeurwaarder op grond van de bepalingen van de Invorderingswet 1990 of enige andere wettelijke bepaling aan degene die in gebreke is gebleven het verschuldigde tijdig te betalen, kosten in rekening gebracht.

Artikel 3, eerste lid, van de Kostenwet (tekst voor het jaar 2008) bepaalt dat voor het betekenen van een dwangbevel met bevel tot betaling is verschuldigd € 35 verhoogd met € 3 van elk geheel bedrag van € 45 waarmee de gevorderde som € 45 te boven gaat, met dien verstande dat niet meer verschuldigd is dan € 10.283.

Artikel 11, eerste lid, van de Invorderingswet 1990 (hierna: IW 1990) bepaalt dat indien de belastingschuldige een belastingaanslag niet binnen de gestelde termijn betaalt, de ontvanger hem schriftelijk aanmaant om alsnog binnen tien dagen na de dagtekening van de aanmaning te betalen, onder kennisgeving dat de belastingschuldige anders door de middelen bij de wet bepaald tot betaling zal worden gedwongen.

Artikel 12 van de IW 1990 bepaalt dat indien de belastingschuldige na de aanmaning in gebreke blijft, de invordering van de belastingaanslag kan geschieden bij een door de ontvanger uit te vaardigen dwangbevel.

In artikel 25, paragraaf 1, van de Leidraad Invordering 1990 is bepaald dat als de ontvanger uitstel heeft verleend tot een bepaald tijdstip en dit tijdstip is verstreken, daardoor het uitstel van rechtswege is vervallen. Ook is daarin bepaald dat als het verzoek om uitstel van betaling schriftelijk is ingediend, de ontvanger de belastingschuldige van het vervallen van het uitstel schriftelijk op de hoogte stelt onder opgaaf van reden.

Verweerder heeft ter zitting verklaard dat de brief van 14 maart 2008 moet worden beschouwd als de uitspraak op bezwaar. Eiseres heeft dit niet weersproken. De rechtbank zal daarom uitgaan van de juistheid daarvan.

Verweerder stelt dat eiseres bij brief van 18 maart 2008 op de hoogte is gesteld van het vervallen van het uitstel van betaling voor de aanslag Vpb 2005. Eiseres ontkent die brief te hebben ontvangen.

Ook als eiseres die brief niet zou hebben ontvangen, betekent dit niet dat aan haar geen kosten voor de betekening van het dwangbevel in rekening mochten worden gebracht. De rechtbank acht daarvoor het volgende van belang.

Aan eiseres is uitstel verleend totdat op het bezwaar zou zijn beslist. Dat betekent dat het uitstel is komen te vervallen met de brief van verweerder van 14 maart 2008. Gelet op het bepaalde in artikel 25, paragraaf 1, van de Leidraad Invordering 1990 moet echter worden aangenomen dat eiseres daarover diende te worden geïnformeerd voordat met de dwanginvordering kon worden aangevangen. Eiseres is in ieder geval met de aanmaning van 7 juli 2008 op de hoogte geraakt van het vervallen van het verleende uitstel van betaling. Zij heeft daarop niet de verschuldigde belasting betaald. Dat betekent dat zij op de dag van dagtekening van het dwangbevel in gebreke was het verschuldigde tijdig te betalen. De kosten zijn daarom terecht in rekening gebracht. De omstandigheid dat eiseres als gevolg van vakantie van haar directeur-grootaandeelhouder daarvan niet tijdig kennis heeft genomen, komt voor haar rekening en risico.

Ook de klacht van eiseres dat artikel 7, tweede lid, van de Kostenwet niet verbindend is omdat er geen relatie is tussen de hoogte van de in rekening gebrachte kosten en de werkelijke kosten van de dwanginvordering en dat daardoor in feite sprake is van een boete, faalt. Zoals de Hoge Raad in zijn arrest van 23 oktober 2009, nr. 43.840, LJN BK 0896, heeft overwogen sluit de Kostenwet niet uit dat de wetgever de tarieven zodanig vaststelt dat de geraamde opbrengsten van de in rekening gebrachte kosten de totale kosten van invordering overtreffen. Voorts heeft de Hoge Raad daarin overwogen dat het in rekening gebrachte bedrag zo hoog kan zijn dat daarvan jegens (potentiële) wanbetalers een preventieve en afschrikwekkende werking uitgaat, maar dat dat aspect niet zo overheersend is dat de kostenberekening daardoor over het geheel genomen een strafkarakter krijgt in de zin van artikel 6 EVRM.

Uit het voorgaande volgt dat het beroep van eiseres ongegrond moet worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. E.C.G. Okhuizen, rechter, in tegenwoordigheid van mr. P.P.J. Leenders, griffier.

De griffier, De rechter,

Uitgesproken in het openbaar op: 24 november 2009

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Arnhem (belastingkamer), Postbus 9030, 6800 EM Arnhem.