Rechtbank Breda, 16-05-2012, BW9330, 11/3797

Procedurenummer: AWB 11/3797

Uitspraakdatum: 16 mei 2012

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.De inspecteur heeft aan belanghebbende met dagtekening 21 april 2011 over het tijdvak 1 januari 2010 tot en met 28 september 2010 een naheffingsaanslag loonbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: loonheffingen) opgelegd van € 3.272 (aanslagnummer: [nummer]).

1.2.De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 15 juli 2011 de naheffingsaanslag verminderd tot € 2.564, berekend over het tijdvak van 1 januari 2010 tot en met 30 juli 2010.

1.3.Belanghebbende heeft daartegen bij brief van 13 juli 2011, ontvangen bij de rechtbank op 14 juli 2011, beroep ingesteld. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbende een griffierecht geheven van € 41.

1.4.De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5.Belanghebbende heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan de inspecteur.

1.6.Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 4 april 2012 te Breda. Aldaar zijn verschenen en gehoord, de gemachtigde van belanghebbende [gemachtigde], bijgestaan door [gemachtigde], en namens de inspecteur, [gemachtigde].

1.7.De rechtbank heeft het onderzoek ter zitting gesloten en een schriftelijke uitspraak aangekondigd.

2.Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1.Belanghebbende was het gehele kalenderjaar 2010 in dienstbetrekking bij dezelfde werkgever.

2.2.Aan belanghebbende waren door zijn werkgever in dat jaar de volgende auto’s ter beschikking gesteld: gedurende de periode 1 januari 2010 tot en met 30 juli 2010 een [Auto A] met het kenteken [kenteken] en gedurende de periode 28 september 2010 tot en met 31 december 2010 een [Auto B] met kenteken [kenteken].

2.3.Belanghebbende beschikte in 2010 over een Verklaring geen privé-gebruik auto (hierna: de Verklaring). Op 10 november 2010 heeft belanghebbende verzocht om intrekking van de Verklaring omdat met de [Auto B] meer dan 500 km privé gereden zou worden.

2.4.De inspecteur heeft bij beschikking van 8 februari 2011 de verklaring ingetrokken en met dagtekening 21 april 2011 de bestreden naheffingsaanslag opgelegd naar het privé-gebruik van de [Auto A] over de periode 1 januari 2010 tot en met 28 september 2010. De naheffingsaanslag was gebaseerd op een maandsalaris van € 5.401,23, een cataloguswaarde van de [Auto A] van € 33.817, een bijtellingspercentage van 25 en een eigen bijdrage van nihil.

2.5.Bij de uitspraak op bezwaar heeft de inspecteur de naheffingsaanslag verminderd naar één uitgaande van de bijtelling gedurende de (kortere) periode van 1 januari 2010 tot en met 30 juli 2010.

3.Geschil

3.1.In geschil is het antwoord op de vraag of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Als deze vraag bevestigend dient te worden beantwoord is in geschil of de hoogte van de naheffingsaanslag juist is. Niet in geschil is dat belanghebbende de [Auto A] niet voor privé-doeleinden heeft gebruikt.

3.2.Belanghebbende beantwoordt de vragen ontkennend, de inspecteur bevestigend.

3.3.Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

3.4.Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de naheffingaanslag dan wel vermindering daarvan.

3.5.De inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4.Beoordeling van het geschil

4.2.1.Belanghebbende heeft gesteld dat voornoemde wettelijke regeling zoals die is vormgegeven en is toegepast door de inspecteur in strijd is met het gelijkheidsbeginsel. Belanghebbende voert hiertoe aan dat artikel 13bis van de Wet bij wisseling van auto bij dezelfde werkgever wel de mogelijkheid biedt om een naheffingsaanslag loonheffingen op te leggen, maar niet in het in wezen gelijke geval waarin een werknemer van werkgever en daardoor ook van auto wisselt. Dat een werknemer die van werkgever en daardoor ook van auto wisselt mogelijk via de inkomstenbelasting hetzelfde bedrag bij zijn inkomen krijgt bijgeteld als het bedrag dat in een naheffingsaanslag loonheffingen wordt betrokken bij een werknemer die niet van werkgever maar wel van auto wisselt, acht belanghebbende niet relevant. Het gaat belanghebbende om de discriminerende werking in het systeem van de loonheffingen.

4.2.2.Nu de inspecteur niet heeft gesteld dat ook naheffingsaanslagen loonheffingen worden opgelegd aan een werknemer die van werkgever en auto wisselt, en dit de rechtbank ook niet anderszins is gebleken, gaat de rechtbank van de ongelijke behandeling tussen beide groepen van werknemers uit. De rechtbank is van oordeel dat de situatie van belanghebbende voor artikel 13bis van de Wet en feitelijk een andere is dan die van een belastingplichtige met wie belanghebbende zich vergelijkt. Van een onevenredige ongelijke behandeling acht de rechtbank voorts geen sprake. Voor zover belanghebbende bedoeld heeft te stellen dat de wettelijke regeling in strijd is met het in eenieder bindende verdragsrechtelijke bepalingen opgenomen gelijkheidsbeginsel overweegt de rechtbank dat de wetgever een grote discretionaire ruimte heeft bij de beoordeling of sprake is van (on)gelijke gevallen die (voldoende) gelijk moeten worden behandeld en of er een rechtvaardiging voor de (onvoldoende) ongelijke behandeling van (on)gelijke gevallen bestaat. Dat de wetgever deze ruimte heeft overtreden is de rechtbank niet gebleken. Naar het oordeel van de rechtbank faalt belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel.

4.3.1.Belanghebbende heeft voorts gesteld dat door het toepassen van de wet hij belast wordt voor een voordeel dat hij nooit heeft genoten. Deze constatering vergt, zo stelt belanghebbende, geen beoordeling omtrent de innerlijke waarde of billijkheid van de wet, omdat een dergelijke heffing in strijd is met de beginselen van behoorlijk bestuur, met name het gelijkheidsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel.

4.3.2.Van schending van het gelijkheidsbeginsel kan sprake zijn indien a. de inspecteur een begunstigend beleid voert, b. ten aanzien van een (groep) belastingplichtige(n) sprake is van een oogmerk tot begunstiging of c. de zogenoemde meerderheidsregel wordt geschonden. Belanghebbende heeft naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van begunstigend beleid of een oogmerk tot begunstiging, en evenmin is gesteld of gebleken dat sprake is van het achterwege blijven van een juiste wetstoepassing in de meerderheid van de met belanghebbende vergelijkbare gevallen (meerderheidsregel).

4.3.3.Van schending van het evenredigheidsbeginsel als beginsel van behoorlijk bestuur is naar het oordeel van de rechtbank ook geen sprake. Belanghebbende erkent zelf dat de inspecteur de wet uitvoert maar dat die voor belanghebbende onredelijk uitpakt. In dat geval merkt de rechtbank op, dat op grond van artikel 11 van de Wet van 15 mei 1829, houdende algemeene bepalingen der wetgeving van het Koningrijk (Stb 1822, 10 en Stb 1829, 28), de rechter volgens de wet recht dient te spreken en in geen geval de innerlijke waarde of billijkheid van de wet mag beoordelen.

4.4.2.Volgens het arrest van het EHRM van 10 juni 2003, nr. 27793/95, zaak M.A. e.a./Finland, onder meer gepubliceerd in V-N 2003/52.2, dient een verdragsstaat bij het treffen van een maatregel die leidt tot een ontneming van eigendom als bedoeld in artikel 1 van het Protocol een 'fair balance' te treffen tussen de eisen van het algemeen belang en die van de bescherming van fundamentele rechten van het individu. Bij de beoordeling van de vraag of een staat aan dit vereiste heeft voldaan, dient echter een 'wide margin of appreciation' aan die staat te worden toegekend, zeker indien het belastingmaatregelen betreft. Voor zover sprake is van een aantasting van eigendomsrechten als bedoeld in artikel 1 van het Protocol, heeft de wetgever in het onderhavige geval de grenzen van deze 'wide margin of appreciation' naar het oordeel van de rechtbank niet overschreden. Uit hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd kan niet worden afgeleid dat artikel 13bis van de Wet in zijn specifieke omstandigheden voor hem leidt tot een individuele en buitensporige last ('individual and excessive burden'). Ook deze beroepsgrond van belanghebbende faalt.

4.5.1.Belanghebbende beroept zich verder op een uitspraak van het Gerechtshof Amsterdam waarin is geoordeeld dat het goedkeurende beleid van de staatssecretaris om milieuvriendelijke auto’s in het kader van het Besluit uitsluiting aftrek omzetbelasting 1968 gunstiger te behandelen dan andere, niet verenigbaar is met de btw-doelstellingen (Gerechtshof Amsterdam, 23 februari 2012, nr 11/00539, LJN BV6981). Dit heeft aldus belanghebbende dan ook te gelden voor zijn situatie in die zin dat ook voor belanghebbende de korting op het bijtellingspercentage voor auto’s met een lagere CO2-uitstoot moet worden toegepast. Het doel van artikel 13bis van de Wet is, zo voert belanghebbende aan, om de waarde van het privé-gebruik te belasten en het privé-gebruik is niet afhankelijk van de technische specificaties.

4.5.2.De rechtbank is van oordeel dat belanghebbendes beroep op voornoemde uitspraak niet kan slagen. Anders dan de door belanghebbende aangehaalde situatie waarbij sprake was van goedkeurend beleid van de staatssecretaris zijn de verschillen in bijtelling waar belanghebbende op doelt bij wet geregeld. Zoals hiervoor al is overwogen heeft de wetgever een ruime beoordelingsvrijheid bij het vaststellen van belastingwetgeving. De rechtbank is van oordeel dat de wetgever deze bevoegdheid niet heeft overschreden. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de wetgever bij de keuze voor een gedifferentieerd tarief naar CO2-uitstoot in redelijkheid belang kunnen hechten aan haar doelstelling het milieu te beschermen.

4.6.Belanghebbendes stelling dat TNO, na onderzoek in opdracht van Travelcard Nederland B.V., heeft geconcludeerd dat de door de autofabrikanten opgegeven emissiecijfers in werkelijkheid niet gehaald worden waardoor de houdbaarheid van bijtelling op grond van emissiecijfers onder druk komt te staan, doet aan het in 4.5.2 genoemde oordeel niet af. De wetgever heeft naar het oordeel van de rechtbank in redelijkheid kunnen aanhaken bij een reeds bestaande EG-richtlijn die voorzag in een relatief eenvoudig aan te brengen onderscheid en toetsingskader. In dit verband wijst de rechtbank erop dat in de totstandkomingsgeschiedenis van de betreffende bepaling tot uitdrukking is gebracht dat dit het enige objectieve en Europees geharmoniseerde CO2-gegeven voor personenauto’s is (NV, Kamerstukken II 2009/10, 32 128, nr. 10, blz. 23-24). Ook deze beroepsgrond van belanghebbende faalt.

4.7.1.Belanghebbende heeft dan nog gesteld dat de naheffingsaanslag berekend diende te worden op basis van de auto waarmee daadwerkelijk meer dan 500km is gereden. Het bijtellingspercentage bedraagt dan 35% en de waarde € 2.000.

4.8.Gelet op het vorenstaande dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5.Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6.Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan op 16 mei 2012 door mr. W.A.P. van Roij, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. M.J.M. Mies, griffier.

De griffier, de rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 23 mei 2012.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ ’s-Hertogenbosch.