Rechtbank Breda, 16-10-2012, ECLI:NL:RBBRE:2012:3678 BY2086, 11/869

Procedurenummer: AWB 11/869

Uitspraakdatum: 16 oktober 2012

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

[belanghebbende], wonende te [woonplaats], belanghebbende,

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Tilburg, de heffingsambtenaar.

1.Beslissing

2.1.De heffingsambtenaar heeft bij beschikking op grond van artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: Wet WOZ) de waarde van de bedrijfsruimte, per waardepeildatum 1 januari 2009 (hierna: de waardepeildatum), vastgesteld voor het kalenderjaar 2010 op € 412.000. Gelijktijdig is ook de aanslag onroerende-zaakbelastingen bekend gemaakt. In de uitspraak op bezwaar heeft de heffingsambtenaar de waarde en de aanslag gehandhaafd.

2.2.Het pand van belanghebbende is een bedrijfsruimte waarop een winkelbestemming rust. Belanghebbende is gebruiker en eigenaar van de bedrijfsruimte.

2.3.In geschil is de waarde van de bedrijfsruimte op de waardepeildatum. Belanghebbende bepleit een waarde van € 326.000.

2.4. De bewijslast inzake de juistheid van de aan de bedrijfsruimte toegekende waarde ligt bij de heffingsambtenaar. De heffingsambtenaar heeft daartoe een taxatierapport overgelegd, opgemaakt op 24 maart 2011 door [taxateur], WOZ-taxateur. In dat taxatierapport wordt verwezen naar de opbrengst behaald bij verkoop van een viertal ter vergelijking met de bedrijfsruimte opgevoerde objecten, zijnde [vergelijkingsobjecten 1 t/m 4] (hierna: de vergelijkingsobjecten). Bij voornoemde vergelijkingsobjecten behoren, in dezelfde volgorde, de volgende transactiedata: 6 juli 2007, 15 mei 2007, 1 mei 2009 en 10 augustus 2010. Ter zitting heeft de heffingsambtenaar verklaard dat de transactiedata van de opgenomen vergelijkingsobjecten in het taxatierapport te ver verwijderd zijn van de waardepeildatum, met name de transacties die hebben plaatsgevonden in 2007 en 2010, en daarom buiten beschouwing dienen te worden gelaten. Voor zover de heffingsambtenaar met het voorgaande heeft bedoeld te stellen dat het vergelijkingsobject dat niet is verkocht in het jaar 2007 of 2010, zijnde [vergelijkingsobject 3], geschikt is om als uitgangspunt te kunnen dienen voor het bepalen van de waarde van de bedrijfsruimte, is naar het oordeel van de rechtbank enkel het in de matrix weergegeven huurcijfer daarvoor te weinig. De rechtbank laat dit vergelijkingsobject derhalve eveneens buiten beschouwing.

2.5.Ter onderbouwing van de vastgestelde waarde van de bedrijfsruimte heeft de heffingsambtenaar in zijn nader stuk van 20 september 2012, dat bij de rechtbank op dezelfde datum per fax is ontvangen en tot de stukken van het geding behoort, een nieuw vergelijkingsobject aangevoerd, zijnde [vergelijkingsobject 5]. Naar het oordeel van de rechtbank is dit object niet voldoende vergelijkbaar om als uitgangspunt te kunnen dienen bij het bepalen van de waarde van de bedrijfsruimte. [vergelijkingsobject 5] is namelijk een kantoorpand terwijl de onderhavige bedrijfsruimte, een winkelbestemming heeft en ook als zodanig in gebruik is. De heffingsambtenaar heeft niet voldoende aannemelijk gemaakt dat de gerealiseerde transactieprijs van het kantoorpand kan dienen ter onderbouwing van de waarde van de bedrijfsruimte die als winkel in gebruik is. De enkele niet onderbouwde stelling dat de gehanteerde huurprijzen voor kantoorruimtes lager zijn dan voor winkelruimtes is hiervoor te weinig. Daarnaast heeft [vergelijkingsobject 5] een betere ligging dan de bedrijfsruimte en wijken de oppervlakten van elkaar af.

2.6.Tenslotte heeft de heffingsambtenaar verwezen naar de op 28 februari 2012 behaalde opbrengst door verkoop van de bedrijfsruimte door belanghebbende. Hierbij heeft de heffingsambtenaar verwezen naar de uitspraak van de Hoge Raad van 29 november 2000, nr. 35 797 (onder andere gepubliceerd op www.rechtspraak.nl onder LJN AA8610). In deze uitspraak heeft de Hoge Raad beslist dat in een geval waarin een belastingplichtige een woning relatief kort na de peildatum heeft gekocht, er in de regel vanuit moet worden gegaan dat de waarde in het economische verkeer, en daarmee de WOZ-waarde, overeenkomt met de door de belastingplichtige betaalde prijs, tenzij de partij die zich daarop beroept feiten of omstandigheden stelt en aannemelijk maakt waaruit volgt dat de koopsom niet die waarde weergeeft. Naar het oordeel van de rechtbank kan het eigen verkoopcijfer niet dienen ter onderbouwing van de waarde, omdat dit verkoopcijfer ruim 3 jaar na de waardepeildatum is gerealiseerd en daarmee te ver van de waardepeildatum is verwijderd. Dit geldt te meer nu de heffingsambtenaar ter zitting heeft aangegeven dat de oorspronkelijke vergelijkingsobjecten niet als uitgangspunt kunnen dienen ter onderbouwing van de waarde van de bedrijfsruimte omdat de transactiedata van die vergelijkingsobjecten te ver verwijderd zijn van de waardepeildatum. Het eigen verkoopcijfer is namelijk nog verder verwijderd van de waardepeildatum dan de oorspronkelijk opgenomen vergelijkingsobjecten en gesteld noch aannemelijk is geworden dat er in de periode 2007 tot en met 2009 ten opzichte van de periode 2009 tot en met 2012 een andere waardeontwikkeling met betrekking tot de objecten heeft plaatsgevonden.

2.7.Gelet op het in 2.4 tot en met 2.6 overwogene, heeft de heffingsambtenaar niet aannemelijk gemaakt dat de bedrijfsruimte op de waardepeildatum een waarde in het economisch verkeer had van € 412.000.

2.8.Belanghebbende heeft met hetgeen hij heeft aangevoerd, naar het oordeel van de rechtbank, de door hem bepleite waarde van € 326.000 evenmin aannemelijk gemaakt. Er is namelijk niet inzichtelijk gemaakt hoe belanghebbende tot deze vaststelling van de waarde komt.

2.9.Nu beide partijen de waarde niet aannemelijk gemaakt hebben, bepaalt de rechtbank, na weging van hetgeen partijen over en weer in het geding hebben aangedragen, de waarde van de bedrijfsruimte op de waardepeildatum in goede justitie op € 400.000.

2.10.Gelet op het vorenstaande is het beroep gegrond verklaard.

3.Proceskosten

3.1.De rechtbank vindt aanleiding de heffingsambtenaar te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.528,50 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 218, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor het indienen van een conclusie van repliek en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 437 en een wegingsfactor 1).

3.2.Voorts ziet de rechtbank reden om het ontvangen griffierecht door de heffingsambtenaar te laten vergoeden. Hieraan doet niet af dat de rechtbank de ontvangst van het griffierecht in haar administratie heeft verwerkt in de zaak die bij de rechtbank bekend is onder het procedurenummer 11/870 en de rechtbank in de onderhavige zaak wegens vermeende samenhang van beide zaken, ten onrechte geen griffierecht heeft geheven.

4.Immateriële schadevergoeding

4.1.In het arrest 10 juni 2011, nr. 09/05112, LJN BO5080 heeft de Hoge Raad beslist dat in belastingzaken, waar artikel 6 EVRM niet van toepassing is, een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn kan worden toegekend. De Hoge Raad oordeelde dat bij overschrijding van de redelijke termijn, behoudens bijzondere omstandigheden, spanning en frustratie als grond voor vergoeding van immateriële schade worden verondersteld en dat artikel 8:73 van de Awb in die gevallen van overeenkomstige toepassing is. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37984, LJN AO9006. De in aanmerking te nemen termijn vangt in beginsel aan op het moment waarop de heffingsambtenaar het bezwaarschrift ontvangt.

4.3.Sinds de ontvangst van het bezwaarschrift op 1 april 2010, zijn ten tijde van de onderhavige uitspraak ruim twee en een half jaar verstreken. De procedure van belanghebbende heeft tot op heden de volgende fasen met de volgende tijdsduren doorlopen:

Bezwaarfase: 8 maanden en 29 dagen

Beroepsfase: 20 maanden en 7 dagen

4.4.Aan de in 4.3 genoemde vaststelling ontleent de rechtbank het vermoeden dat de redelijke termijn in bezwaar en beroep is overschreden. De rechtbank verbindt hieraan de gevolgtrekking dat het onderzoek op de voet van artikel 8:73 van de Awb moet worden heropend ter voorbereiding van een nadere uitspraak over het verzoek van belanghebbende om de door hem geleden schade te vergoeden. De heffingsambtenaar stelt zich op het standpunt dat de gemeente niet kan worden veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade aan belanghebbende aangezien de wettelijk toegestane termijn voor het doen van uitspraak op bezwaar niet is overschreden. De heffingsambtenaar verwijst in dit verband naar r.o. 4.7 van de uitspraak van Hof Arnhem van 11 september 2012, nr. 11/00490, LJN BX7765.

4.5.Op grond van rechtsoverweging 3.3.5 van het arrest van de Hoge Raad van 10 juni 2011, nr. 09/02639, LJN BO5046, zal de rechtbank de Minister van Veiligheid en Justitie in de voortzetting van deze procedure betrekken.

Deze uitspraak is gedaan op 16 oktober 2012 door mr. W.A.P. van Roij, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. T.A. Mandemakers, griffier.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 16 oktober 2012

Aan deze uitspraak hoeft eerst uitvoering te worden gegeven als de uitspraak onherroepelijk is geworden. De uitspraak is onherroepelijk als niet binnen zes weken na verzending van de uitspraak een rechtsmiddel is aangewend of onherroepelijk op het aangewende rechtsmiddel is beslist (artikel 27h, vijfde lid en artikel 28, zevende lid AWR).

Rechtsmiddel