Rechtbank Breda, 01-02-2006, ECLI:NL:RBBRE:2006:1435 BA7850, AWB 05/467

Uitspraakdatum: 1 februari 2006

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6.van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

Eiser en verweerder worden hierna ook wel aangeduid als belanghebbende respectievelijk de Inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De Inspecteur heeft aan belanghebbende voor het jaar 2001 op 30 december 2003 een aanslag opgelegd in de inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen berekend naar een belastbaar inkomen in box 1 van € 33.277 en een verzamelinkomen van € 34.813. Het aangegeven belastbaar inkomen uit werk en woning bedroeg € 22.066, het aangegeven verzamelinkomen € 23.602. Het belastbaar inkomen uit werk en woning is gecorrigeerd met € 4.224 in verband met een lager vastgestelde hypotheekrente. Tevens heeft een correctie van € 6.987 plaatsgevonden omdat de werkgever van belanghebbende heeft aangegeven dat belanghebbende een loon uit dienstbetrekking heeft genoten van € 67.439 terwijl belanghebbende ter zake een bedrag van € 60.452 in zijn aangifte had verwerkt.

1.3. Belanghebbende heeft, na daartoe door de rechtbank in de gelegenheid te zijn gesteld, schriftelijk gerepliceerd waarna de Inspecteur schriftelijk heeft gedupliceerd.

1.5. Belanghebbende heeft ter zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan de wederpartij. De rechtbank rekent deze pleitnota tot de stukken van het geding.

1.6. De rechtbank heeft vervolgens het onderzoek ter zitting gesloten.

2. De feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat, als tussen partijen niet in geschil, dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of niet voldoende weersproken, het volgende vast:

2.1. Belanghebbende heeft het gehele jaar 2001 in loondienst gewerkt, van 1 januari 2001 tot en met 30 juni 2001 bij [werkgever1] en vanaf 1 juli 2001 tot en met 31 december 2001 bij [werkgever2].

Indien geen gebruik wordt gemaakt van lease-auto of OV-jaarkaart kan de werknemer het bedrag dat hij maandelijks aan reiskosten te besteden heeft, maandelijks uitgekeerd krijgen bij zijn salaris. Dit wordt gesplitst in een belaste- en een onbelaste reiskostenvergoeding. Het onbelaste bedrag is de maximaal toelaatbare vergoeding voor woon-werkverkeer. Dit is afhankelijk van de enkele reisafstand woon-werk en het normale aantal werkdagen per week. Voor de enkele reisafstand wordt hier de maximale afstand genomen. Deze bedragen zijn opgenomen in bijlage 5. Het verschil tussen dit bedrag en het maandelijks te besteden bedrag aan reiskosten wordt als een belaste reiskostenvergoeding uitgekeerd. (…)”.

2.4. De werkgever maakt voor wat betreft de maandelijkse reiskostenvergoeding onderscheid tussen vier categorieën consultants, A tot en met D. Belanghebbende is een D-consultant. De hoogte van de reiskostenvergoeding loopt per categorie op en hangt samen met de zwaarte van de functie. De daadwerkelijk verreden kilometers spelen geen rol. Een D-consultant krijgt de hoogste reiskostenvergoeding. Voor alle vier categorieën geldt dat het gedeelte van de reiskostenvergoeding dat overeenstemt met het maximaal onbelast te vergoeden bedrag aan reiskosten voor woon-werkverkeer niet in de heffing wordt betrokken. Het verschil wordt als belaste reiskostenvergoeding uitgekeerd.

2.5. De werkgever van belanghebbende heeft geen inzicht in het aantal zakelijk verreden kilometers van de werknemers aan wie hij een vaste reiskostenvergoeding verstrekt zoals hiervoor in 2.3 en 2.4 weergegeven.

2.6. De werkgever heeft geen administratie bijgehouden in de zin van artikel 68, eerste lid, onderdeel b, en tweede lid, van de Uitvoeringsregeling loonbelasting 1965 (Uitv.reg. LB 2001).

2.7. De werkgever vermeldt de belaste reiskostenvergoedingen apart in de loonstaat.

2.8. Evenals in het onderhavige jaar is het belaste gedeelte van de maandelijkse reiskostenvergoeding tot en met het jaar 2000 in de loonheffing betrokken. In zijn aangifte inkomstenbelasting trok belanghebbende tot en met het jaar 2000 de kosten in verband met door hem gemaakte zakelijke ritten af als beroepskosten.

2.9. Belanghebbende heeft het belaste gedeelte van de maandelijkse vaste reiskostenvergoeding niet aan zijn werkgever terugbetaald.

3. Het geschil

In geschil is of het belaste gedeelte van de door belanghebbende ontvangen vaste reiskostenvergoeding terecht in de loonheffing is betrokken.

Belanghebbende is van oordeel dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. De Inspecteur is de tegenovergestelde opvatting toegedaan.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Ter zitting hebben zij hieraan nog het volgende, zakelijk weergegeven, toegevoegd:

Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van belastbaar inkomen uit werk en woning met een bedrag van € 9.958 tot een bedrag van € 19.093. De Inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

Vooraf en ambtshalve

4.1. Het bezwaarschrift, gedagtekend 9 februari 2004, is bij de belastingdienst op vrijdag 13 februari 2004 ingekomen. De wettelijke termijn voor het indienen van een bezwaarschrift eindigde op dinsdag 10 februari 2004. Belanghebbende heeft onweersproken verklaard dat het bezwaarschrift op 9 februari 2004 ter post is bezorgd. Het hof hecht, nu de poststempel op de enveloppe ontbreekt en de Inspecteur in het verweerschrift het bezwaarschrift als tijdig heeft aangemerkt, geloof aan belanghebbendes verklaring en acht belanghebbende ontvankelijk zijn bezwaar.

Ten aanzien van het geschil

4.2. Belanghebbende is primair van mening dat het belaste gedeelte van de maandelijkse vaste reiskostenvergoeding ten onrechte aan loonheffing is onderworpen. Hiertoe beroept hij zich op artikel 15d van de Wet LB. De Inspecteur is van mening dat de vergoeding die belanghebbende heeft ontvangen niet voldoet aan het gestelde in artikel 15d van de Wet LB juncto artikel 47 van de Uitv.reg. LB 2001 met als gevolg dat het belaste gedeelte terecht aan loonheffing is onderworpen.

4.3. Ingevolge artikel 15d van de Wet LB zijn vaste vergoedingen geen vrije vergoedingen voor zover niet is voldaan aan bij ministeriële regeling te stellen regels. Deze ministeriële regels zijn opgenomen in art. 47 van de Uitv.reg. LB 2001. Ingevolge laatstgenoemd artikel behoren vaste vergoedingen niet tot het loon, voorzover deze per kostencategorie naar aard en veronderstelde omvang van de kosten zijn gespecificeerd en daaraan voorts – op verzoek van de inspecteur – een steekproefsgewijs onderzoek van de werkelijk gemaakte kosten ten grondslag ligt. Uit het bepaalde in 2.3 tot en met 2.5 volgt dat de reiskostenvergoeding die de werkgever toekent afhankelijk is gesteld van de zwaarte van de functie die een werknemer bij hem vervult en niet van de veronderstelde omvang van het aantal te verrijden kilometers. Het ontbreken van inzicht in het aantal zakelijke kilometers dat is verreden brengt mee dat niet aannemelijk is dat het in geschil zijnde gedeelte van de reiskostenvergoeding betreft de vergoeding van kosten waarvan in alle redelijkheid mag worden aangenomen dat deze zich gedurende een bepaalde periode tot een veronderstelde omvang zullen voordoen. Belanghebbende heeft ook overigens, tegenover de gemotiveerde betwisting van de Inspecteur, niet, althans onvoldoende, aannemelijk gemaakt dat aan de omvang van de reiskostenvergoeding een veronderstelde omvang van het aantal per maand te verrijden zakelijke kilometers ten grondslag ligt. Gelet op het voorgaande zijn de kosten niet naar aard en veronderstelde omvang gespecificeerd en is daarom niet voldaan aan de eerste eis die artikel 15d van de Wet LB juncto artikel 47 van de Uitv.reg. LB 2001 stelt. Het in de loonstaat afzonderlijk opnemen van een verstrekte belaste reiskostenvergoeding, alsmede het door belanghebbende aan de belastingdienst aanleveren van een overzicht van verreden kilometers doet aan dit oordeel niets af. Nu reeds aan een van de cumulatief gestelde eisen van artikel 15d van de Wet LB juncto artikel 47 van de Uitv.reg. LB 2001 niet is voldaan, kan aan het al dan niet vervuld zijn van de tweede eis worden voorbijgegaan. Het gelijk is op dit punt aan de Inspecteur.

4.4. Belanghebbendes ter zitting geplaatste opmerking dat hij zijn stelling voor wat betreft de 40-dagenregeling in stand laat, begrijpt de rechtbank aldus dat hij zich subsidiair beroept op het niet van toepassing zijn van de 40-dagenregeling hetgeen in de visie van belanghebbende tot gevolg heeft dat de zakelijk verreden kilometers voor een bedrag van € 0,27 (ƒ 0,60) per kilometer niet in de loonheffing dienen te worden betrokken waardoor het in de loonheffing betrokken gedeelte van de reiskostenvergoeding daarin niet had behoren te worden betrokken. Belanghebbende heeft deze stelling, tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door de Inspecteur, niet althans onvoldoende onderbouwd. De rechtbank verwerpt de subsidiaire stelling van belanghebbende.

4.5. Ten overvloede merkt de rechtbank inzake belanghebbendes subsidiaire stelling nog het volgende op, nog afgezien van wat er zij van het onderdeel van belanghebbendes stelling dat de 40-dagenregeling niet van toepassing is. Ingevolge artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet LB behoren niet tot het loon:

“vergoedingen die naar algemene maatschappelijke opvattingen niet als beloningsvoordeel worden ervaren, een en ander volgens de in of krachtens hoofdstuk IIA gestelde normeringen en beperkingen (vrije vergoedingen);”

Ingevolge artikel 15b, eerste lid, aanhef en onderdeel b, van de Wet LB behoren tot de vrije vergoedingen niet vergoedingen ter zake van:

“woon-werkverkeer en ander vervoer per auto, indien dat vervoer geen regelmatig woon-werkverkeer is en niet plaatsvindt per taxi of met een ter beschikking gestelde auto, voor zover de vergoeding meer bedraagt dan € 0,27 (f 0,60) per kilometer;”

Artikel 15b, eerste lid, onderdeel b, van de Wet LB biedt aldus een fiscale faciliteit in het geval de werkgever de werknemer een onbelaste vergoeding van maximaal € 0,27 wenst toe te kennen onder de in artikel 15b, eerste lid, onderdeel b, van de Wet LB genoemde voorwaarden. In het onderhavige geval heeft belanghebbende op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt dat de werkgever belanghebbende een dergelijke vergoeding wenste toe te kennen. Integendeel, uit het bepaalde in 2.3 tot en met 2.6 blijkt juist dat de werkgever geen inzicht heeft in de door belanghebbende zakelijk verreden kilometers, dat de daarvoor vereiste kilometeradministratie in de zin van art. 68, eerste lid, onderdeel b en tweede lid, van de Uitv.reg. LB 2001 ontbreekt, en hij het gedeelte van de reiskostenvergoeding dat de maximaal toelaatbare vergoeding voor woon-werkverkeer overschrijdt, in de loonheffing heeft betrokken.

4.6. Belanghebbende beroept zich meer subsidiair op de toepassing van het gelijkheidsbeginsel. Hiertoe voert hij ten eerste aan dat hij ongelijk wordt behandeld ten opzichte van werknemers wier werkgever de vaste reiskostenvergoeding wel onbelast aan hun werknemers kunnen doen toekomen.

4.7. Uit hetgeen hiervoor onder 4.3. is overwogen volgt dat werkgevers aan werknemers een onbelaste vaste kostenvergoeding kunnen verstrekken indien wordt voldaan aan de voorwaarden ingevolge artikel 15d van de Wet LB juncto artikel 47 van de Uitv.reg. LB 2001. Uit 4.3. volgt eveneens dat de door belanghebbende ontvangen maandelijkse reiskostenvergoeding niet aan deze voorwaarden voldoet. Aldus is belanghebbendes geval niet feitelijk en rechtens gelijk aan de gevallen waarin een werknemer een vaste reiskostenvergoeding ontvangt die wel aan de gestelde voorwaarden voldoet. Op grond van het vorenstaande dient deze grief van belanghebbende te worden verworpen.

4.8. Belanghebbende voert ten tweede aan dat het ontbreken in de Wet IB 2001 van de mogelijkheid tot aftrek van beroepskosten terwijl deze kosten ingevolge het bepaalde in artikel 11, lid 1, aanhef en letter a, van de Wet LB wel belastingvrij door de werkgever mogen worden vergoed tot een ongerechtvaardigde ongelijke behandeling van gelijke gevallen leidt.

4.9. Aan dit punt heeft de Hoge Raad uitgebreid aandacht besteed in zijn arrest van HR 8 juli 2005, HR BNB 2005/310. Hierin heeft de Hoge Raad als volgt overwogen:

Gelet hierop faalt het beroep van belanghebbende op het gelijkheidsbeginsel.

4.10. Naar het oordeel van de Inspecteur dient de wijze waarop belanghebbende zijn aangifte heeft ingevuld te worden opgevat als het door belanghebbende aanmerken van het belaste gedeelte van de maandelijkse reiskostenvergoeding als negatief loon. De inspecteur bestrijdt dat sprake is van negatief loon.

5. Proceskosten

De rechtbank acht geen termen aanwezig voor het uitspreken van een proceskostenveroordeling als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. D.V.E.M. van der Wiel-Rammeloo. De beslissing is op 1 februari 2006 in het openbaar uitgesproken, in tegenwoordigheid van mr. P.J.A.M. van Sleuwen, griffier.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Bij het instellen van beroep in cassatie dient daarnaast in acht te worden genomen dat bij het beroepschrift een schriftelijke verklaring van de wederpartij wordt gevoegd, inhoudende dat wordt ingestemd met het instellen van beroep in cassatie tegen de uitspraak van de rechtbank.