Rechtbank Breda, 02-08-2012, BZ2780, 11/3941

Procedurenummer: AWB 11/3941

Uitspraakdatum: 2 augustus 2012

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

2.1. Belanghebbende is advocaat en heeft een seksuele relatie onderhouden met zijn vroegere cliënte [mevrouw A]. Belanghebbende heeft in verschillende jaren betalingen aan [mevrouw A] verricht. In het onderhavige jaar is aan haar een bedrag van € 53.280 betaald.

2.2. Belanghebbende heeft deze betaling in zijn aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen 2005 opgenomen als uitgaven voor onderhoudsverplichtingen. De inspecteur heeft de aftrek bij de aanslag gecorrigeerd. In de bezwaarfase heeft belanghebbende zich op het standpunt gesteld dat de betaling als ondernemingskosten in mindering op het belastbaar inkomen uit werk en woning moet worden gebracht. De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar de aanslag gehandhaafd.

2.3. In geschil is of de betaling van € 53.280 als ondernemingskosten op het belastbaar inkomen uit werk en woning in mindering kan worden gebracht. Tevens is de in rekening gebrachte heffingsrente in geschil.

2.4. Belanghebbende heeft eerder geprocedeerd over de in het jaar 2003 gedane betaling aan [mevrouw A]. De rechtbank heeft daarover het volgende overwogen (AWB 07/5450):

“2.3. Indien een advocaat een seksuele relatie aangaat met een van zijn cliënten, vindt dit niet plaats binnen de kaders van de zakelijke verhouding die een advocaat met zijn cliënt(e) onderhoudt. Het aangaan van een dergelijke relatie is het toegeven aan of streven naar persoonlijke behoeftenbevrediging, hetgeen uitsluitend plaatsvindt in de privésfeer en naar zijn aard geen verband houdt met de door belanghebbende uitgeoefende onderneming. Vast staat dat de door belanghebbende gedane betalingen voortvloeien uit het feit dat hij een seksuele relatie onderhield met [mevrouw A]. Die betalingen zijn in beginsel dan ook geen kosten die ten laste van de winst uit de onderneming kunnen worden gebracht. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende met hetgeen hij heeft gesteld en bijgebracht, tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door de inspecteur niet aannemelijk gemaakt dat en in hoeverre de gedane betalingen niet in de privésfeer zijn gelegen.”

Het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch (AWB 08/00690) en de Hoge Raad (nr. 10/00402) hebben deze uitspraak van de rechtbank bevestigd.

2.5. Volgens belanghebbende was in 2003 sprake van een afkoopsom, maar is de betaling in 2005 het gevolg van afpersing van [mevrouw A]. Omdat de afpersing zag op de reputatie van zijn advocatenkantoor, is belanghebbende van mening dat de betaling als ondernemingskosten in aftrek dient te worden gebracht. Naar het oordeel van de rechtbank is echter ook de in 2005 gedane betaling het gevolg van de seksuele relatie met [mevrouw A] en komt deze betaling op in de privésfeer. De rechtbank ziet in de stelling van belanghebbende geen aanleiding te komen tot een ander oordeel dan onder 2.4. is weergegeven.

2.6. Belanghebbende heeft in zijn beroepschrift gesteld dat de inspecteur te laat uitspraak op bezwaar heeft gedaan. Naar de rechtbank begrijpt is belanghebbende van mening dat hierdoor de in rekening gebrachte heffingsrente dient te worden verminderd. De inspecteur heeft geloofwaardig verklaard dat met belanghebbende was afgesproken dat de uitspraak op bezwaar zou worden aangehouden tot de Hoge Raad over de procedure over het jaar 2003 zou hebben beslist. De Hoge Raad heeft op 10 juni 2011 arrest gewezen in de procedure over het jaar 2003 en de inspecteur heeft op 29 juni 2011 uitspraak op bezwaar over het jaar 2005 gedaan. De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur hiermee voldoende voortvarendheid heeft betracht. De inspecteur dient ingevolge artikel 30f van de AWR heffingsrente in rekening te brengen nu er sprake is van een aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen. Niet gesteld of gebleken is dat het bedrag van de heffingsrente in casu onjuist is vastgesteld.

2.7. Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.8. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 2 augustus 2012 door mr. W. Brouwer, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. drs. I.E. Rijsdijk-van Eerd, griffier.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 10 augustus 2012

Rechtsmiddel