Rechtbank Breda, 08-05-2008, BD5940, AWB 07/1587

Procedurenummer: AWB 07/1587

Uitspraakdatum: 8 mei 2008

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

Eiser en verweerder worden hierna aangeduid als respectievelijk belanghebbende en inspecteur.

1. Beslissing

2. Gronden

2.1. Belanghebbende heeft de Nederlandse nationaliteit en woont in Duitsland. Hij is directeur van [B.V.]., gevestigd in [woonplaats] en houdt 20% van de aandelen in de B.V.. De B.V. houdt 80% van de aandelen in [GmbH], gevestigd in [woonplaats], Duitsland (hierna: de GmbH). Belanghebbende is ook directeur van de GmbH. In 2002 heeft belanghebbende van de B.V. en de GmbH arbeidsbeloningen ontvangen van respectievelijk € 82.415 en € 21.595.

2.2. De GmbH heeft aan belanghebbende in 2002 een auto ter beschikking gesteld voor het uitvoeren van zijn werkzaamheden voor de GmbH (hierna: de auto) met een cataloguswaarde van € 119.117. In een tussen de GmbH en de B.V. gemaakte afspraak die is gedateerd 30 juni 2000, is vastgelegd dat de GmbH de auto als directiewagen ten behoeve van het zakelijk verkeer ter beschikking stelt aan de B.V. Voor dit gebruik brengt de GmbH aan de B.V. een vergoeding van f 1,96 per kilometer in rekening.

2.3. Belanghebbende is buitenlands belastingplichtig en heeft voor het jaar 2002 aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning in Nederland van € 86.061 (salaris € 82.416 en uitkering SVB € 3.645). De post “Privé-gebruik auto van de werkgever” is niet ingevuld. De inspecteur heeft bij de aanslagregeling het belastbaar inkomen verhoogd met een correctie wegens het voordeel van het privé-gebruik van de door de werkgever ter beschikking gestelde auto (hierna: de bijtelling) van 25% x € 119.117 of € 29.779, zich op het standpunt stellend dat dat voordeel volledig is toe te rekenen aan de dienstbetrekking met de B.V.. Het belastbaar inkomen uit werk en woning in Nederland is vastgesteld op € 115.840. Bij de uitspraak op bezwaar is de aanslag gehandhaafd. In beroep heeft de inspecteur zich op het standpunt gesteld dat de bijtelling naar rato van het brutosalaris over beide dienstbetrekkingen moet worden verdeeld en geconcludeerd tot een vermindering van de aanslag tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 109.657.

2.4. In geschil is of de bijtelling terecht en tot het juiste bedrag is toegepast.

2.7. Belanghebbende stelt dat de auto in Nederland niet privé, maar uitsluitend zakelijk wordt gebruikt en dat de bijtelling daarom achterwege moet blijven. Nu, zoals de rechtbank in 2.6. heeft overwogen, de auto mede namens de B.V. aan belanghebbende ter beschikking wordt gesteld, is voor de bijtelling niet relevant het al dan niet bestaande privégebruik in Nederland, maar het totale privégebruik. Belanghebbende heeft geen kilometeradministratie bijgehouden noch op andere wijze doen blijken dat met de ter beschikking gestelde auto minder dan 500 kilometer privé wordt gereden. De bijtelling heeft daarom terecht plaats¬gevonden.

2.8. Belanghebbende heeft verder gesteld dat de bijtelling niet zomaar over de lands¬grenzen mag worden toegepast en dat Nederland de heffingsbevoegdheid éénzijdig uitbreidt. Belanghebbende wijst er daarbij op dat de heffing wegens privé-gebruik in Duitsland al volledig in de belastingheffing is betrokken. De rechtbank verwerpt deze stellingen van belanghebbende. Gelet op hetgeen is overwogen in 2.6 en 2.7, heeft de inspecteur terecht dat deel van de bijtelling, dat is toe te rekenen aan de Nederlandse dienstbetrekking, in de Nederlandse heffing betrokken. De heffing over het voordeel wegens privé-gebruik van een door de Nederlandse werkgever ter beschikking gestelde auto is op grond van artikel 10 van het belastingverdrag tussen Nederland en Duitsland aan Nederland toegewezen. Dat Duitsland het voordeel volledig in de heffing heeft betrokken zonder rekening te houden met een in Nederland te belasten deel, doet aan dat oordeel niet af. Niets verplicht de inspecteur er toe om rekening te houden met een volledige heffing in Duitsland.

2.9. Belanghebbende heeft subsidiair gesteld dat, voor het geval de rechtbank oordeelt dat de bijtelling terecht is toegepast, de bijtelling voor gelijke delen aan de beide dienst¬betrekkingen moet worden toegerekend. De rechtbank verwerpt deze stelling. Op grond van het in 2.5 genoemde arrest moet de bijtelling naar evenredigheid van het bruto-salaris van beide werkgevers worden toegerekend. Bijzondere omstandigheden die een andere verdeling rechtvaardigen doen zich naar het oordeel van de rechtbank niet voor.

2.10. Uit het voorgaande volgt dat de bijtelling terecht is toegepast. Gelet op de in 2.3 genoemde nadere conclusie van de inspecteur is het beroep gegrond verklaard en is de aanslag verminderd overeenkomstig het standpunt van de inspecteur.

3. Proceskosten

3.1. De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belang¬hebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. De inspecteur heeft gesteld dat er, hoewel het beroep gegrond is, voor een vergoeding van kosten geen plaats is. De inspecteur is van mening dat het aan belanghebbende te wijten is dat de aanslag pas in beroep is verminderd, omdat eerst in beroep de loongegevens van de GmbH zijn overgelegd. De rechtbank verwerpt deze stelling van de inspecteur. Gelet op het arrest van de Hoge Raad van 12 mei 2006, nummer 42 449, BNB 2006/270, geldt als regel dat wanneer een belanghebbende geheel of gedeeltelijk in het gelijk wordt gesteld, de door hem in beroep gemaakte kosten voor vergoeding in aanmerking komen. Van deze regel mag worden afgeweken indien de noodzaak tot het instellen van beroep uitsluitend voortvloeide uit de handelwijze van de belanghebbende. De enkele omstandigheid dat de noodzaak tot het instellen van beroep mede voortvloeide uit de handelwijze van de belanghebbende, is dus niet voldoende. Belanghebbende heeft in zijn brief van 16 maart 2006 aan de inspecteur, dus voor de uitspraak op bezwaar, een overzicht gegeven van de door hem ontvangen beloningen van de GmbH in de jaren 2001 tot en met 2005, waar bij het jaar 2002 het bedrag van € 21.595 staat vermeld en dat bedrag is ook nog genoemd in het hoorgesprek. De rechtbank ziet niet in waarom de inspecteur niet in enige mate rekening kon houden met een van de GmbH genoten beloning, nu belanghebbende ook in andere jaren daarvan een beloning ontving. Er zijn immers ook geen aanwijzingen dat belanghebbende in enig stadium onjuiste informatie heeft gegeven. Onder deze omstandigheden kan niet worden gezegd dat het in beroep gaan uitslutend te wijten is aan nalaten van belanghebbende zelf.

Deze uitspraak is gedaan op 8 mei 2008 door mr A.A. den Hartog, voorzitter, mr. A.F.M.Q. Beukers-van Dooren en prof. mr. I.J.F.A. van Vijfeijken, rechters, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. E. Woltman, griffier.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel