Rechtbank Breda, 17-10-2006, AZ2979, AWB 05/369

Procedurenummer: AWB 05/369

Uitspraakdatum: 17 oktober 2006

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het[maatschappij] tussen

[belanghebbende] B.V., gevestigd te [woonplaats], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst, verweerder.

Eiser en verweerder worden hierna aangeduid als respectievelijk belanghebbende en inspecteur.

Belanghebbende is door de griffier bij aangetekende brief, verzonden op 14 augustus 2006 aan [gemachtigde] op het adres [straat] te [woonplaats], onder vermelding van plaats en tijdstip, uitgenodigd om op de zitting te verschijnen. Belanghebbende is, zonder kennisgeving aan de rechtbank, niet verschenen. Nu genoemde brief niet ter griffie is terugontvangen en uit informatie van TPG Post is gebleken dat de brief op 16 augustus 2006 aan belanghebbende is uitgereikt, is de rechtbank van oordeel dat de uitnodiging om op de zitting te verschijnen op juiste wijze, tijdig op het juiste adres is aangeboden.

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

2.1. Belanghebbende houdt zich bezig met de ontwikkeling van soft- en hardware. Eveneens handelt belanghebbende in zogenaamde CPU’s (computerprocessoren) en mobiele telefoons. De goederen worden veelal ingekocht bij Belgische bedrijven en doorgeleverd aan voornamelijk in Duitsland geregistreerde bedrijven.

Blijkens het controlerapport van 3 april 2001 heeft [aandeelhouder1], directeur/groot-aandeelhouder van belanghebbende, verklaard dat de CPU transacties als volgt tot stand komen:

“(…)[aandeelhouder1] of diens medewerker ([medewerker]) ontvangt telefonisch een bestelling. [aandeelhouder1] zoekt vervolgens een leverancier en geeft door aan [medewerker] door voor welke prijs de goederen kunnen worden geleverd. [medewerker] maakt een proforma factuur op en verstuurt deze naar de afnemer.

2.2. In de Opgaves Intracomunautaire Leveringen van belanghebbende over het derde en vierde kwartaal van het jaar 1999 zijn de volgende intracommunautaire leveringen aan onderstaande Duitse bedrijven opgenomen:

2.4. In geschil is of terecht het nultarief is toegepast terzake van de leveringen aan [afnemers] (hierna: de Duitse afnemers). Omtrent de berekening van heffingsrente als zodanig bestaat geen geschil.

2.6. In artikel 9, lid 2 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet) is het volgende bepaald:

Post 6 van tabel II luidt:

“(…) goederen die worden vervoerd naar een andere lid-staat, wanneer deze goederen aldaar zijn onderworpen aan heffing van belasting ter zake van intracommunautaire verwerving van die goederen.”

”De aanspraak op toepassing van het tarief van nihil voor leveringen, intracommunautaire leveringen en invoer van goederen en voor diensten, genoemd in de bij de wet behorende tabel II slechts geldt indien de toepasselijkheid van dat tarief blijkt uit boeken en bescheiden. (…)”

2.7. Vast staat dat de goederen waar het in geschil zijnde gedeelte van de naheffingsaanslag op ziet zijn vervoerd vanuit Nederland naar Duitsland. De Rechtbank [woonplaats] heeft bij het onder 2.3. nader omschreven vonnis het volgende overwogen :

“(…) Gelet op deze omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat de leveranties van [maatschappij] BV aan [afnemer1], [afnemer2] en [afnemer3] slechts met één doel hebben plaatsgevonden, te weten het vormen van een tussenstation alwaar de winst voor de organisatie wordt behaald door het doorverkopen van de goederen waarbij de Duitse BTW wel in rekening wordt gebracht edoch niet afgedragen. Nu de leveranties aan deze bedrijven slechts hebben plaats gevonden om deze fraude mogelijk te maken, lijden zij en de bijbehorende facturen en vrachtbescheiden aan een materiële valsheid.(…)”

2.8. Van een levering of verwerving in de zin van de Wet c.q. de Richtlijn is slechts sprake indien degene aan wie de goederen worden geleverd, de macht heeft om als eigenaar over die goederen te beschikken. Uit hetgeen in de strafzaak tegen [aandeelhouder1] is vastgesteld, valt niet anders af te leiden dan dat de Duitse afnemers genoemd onder 2.2., comform de stelling van de inspecteur, zogenaamde “Scheinfirmen” zijn, dat zij slechts zijn tussengeschakeld teneinde een omzetbelastingvoordeel te realiseren en dat zij niet de werkelijke afnemers van de goederen waren. Uit het vonnis in de strafzaak leidt de rechtbank tevens af dat belanghebbende, in de persoon van haar directeur-grootaandeelhouder [aandeelhouder1], wist dat de transacties met de onder 2.2. beschreven Duitse afnemers in werkelijkheid niet met die bedrijven plaatsvonden maar met andere afnemers en dat die transacties plaatsvonden binnen een b.t.w.-carrousel. Belanghebbende heeft geen informatie verstrekt omtrent de werkelijke afnemers. Dit een en ander, in onderling verband bezien, leidt de rechtbank tot de conclusie dat de identiteit van belanghebbendes afnemer niet vaststaat en dat belanghebbende met haar verwijzingen naar de facturen en CMR-vrachtbrieven niet aannemelijk heeft gemaakt dat ter zake van de geleverde goederen sprake is geweest van een aan de heffing van omzetbelasting onderworpen intracommunautaire verwerving in Duitsland. Nu belanghebbende niet aan haar bewijsplicht als omschreven in artikel 12, lid 1, Uitvoeringsbesluit omzetbelasting heeft voldaan, is het nultarief als genoemd in artikel 9, lid 2 van de Wet niet van toepassing op de leveringen door belanghebbende aan de onder 2.2. genoemde Duitse afnemers.

2.9. Belanghebbende klaagt voorts dat de inspecteur in strijd met artikel 25 lid 1 en lid 2 AWR heeft gehandeld, doordat hij eerst na het verstrijken van 4 jaar uitspraak op bezwaar heeft gedaan. De rechtbank merkt hieromtrent het volgende op. Belanghebbende had tegen het niet tijdig nemen van een uitspraak op bezwaar beroep kunnen instellen bij de rechter conform artikel 6:2, sub b Awb. Wat daar verder ook van zij: de lange duur kan niet leiden tot een verlaging van de naheffingsaanslag.

2.10. In de onderhavige naheffingsaanslag omzetbelasting is tevens een correctie aftrek voorbelasting begrepen ter hoogte van fl. 426.591. Blijkens het verweerschrift en het controlerapport betreft deze correctie de aftrek van voorbelasting op een factuur uit 1999 van een niet bestaande onderneming ([onderneming]). Belanghebbende heeft niet bestreden dat de genoemde onderneming niet bestond en de rechtbank zal daar derhalve van uitgaan. Dit leidt tot de conclusie dat op de factuur, waarop de omzetbelasting was vermeld, niet de werkelijke leverancier was vermeld zodat geen sprake is van een op de voorgeschreven wijze opgemaakte factuur. Gezien het bepaalde in artikel 15, lid 1, onderdeel a, van de Wet is dan de voorbelasting niet aftrekbaar zodat deze terecht is nageheven.

2.11. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

3. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 17 oktober 2006 door mr. C.A.F.M. Stassen , voorzitter, mr. A.F.M.Q. Beukers-van Dooren en mr. W. Brouwer, rechters, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. L. Abbing-van Kleef, griffier.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel