Rechtbank Breda, 31-10-2012, ECLI:NL:RBBRE:2012:3844 BZ7988, 11/6594

Procedurenummer: AWB 11/6594

Uitspraakdatum: 31 oktober 2012

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

1. Beslissing

2. Gronden

2.1. Belanghebbende was in het jaar 2010 werkzaam bij één werkgever, namelijk de [werkgever]. Belanghebbende weigert een kopie van zijn identiteitsbewijs te laten opnemen in de loonadministratie van zijn werkgever. Als inhoudingsplichtige heeft de werkgever dan ook niet voldaan aan artikel 28, eerste lid, onderdeel e, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB), waardoor over het loon het anonieme tarief op de voet van artikel 26b van de Wet LB is toegepast. Het loon voor de Zorgverzekeringswet (Zvw) over het onderhavige jaar bedroeg € 77.236. Daarover is een bedrag van € 5.446 (7,05% van € 77.236) aan inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet (IAB Zvw) ingehouden en afgedragen door de werkgever. Door de werkgever is van de ingehouden IAB Zvw een bedrag van € 2.340 (7,05% van het maximum bijdrage-inkomen Zvw van € 33.189) vergoed.

2.2. Met dagtekening 8 augustus 2011 heeft belanghebbende voor het onderhavige jaar het formulier “Verzoek teruggaaf Inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet (Zvw)” ingediend. Bij beschikking van 14 september 2011 heeft de inspecteur het verzoek om teruggaaf bijdrage Zvw afgewezen. Daartegen heeft belanghebbende bezwaar gemaakt. Bij uitspraak op bezwaar is de beschikking gehandhaafd.

2.3. In geschil is of belanghebbende als anonieme werknemer in de zin van artikel 26b van de Wet LB recht heeft op teruggaaf van het op hem drukkende bedrag aan IAB Zvw dat boven het jaarmaximum is ingehouden en afgedragen.

2.4. Volgens de inspecteur heeft belanghebbende geen recht op enig teruggaaf, nu artikel 50 van de Zvw nooit tot een teruggaaf kan leiden wanneer sprake is van één inhoudingsplichtige. Daartoe wijst de inspecteur onder meer naar de memorie van toelichting, meer specifiek naar de passage dat artikel 50 de situatie betreft dat een verzekeringsplichtige gelijktijdig bijdrage-inkomen geniet van verschillende werkgevers of uitkeringsinstanties (Kamerstukken II 2003/04, 29 763, nr. 3). Belanghebbende heeft onder meer gesteld dat in artikel 50 van de Zvw geen voorwaarden staan vermeld over het aantal inhoudingsplichtigen.

Op grond van het vierde lid is het eveneens mogelijk om toestemming te vragen om de inhoudingsplichtige geen bijdrage meer te laten inhouden zodra – rekening houdend met de door andere inhoudingsplichtigen ingehouden bijdragen – de maximumbijdrage is ingehouden.

De beschikkingen die de inspecteur van de rijksbelastingdienst in het kader van de Zvw op grond van de Wet LB of de Wet IB 2001 zal nemen, vallen onder het rechtsbeschermingsregime van de AWR. Dat regime houdt in dat alleen de in de Zvw expliciet als zodanig aangemerkte beschikkingen voor bezwaar vatbaar zijn. In de Zvw betreft het de twee beschikkingen, genoemd in artikel 50, eerste en vierde lid, van de Zvw.”

2.11. Met betrekking tot de in geschil zijnde vraag oordeelt de rechtbank als volgt. De door de inspecteur bedoelde en in 2.9 vermelde passage uit de memorie van toelichting sluit naar het oordeel van de rechtbank niet uit dat een verzekeringsplichtige die slechts één werkgever heeft ook een beroep kan doen op artikel 50 van de Zvw. Immers, de in 2.10 vermelde passage uit de memorie van toelichting bij de wijziging van voormeld artikel noemt het hebben van meerdere werkgevers ‘slechts’ ter illustratie. De in 2.10 vermelde passage uit de memorie van toelichting is voorts van een latere datum dan de in 2.9 vermelde passage. Hierdoor is uitgesloten dat sprake is van een aanvankelijk ruimere reikwijdte die nadien is beperkt tot enkel nog het geval waarin de verzekeringsplichtige twee werkgevers heeft. De rechtbank beschouwt de in 2.10 vermelde passage als een aanvulling op dan wel een verduidelijking van de in 2.9 vermelde passage.

