Rechtbank Breda, 25-02-2009, ECLI:NL:RBBRE:2009:554 BI0040, AWB 08/3386

Procedurenummer: AWB 08/3386

Uitspraakdatum: 25 februari 2009

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

Eiseres wordt hierna belanghebbende genoemd en verweerder inspecteur.

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

Vooraf

2.1. Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de aanslag vennootschapsbelasting 2003. In het bezwaarschrift verzoekt belanghebbende rekening te houden met de verliezen van haar buitenlandse deelnemingen, maar wordt de verliesbeschikking niet genoemd.

2.2. In de uitspraak op bezwaar wordt evenmin aandacht besteed aan de verliesbeschikking.

2.3. Naar het oordeel van de rechtbank moeten het bezwaar en het beroep worden geacht te zijn gericht tegen de verliesbeschikking.

Ten aanzien van het materiële geschil

2.4. Belanghebbende heeft in bezwaar verzocht om bij de vaststelling van het belastbaar bedrag rekening te houden met verliezen van haar buitenlandse deelnemingen als vormde zij in het onderhavige jaar een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting (hierna: FE) met deze deelnemingen.

2.5. De inspecteur heeft gesteld dat de gemachtigde van belanghebbende in telefoongesprekken met de inspecteur te kennen heeft gegeven niet te weten of van verliezen van haar buitenlandse deelnemingen sprake is. Ter zitting heeft de gemachtigde op vragen van de rechtbank meegedeeld dat hij meende te weten dat van zodanige verliezen sprake is maar dat het belang niet groot is. Een opgave van die verliezen heeft hij niet verstrekt. Daarmee heeft belanghebbende niet voldaan aan zijn processuele plicht de feiten te stellen waarop haar standpunt berust dat het verlies bij de beschikking op een te laag bedrag is vastgesteld. De rechtbank heeft derhalve geen grond om het verlies op een hoger bedrag vast te stellen dan de inspecteur heeft gedaan. Reeds hierom is het beroep ongegrond.

2.6. Vaststaat voorts dat belanghebbende in het onderhavige jaar, of in de drie maanden daarna, geen verzoek als bedoeld in artikel 15, eerste lid van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: de Wet) heeft gedaan.

2.7. Artikel 15, vijfde lid van de Wet bepaalt dat een FE tot stand komt op een door de belastingplichtigen in het verzoek aan te geven tijdstip, doch niet eerder dan drie maanden voor het tijdstip waarop het verzoek is gedaan.

2.8. Gelet op het in 2.6 en 2.7 overwogene, kan artikel 15, eerste lid van de Wet geen toepassing vinden.

2.9. Voor zover belanghebbende betoogt dat het in strijd is met regels van EG-recht om haar tegen te werpen dat zij en haar buitenlandse deelnemingen niet om een FE hebben verzocht, overweegt de rechtbank als volgt.

2.10. Het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen heeft in zijn arrest van 2 december 1997, nr. C-188/95, onder meer gepubliceerd in BNB 1998/285 (Fantask), bepaald dat het gemeenschapsrecht niet eraan in de weg staat dat een lidstaat die EG-recht niet naar behoren heeft omgezet in nationaal recht, zich beroept op een nationale verjaringstermijn, mits die termijn niet ongunstiger is voor beroepen op grond van het gemeenschapsrecht dan voor beroepen op grond van het nationale recht, en hij de uitoefening van de door de communautaire rechtsorde verleende rechten niet nagenoeg onmogelijk of uiterst moeilijk maakt. Lidstaten mogen zelf de formele bepalingen op het gebied van vennootschapsbelasting vaststellen. De in de artikel 15, vijfde lid van de Wet gestelde termijn voor een verzoek FE is een dergelijke formele bepaling. Deze bepaling is niet in strijd met de communautaire beginselen.

2.11. Overige omstandigheden op basis waarvan kan worden geoordeeld dat belanghebbende redelijkerwijs niet in verzuim is geweest ter zake van het te laat indienen van een verzoek FE zijn gesteld noch gebleken. Rechtens stond niets belanghebbende en haar deelnemingen in de weg aan het tijdig indienen van een dergelijk verzoek. Daaraan doet niet af dat belanghebbende er van overtuigd was dat een eventueel verzoek zou worden afgewezen. Tegen een dergelijke afwijzing had belanghebbende bezwaar kunnen maken en tegen een ongegrondverklaring van dit bezwaar had belanghebbende in beroep kunnen komen.

2.12. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

2.13. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 25 februari 2009 door mr. D. Hund, voorzitter, mr. drs. M.G.J.M. van Kempen en mr. R.W. Otto, rechters, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. I. van Wijk, griffier. Bij afwezigheid van de voorzitter is de uitspraak ondertekend door mr. drs. M.G.J.M. van Kempen.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel