Rechtbank Breda, 09-05-2012, ECLI:NL:RBBRE:2012:1691 ECLI:NL:RBBRE:2012:2881 BX8514, 11/1565

Procedurenummer: AWB 11/1565

Uitspraakdatum: 9 mei 2012

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft aan belanghebbende over het jaar 2006 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (IB/PV) (aanslagnummer [nummer]H.67) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning, tevens verzamelinkomen, van € 132.806 (na verrekening van een verlies van € 27.362) en de daarbij bij beschikking vastgestelde vergrijpboete van € 58.928. Tevens is bij beschikking een bedrag van € 10.113 aan heffingsrente in rekening gebracht.

1.2. De inspecteur heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 28 januari 2011 de in 1.1 vermelde navorderingsaanslag, boetebeschikking en beschikking heffingsrente gehandhaafd.

1.3. Belanghebbende heeft daartegen bij brief van 9 maart 2011, ontvangen bij de rechtbank op 11 maart 2011, beroep ingesteld tegen de (navorderings)aanslagen IB/PV over de jaren 2005 tot en met 2008 alsmede tegen het inkomensgegeven 2008 ex artikel 21, onder e, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR). Het beroep tegen voormelde (navorderings)aanslagen is bij de rechtbank per belastingjaar geregistreerd, te weten onder de procedurenummers 11/1563 tot en met 11/1566. Aan het beroep tegen voormeld inkomensgegeven heeft de rechtbank eerst na de zitting een procedurenummer 12/1460 toegekend.

1.4. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.6. De rechtbank heeft vervolgens het onderzoek gesloten en een mondelinge uitspraak aangekondigd. Bij brief van 2 april 2012 is aan partijen medegedeeld dat het niet mogelijk is gebleken om mondeling uitspraak te doen en dat de rechtbank schriftelijk uitspraak zal doen op 2 mei 2012. Bij brief van 27 april 2012 is aan partijen medegedeeld dat het niet mogelijk zal zijn op voornoemde datum uitspraak te doen en dat de rechtbank heeft besloten om die termijn met een week te verlengen.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1. Belanghebbende is gehuwd en is vennoot van zowel VOF [autohandel] (hierna: [autohandel]) als VOF [sportschool] (hierna: [sportschool]). Daarnaast exploiteert belanghebbende samen met [de heer L.] (hierna: [de heer L.]), ieder voor 50%, een pand aan de [adres] te [plaats X]. De activiteiten van [autohandel] bestaan uit de handel in auto’s en aanverwante activiteiten. Volgens de inschrijving bij de Kamer van Koophandel zijn de activiteiten per [datum] 2009 gestaakt. [sportschool] houdt zich sinds [datum] 2007 bezig met de exploitatie van een sportschool.

2.3. Op 11 mei 2009 is bij belanghebbende beslag gelegd op een waterscooter, een winterkap voor een cabrio, een motorfiets kleur zwart, een motorfiets kleur geel, een personenauto met het kenteken [kenteken], een scooter en een personenauto met het kenteken [kenteken]. Bij vonnis van de rechtbank van 16 december 2009 zijn de inbeslaggenomen goederen, op de winterkap voor de cabrio na, verbeurdverklaard.

2.4. In de aangifte IB/PV over het jaar 2006 heeft belanghebbende aan inkomsten uit tegenwoordige dienstbetrekking van [H. B.V.] een bedrag aangegeven van € 10.421, waarop € 2.401 aan loonheffing is ingehouden. Tevens heeft hij een bedrag van € 947 als negatieve inkomsten uit eigen woning opgevoerd en een bedrag van € 1.888 als persoonsgebonden aftrek (buitengewone uitgaven). Het aangegeven belastbaar inkomen uit werk en woning, tevens verzamelinkomen, resulteerde in een bedrag van € 7.586.

2.5. De inspecteur heeft bij het opleggen van de definitieve aanslag over dit jaar met dagtekening 20 februari 2009 het belastbaar inkomen uit werk en woning, tevens verzamelinkomen, conform aangifte vastgesteld op € 7.586. De definitieve aanslag is na verrekening van een verlies van € 7.586 berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning en verzamelinkomen van nihil. In 2009 is door de afdeling Financiële Recherche van de politieregio Brabant Noord een onderzoek gedaan naar de contante geldstromen van belanghebbende in de periode van 1 januari 2005 tot 19 januari 2009 in het kader van een strafrechtelijk financieel onderzoek. Vervolgens heeft de inspecteur bij belanghebbende een boekenonderzoek ingesteld naar de aanvaarbaarheid van de aangiften inkomstenbelasting over de jaren 2005 tot en met 2008. Naar aanleiding van die onderzoeken is met dagtekening 27 juli 2010 de navorderingsaanslag over dit jaar opgelegd door het aangegeven bedrag aan inkomen uit werk en woning te verhogen met € 150.694 en het bedrag aan persoonsgebonden aftrek van € 1.888 te corrigeren. Daarbij zijn bij beschikkingen een vergrijpboete vastgesteld van 100% ofwel € 58.928 en een bedrag van € 10.113 aan heffingsrente in rekening gebracht. Het belastbaar inkomen uit werk en woning komt, na verrekening van een verlies van € 27.362, uit op een bedrag van € 132.806. Daartegen heeft belanghebbende bezwaar gemaakt. In de uitspraken op bezwaar zijn de navorderingsaanslag en de bij beschikkingen vastgestelde vergrijpboete en in rekening gebrachte heffingsrente gehandhaafd.

3. Geschil

3.2. Belanghebbende beantwoordt de eerste vraag bevestigend en de overige vragen ontkennend. De inspecteur beantwoordt deze vragen in tegengestelde zin. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

3.3. Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vernietiging dan wel vermindering van de navorderingsaanslag. De inspecteur concludeert ter zitting tot gegrondverklaring van het beroep voor wat betreft de boete en tot ongegrondverklaring voor het overige.

4. Beoordeling van het geschil

Een afschrift van de hiervoor genoemde stukken behoort niet tot de stukken van het geding.

4.2. Ter zitting heeft de inspecteur gesteld dat de Raad haar beslissing op het inkomensgegeven van de belastingdienst baseert. Omdat het inkomen op een hoog bedrag is vastgesteld, heeft de Raad het verzoek om toevoeging afgewezen zo begrijpt de inspecteur van gemachtigde. De informatie met betrekking tot het inkomensgegeven gaat volgens de inspecteur geautomatiseerd naar de Raad. Voorts is volgens de inspecteur uitsluitend geautomatiseerde informatie naar de Raad verstuurd en heeft de inspecteur geen terugkoppeling van de Raad ontvangen, zodat hij geen kennis heeft van de door belanghebbende genoemde berichtgeving met betrekking tot de toevoeging.

4.3.1. Ingevolge artikel 1, eerste lid, aanhef en onder j, van de Wet op de rechtsbijstand (hierna: Wrb en telkens zoals de betreffende bepaling luidde ten tijde van belang) wordt onder peiljaar verstaan het tweede kalenderjaar dat voorafgaat aan het kalenderjaar waarin de aanvraag om een toevoeging wordt gedaan.

4.3.2. Ingevolge artikel 1, eerste lid, aanhef en onder l, van de Wrb wordt onder inkomen verstaan: het inkomen, zoals berekend ingevolge de artikelen 34a tot en met 34e.

4.3.3. Ingevolge artikel 1, eerste lid, aanhef en onder p, van de Wrb wordt onder inkomensgegeven verstaan: het inkomensgegeven als bedoeld in artikel 21, onder e, van de AWR.

4.3.4. Ingevolge artikel 34, eerste lid, van de Wrb wordt rechtsbijstand overeenkomstig de bepalingen van deze wet verleend aan hen wier inkomen per jaar de voor hen voor dat jaar geldende inkomensgrens niet overschrijdt.

4.3.5. Ingevolge artikel 34a, eerste lid, van de Wrb is het inkomen van de rechtzoekende het inkomensgegeven in het peiljaar. Tot het moment waarop dit inkomensgegeven door de inspecteur is vastgesteld wordt onder inkomen verstaan het bedrag dat in het peiljaar het inkomen zo goed mogelijk benadert. De Raad stelt dit bedrag vast op grond van de beschikbare gegevens. Nadat de inspecteur het inkomensgegeven van het peiljaar heeft vastgesteld, neemt de Raad ambtshalve een besluit dat in de plaats komt van het eerder genomen besluit.

4.3.6. Ingevolge artikel 34c, eerste lid, van de Wrb neemt, indien in het jaar waarin de aanvraag om een toevoeging is gedaan sprake is van een terugval in het inkomen of vermogen, de Raad op aanvraag van de rechtzoekende een besluit dat is gebaseerd op het door de Raad geschatte inkomen of vermogen in het jaar waarin de aanvraag om een toevoeging is gedaan.

4.3.7. Ingevolge het tweede lid, van artikel 34c van de Wrb wordt onder terugval van inkomen of vermogen verstaan een vermindering van het inkomen of vermogen met ten minste 15% ten opzichte van het peiljaar.

4.3.8. Ingevolge het derde lid, van artikel 34c van de Wrb wordt de aanvraag bij de Raad ingediend binnen zes weken na de bekendmaking van het besluit waarin is beslist op de aanvraag om een toevoeging.

4.3.9. Ingevolge het vierde lid van artikel 34c van de Wrb worden bij de aanvraag in ieder geval overgelegd gegevens over het inkomen en vermogen van het jaar van de aanvraag alsmede een verklaring waarin de oorzaak van de inkomens- of vermogensdaling wordt toegelicht.

4.3.10. Ingevolge artikel 34e, eerste lid,van de Wrb wordt de beslissing op het bezwaar tegen de beslissing op de aanvraag om een toevoeging geacht mede betrekking te hebben op de beslissing op de aanvraag, bedoeld in artikel 34c, eerste lid.

4.3.11. Ingevolge artikel 21, aanhef en onderdeel e, ten eerste van de AWR wordt onder inkomensgegeven verstaan indien over een kalenderjaar een aanslag of navorderingsaanslag inkomstenbelasting is of wordt vastgesteld: het na afloop van dat kalenderjaar van betrokkene over dat kalenderjaar laatst bepaalde verzamelinkomen.

4.3.12. Ingevolge artikel 21, aanhef en onderdeel f, van de AWR, wordt onder afnemer verstaan: [het] bestuursorgaan dat op grond van een wettelijk voorschrift bevoegd is tot gebruik van een inkomensgegeven.

4.3.13. Ingevolge artikel 21c, eerste lid, van de AWR zijn bij de bepaling van het in 4.3.11 bedoelde inkomensgegeven, de regels die gelden bij de heffing van de inkomstenbelasting van overeenkomstige toepassing.

4.3.14. Indien in het kader van de heffing van de inkomstenbelasting of de loonbelasting aan betrokkene een aanslagbiljet, een afschrift van de uitspraak op bezwaar of een afschrift van de beschikking ambtshalve vermindering wordt verstrekt, wordt, op grond van artikel 21c, vierde lid, van de AWR het bijbehorende inkomensgegeven afzonderlijk vermeld.

4.3.17. Het eerste lid van artikel 21g van de AWR bepaalt dat voor zover een afnemer een op grond van een wettelijk voorschrift verleende bevoegdheid tot gebruik van het inkomensgegeven uitoefent, hij het inkomensgegeven gebruikt zoals dat ten tijde van het gebruik is opgenomen in de basisregistratie inkomen.

4.3.18. Ingevolge het tweede lid van artikel 21g van de AWR is het eerste lid van het betreffende artikel niet van toepassing indien bij het inkomensgegeven de aantekening «in onderzoek» is geplaatst.

4.3.19. Ingevolge het tweede lid van artikel 21j van de AWR, wordt een bezwaarschrift tegen of verzoekschrift om wijziging van het besluit van de afnemer, voor zover het gericht is tegen het inkomensgegeven, mede aangemerkt als een bezwaarschrift tegen of verzoekschrift om ambtshalve vermindering van het inkomensgegeven.

4.3.20. Ingevolge het derde lid van artikel 21j van de AWR, wordt een bezwaarschrift tegen of verzoekschrift om ambtshalve vermindering van het inkomensgegeven, mede aangemerkt als een bezwaarschrift tegen of verzoekschrift om wijziging van het besluit van die afnemer.

4.3.22. De in 4.3.21 vermelde regels over de inwerkingtredingen volgen uit artikel VI van de Wet van 27 juni 2008 tot wijziging van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, de Wet waardering onroerende zaken en enige andere wetten in verband met de invoering van een basisregistratie inkomen en een basisregistratie waarde onroerende zaken in samenhang met het Besluit van 18 december 2008 tot vaststelling van het tijdstip van inwerkingtreding van een aantal artikelen van vorengenoemde wet van 27 juni 2008.

4.3.23. In de Memorie van Toelichting van het wetsvoorstel Wijziging van de Wet op de rechtsbijstand houdende aanpassing van het inkomens- en vermogensbegrip aan het fiscale inkomens- en vermogensbegrip (29685) is opgemerkt dat de Raad in situaties waarin de belastingplichtige bezwaar heeft aangetekend tegen de aangifte een ‘voorlopig’ besluit neemt en dat het in de rede ligt dat de Raad daarbij uitgaat van het bedrag vermeld in de aangifte. Indien later het definitieve verzamelinkomen bekend is, neemt de Raad opnieuw een besluit. Dit besluit komt in de plaats van het eerder genomen besluit met zo nodig verhaal op de rechtzoekende tot gevolg. (MvT, Kamerstukken II 2003/04, 29 685, nr. 3, p. 17-18).

4.4. De raadsman van belanghebbende heeft onweersproken gesteld dat de aanvraag om toevoeging in het jaar 2010 is gedaan. In dat geval geldt, gelet op de in 4.3.1 tot en met 4.3.23 opgenomen bepalingen, het volgende. Bij de toetsing aan de in de Wrb gestelde inkomensgrens is in beginsel het door de inspecteur vastgestelde verzamelinkomen van belanghebbende over het jaar 2008 maatgevend. Aan belanghebbende is over het jaar 2008 een aanslag IB/PV opgelegd naar een verzamelinkomen van € 150.694. Op grond van dat inkomen komt belanghebbende gezien de in de Wrb opgenomen inkomensgrenzen niet in aanmerking voor gesubsidieerde rechtsbijstand. In de aangifte was een verzamelinkomen verantwoord van € 2.398. Dit inkomen overschrijdt de in de Wrb vastgestelde financiële grenzen niet. Anders dan de raadsman doet voorkomen, werkt een bestreden correctie die is aangebracht op de belastingaangifte niet per definitie door in de beoordeling van de aanspraak op gesubsidieerde rechtsbijstand. Zo voorziet de Wrb in de mogelijkheid een aanvraag in te dienen om peiljaarverlegging en bestaat op basis van de totstandkomingsgeschiedenis van die wet, de mogelijkheid om het in de aangifte verantwoorde inkomen als uitgangspunt te hanteren tot de beslissing op bezwaar of de rechterlijke uitspraak onherroepelijk is geworden.

4.5. Naar de rechtbank uit de stukken opmaakt, heeft belanghebbende nagelaten tijdig een verzoekschrift om gebruikmaking van vorenbedoelde mogelijkheden in te dienen, dan wel is zijn verzoek daartoe tot dusver niet ingewilligd. Voor dat geval is aan de omstandigheid dat geen raadsman is toegevoegd noch voor de belastingheffing noch voor de beboeting de door de raadsman bepleite gevolgtrekking te verbinden dat het in het EVRM verankerde verdedigingsrecht van belanghebbende is miskend. De omstandigheid dat belanghebbende op basis van de uitspraak van rechtbank ’s-Hertogenbosch ten tijde van het aanwenden van rechtsmiddelen tegen de onderhavige aanslag van zijn vrijheid was beroofd waardoor aannemelijk is dat hij minder mogelijkheden had om in contact te komen met een advocaat dan indien hij op vrije voeten was geweest, brengt de rechtbank niet tot een ander oordeel.

4.6. Voor zover het beroep mede is gericht tegen de afwijzende beslissing van de Raad overweegt de rechtbank als volgt. De afwijzende beslissing van de Raad is een besluit, zodat daartegen op grond van de Awb bezwaar en beroep openstaat bij de rechtbank. Nu de afwijzende beslissing niet is een aanslag of voor bezwaar vatbare beschikking als bedoeld in artikel 26 AWR, is niet de belastingrechter van de rechtbank Breda te dezen bevoegd maar, de algemene bestuursrechter van de rechtbank binnen het rechtsgebied waarin belanghebbende woont. De belastingrechter van de rechtbank Breda neemt dan ook geen beslissing op belanghebbendes grieven tegen de uitspraak op bezwaar van de Raad tegen de afwijzende beslissing op het verzoek om toevoeging of tegen het uitblijven van een dergelijke uitspraak op bezwaar van de Raad. De belastingrechter van de rechtbank Breda zendt evenmin stukken door naar de rechtbank die bevoegd is te beslissen inzake (het uitblijven van) de beslissing van de Raad. Voor zover op basis van het laatste van belanghebbende bekend zijnde adres al de bevoegde rechtbank juist kan worden vastgesteld, ontbreekt het in het dossier van de (belastingrechter van de) rechtbank aan op grond van artikel 6:15 Awb door de (belastingrechter van de) rechtbank Breda door te zenden stukken. De rechtbank verwijst in dit verband naar hetgeen in 4.1 is vermeld.

4.7. De raadsman van belanghebbende heeft nog aangevoerd dat de Belastingdienst ten onrechte het inkomensgegeven over 2008 heeft aangemerkt als zijnde vastgesteld. De rechtbank merkt op dat haar niet is gebleken dat de inspecteur in de fiscale procesgang ten onrechte heeft doen voorkomen alsof het inkomensgegeven reeds onherroepelijk vaststaat. De inspecteur valt dan ook in zoverre niets te verwijten. Voor zover belanghebbende (voorts) bedoeld heeft te stellen dat de inspecteur in het kader van zijn informatieverstrekking aan de Raad onjuiste uitlatingen heeft gedaan, is het niet aan de belastingrechter van de rechtbank hierover uitspraak te doen, maar aan de algemene bestuursrechter van de rechtbank binnen het rechtsgebied waarin belanghebbende woont. In dit verband verwijst de rechtbank naar hetgeen in 4.6 is overwogen.

4.8. De raadsman van belanghebbende heeft voorts gesteld dat de inspecteur de afhandeling van het bezwaar gericht tegen het inkomensgegeven voorrang had dienen te geven op de afhandeling van het bezwaar gericht tegen onder meer de onderhavige aanslag. Ook deze stelling faalt. Geen wettelijke of verdragsrechtelijke regel of algemeen beginsel van behoorlijk bestuur verplicht immers daartoe.

4.9.1. Daarnaast heeft de raadsman van belanghebbende onweersproken het volgende gesteld. Het onderhavige dossier is hetzelfde dossier dat in de strafzaak betreffende de ontnemingsvordering centraal komt te staan. In het kader van de ontnemingsvordering zal ambtshalve toevoeging van de raadsman worden verleend, zodat de raadsman dan de mogelijkheid heeft het omvangrijke dossier te bestuderen zonder dat belanghebbende hiervoor hoeft te betalen. Op die manier is de raadsman alsnog in staat (gesubsidieerde) rechtsbijstand te verlenen in de belastingzaken. Volgens de raadsman van belanghebbende heeft de inspecteur het in artikel 6, derde lid, onder c, van het EVRM verankerde verdedigingsrecht van belanghebbende miskend en gehandeld in strijd met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur door niet tegemoet te komen aan het verzoek tot het aanhouden van de beslissing op het bezwaar dat tegen de onderhavige aanslag is ingediend.

4.9.2. Uit de gedingstukken blijkt niet of en wanneer aan belanghebbende een ontnemingsvordering is opgelegd noch op basis waarvan destijds de verwachting gerechtvaardigd zou zijn geweest dat een dergelijke vordering aan belanghebbende zou of zal worden opgelegd. Ter zitting heeft de inspecteur – en gezien de afwezigheid van de wederpartij, onweersproken – verklaard dat het opleggen van een ontnemingsvordering nog zou gaan gebeuren. Nu niet aannemelijk is geworden dat ten tijde van het opleggen van de onderhavige aanslag een ontnemingsprocedure met en vordering tot ontneming was aangevangen, ziet de rechtbank reeds hierom geen aanleiding voor het oordeel dat de inspecteur het verzoek van de raadsman om aanhouding had moeten honoreren. Voorts ontbreekt het aan een wettelijke of verdragsrechtelijke regel of algemeen beginsel van behoorlijk bestuur die de inspecteur ertoe verplicht de behandeling van het bezwaarschrift op te schorten tot een raadsman is toegevoegd in een (verwachte) ontnemingsprocedure. Bovendien wijst de rechtbank op de in 4.4 beschreven mogelijkheden die de betrokkene ten dienste staan indien zoals hier, het inkomen in geschil is dat in beginsel maatgevend is voor de beslissing van de Raad op het verzoek om toevoeging. De rechtbank acht deze mogelijkheden voldoende en gebruikmaking daarvan als eerste aangewezen.

4.10. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, beantwoordt de rechtbank de eerste in geschil zijnde vraag ontkennend.

Met betrekking tot de tweede in geschil zijnde vraag: de belastingheffing

4.11. Op grond van artikel 27e, aanhef en onderdeel a, van de AWR, wijst de rechter het beroep af indien de vereiste aangifte niet is gedaan, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar of de aanslag onjuist is (verschuiving en verzwaring van de bewijslast). Een belastingplichtige heeft niet de vereiste aangifte gedaan indien, voor zover te dezen van belang, zowel absoluut als relatief sprake is van een aanzienlijk te lage aangifte.

4.12. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende over het onderhavige jaar niet de vereiste aangifte heeft gedaan. Hij heeft in de aangifte een belastbaar inkomen uit werk en woning aangegeven van € 7.586. Belanghebbende heeft in zijn aangiften over de jaren 2005 tot en met 2008 geen inkomsten uit hennepteelt opgenomen. In het in 2.2 genoemde vonnis heeft de rechtbank ’s-Hertogenbosch vastgesteld dat door belanghebbende “in de periode van 1 januari 2005 tot 19 januari 2009 grote contante bedragen zijn verdiend die niet uit legale inkomsten kunnen worden verklaard”. In hoger beroep is belanghebbende schuldig bevonden aan onder meer het witwassen van bijna € 500.000, zo heeft de inspecteur onweersproken gesteld. Volgens het rapport van de politieregio Brabant Noord bedroegen de inkomsten uit hennepteelt minimaal € 462.877 over de periode van 1 januari 2005 tot en met 31 december 2008. Dit bedrag, verdeeld over vier jaren, is ten opzichte van de aangegeven inkomsten, zowel absoluut als relatief, aanzienlijk. Gelet hierop heeft de inspecteur aannemelijk gemaakt dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van het niet verantwoorden van de inkomsten uit hennepteelt niet zou worden geheven zowel in relatieve als absolute zin aanzienlijk is geweest en dat belanghebbende zich hiervan bewust moet zijn geweest. Reeds met het voorgaande heeft de inspecteur genoegzaam onderbouwd dat de vereiste aangifte niet is gedaan. Daarbij komt nog dat de rechtbank uit de uitspraak van rechtbank 's-Hertogenbosch opmaakt dat bij belanghebbende meerdere goederen in beslag zijn genomen en verbeurd verklaard. Mede gezien de omvang van de aangegeven inkomsten sterkt ook deze omstandigheid het vermoeden dat belanghebbende meer inkomsten heeft genoten dan hij heeft aangegeven.

4.13. Op belanghebbende rust dan ook de last te bewijzen dat de uitspraken op bezwaar of de navorderingsaanslag onjuist zijn. Belanghebbende heeft niets aangevoerd op grond waarvan kan worden geconcludeerd dat hij overtuigend heeft aangetoond dat de bestreden correctie onjuist is. De stelling dat de inspecteur niet de vereiste zorgvuldigheid heeft betracht door geen eigen onderzoek in te stellen naar de juistheid van de verklaring(en) van [de heer L.], is daartoe onvoldoende. Ook overigens acht de rechtbank de inspecteur niet gehouden (meer) onderzoek te verrichten betreffende de – door de strafrechter onderzochte en verworpen – stelling van belanghebbende dat hij geldleningen heeft ontvangen van [de heer L.]. De rechtbank volgt belanghebbende dan ook niet in zijn stelling dat de inspecteur niet de vereiste zorgvuldigheid heeft betracht.

4.14. In geval van omkering van de bewijslast dient de navorderingsaanslag wel te berusten op een redelijke schatting. De inspecteur is bij de berekening van de inkomsten uit hennepteelt uitgegaan van de in 4.3 genoemde privé-kasopstelling, die door de afdeling Financiële Recherche aan de hand van in beslag genomen bescheiden, tapgesprekken, verklaringen en bevindingen is opgemaakt. Het verschil tussen de contante inkomsten en uitgaven over de periode van 1 januari 2005 tot en met 31 december 2008 bedroeg bij benadering € 462.877 (2005: € 135.907 positief, 2006: € 112.090 negatief, 2007 € 298.676 negatief en 2008 € 188.018 negatief). De inspecteur heeft een bedrag van € 462.777 (in plaats van € 462.877) verhoogd met een van [de heer L.] ontvangen bedrag van € 140.000, waardoor de som van de mutaties in kas over de hiervoor genoemde periode negatief € 602.777 bedroeg. Dit bedrag heeft de inspecteur gelijkelijk over de jaren 2005 tot en met 2008 verdeeld, hetgeen resulteert in een inkomen uit hennepteelt van € 150.694 (€ 602.777/4). Over het jaar 2006 heeft de inspecteur een inkomen bijgeteld van € 150.694.

4.15. De raadsman van belanghebbende heeft gesteld dat bij de schatting van het inkomen van belanghebbende ten onrechte eraan voorbij is gegaan dat het geld dat belanghebbende van [de heer L.] heeft ontvangen een door [de heer L.] aan belanghebbende verstrekte geldlening van € 250.000 betreft. De rechtbank acht voormeld standpunt echter ongeloofwaardig en beschouwt de geldstroom van € 140.000 van [de heer L.] aan belanghebbende en van € 80.000 in omgekeerde richting dan ook niet als geldlening respectievelijk aflossing. Het dossier bevat geen enkel bewijsmiddel waaruit een dergelijk geleend bedrag blijkt. Voorts hecht de rechtbank belang aan de vaststelling van de rechtbank ’s-Hertogenbosch in de strafzaak dat geen bedrijf van [de heer L.], noch [de heer L.] zelf in werkelijkheid een geldlening aan belanghebbende heeft verstrekt, waarbij zij zich, anders dan de belastingrechter, heeft kunnen baseren op het volledige strafrechtelijke dossier.

4.16. Uit de privé-kasopstelling volgt dat belanghebbende op 3 oktober en 1 november 2005 een bedrag van € 100.000 (2 x € 50.000) in contanten heeft ontvangen en op 1 december 2005 een bedrag van € 40.000. Totaal komt het uit op een bedrag van € 140.000. Dit bedrag heeft de inspecteur tot de door belanghebbende verzwegen inkomsten gerekend. In voormelde privé-kasopstelling is voorts de geldstroom van belanghebbende naar [de heer L.], groot € 80.000, als aflossing aangeduid. De rechtbank acht het, nu de rechtbank in 4.15 heeft overwogen dat geen sprake is van een geldlening, niet aannemelijk dat de betaling van € 80.000 is gedaan ter (gedeeltelijke) aflossing van die geldlening. Nu het bedrag van € 80.000 kennelijk wel door belanghebbende is uitgegeven, acht de rechtbank het niet onredelijk dat de inspecteur de uitkomst van de kasopstelling heeft verhoogd met € 140.000.

4.17. De schatting van de inspecteur van de totaaltelling van de contante inkomsten en uitgaven over de periode van 1 januari 2005 tot en met 31 december 2008 op € 602.777, acht de rechtbank, mede gelet op hetgeen in 4.15 en 4.16 is overwogen, redelijk. De rechtbank overweegt, gelijk de inspecteur ter zitting heeft gesteld, dat een hogere uitgave in een bepaald jaar niet betekent dat de inkomsten in dat jaar ook hoog waren. Het verdelen van voormelde totaaltelling naar evenredigheid over die vier jaren acht de rechtbank dan ook redelijk.

Met betrekking tot de boete

4.18. Op grond van artikel 67e van de AWR, kan de inspecteur een boete opleggen van 100% van het bedrag van de navorderingsaanslag. Bij het opleggen van de navorderingsaanslag over dit jaar is bij beschikking een vergrijpboete vastgesteld van 100% ofwel € 58.928.

4.19. In het controlerapport van 9 maart 2010 is, voor zover hier van belang, het volgende vermeld:

Over de correcties 2005 en 2006 genoemd onder punt 5.1 “overige inkomsten” ben ik voornemens naast de navorderingsaanslag een vergrijpboete ingevolge artikel 67e Algemene wet inzake rijksbelastingen en paragraaf 25 en 27 Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 op te leggen.

De feiten en omstandigheden op grond waarvan ik voornemens ben deze vergrijpboete op te leggen betreffen het volgende. De correcties hebben onder meer betrekking op verzwegen inkomsten uit de criminele activiteiten van belastingplichtige. Ter zake heeft het Openbaar Ministerie strafvervolging ingesteld en is belastingplichtige veroordeeld. Uit het feit dat de belastingplichtige van deze inkomsten geen aangifte heeft gedaan mag afgeleid worden dat hij deze inkomsten opzettelijk buiten het zicht van de fiscus heeft willen houden. Daarom ben ik van mening dat sprake is van opzet. Door de belastingplichtige zijn uit eigen beweging geen juiste aangiften inkomstenbelasting ingediend. Aangenomen mag worden dat de belastingplichtige op de hoogte is en was van het feit dat men belasting verschuldigd is over het inkomen dat is genoten. De belastingplichtige heeft het doen van de juiste aangifte inkomstenbelasting daarom naar mijn mening opzettelijk nagelaten. Daarom ben ik van mening dat sprake is van opzet. De voorgenomen vergrijpboete bedraagt 50%.

De grondslag van de boete is het bedrag van de navorderingsaanslag, dan wel indien verliezen in aanmerking zijn of worden genomen, het bedrag waarop de aanslag zou zijn berekend zonder rekening te houden met de verliezen; een en ander voor zover dat bedrag als gevolg van de opzet of de grove schuld van de belastingplichtige niet zou zijn geheven.”

4.20. Nu sprake is van verzwegen inkomsten en de rechtbank aannemelijk acht dat belanghebbende deze inkomsten niet heeft aangegeven om daarover geen belasting te betalen, acht de rechtbank een boete van 50% passend en geboden. De rechtbank heeft daarbij rekening gehouden dat de navorderingsaanslag is beoordeeld met omkering van bewijslast. Ter zitting heeft de inspecteur vanwege de aankondiging van de boete zoals vermeld in 4.19, en met voorbijgaan aan de termijnoverschrijding, geconcludeerd dat de boete moet worden verlaagd tot 50% ofwel € 29.464 (50% van € 58.928). Naar het oordeel van de rechtbank kan niet worden gezegd dat daarmee de boete tot een te hoog bedrag is opgelegd.

4.21. Tussen de aankondiging van de boete op 9 maart 2010 en het tijdstip waarop de rechtbank uitspraak doet, is een periode van twee jaren en twee maanden verstreken, zodat op basis van de criteria gegeven door de Hoge Raad in zijn arrest van 22 april 2005, nr. 37 984, onder andere gepubliceerd in BNB 2005/337, sprake is van ‘undue delay’. Gelet hierop is naar het oordeel van de rechtbank sprake van overschrijding van de redelijke termijn en is een matiging van de boete met 5 procentpunten op zijn plaats.

4.22. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de boete tot 45% (50% min 5) of € 26.517 (29.464/50% maal 45%) dient te worden gematigd. De rechtbank ziet geen aanleiding voor verdere matiging van de boete.

Met betrekking tot de heffingsrente

4.23. De rechtbank is van oordeel dat de heffingsrente is berekend met in achtneming van het bepaalde in artikel 30f van de AWR. Tekst en strekking van artikel 30f voornoemd bieden geen ruimte in een geval als het onderhavige het in rekening brengen van heffingsrente achterwege te laten of te matigen. Onder omstandigheden kunnen het zorgvuldigheidsbeginsel, het gelijkheidsbeginsel of het vertrouwensbeginsel er weliswaar toe leiden dat de berekening van heffingsrente achterwege blijft of beperkt wordt, maar belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat één van voornoemde beginselen is geschonden.

Conclusie

4.24. Gelet op het vorenstaande is het beroep gegrond verklaard voor zover het de boete betreft. Voor het overige is het beroep ongegrond verklaard.

5. Proceskosten

5.1. De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 437 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 437 en een wegingsfactor 1). Met betrekking tot de zaken 11/1564 en 11/1565 gaat de rechtbank uit van twee samenhangende zaken in de zin van artikel 3 van het Besluit waarin belanghebbende geheel of gedeeltelijk in het gelijk is gesteld. In verband daarmee zal de rechtbank in ieder van deze zaken een proceskostenvergoeding toekennen van de helft, of € 218,50 in elke zaak.

5.2. Voor vergoeding van kosten van de bezwaarfase acht de rechtbank geen termen aanwezig, nu gesteld noch gebleken is dat belanghebbende om vergoeding van deze kosten heeft verzocht voordat, zoals is vereist op grond van artikel 7:15, derde lid, van de Awb, uitspraak op bezwaar is gedaan.

5.3. Overige kosten die op grond van het Besluit voor vergoeding in aanmerking komen, zijn gesteld noch gebleken.

6. Griffierecht

In de zaken met de procedurenummers 11/1563 tot en met 11/1566 en 12/1460 heeft de griffier eenmaal griffierecht van belanghebbende geheven. Nu het onderhavige beroep gegrond is verklaard, heeft de rechtbank de inspecteur gelast het griffierecht te vergoeden.

7. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 9 mei 2012 door mr. W.A.P. van Roij, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. M.D.E. Copra-Carolie, griffier.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 21 mei 2012

Aan deze uitspraak hoeft eerst uitvoering te worden gegeven als de uitspraak onherroepelijk is geworden. De uitspraak is onherroepelijk als niet binnen zes weken na verzending van de uitspraak een rechtsmiddel is aangewend of onherroepelijk op het aangewende rechtsmiddel is beslist (artikel 27h, vijfde lid en artikel 28, zevende lid AWR).

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ ’s-Hertogenbosch.