Rechtbank Breda, 23-07-2008, BF0050, AWB 07/3592

Procedurenummer: AWB 07/3592

Uitspraakdatum: 23 juli 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

Eiseres en verweerder worden hierna aangeduid als respectievelijk belanghebbende en de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2. Op het op 13 december 2002 ter inspectie ingekomen bezwaar, heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar d.d. 20 augustus 2007 de aanslag gehandhaafd.

1.3. Belanghebbende heeft bij brief van 22 augustus 2007, ontvangen bij de rechtbank op 23 augustus 2007, tegen de uitspraak op bezwaar beroep ingesteld.

1.4. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 9 mei 2008 te Breda. Aldaar zijn verschenen en gehoord, namens belanghebbende, alsmede de inspecteur.

1.6. Ter zitting heeft belanghebbende een pleitnota overgelegd en voorgedragen, welk als hierna ingelast wordt beschouwd.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1. Vanaf de periode mei/juni 1995 tot 31 augustus 1998 woonde belanghebbende op diverse plaatsen in Nederland. Vervolgens woonde belanghebbende vanaf 31 augustus 1998 tot 6 mei 1999 in België, waarna zij vanaf 6 mei 1999 tot 3 januari 2005 wederom in Nederland heeft gewoond.

2.3. Op grond van de wijzigingen in de wettelijke bepalingen per 1 januari 1997, met name het toen ingevoerde artikel 20a, derde lid, Wet op de Inkomstenbelasting 1964 (hierna: Wet IB 1964), bezat belanghebbende vanaf die wetswijziging een aanmerkelijk belang in de vennootschap.

2.4. Op 1 januari 1997 hield de vennootschap alle aandelen in [BV], [BV] en [BV], welke aandelenpakketten zij op 6 mei 1999 voor een bedrag van in totaal f 13.700.000 (€ 6.216.789) aan een derde verkocht.

2.5. Op 24 november 1999 verkocht belanghebbende gezamenlijk met de overige aandeelhouders al haar aandelen in de vennootschap aan [BV] De totale verkoopprijs bedroeg f 13.954.457 (€ 6.332.256), waarvan na aftrek van een discount van f 40.000, 5% aan belanghebbende toekwam, ofwel f 695.722 (€ 315.705).

2.8. Op 13 december 2002 maakte de gemachtigde van belanghebbende bezwaar tegen de in 2.7 bedoelde aanslag.

“Naar aanleiding van ons onderhoud de dato 26 april 2007 en het door mij voorgestelde compromis inzake de belasting van de aanmerkelijk belangclaim van cliënte voornoemd, heeft u mij telefonisch laten weten met dit compromis akkoord te gaan. Ik kan u thans mededelen dat ook van de kant van mijn cliënte akkoord wordt gegaan. Resumerend wordt de aanmerkelijk belangwinst in de aanslag inkomstenbelasting 1999 derhalve vastgesteld op F 100.000, oftewel € 45.378. De als gevolg van dit feit verschuldigde belasting bedraagt derhalve € 11.344,50. Ik verzoek u de aanslag over 1999 in die zin definitief te maken.”

Het in dit schrijven bedoelde telefonisch contact heeft, naar de mededeling van partijen ter zitting, plaatsgevonden op 3 mei 2007.

“Zij heeft mij te kennen gegeven hiermee niet akkoord te willen gaan, hetgeen betekent dat er geen compromis tot stand komt.”

De gemachtigde verzocht de inspecteur uitspraak te doen op het bezwaarschrift.

2.16. Bij uitspraak op bezwaar van 20 augustus 2007 wijst de inspecteur de bezwaren van belanghebbende af.

3. Geschil

3.1. In is geschil of partijen een rechtsgeldig compromis hebben gesloten ten aanzien van de afhandeling van de onderwerpelijke aanslag, in die zin dat partijen zijn overeengekomen dat de door belanghebbende behaalde winst uit aanmerkelijk wordt bepaald op f 100.000 (€ 45.378), en de heffing van inkomstenbelasting hierover f 25.000 (€ 11.344), waarop de normale wettelijke regels inzake het berekenen van heffings- en invorderingsrente van toepassing zijn, hetgeen de inspecteur stelt en belanghebbende ontkent.

3.2. Indien geoordeeld moet worden dat partijen geen rechtsgeldig compromis hebben gesloten over de omvang van de winst uit aanmerkelijk belang, is blijkens het beroepschrift vervolgens de omvang van de door belanghebbende in 1999 behaalde winst uit aanmerkelijk in geschil, welke door belanghebbende nader wordt berekend op f 13.242 (€ 6.009). De inspecteur neemt in zijn verweerschrift hierover (vooralsnog) geen standpunt in. Ter zitting heeft de inspecteur verklaard zich wel te kunnen verenigen met de door belanghebbende verdedigde verkoopprijs ad f 695.722 (€ 315.705).

4. Beoordeling van het geschil

4.4. Op grond van hetgeen hiervoor onder 4.1. tot en met 4.3. is overwogen komt de rechtbank tot het oordeel dat er sprake is van een voldoende concreet aanbod tot een compromis zijdens belanghebbende, welk aanbod door de inspecteur op correcte wijze is aanvaard. Uit het tijdsverloop tussen enerzijds de aanvaarding door de inspecteur op 3 mei 2007 en anderzijds de bevestiging namens belanghebbende op 22 mei 2007, blijkt naar het oordeel van de rechtbank dat belanghebbende voldoende tijd heeft gehad om tot een afgewogen standpunt omtrent het compromis te kunnen komen. Aldus is naar het oordeel van de rechtbank tussen belanghebbende en de inspecteur rechtsgeldig een overeenkomst tot stand gekomen met betrekking tot de afwikkeling van de in geschil zijnde belastingaanslag van belanghebbende.

4.5. Op grond van hetgeen belanghebbende daarover ter zitting onweersproken heeft gesteld, staat vast dat tot het moment waarop door de inspecteur aan belanghebbende de schriftelijke vaststellingsovereenkomst bedoeld in 2.14 werd toegezonden, tussen partijen niet is gesproken over heffings- en/of invorderingsrente. Ook in het hoorverslag bedoeld in 2.12 en de brief van de gemachtigde bedoeld in 2.13 wordt met geen enkel woord gerept over het al dan niet berekenen van heffings- en/of invorderingsrente. Daarmee staat naar het oordeel van de rechtbank vast dat de door partijen gesloten overeenkomst, er in het geheel niet in voorziet dat de wettelijke regeling inzake heffings- en/of invorderingsrente buiten aanmerking blijft. Op grond hiervan, en met inachtneming van het arrest van de Hoge Raad van 25 augustus 1993, nr. 29125, BNB 1993/304, komt de rechtbank tot het oordeel dat alsdan de wettelijke heffings- en invorderingsrente is verschuldigd.

4.6. Voorzover belanghebbende zich beroept op dwaling, overweegt de rechtbank nog het volgende. Het initiatief om te komen tot het onderhavige compromis is blijkens het hoorverslag bedoeld in 2.12 en de brief bedoeld in 2.13, uitgegaan van de gemachtigde van belanghebbende, zijnde een fiscaal professional. Deze heeft in zijn aanbod op geen enkele wijze gerefereerd aan een specifieke regeling met betrekking tot de heffings- en/of invorderingsrente, hoewel deze uit hoofde van zijn beroep bekend kon zijn met de wettelijke regelingen hieromtrent. Onder deze omstandigheden hoefde het naar het oordeel van de rechtbank voor de inspecteur ten tijde van de totstandkoming van de overeenkomst niet duidelijk te zijn dat het niet berekenen van heffings- en/of invorderingsrente voor belanghebbende van doorslaggevend belang was voor haar instemming met de overeenkomst. Een bijzondere inlichtingenplicht voor de inspecteur omtrent de werking van de wettelijke heffings- en invorderingsrente acht de rechtbank in dit geval dan ook niet aanwezig. Belanghebbendes beroep op dwaling wordt daarom door de rechtbank verworpen.

4.7. Nu de rechtbank tot het oordeel komt dat ter zake van de omvang van de winst uit aanmerkelijk belang tussen partijen een rechtsgeldig compromis werd gesloten, komt de rechtbank aan een zelfstandige beoordeling van de omvang van die winst niet meer toe.

4.8. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

5.1. De inspecteur merkt in zijn verweerschrift ten aanzien van de door belanghebbende geclaimde proceskostenvergoeding op, dat belanghebbende door haar opstelling de inspecteur heeft verhinderd te handelen in de geest van de vaststellingsovereenkomst. Voor zover de inspecteur daarmee wil betogen dat belanghebbende reeds op die grond niet aanmerking komt voor toekenning van een proceskostenvergoeding door de rechtbank, faalt dit betoog. Blijkens het arrest van de Hoge Raad van 12 mei 2006, nr. 42449, BNB 2006/270, komen, wanneer een belanghebbende geheel of gedeeltelijk in het gelijk is gesteld, de door hem in beroep gemaakte kosten in de regel voor vergoeding in aanmerking. De enkele omstandigheid dat de noodzaak tot het instellen van beroep mede voortvloeide uit de handelswijze van belanghebbende is niet voldoende om van die regel af te wijken. In casu had de inspecteur de vrijheid om de aanslag bij uitspraak op bezwaar conform de door hem in beroep voorgestane wijze vast te stellen, waarvoor de inspecteur echter om hem moverende redenen niet heeft gekozen.

5.2. De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 644 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1). Voor zover belanghebbende tevens verzoekt om vergoeding van de kosten in de bezwaarfase, wordt dit verzoek op grond van het bepaalde in artikel 7:15, derde lid, Awb afgewezen. Overige kosten zijn niet gesteld of gebleken.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 23 juli 2008 door mr.drs. M.G.J.M. van Kempen, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. P.J.G. Tiemessen, griffier.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ ’s-Hertogenbosch.