Rechtbank Breda, 22-08-2011, ECLI:NL:RBBRE:2011:3745 ECLI:NL:RBBRE:2011:3746 BT1922, 10/2677

Procedurenummer: AWB 10/2677, 10/2678, 10/2679 en 10/2680

Uitspraakdatum: 22 augustus 2011

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.De inspecteur heeft aan belanghebbende over de jaren 2001 tot en met 2004 navorderingsaanslagen inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd en bij gelijktijdige beschikkingen heffingsrente berekend zoals ondervermeld:

1.2.De inspecteur heeft bij uitspraken op bezwaar van 15 juni 2010 de navorderingsaanslagen en de beschikkingen heffingsrente gehandhaafd.

1.3.Belanghebbende heeft daartegen bij brief van 25 juni 2010, ontvangen bij de rechtbank op 28 juni 2010, beroep ingesteld. De griffier heeft van belanghebbende een griffierecht geheven van € 41.

1.4.De inspecteur heeft voor alle jaren verweerschriften ingediend.

1.7.Belanghebbende heeft ter zitting een pleitnota voorgedragen. Een afschrift daarvan is aan deze uitspraak gehecht.

1.8.Van het verder ter zitting verhandelde is een proces-verbaal opgemaakt, waarvan ook een afschrift aan deze uitspraak is gehecht.

1.9.De rechtbank heeft het onderzoek gesloten en een schriftelijke uitspraak aangekondigd.

2.Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1.Belanghebbende heeft met drie andere personen (hierna: de anderen) vanaf 2000 tot en met 2004 leiding gegeven aan [vennootschap A] GmbH en [vennootschap B] GmbH.

2.2.Onder andere de FIOD-ECD te Arnhem heeft met betrekking tot deze Duitse vennootschappen strafrechtelijke onderzoeken ingesteld bij belanghebbende en de anderen in verband met vermeende koppelbaaspraktijken.

2.3.Belanghebbende valt onder de competentie van de inspecteur van de Belastingdienst Limburg/kantoor Venlo. De anderen vallen onder de competentie van de inspecteur van de Belastingdienst Rivierenland/kantoor Nijmegen.

2.4.Lopende het onderzoek heeft de inspecteur te Venlo in juli 2006 op verzoek van de FIOD-ECD een zogenoemde nadeelberekening gemaakt. Op 21 december 2006 heeft de FIOD-ECD een proces-verbaal opgemaakt (hierna: het p-v), waarin de door de inspecteur opgestelde nadeelberekening is opgenomen.

2.5.De inspecteur van de Belastingdienst Rivierenland/kantoor Nijmegen heeft in 2006 aan de anderen navorderingsaanslagen opgelegd naar aanleiding van het onderzoek van de FIOD-ECD.

2.6.De inspecteur van de Belastingdienst Limburg/kantoor Venlo heeft eerst op 21 januari 2010 het p-v ontvangen. Met dagtekening 25 maart 2010 heeft de inspecteur belanghebbende medegedeeld dat navorderingsaanslagen over de jaren 2000 tot en met 2004 zouden worden opgelegd.

3.Geschil

3.1.In geschil is het antwoord op de vraag of de navorderingsaanslagen tijdig en terecht zijn opgelegd en of deze juist zijn vastgesteld.

3.4.Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vernietiging van de navorderingsaanslagen

3.5.De inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

4.Beoordeling van het geschil

4.1.Op grond van artikel 16, derde lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de AWR) vervalt de bevoegdheid tot het vaststellen van een navorderingsaanslag door verloop van vijf jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan (hierna: de vijfjaarstermijn). Op grond van artikel 16, vierde lid, van de AWR vervalt, indien te weinig inkomensbelasting is geheven over een bestanddeel dat in het buitenland wordt gehouden of is opgekomen, de bevoegdheid tot het vaststellen van een navorderingsaanslag ter zake door verloop van twaalf jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan (hierna: de twaalfjaarstermijn).

4.2.Niet in geschil is dat de onderhavige navorderingsaanslagen zijn opgelegd op een moment waarop de vijfjaarstermijn verstreken was. De navorderingsaanslagen zijn opgelegd ter zake van de inkomsten die belanghebbende heeft genoten uit koppelbaaspraktijken in Duitsland, derhalve van inkomsten die in het buitenland zijn opgekomen. In beginsel is dus de twaalfjaarstermijn van toepassing. Nu de inkomsten echter zijn opgekomen in een andere lidstaat van de Europese Unie (EU) dient beoordeeld te worden of toepassing van de twaalfjaarstermijn in dit geval in overeenstemming is met EU-recht.

4.3.Het Hof van Justitie van de EU (hierna: HvJ) heeft bij arrest van 11 juni 2009, C-155/08 en C157/08, BNB 2009/222, naar aanleiding van prejudiciële vragen van de Hoge Raad ter zake van de twaalfjaarstermijn het volgende voor recht verklaard:

4.4.De Hoge Raad heeft, naar aanleiding van voornoemd arrest van het HvJ, in zijn arrest van 26 februari 2010, nr. 43 670 bis, LJN BJ9120, BNB 2010/200 (hierna: het arrest van 26 februari 2010), onder meer het volgende overwogen:

4.5.De rechtbank is van oordeel dat deze regels niet alleen gelden voor spaartegoeden die in het buitenland worden aangehouden maar ook voor andere in het buitenland opgekomen inkomsten. Zij vindt hiervoor steun in het arrest van de Hoge Raad van 7 mei 2010, nr. 41.550 bis, LJN BM3301, BNB 2010/205.

4.6.Belanghebbende heeft met verwijzing naar het in 4.4 genoemde arrest het standpunt ingenomen dat de inspecteur niet kan navorderen. Belanghebbende heeft in dat kader de stelling betrokken dat de inspecteur “op geen enkele manier voortvarend aan de slag is geweest.” Daarbij heeft belanghebbende gewezen op de omstandigheid dat medio 2006 reeds een nadeelberekening door de inspecteur was opgesteld en tevens op de omstandigheid dat enerzijds het p-v op 21 december 2006 is opgemaakt en de anderen in 2006 de navorderingsaanslagen opgelegd kregen en dat anderzijds bij hem de navorderingsaanslagen eerst in 2010 zijn opgelegd.

4.7.De inspecteur heeft daartegenover gesteld dat hij voldoende voortvarend heeft gehandeld omdat de navorderingsaanslagen zijn opgelegd ongeveer drie maanden nadat hij het p-v had ontvangen. Dat de FIOD-ECD kennelijk heeft verzuimd het p-v direct naar hem op te sturen kan hem niet aangerekend worden omdat de FIOD-ECD weliswaar onderdeel uitmaakt van de Belastingdienst maar niet namens de inspecteur handelt, zo stelt hij. De inspecteur stelt verder dat het verzoek van de FIOD-ECD in 2006 om een nadeelberekening te maken nog geen reden vormde om direct na te vorderen omdat toen allerminst vaststond of het onderzoek wel tot navordering zou leiden.

4.8.3.De rechtbank is van oordeel dat voor de vaststelling op welk moment de aanwijzingen zijn opgekomen (welk moment het aanvangsmoment markeert van het tijdsverloop ter zake waarvan de noodzakelijkerwijs-regel wordt toegepast) niet alleen de positie van de inspecteur in aanmerking dient te worden genomen maar ook naar die van FIOD-ECD, bij wie reeds voor 21 december 2006 aanwijzingen waren opgekomen over het bestaan van buitenlandse inkomsten bij belanghebbende. Het HvJ spreekt immers in zowel zijn verklaring voor recht als in zijn overwegingen over “de belastingautoriteiten”. In zijn overwegingen gebruikt het HvJ weliswaar ook ‘fiscus’, maar in aanmerking genomen dat de Engelse tekst alleen ‘tax authorities’ gebruikt en de Franse tekst zowel ‘fisc’ als ‘autorités fiscales’ gebruikt, is niet aannemelijk dat er in dezen een betekenisverschil bestaat tussen de begrippen fiscus en belastingautoriteiten. Het ligt in de rede dat tot belastingautoriteiten ook de FIOD-ECD wordt gerekend. Naar nationaal recht is de FIOD-ECD immers een onderdeel van de Belastingdienst (artikel 3 van de Uitvoeringsregeling Belastingdienst 2003 (hierna: URB 2003)). Opmerking verdient tot slot dat de Hoge Raad in onderdeel 2.1.1 van zijn arrest van 26 februari 2010 het nog ruimere begrip ‘lidstaat’ gebruikt. Het voorgaande brengt mee dat het kennelijke nalaten van de FIOD-ECD om het p-v door te sturen in die zin voor rekening van de inspecteur komt dat hij de onderhavige navorderingsaanslagen niet mocht opleggen. Deze uitkomst ligt voorts in de rede omdat de rechtvaardiging die het Hof van Justitie aanwezig heeft geacht voor de aan toepassing van artikel 16, lid 4, van de AWR verbonden beperking van het vrije verkeer, gelegen is in het waarborgen van de doeltreffendheid van de fiscale controles en het bestrijden van belastingfraude, en die rechtvaardiging er niet is voor het onderhavige tijdsverloop tussen (eind) 2006 en april 2010.

5.Proceskosten

De rechtbank ziet aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende heeft gemaakt voor het bijwonen van de zitting. Deze kosten zijn op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht € 93 aan reiskosten en verletkosten. De reiskosten bedragen € 33 (op basis openbaar vervoer tweede klasse), de verletkosten bedragen € 60 (vier uren a € 15).

6.Beslissing

Aldus gedaan door mr.drs. M.M. de Werd, voorzitter, mr. A.F.M.Q. Beukers-van Dooren, en mr. M.R.T. Pauwels, rechters, en door de voorzitter en mr. M.J.M. Mies, griffier, ondertekend.

De griffier, De voorzitter,

Uitgesproken in het openbaar op 22 augustus 2011.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 24 augustus 2011.

Aan deze uitspraak hoeft eerst uitvoering te worden gegeven als de uitspraak onherroepelijk is geworden. De uitspraak is onherroepelijk als niet binnen zes weken na verzending van de uitspraak een rechtsmiddel is aangewend of onherroepelijk op het aangewende rechtsmiddel is beslist (artikel 27h, vijfde lid en artikel 28, zevende lid AWR).

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ ’s-Hertogenbosch.