Rechtbank Breda, 02-03-2011, BU5249, 10/2569

Procedurenummers: AWB 10/2569, 10/2570, 10/2571, 10/2572, 10/2573, 10/2574, 10/2575 en 10/2576

Uitspraakdatum: 2 maart 2011

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

Eiseres wordt hierna belanghebbende genoemd en verweerder inspecteur.

1. Beslissing

2. Gronden

2.1. De Rechtbank te Arnhem heeft bij uitspraak van 9 oktober 2006 de beroepen van belanghebbende tegen de aan haar opgelegde navorderingsaanslagen (zie hierboven) ongegrond verklaard. Belanghebbende heeft tegen deze uitspraak rechtstreeks beroep in cassatie ingesteld. De Hoge Raad heeft ter zake prejudiciële vragen gesteld die door het Hof van Justitie bij arrest van 11 juni 2009, nr. C-157/08 (BNB 2009/222) zijn beantwoord en daarop het cassatieberoep bij arrest van 26 februari 2010, nummer 43.670bis (BNB 2010/200) gegrond verklaard, de uitspraak van de rechtbank Arnhem vernietigd en de zaak verwezen naar de rechtbank Breda ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dat arrest.

2.3. Op grond van de verwijzingsopdracht dient de rechtbank te onderzoeken of de termijn die is verlopen tussen 10 januari 2003 (het tijdstip waarop aanwijzingen zijn verschaft) en 13 mei 2005 (dagtekening van de navorderingsaanslagen) langer is geweest dan de termijn die voortvloeit uit hetgeen in rechtsoverweging 2.1.2. van het arrest is overwogen. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de inspecteur de termijn heeft overschreden, de inspecteur is de tegenovergestelde mening toegedaan.

2.4. Vaststaat dat belanghebbende de inspecteur op of omstreeks 10 januari 2003 schriftelijk op de hoogte heeft gebracht van het bestaan van bankrekeningen bij de Deutsche Bank en dat op of omstreeks 18 juli 2003 de bankrekeningnummers zijn meegedeeld, blijkbaar na een telefonische reactie van de inspecteur op de brief van 10 januari 2003. Belanghebbende bestrijdt niet dat de termijn die is verlopen tussen 10 januari 2003 en 18 juli 2003 “noodzakelijk” was maar stelt dat wel ten aanzien van de daarna verstreken termijn.

2.7. De Duitse autoriteiten hebben hierop geantwoord dat het gevraagde rekeningnummer is geopend op [datum] 1997 op naam van [belanghebbende] en op [datum] 1999 is gesloten en dat geen gegevens beschikbaar waren van [echtgenoot]. De inspecteur is bij brief van 15 april 2004 door de FIOD-ECD van dit antwoord op de hoogte gebracht.

2.9. Bij brief van 7 december 2004 heeft de FIOD-ECD de inspecteur op de hoogte gesteld van het antwoord van de Duitse autoriteiten, dat onder meer inhield dat de bedoelde rekeningen, op naam van [belanghebbende], in februari 1999 geopend en in augustus 2004 weer gesloten zijn.

2.10. Op 12 januari 2005 is namens de inspecteur een onderzoek ingesteld naar de aanvaardbaarheid van de aangiften van belanghebbende en haar overleden echtgenoot over de jaren 1993 tot en met 2003. Daarbij is overleg geweest met de gemachtigde van belanghebbende. Op 18 januari 2005 heeft de inspecteur de berekeningen die ten grondslag zouden liggen aan de op te leggen navorderingsaanslagen aan belanghebbende verstrekt. Op 13 mei 2005 zijn de navorderingsaanslagen opgelegd.

2.11. Belanghebbende stelt dat de inspecteur de termijn die noodzakelijkerwijs was gemoeid met het verkrijgen van de inlichtingen overschreden heeft. Immers, zo voert belanghebbende aan, de inspecteur wist in januari 2003 van het bestaan van de drie voornoemde rekeningen en had daarom de informatie over deze rekeningen in één keer op dienen te vragen. Door dit na te laten heeft de inspecteur de termijn voor het verkrijgen van de nodige inlichtingen verlengd met een periode die niet noodzakelijk is geweest. Verder stelt belanghebbende dat de inspecteur niet voortvarend te werk is gegaan met het opleggen van de navorderingsaanslagen voor die belastingjaren waarvoor enkel de gegevens omtrent de eerste bankrekening [nummer] van belang waren. Deze gegevens waren immers, zo voert belanghebbende aan, reeds in april 2004 bekend en de inspecteur heeft pas in mei 2005 de navorderingsaanslagen opgelegd.

