Rechtbank Arnhem, 17-02-2011, ECLI:NL:RBARN:2011:1279 BP5109, AWB 10/1395

registratienummer: AWB 10/1395

inzake

[X], wonende te [Z], eiser,

tegen

de heffingsambtenaar van de Belastingsamenwerking Rivierenland, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Verweerder heeft aan eiser met dagtekening 17 juli 2009 voor het belastingjaar 2009 als eigenaar van de hierna genoemde onroerende zaken de volgende aanslagen watersysteemheffing (met aanslagnummer [000]) opgelegd:

Eiser heeft bezwaar gemaakt tegen de aanslagen watersysteemheffing ongebouwd.

Verweerder heeft bij in één geschrift verenigde uitspraken op bezwaar, gedagtekend 6 maart 2010, de aanslagen watersysteemheffing gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen bij brief van 14 april 2010, ontvangen door de rechtbank op 15 april 2010, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Verweerder heeft vóór de zitting de bij het verweerschrift behorende bijlagen ingediend. Deze bijlagen zijn in afschrift verstrekt aan eiser.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 21 december 2010 te Arnhem. Eiser is daar in persoon verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde [gemachtigde]. Namens verweerder is verschenen [gemachtigde].

Ter zitting heeft eiser een pleitnota voorgedragen en afschriften daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan de wederpartij.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast.

Eiser woont in [Z]. Eiser is sinds 2005 eigenaar van zes percelen grond waarvoor verweerder de onder 1. vermelde aanslagen watersysteemheffing heeft opgelegd.

De percelen grond liggen binnen het taakgebied van het Waterschap Rivierenland op een hoogte van 20,6 meter boven NAP.

Aan eiser zijn voor de betrokken percelen voor de jaren tot en met 2008 geen aanslagen waterschapsbelasting opgelegd, omdat de percelen waren ingedeeld in de zogenoemde nulklasse.

3. Geschil

In geschil is het antwoord op de vraag of verweerder terecht aan eiser voor het jaar 2009 aanslagen watersysteemheffing ongebouwd (binnendijks) heeft opgelegd.

Verweerder beantwoordt deze vraag bevestigend.

Eiser beantwoordt deze vraag ontkennend. Eiser heeft aangevoerd dat sprake is van een onredelijke belastingheffing. Eiser stelt dat hij op last van de gemeente € 25.000 heeft geïnvesteerd in een infiltratiesysteem en hem door het waterschap geen enkele waterafvoermogelijkheid is geboden. Eiser wijst er op dat in het verleden geen waterschapsbelasting verschuldigd was. Volgens eiser zijn de taken van het waterschap niet veranderd. Eiser stelt voorts dat bij de bepaling van de aankoopprijs van de percelen rekening is gehouden met het feit dat geen waterschapsbelasting verschuldigd was. Eiser doet in verband met het voorgaande ook een beroep op de hardheidsclausule. Eiser stelt verder dat het tarief te hoog is. Volgens eiser hanteert de gemeente Bergen (Noord-Limburg) een lager tarief per hectare, te weten € 30 per hectare.

Tussen partijen is niet meer in geschil dat de percelen grond van eiser binnendijks zijn gelegen.

4. Beoordeling van het geschil

Wettelijk kader

Ingevolge artikel 110 van de Waterschapswet besluit het algemeen bestuur van het waterschap tot het invoeren, wijzigen of afschaffen van een waterschapsbelasting door het vaststellen van een belastingverordening.

Ingevolge artikel 117, onderdeel b, van de Waterschapswet wordt ter bestrijding van kosten die zijn verbonden aan de zorg voor het watersysteem onder de naam watersysteemheffing een heffing geheven van hen die krachtens eigendom, bezit of beperkt recht het genot hebben van ongebouwde onroerende zaken, niet zijnde natuurterreinen.

Op grond van artikel 120, eerste lid, eerste volzin, van de Waterschapswet stelt het algemeen bestuur van het waterschap een kostentoedelingsverordening vast, waarin voor elk van de categorieën heffingplichtigen de toedeling van het kostendeel is opgenomen. Op grond van artikel 120, vierde lid, van de Waterschapswet wordt de toedeling van het kostendeel voor de categorieën, bedoeld in artikel 117, onderdeel b tot en met d, bepaald op basis van de waarde van de onroerende zaken in het economische verkeer.

Op grond van artikel 121, eerste lid, onderdeel b, van de Waterschapswet geldt voor de heffing als heffingsmaatstaf ter zake van ongebouwde onroerende zaken als bedoeld in artikel 117, onderdeel b, de oppervlakte, waarbij het tarief wordt gesteld op een gelijk bedrag per hectare.

Op grond van artikel 122, eerste lid, van de Waterschapswet, voor zover hier van belang, kan in de kostentoedelingsverordening de heffing voor buitendijks gelegen onroerende zaken en voor onroerende zaken die als waterberging worden gebruik, de heffing maximaal 75% lager worden vastgesteld.

De Verordening op de watersysteemheffing Waterschap Rivierenland 2009 luidt, voor zover van belang, als volgt:

In artikel 11 van de Wet algemene bepalingen is bepaald dat de rechter volgens de wet moet rechtspreken en in geen geval de innerlijke waarde of billijkheid van de wet mag beoordelen.

Onredelijke belastingheffing?

Anders dan bij de met ingang van 1 januari 2009 vervallen waterschapsbelasting, is bij de watersysteemheffing in de gewijzigde Waterschapswet niet voorzien in de mogelijkheid van indeling in een zogenoemde nulklasse. De classificatie in omslagklassen is komen te vervallen. In de Memorie van Toelichting is daarover onder meer het volgende opgemerkt:

en

Uitdrukkelijk blijkt uit de hiervoor geciteerde wetsgeschiedenis dat de wetgever steeds een belang bij de taakuitoefening van het waterschap aanwezig acht en dat de Waterschapswet voor de watersysteemheffing in geen andere tariefsdifferentiatie voorziet dan welke is voorzien in artikel 122 van de Waterschapswet. Het geval van eiser valt daar niet onder. Deze beroepsgrond kan niet daarom slagen.

Overigens staat het de rechter op grond van artikel 120 van de Grondwet en artikel 11 van de Wet algemene bepalingen niet vrij om de innerlijke waarde of billijkheid van de wet te beoordelen.

Dat de aankoopprijs van de gronden mogelijk mede is bepaald door het ontbreken van waterschapslasten voor de betrokken percelen kan eiser evenmin baten. Dat raakt alleen de contractuele verhouding tussen eiser en de verkoper.

Hoogte van tarief

Eiser heeft gesteld dat het tarief per hectare, in vergelijking met het tarief in de gemeente Bergen te Limburg, te hoog is. De rechtbank heeft geen reden om aan te nemen dat aan de categorie ongebouwde onroerende zaken teveel kosten zijn toegedeeld. Eiser heeft daarvoor te weinig aangevoerd.

Gelet op het voorgaande dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. E.C.G. Okhuizen, rechter, in tegenwoordigheid van mr. G. Schokker, griffier.

De griffier, De rechter,

Uitgesproken in het openbaar op: 17 februari 2011

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Arnhem (belastingkamer), Postbus 9030, 6800 EM Arnhem.