Rechtbank Breda, 24-02-2010, BL7333, AWB8/3564

Procedurenummer: AWB 08/3564

Uitspraakdatum: 24 februari 2010

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

Eiser wordt hierna belanghebbende genoemd en verweerder inspecteur.

1.Beslissing

2.Gronden

2.1.Belanghebbende is een naar Panamees recht opgerichte rechtspersoon. Zij was in het onderhavige jaar ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet OB). De activiteiten van belanghebbende bestonden sinds 1996 voornamelijk uit de verkoop van klassieke auto’s, veelal ouder dan 30 jaar, welke vanuit de USA naar Europa werden geïmporteerd. Belanghebbende viel onder de margeregeling en de globalisatie¬regeling in de zin van artikel 28c respectievelijk artikel 28d van de Wet OB.

2.2.De aandelen in belanghebbende worden gehouden door [naam d] SA, een naar Panamees recht opgerichte rechtspersoon, welke gevestigd is in Panama. [naam d] heeft aan belanghebbende een lening verstrekt met als onderpand alle roerende zaken van de onderneming. Nadat in 2004 bij [naam d] bekend was geworden dat belanghebbende de huur van haar pand niet meer kon betalen, heeft [naam d] alle auto’s tot zich genomen en is de onderneming van belanghebbende op 30 november 2004 opgeheven. Tussen partijen is niet in geschil dat bij het “tot zich nemen” van de auto’s door [naam d] sprake was van leveringen van auto’s in de zin van artikel 3, eerste lid, onderdeel a van de Wet OB.

2.4.Naar aanleiding van de controle heeft de inspecteur een naheffingsaanslag opgelegd van € 85.197 en een vergrijpboete van € 42.598 (50%). De inspecteur heeft de aanslag en de boete bij de uitspraken op bezwaar gehandhaafd. Nadat beroep was ingesteld, heeft de inspecteur de aanslag en de boete verlaagd naar € 49.576 respectievelijk € 12.394 (25%).

De bewijslast

2.6.De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet heeft voldaan aan de op haar rustende administratieve verplichtingen in de zin artikel 52 van de AWR. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat belanghebbende geen kasboek heeft bijgehouden terwijl ter zitting is bevestigd dat belanghebbende wel degelijk contante betalingen ontving. De stelling van belanghebbende dat alles in rekening-courant werd geboekt en dus alle betalingen en ontvangsten te herleiden waren, leidt niet tot een ander oordeel, nu niet aannemelijk is dat belanghebbende dagelijks zijn rekening-courant boekingen (betalingen en ontvangsten) heeft bijgehouden. Tot slot heeft belanghebbende ter zitting verklaard dat er ongeveer elf ingevoerde auto’s niet in de administratie waren verwerkt. Dat de auto’s na de controle alsnog in de administratie zijn verwerkt, leidt er niet toe dat belanghebbende alsnog geacht wordt te hebben voldaan aan de eisen van artikel 52 van de AWR.

2.7.Artikel 27e van de AWR bepaalt dat, indien niet volledig is voldaan aan de verplichtingen ingevolge (onder meer) artikel 52 van de AWR, de rechtbank het beroep ongegrond verklaart, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is (omkering en verzwaring van de bewijslast). Nu belanghebbende gelet op het overwogene in 2.6. niet heeft voldaan aan haar verplichtingen in de zin van artikel 52 van de AWR, is het aan belanghebbende om te doen blijken dat het negatieve jaarsaldo over 2003 € 252.288 in plaats van € 136.313 bedraagt. Belanghebbende is hierin niet geslaagd. Belanghebbende heeft alleen aangevoerd dat het bedrag ad € 252.288 blijkt uit het rapport van het boekenonderzoek met betrekking tot de jaren voor 1999 t/m 2003. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende hieraan geen vertrouwen kan ontlenen, aangezien de rechtbank Breda in haar uitspraak van 17 oktober 2006, AWB 05/4108 heeft beslist dat het jaarsaldo in 2003 juist positief was. Nu de inspecteur na de voornoemde procedure vanwege nagekomen stukken van belanghebbende alsnog ambthalve een negatief jaarsaldo over de jaren tot en met 2003 heeft berekend van € 136.313 en niet gebleken is dat deze berekening onjuist is, heeft de inspecteur de aanslag in de beroepsfase juist vastgesteld. In zoverre faalt de grief van belanghebbende.

Vergrijpboete

2.8.De inspecteur had een vergrijpboete opgelegd van 50% van de nageheven belasting in de zin van artikel 67f van de AWR, aangezien vanwege grove schuld te weinig belasting op aangifte was voldaan. Dit vanwege de gebrekkige administratie van belanghebbende (grove schuld) en het feit dat bij correcties in voorgaande jaren reeds gewezen was op de administratieve verplichtingen bij toepassing van de margeregeling (recidive). De inspecteur heeft tijdens de beroepsfase de boete alsnog verlaagd naar € 12.394 (25% van de nageheven belasting) omdat belanghebbende alsnog stukken heeft overgelegd die van belang waren voor de berekening van de verschuldigde belasting.

2.9.De rechtbank is van oordeel dat de boete passend en geboden is. De rechtbank acht bewezen dat het aan de grove schuld van belanghebbende te wijten is dat de verschuldigde belasting niet op aangifte is voldaan. De administratie is niet alleen gebrekkig maar ook ronduit onjuist nu niet alle auto’s zijn geadministreerd. Dat heeft ertoe geleid dat te weinig belasting op aangifte is voldaan. De stelling van belanghebbende dat er sprake is van afwezigheid van alle schuld, aangezien belanghebbende erop mocht vertrouwen dat de administrateur voldoende deskundig was, verwerpt de rechtbank, nu belanghebbende zelf verantwoordelijk was voor het al dan niet opnemen van de auto’s in zijn administratie.

2.10.De rechtbank heeft in haar oordeel dat de boete passend en geboden is, rekening gehouden met de omstandigheid dat de aanslag tot stand is gekomen met toepassing van omkering (verschuiving en verzwaring) van de bewijslast. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur zéér zorgvuldig gehandeld, nu hij na het opleggen van de aanslag alle nagekomen stukken en gegevens van belanghebbende alsnog in aanmerking heeft genomen.

2.11.Tussen de aankondiging van de boete bij rapport van 16 augustus 2007 en de uitspraak van de rechtbank zijn meer dan twee jaren verstreken. De rechtbank is van oordeel dat daarmee de redelijke termijn is overschreden (undue delay), hetgeen aanleiding geeft tot matiging van de boete met 5% tot afgerond € 11.750.

2.12.Gelet op het feit dat de inspecteur de aanslag gedurende de beroepsprocedure heeft verlaagd tot € 49.576 en de rechtbank de boete heeft verlaagd tot € 11.750 is het beroep gegrond verklaard.

2.13.De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 805 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, met een waarde per punt van € 161, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1).

Aldus gedaan door mr. A.F.M.Q. Beukers- van Dooren, voorzitter, mr A.A. den Hartog en prof. mr. I.J.F.A. van Vijfeijken, rechters, en door de voorzitter en mr. M.H. van Heel, griffier, ondertekend.

De griffier, De voorzitter,

Uitgesproken in het openbaar op 24 februari 2010.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 9 maart 2010

Rechtsmiddel