Rechtbank Breda, 28-02-2008, BC6026, AWB 07/2497

Procedurenummer: AWB 07/2497

Uitspraakdatum: 28 februari 2008

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

[belanghebbende], wonende te [woonplaats], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst, verweerder.

Eiser en verweerder worden hierna aangeduid als respectievelijk belanghebbende en inspecteur.

1. Beslissing

2. Gronden

Vooraf

2.1. Belanghebbende heeft ter zitting zijn grief omtrent het schenden van de hoorplicht laten varen.

2.2. Belanghebbende maakt deel uit van een groep ondernemers werkzaam op het woonwagenkamp te [woonplaats]. Deze ondernemers exploiteren ieder een onderneming op het gebied van de in- en verkoop van (schade-)auto’s. Belanghebbende heeft gedurende het onderhavige tijdvak auto’s verkocht aan afnemers die buiten de toenmalige lidstaten van de EU waren gevestigd. De Stichting Bevordering Bedrijfsvoering Woonwagenbewoners (hierna: SBBW) heeft ter zake voor de opmaak van de uitvoerdocumenten gezorgd.

2.3. Tijdens een strafrechtelijk onderzoek dat in mei 2005 door de FIOD-ECD is ingesteld, zijn bij SBBW onder andere de uitvoerdocumenten in beslag genomen. Na onderzoek door het Landelijk Team Falsificaten is vastgesteld dat een aantal uitvoerdocumenten uit de jaren 2001 tot en met 2005 is voorzien van valse douanestempels. Als gevolg hiervan heeft de inspecteur een boekenonderzoek bij belanghebbende ingesteld. Het boekenonderzoek betreft een deelonderzoek omzetbelasting. Tijdens het onderzoek heeft de inspecteur geconstateerd dat voor wat betreft de auto’s waarvan het uitvoerdocument is voorzien van een valse douanestempel, niet is voldaan aan de wettelijke eisen voor toepassing van het nultarief. Ter zake is de onderhavige naheffingsaanslag omzetbelasting opgelegd.

Vertrouwensbeginsel

2.4. Op 19 april 2001 heeft er een boekenonderzoek bij SBBW plaatsgevonden waarbij van een aantal ondernemers de aanvaardbaarheid van de aangiften omzetbelasting over de periode 1 maart 2001 tot en met 31 maart 2001 is onderzocht. Belanghebbende is één van deze ondernemers. In het rapport is vermeld:

‘Tenslotte hebben wij de van de douane ontvangen uitvoerdocumenten steekproefsgewijs gecontroleerd. Het betroffen 101 stuks over het jaar 2000 en 22 stuks over het jaar 2001. Hierbij werd slechts een document aangetroffen dat niet was terug te vinden. Dit renseignement behoorde toe aan een reeds jaren geleden overleden kampbewoner. Gezien vorenstaande behoeven over deze documenten geen correcties plaats te vinden.’

2.6. Ingevolge artikel 9, tweede lid, letter b, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet OB), juncto post a 2, van tabel II behorende bij de Wet OB, geldt voor de leveringen van goederen, welke door een ondernemer worden uitgevoerd, het zogenaamde nultarief. Op grond van artikel 12 van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting kan alleen aanspraak op toepassing van bedoeld tarief worden gemaakt, indien de toepasselijkheid van dat tarief blijkt uit boeken en bescheiden.

2.7. Niet in geschil is dat de uitvoerdocumenten in casu zijn voorzien van valse stempels. Belanghebbende is door de inspecteur in de gelegenheid gesteld om op andere wijze aan te tonen dat de auto’s buiten de EU zijn gebracht. Belanghebbende heeft daartoe de Poolse en Tsjechische autoriteiten aangeschreven. De Poolse autoriteiten hebben belanghebbende laten weten dat één van de door hem genoemde auto’s in Polen is ingevoerd. Voor wat betreft de andere auto’s heeft belanghebbende geen reactie ontvangen. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet in zijn bewijs is geslaagd, behoudens voor zover het de hiervoor genoemde auto betreft. Dat de door belanghebbende gedane inspanningen door buitenlandse instanties worden gefrustreerd, kan daar niet aan af doen.

2.8. Voorts heeft belanghebbende gesteld dat het frauduleus handelen door de afnemers niet aan hem kan worden tegengeworpen. Hij doet daarbij een beroep op de conclusie van A-G Mazák, van 25 oktober 2007, nr. C-271/06, ondermeer gepubliceerd in VN 2007/59.16. Inmiddels heeft het Hof van Justitie arrest gewezen in deze zaak op 21 februari 2008 (HvJ EG 2006/00271, zaaknummer C-271/06). In dit arrest heeft het HvJ voor recht verklaard:

“Artikel 15, punt 2, van de Zesde richtlijn (77/388/EEG) van de Raad van 17 mei 1977 betreffende de harmonisatie van de wetgevingen der lidstaten inzake omzetbelasting - Gemeenschappelijk stelsel van belasting over de toegevoegde waarde: uniforme grondslag, zoals gewijzigd bij richtlijn 95/7/EG van de Raad van 10 april 1995, moet aldus worden uitgelegd dat het zich er niet tegen verzet dat een lidstaat vrijstelling van belasting over de toegevoegde waarde voor een exportlevering van goederen buiten de Europese Gemeenschap verleent wanneer de voorwaarden voor een dergelijke vrijstelling niet zijn vervuld, maar de belastingplichtige dat, ook met betrachting van de zorgvuldigheid van een oplettend koopman, niet kon weten omdat het door de afnemer overgelegde bewijs van uitvoer was vervalst.”

2.9. Met hetgeen hij daartoe heeft aangevoerd heeft de inspecteur, bij wie te dezen de bewijslast ligt, naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat belanghebbende niet heeft gehandeld met de zorgvuldigheid van een oplettend koopman. Hierbij overweegt de rechtbank dat de inspecteur onbestreden heeft gesteld dat belanghebbende zich niet, althans onvoldoende, op de hoogte heeft gesteld van de identiteit van de afnemers en evenmin heeft doen blijken, laat staan aannemelijk heeft gemaakt dat de afnemers ondernemers waren in de zin van de Wet OB. Verder acht de rechtbank van belang dat niet in geschil is dat bij alle onderhavige leveringen de macht om als eigenaar over de auto’s te beschikken op het bedrijfsadres van belanghebbende op de kopers is overgegaan. De leveringen van de auto’s hebben feitelijk in alle gevallen in Nederland plaatsgevonden en waren derhalve in beginsel onderworpen aan de heffing van Nederlandse omzetbelasting. De kopers hebben vervolgens het vervoer van de geleverde auto’s verzorgd. Bij geen of onvoldoende zekerheid met betrekking tot de identiteit en hoedanigheid van de afnemers brengt de zorgvuldigheid, naar het oordeel van de rechtbank, met zich mee dat belanghebbende omzetbelasting in rekening brengt. Zo de afnemer een ondernemer in de zin van de Wet OB is, kan hij de in rekening gebrachte omzetbelasting immers op verzoek terugkrijgen. De rechtbank is van oordeel dat de door belanghebbende toegepaste handelwijze, waarbij de afnemer zorgdraagt voor het laten plaatsen van de douanestempel, het risico van valse stempels met zich meebrengt. De rechtbank is voorts van oordeel dat dit risico voor rekening van belanghebbende dient te komen, nu de toepasselijkheid van het nultarief immers geheel voor rekening van belanghebbende komt.

Bedrag van de naheffing

2.10. De inspecteur heeft het bedrag van de omzetbelasting berekend op 19/100 van de vergoeding. De inspecteur stelt dat de omzetbelasting niet in de vergoeding kan zijn begrepen, nu juist is beoogd om het nultarief van toepassing te laten zijn. Gezien het arrest van de Hoge Raad van 2 november 1983, nr. 21 413, ondermeer gepubliceerd in BNB 1984/47, verwerpt de rechtbank deze stelling. De rechtbank is van oordeel dat de omzetbelasting gesteld dient te worden op 19/119 van de vergoeding.

Conclusie

2.11. Gelet op hetgeen in 2.7 en 2.10 is overwogen, heeft de rechtbank het beroep gegrond verklaard en heeft zij de naheffingsaanslag omzetbelasting verminderd. De vermindering kan als volgt worden toegelicht. De vastgestelde omzetbelasting bedraagt volgens de uitspraak op bezwaar € 17.273. Op dit bedrag dient het bedrag aan omzetbelasting dat betrekking heeft op de nader aangetoonde uitvoer in mindering te worden gebracht (€ 382). Er resteert dan een bedrag van € 16.891. Gezien de omstandigheid dat de omzetbelasting op 19/119 gesteld dient te worden, bedraagt het bedrag van de naheffingsaanslag aldus € 14.195.

3. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 805 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 161, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1). Gezien de omstandigheid dat de zaken met procedurenummers 07/2494 tot en met 07/2514 samenhangende zaken zijn in de zin van het Besluit, kent de rechtbank in ieder van deze zaken een proceskostenvergoeding toe van € 57,50 (€ 805 x 1,5/21).

Deze uitspraak is gedaan op 28 februari 2008 door mr. W. Brouwer, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. J.M.J.F. Jansen, griffier.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ ’s-Hertogenbosch.