2.12. Volgens de inspecteur kan toepassing van artikel 50, eerste lid, van de Zvw belanghebbende niet baten omdat voor hem als anonieme werknemer geen maximering geldt voor de toepassing van zowel artikel 43 als artikel 50 van de Zvw. De verwijzing in artikel 50 naar het tweede lid van artikel 43 omvat, aldus de inspecteur, daarmee automatisch ook de uitzonderingen op dat tweede lid, in dit geval de uitzondering zoals neergelegd in artikel 43, vierde lid, van de Zvw. Naar het oordeel van de rechtbank is er geen reden om voor de toepassing van artikel 50 rekening te houden met het bepaalde in artikel 43, vierde lid, van de Zvw. Het standpunt van de inspecteur vindt geen steun in de letter van de wet. Voorts wijst de rechtbank erop dat noch in artikel 46 van de Zvw noch in artikel 50 van de Zvw naar artikel 43, vierde lid, van de Zvw wordt verwezen. Zoals tot uitdrukking gebracht in de in 2.8 weergegeven totstandkomingsgeschiedenis verbindt de wetgever aan de verwijzing in artikel 46 van de Zvw naar enkel artikel 43, tweede lid, de gevolgtrekking dat het vierde lid van laatstgenoemd artikel daardoor niet van toepassing is voor artikel 46 van de Zvw. De rechtbank ziet geen aanleiding voor het oordeel dat dit anders zou zijn voor de toepassing van artikel 50 waarin dezelfde verwijzing is opgenomen als in artikel 46 van de Zvw.

2.13. Gelet op het voorgaande had de inspecteur bij voor bezwaar vatbare beschikking het bedrag van de teveel betaalde bijdrage moeten vaststellen op € 3.106 (€ 5.446 inhouding min € 2.340 vergoeding). Nu de inspecteur het bedrag op nihil heeft vastgesteld, wijzigt de rechtbank de beschikking tot één naar een teruggaaf van € 3.106. De inspecteur heeft erop gewezen dat artikel 50 van de Zvw niet voorziet in het verlenen van een teruggave aan een ander dan een inhoudingsplichtige. De rechtbank overweegt hierover als volgt.

2.14. Ingevolge artikel 50, vijfde lid, van de Zvw verleent de inspecteur een teruggave van een ingehouden bedrag aan inkomensafhankelijke bijdrage over loon als bedoeld in artikel 46, eerste lid, aan de inhoudingsplichtige. In het onderhavige geval heeft de werkgever op grond van artikel 46, eerste lid, van de Zvw een vergoeding van € 2.340 verleend. Over het resterende bedrag van € 3.106 (€ 5.446 min € 2.340) heeft de werkgever geen vergoeding verleend en was hij daartoe ook niet verplicht. Nu de werkgever geen vergoeding over het resterende bedrag van € 3.106 heeft verleend, dient de teruggaaf van het bedrag van € 3.106 plaats te vinden aan de verzekeringsplichtige (lees: belanghebbende). Daaraan doet naar het oordeel van de rechtbank niet af dat de wettekst niet voorziet in het verlenen van een teruggaaf aan een verzekeringsplichtige. De rechtbank neemt hierbij in overweging dat de strekking van artikel 50 van de Zvw is dat het bedrag van de teveel ingehouden bijdrage wordt teruggegeven aan degene(n) op wie dat bedrag drukt. Dat is in dit geval alleen op de verzekeringsplichtige zodat de teruggaaf volledig aan hem moet worden verleend.

2.15. Nu belanghebbende op grond van het voorgaande reeds in het gelijk is gesteld, behoeven de overige stellingen van belanghebbende geen behandeling meer. De rechtbank verklaart het beroep, gelet op het voorgaande, gegrond.

2.16. De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) vastgesteld op de reis- en verletkosten van belanghebbende voor het verschijnen ter zitting. Belanghebbende heeft verzocht om vergoeding van reiskosten van € 11,40 en vergoeding van verletkosten van € 125. Ter zitting heeft de inspecteur hiermee ingestemd. De rechtbank zal de inspecteur hierin volgen. Overige kosten die op grond van het Besluit voor vergoeding in aanmerking komen zijn gesteld noch gebleken. De inspecteur wordt daarom veroordeeld het totale bedrag van € 136,40 (€ 11,40 plus € 125) aan belanghebbende te vergoeden.

Deze uitspraak is gedaan op 31 oktober 2012 door mr. W.A.P. van Roij, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. M.D.E. Copra Carolie, griffier.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 9 november 2012

Aan deze uitspraak hoeft eerst uitvoering te worden gegeven als de uitspraak onherroepelijk is geworden. De uitspraak is onherroepelijk als niet binnen zes weken na verzending van de uitspraak een rechtsmiddel is aangewend of onherroepelijk op het aangewende rechtsmiddel is beslist (artikel 27h, vijfde lid en artikel 28, zevende lid AWR).

Rechtsmiddel