2.12. De rechtbank is van oordeel dat het begrip “noodzakelijkerwijs”, gelet op de beperking van het vrije verkeer die de verlengde navorderingstermijn van artikel 16, vierde lid, van de AWR met zich meebrengt, strikt dient te worden uitgelegd. Belanghebbende heeft bij brief van 18 juli 2003 twee rekeningnummers vermeld van de op haar naam aangehouden rekeningen bij de Deutsche Bank. De inspecteur heeft in zijn brief van 14 augustus 2003 aan de FIOD-ECD echter slechts één van die nummers genoemd als basis voor het informatieverzoek. Die omissie is pas later ontdekt en dat heeft tot het tweede informatieverzoek geleid. De inspecteur heeft gewacht met het opleggen van de aanslagen totdat de informatie op dit tweede verzoek binnen was. Dat was acht maanden nadat de inspecteur de informatie op het verzoek van 14 augustus 2003 had ontvangen. Aldus is door de onvolledigheid van het informatieverzoek van 14 augustus 2003 een (aanzienlijke) vertraging ontstaan die, naar het oordeel van de rechtbank, niet noodzakelijk was. Over de aldus ontstane vertraging zijn geen afspraken met belanghebbende gemaakt. Dit alles leidt de rechtbank tot het oordeel dat in elk geval het tijdsverloop in de periode van 15 april 2004 (het antwoord van de FIOD-ECD op het eerste inlichtingenverzoek van de inspecteur) tot en met 7 december 2004 (het antwoord van de FIOD-ECD op het tweede inlichtingenverzoek van de inspecteur) voor het verkrijgen van de nodige inlichtingen niet noodzakelijk is geweest.

2.13. Ter zitting heeft de inspecteur verklaard dat hij met belanghebbende had afgesproken de navorderingsaanslagen over alle belastingjaren in een keer op te leggen. De rechtbank zal in het midden laten of dat tot het oordeel zou kunnen leiden dat de inspecteur met de nodige voortvarendheid te werk is gegaan betreffende de belastingjaren waarvoor slechts de informatie van bankrekening [nummer] noodzakelijk was. Immers, hetgeen in 2.12 is overwogen omtrent het niet noodzakelijk geachte tijdsverloop geldt voor alle in het geding zijnde belastingjaren. De navorderingsaanslagen zijn aldus naar het oordeel van de rechtbank te laat opgelegd en dienen te worden vernietigd.

2.14. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep gegrond verklaard.

2.15. De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 966 (1 punt voor het indienen van een beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting bij de rechtbank Arnhem, 0,5 punt voor het indienen van een nadere zienswijze na verwijzing van de Hoge Raad, 0,5 punt voor het verschijnen ter nadere zitting bij deze rechtbank, met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1). Toepassing van een factor 1,5 wegens meer dan 3 samenhangende zaken leidt dan tot een totale proceskostenvergoeding van € 1.449. De rechtbank merkt de onderhavige zaken en de zaken met de nummers 10/3041 en 10/3376 tot en met 10/3380 aan als samenhangende zaken. Van de proceskostenvergoeding wordt € 725 in de onderhavige zaken toegekend. Voor een integrale proceskostenvergoeding, zoals belanghebbende die voorstaat, ziet de rechtbank geen aanleiding.

Aldus gedaan door mr. D. Hund, voorzitter, mr. A.F.M.Q. Beukers-van Dooren en prof.mr. I.J.F.A. van Vijfeijken, rechters, en door deze en mr. M.J.M. Mies, griffier, ondertekend.

De griffier, De rechter,

Uitgesproken in het openbaar op 2 maart 2011.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 15 maart 2011