Rechtbank Arnhem, 21-01-2010, BM1073, AWB 08/3487

registratienummer: AWB 08/3487

inzake

[X]gevestigd te [Z], eiseres,

tegen

de heffingsambtenaar van de gemeente Duiven, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Verweerder heeft aan eiseres voor het belastingjaar 2008 wegens het gebruik van de onroerende zaak [A-straat 1 ] te [Z] (hierna: verzorgings-/bejaardentehuis) een aanslag onroerende-zaakbelastingen (hierna: OZB) ten bedrage van € 2.820,36 opgelegd. De aanslag is opgelegd naar een heffingsmaatstaf van € 3.094.000.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 12 juni 2008 het bezwaarschrift gedeeltelijk gegrond verklaard en daarbij de heffingsmaatstaf van de aanslag voor het gebruik verminderd tot een bedrag van € 1.191.000.

Eisereses heeft daartegen bij brief van 22 juli 2008, ontvangen door de rechtbank op 24 juli 2008, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 7 december 2009 te Arnhem.

Namens eiseres is daar verschenen [gemachtigde]. Namens verweerder zijn verschenen [gemachtigde] en [A], taxateur.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast.

De waarde van de projectiegrond is € 595.000 en de waarde van de restgrond is € 418.000.

3. Geschil

Tussen partijen is in geschil of de heffingsgrondslag voor de OZB wegens gebruik terecht is vastgesteld op € 1.191.000. Daarbij spitst het geschil zich toe op de vraag of verweerder de waarde van de grond bij de bepaling van de heffingsmaatstaf voor de OZB wegens gebruik op grond van artikel 220e van de Gemeentewet geheel of gedeeltelijk buiten aanmerking had moeten laten.

Eiseres heeft – zakelijk weergegeven – aangevoerd dat alle grond, zowel de projectiegrond als de restgrond op dezelfde wijze moet worden verdeeld als de opstal, dus 73,95% voor het woondeel en 26,05% voor het niet-woondeel. Dit duidt zij aan als toedeling pro rata. Eiseres heeft betoogd dat de vastgestelde waarde daardoor in hoofdzaak (70% of meer) kan worden toegerekend aan woondelen en dat verweerder derhalve ten onrechte het tarief voor ‘niet-woningen’ heeft toegepast.

Subsidiar heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat slechts de projectiegrond pro rata bij de bepaling van de heffingsmaatstaf voor de OZB wegens gebruik buiten aanmerking moet worden gelaten. De restgrond dient volgens verweerder in ieder geval te worden toegerekend aan het deel niet-wonen.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de aanslag OZB wegens gebruik tot een bedrag van € 0.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

4. Beoordeling van het geschil

Wettelijk kader

Ingevolge artikel 220, aanhef en onder a, van de Gemeentewet kan ter zake van binnen de gemeente gelegen onroerende zaken onder de naam onroerende-zaakbelasting worden geheven: een belasting van degenen die bij het begin van het kalenderjaar onroerende zaken die niet in hoofdzaak tot woning dienen, al dan niet krachtens eigendom, bezit, beperkt recht of persoonlijk recht, gebruiken.

Ingevolge artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet dient een onroerende zaak in hoofdzaak tot woning indien de waarde die op grond van hoofdstuk IV van de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ) is vastgesteld voor die onroerende zaak in hoofdzaak kan worden toegerekend aan delen van die onroerende zaak die dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden.

Op grond van artikel 220c van de Gemeentewet is de heffingsmaatstaf voor de onroerende- zaakbelastingen de op de voet van hoofdstuk IV van de Wet WOZ voor de onroerende zaak vastgestelde waarde voor het kalenderjaar bedoeld in artikel 220.

Krachtens artikel 220e van de Gemeentewet wordt in afwijking van artikel 220c bij de bepaling van de heffingsmaatstaf voor de onroerende-zaakbelasting bedoeld in artikel 220, onderdeel a, buiten aanmerking gelaten de waarde van gedeelten van de onroerende zaak die in hoofdzaak tot woning dienen dan wel in hoofdzaak dienstbaar zijn aan woondoeleinden.

Overwegingen

Ter zitting heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat de toerekening ter zake van de opstal van 73,95% aan het woondeel en 26,05% aan het niet-woondeel onjuist is. Uit een nadere taxatie zou blijken dat deze verdeling 40% voor het woondeel en 60% voor het niet-woondeel zou moeten zijn.

De rechtbank stelt vast dat deze taxatie weliswaar is meegestuurd met het verweerschrift, maar dat verweerder zich in het verweerschrift desondanks uitdrukkelijk op het standpunt heeft gesteld dat niet wordt bestreden dat de waarde van het woondeel van de opstal 73,95% van de WOZ-waarde bedraagt en de waarde van het niet-woondeel 26,05%. De bovengenoemde percentages van 40% en 60% worden in het verweerschrift niet genoemd. De rechtbank gaat in deze procedure dan ook uit van de in de uitspraak op bezwaar gehanteerde verdeling van de opstal, waarbij 73,95% is toegerekend aan het woondeel en 26,05% aan het niet-woondeel. Daarbij heeft ook meegewogen dat de opstal inmiddels is gesloopt.

De rechtbank is van oordeel dat met het bepaalde artikel 220e van de Gemeentewet hetzelfde is beoogd als met het bepaalde in artikel 220f, achtste lid, van de Gemeentewet, zoals dit gold tot 1 januari 2007. In de wetsgeschiedenis van de Wet van 22 december 2005 tot wijziging van de Gemeentewet in verband met het afschaffen van de gebruikersbelasting op woningen en het maximeren van de resterende OZB-tarieven (Stb. 2005, 725) is geen aanknopingspunt te vinden voor het oordeel dat met de opneming van de term “gedeelte” in artikel 220e van de Gemeentewet is beoogd een andere uitleg te geven dan die werd gegeven aan de term “delen” in artikel 220f, achtste lid, van de Gemeentewet. Verder zou de opvatting van verweerder ertoe leiden dat artikel 220e alleen zou gelden als sprake zou zijn van aparte WOZ-objecten, hetgeen niet de bedoeling kan zijn, omdat het artikel dan overbodig zou zijn.

Met betrekking tot de restgrond moet zelfstandig worden beoordeeld of deze in hoofdzaak dienstbaar is aan woondoeleinden als bedoeld in artikel 220e van de Gemeentewet (vgl. Hof Arnhem 15 april 2009, LJN BI2194 en Hof Arnhem 20 oktober 2009, LJN BK1752).

Het bovenstaande betekent, anders dan eiseres heeft betoogd, niet dat in totaal de waarde die op grond van hoofdstuk IV van de Wet WOZ is vastgesteld voor de onroerende zaak in hoofdzaak kan worden toegerekend aan delen van die onroerende zaak die dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden als bedoeld in artikel 220a van de Gemeentewet. Artikel 220a vereist immers dat de waarde van de onroerende zaak in hoofdzaak kan worden toegerekend aan delen die volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Dit is een zwaardere eis dan die van artikel 220e, waarin is bepaald dat buiten aanmerking moet worden gelaten de waarde van gedeelten die in hoofdzaak dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Nu de restgrond ook door personeel wordt gebruikt is deze niet volledig dienstbaar aan woondoeleinden, zoals vereist in artikel 220a. Hieruit volgt dat er geen reden is voor het oordeel dat de aanslag OZB wegens gebruik geheel dient te vervallen. Nog daargelaten dat eiseres haar beroep uitsluitend heeft gericht tegen de aanslag OZB wegens gebruik, ziet de rechtbank daarom evenmin aanleiding voor het oordeel dat door verweerder een onjuist tarief zou zijn toegepast.

Dit brengt mee dat het beroep gegrond dient te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 644 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1).

6. Beslissing

De griffier, De voorzitter,

Uitgesproken in het openbaar op: 21 januari 2010

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Arnhem (belastingkamer), Postbus 9030, 6800 EM Arnhem.