Rechtbank Den Haag, 08-08-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:10655, AWB-13_1303

In de periode 1 januari 2009 tot en met 16 januari 2009 heeft eiser in loondienst gewerkt voor [D BV].

In april 2009 heeft eiser voor het jaar 2009 een aanvraag ingediend voor een verklaring arbeidsrelatie winst uit onderneming (VAR-WUO). Op 4 mei 2009 is aan eiser de gevraagde VAR-WUO verstrekt.

Eiser is vanaf 2 september 2009 firmant van VOF [E]. De firmanten verrichten in 2009 uitsluitend werkzaamheden voor [D] BV en voor [F] VOF. [F] VOF is een firma waarin [D] BV één van de vennoten is. De werkzaamheden betreffen nagenoeg uitsluitend betonreparatie.

Voorafgaand aan zijn deelname aan VOF [E] heeft eiser zich als ondernemer met een klussenbedrijf gepresenteerd. Ook in deze periode heeft hij nagenoeg uitsluitend werkzaamheden voor [D] BV verricht.

Eiser heeft voor het jaar 2009 aangifte gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 8.152. Eiser heeft een loon uit dienstbetrekking van zijn werkgever [D] BV aangegeven van € 1.799. Ook heeft eiser winst uit onderneming aangegeven voor een bedrag van € 17.647 en daarop een zelfstandigenaftrek van € 11.321 in mindering gebracht. Eiser heeft vermeld dat de winst is behaald met een samenwerkingsverband genaamd [E] met een boekjaar van 1 april 2009 tot en met 31 december 2009.

Bij de aanslagregeling heeft verweerder het standpunt ingenomen dat geen sprake is geweest van winst uit onderneming maar van resultaat uit overige werkzaamheden. Daarom heeft verweerder toepassing van de zelfstandigenaftrek geweigerd en heeft hij het belastbare inkomen uit werk en woning vastgesteld op € 19.473 (€ 1.799 looninkomsten + € 17.674 resultaat uit overige werkzaamheden). De (definitieve) aanslag IB/PVV is dienovereenkomstig opgelegd met dagtekening 17 oktober 2012. Tevens is op die datum aan eiser de aanslag Zvw 2009 opgelegd.

Met dagtekening 17 oktober 2012 heeft eiser bezwaar gemaakt tegen de aanslagen IB/PVV en Zvw over het jaar 2009. Het bezwaarschrift is op 18 oktober 2012 door verweerder ontvangen.

Op 5 februari 2013 heeft een hoorgesprek plaatsgevonden.

Op 7 februari 2013 heeft verweerder een verslag van het hoorgesprek aan de gemachtigde van eiser toegezonden. Op dezelfde datum heeft verweerder uitspraak op het bezwaar gedaan en daarbij de aanslagen IB/PVV en Zvw over het jaar 2009 gehandhaafd.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

De rechtbank stelt vast dat de bij de uitspraak op bezwaar gehandhaafde aanslag Zvw 2009 een nihilaanslag betreft. Nu er een nihilaanslag is opgelegd kan de uitkomst van een bezwaar- of beroepsprocedure niet leiden tot een lagere aanslag dan is opgelegd. Het bezwaarschrift voor zover gericht tegen die aanslag had dan ook wegens het ontbreken van belang niet-ontvankelijk verklaard moeten worden.

Nu verweerder ten onrechte het bezwaar tegen de aanslag Zvw 2009 niet niet-ontvankelijk heeft verklaard, dient het beroep in zoverre gegrond te worden verklaard, waarna de rechtbank, doende wat verweerder had moeten doen, het bezwaar gericht tegen de aanslag Zvw 2009 alsnog niet-ontvankelijk zal verklaren.

Gelet op al hetgeen partijen dienaangaande over en weer hebben aangevoerd en overgelegd, volgt de rechtbank eiser niet in zijn standpunt dat verweerder in de bezwaarfase zo onzorgvuldig heeft gehandeld dat de uitspraak op bezwaar om die reden dient te worden vernietigd. Dat de behandeling van het bezwaar op dusdanig onzorgvuldige wijze heeft plaatsgevonden, is de rechtbank niet gebleken. Naar het oordeel van de rechtbank is ook voldaan aan de hoorplicht. Immers, alvorens uitspraak op bezwaar te doen, heeft verweerder de gemachtigde gehoord. In hetgeen de gemachtigde heeft aangevoerd met betrekking tot de totstandkoming en de afwikkeling van het hoorgesprek ziet de rechtbank, gelet ook op hetgeen verweerder daartegenover heeft aangevoerd, geen aanleiding om tot een ander oordeel te komen. Dat verweerder eiser bij de toezending van het verslag van het hoorgesprek een termijn heeft gegeven om daarop te reageren en vervolgens voordat die termijn was verstreken uitspraak op het bezwaar heeft gedaan, doet hier niet aan af. De rechtbank ziet daarin dan ook geen aanleiding om de zaak terug te wijzen naar verweerder.

De rechtbank heeft vervolgens te beoordelen of verweerder bij de aanslagregeling terecht het standpunt heeft ingenomen dat geen sprake is geweest van winst uit onderneming in de zin van de Wet IB 2001. Dienaangaande overweegt de rechtbank het volgende.

Naar het oordeel van de rechtbank was verweerder bij het regelen van de onderhavige aanslagen niet gebonden aan de eerder afgegeven VAR-WUO. Het stond verweerder vrij om het door eiser gestelde ondernemerschap daarbij opnieuw te beoordelen. Met name heeft verweerder in de eerdere uitspraak van het gerechtshof ’s-Gravenhage (zie onder 6) aanleiding kunnen vinden om het ondernemerschap van eiser ter discussie te stellen.

Vervolgens rust op eiser de bewijslast om aannemelijk te maken dat zijn activiteiten kunnen worden aangemerkt als het drijven van een onderneming in de zin van de Wet IB 2001. Daarin is eiser naar het oordeel van de rechtbank niet geslaagd. Bezien ook in het licht van de onder 1 tot en met 6 genoemde feiten, acht de rechtbank hetgeen eiser daartoe heeft aangevoerd en overgelegd in de bezwaar- en beroepsfase, daaronder begrepen zijn nadere stuk van 14 juni 2013 met aanvullende beroepsgronden, onvoldoende.

Dat het UWV heeft beslist dat eiser niet verplicht verzekerd is voor de werknemersverzekeringen omdat geen sprake is van een arbeidsovereenkomst naar burgerlijk recht, doet aan het voorgaande niet af, reeds omdat dit niet conflicteert met het standpunt van verweerder dat sprake is van resultaat uit overige werkzaamheden.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen onder 19 tot en met 21 is verweerder er bij de aanslagregeling naar het oordeel van de rechtbank terecht van uit gegaan dat de werkzaamheden van eiser niet leiden tot winst uit onderneming maar tot resultaat uit overige werkzaamheden.

Ook overigens heeft eiser met hetgeen hij heeft aangevoerd en overgelegd niet aannemelijk gemaakt dat de aanslag IB/PVV 2009 tot een te hoog bedrag is vastgesteld. Derhalve dient het beroep voor zover het betrekking heeft op de aanslag IB/PVV 2009 ongegrond te worden verklaard.

De rechtbank ziet, ondanks het feit dat het beroep gericht tegen de uitspraak op bezwaar betreffende de aanslag Zvw 2009 gegrond wordt verklaard, geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. Daarbij overweegt de rechtbank dat dit beroep uitsluitend gegrond is verklaard vanwege het onjuiste dictum in de uitspraak op bezwaar, terwijl eiser dienaangaande niets heeft aangevoerd, ook overigens tegen de (uitspraak op bezwaar betreffende de) aanslag Zvw 2009 geen afzonderlijke gronden heeft aangevoerd en het beroep voor het overige ongegrond is.