Rechtbank Breda, 04-05-2012, BW9012, 11/888

Procedurenummer: AWB 11/888

Uitspraakdatum: 4 mei 2012

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

1.Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2.Gronden

2.1.Belanghebbende is opgericht in 1982 en sindsdien zelfstandig belastingplichtig voor de vennootschapsbelasting. Sinds [datum] 1985 is [de moeder] BV (hierna: de moeder) enig aandeelhouder van belanghebbende. Beide vennootschappen zijn in 2008 gefuseerd, ten gevolge waarvan belanghebbende is opgehouden te bestaan.Voor de toepassing van de thincapregeling van artikel 10d van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 vormen belanghebbende en haar moedermaatschappij in het onderhavige jaar een groep.

2.2.Belanghebbende heeft op 1 januari 2004 en 31 december 2004 een schuld aan haar moeder van respectievelijk € 594.927 en € 635.646. Het totaal aan schulden en overlopende passiva bedraagt respectievelijk € 903.773 en € 910.977. De totaal betaalde rente en kosten in verband met dit vreemd vermogen bedroegen € 43.086.

2.3.Belanghebbende heeft over het jaar 2004 aangifte vennootschapsbelasting gedaan naar een verlies van € 58.345. Het verlies is conform de aangifte bij beschikking vastgesteld op € 58.345.

2.4.Met dagtekening 12 juni 2010 heeft de inspecteur bij beschikking het verlies over 2004 herzien en vastgesteld op € 47.640, na een correctie van € 10.705 op grond van artikel 10d Wet Vpb.

2.6.In geschil is of sprake is van een nieuw feit dat de herzieningsbeschikking rechtvaardigt. Indien deze vraag ontkennend moet worden beantwoord is nog in geschil of belanghebbende te kwader trouw was. Niet in geschil is dat de thincapregeling van toepassing is.

Nieuw feit

2.7.De rechtbank stelt voorop dat de inspecteur bij het vaststellen van een aanslag in de regel mag uitgaan van de juistheid van de gegevens in de aangifte en de daarbij geleverde bescheiden. Deze regel lijdt evenwel uitzondering als, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte en de daarbij geleverde bescheiden, gerechtvaardigde twijfel aan de juistheid van de in de aangifte vermelde feiten en de daaraan verbonden gevolgen ontstaat. In dat geval moet hij nader onderzoek doen. Heeft de inspecteur dit nagelaten dan heeft hij niet de zorg in acht genomen die redelijkerwijs van hem kon worden gevorderd en is de herziening van de verliesbeschikking niet mogelijk.

2.8.De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur bij kennisneming van de aangifte reden had om aan de juistheid daarvan te twijfelen, zodat hem kan worden tegengeworpen dat hij geen nader onderzoek heeft ingesteld. In de aangifte heeft belanghebbende een bedrag aan € 910.977 aan schulden opgenomen. Voor een bedrag van € 635.646 waren dit schulden aan met belastingplichtige verbonden lichamen. Gelet op het totaal van de door belanghebbende in de aangifte vermelde kosten van schulden, andere rentelasten en soortgelijke kosten van € 42.596 had de samenstelling van het vreemd vermogen in verhouding tot de in de aanslag vermelde bedrag aan rente vragen behoren op te roepen. Naar het oordeel van de rechtbank is er geen sprake van een nieuw feit dat een herziening van de beschikking mogelijk maakt.

Kwade trouw

2.9.De inspecteur heeft zich subsidiair op het standpunt gesteld dat in het onderhavige geval geen nieuw feit nodig is om de beschikking te kunnen herzien. Volgens de inspecteur is belanghebbende namelijk te kwader trouw. De inspecteur heeft daartoe aangevoerd dat een gerenommeerd belastingkantoor als dat van belanghebbendes gemachtigde door het niet invullen van de onder 2.5 genoemde rubrieken het risico accepteert dat de aangifte onjuist kan zijn.

2.10.Een belastingplichtige is te kwader trouw indien hij de inspecteur opzettelijk de juiste inlichtingen onthoudt of opzettelijk onjuiste inlichtingen verstrekt (zie hiervoor Hoge Raad 11 juni 1997, nr. 32.299, LJN AA2160). Ook indien een belastingplichtige door de inspecteur de juiste inlichtingen te onthouden zich willens en wetens blootstelt aan de aanmerkelijke kans dat te weinig belasting zal worden geheven, is hij te kwader trouw (in deze zin Hoge Raad 14 juni 2000, nr. 35.263, LJN AA6204).

2.11.Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur voldoende aannemelijk gemaakt dat belanghebbende te kwader trouw is. Belanghebbende heeft haar aangifte laten invullen door het kantoor van de gemachtigde. Ter zitting heeft de gemachtigde van belanghebbende verklaard dat het niet invullen van de beide rubrieken te wijten was aan de onbekendheid met de thincapregeling van de accountant die de aangifte vennootschapsbelasting voor belanghebbende heeft verzorgd. De bekendheid met de regeling was er wel op het kantoor van gemachtigde, maar bij de controle van de aangifte, zo die er is geweest, zijn de omissies in de aangifte niet opgemerkt. Nu het kantoor van belanghebbendes gemachtigde een werkwijze heeft gekozen voor het doen van de aangifte die het in zich heeft dat de aanmerkelijk kans bestaat dat een onjuiste aangifte wordt gedaan, heeft de gemachtigde zich willens en wetens bloot gesteld aan de aanmerkelijke kans dat door die onjuiste aangifte te weinig belasting zal worden geheven. Het is dan aan de opzet, ofwel de kwader trouw van de gemachtigde te wijten dat te weinig belasting is geheven. Nu de kwade trouw van de gemachtigde op grond van het arrest van de Hoge Raad van 23 januari 2009, nr. 07/10942, LJN BD3566 aan belanghebbende kan worden toegerekend, was de inspecteur gerechtigd het verlies bij beschikking te herzien.

2.12.Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen is het beroep ongegrond verklaard.

2.13.De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 4 mei 2012 door mr. C.A.F.M. Stassen, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. M.S.J. Pijnenburg- Braspenning, griffier.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 14 mei 2012.

Rechtsmiddel