Rechtbank Den Haag, 22-10-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:14231, AWB-13_2946

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en, naar de rechtbank begrijpt, vermindering van de aanslagen overeenkomstig de ingediende aangiften.

Verweerder concludeert tot vermindering van de aanslag over het jaar 2002 tot een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 24.838 en tot ongegrondverklaring van het overige beroep.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Eiser heeft gesteld dat verweerder niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken betreffende de uitwisseling van gegevens heeft overgelegd. Verweerder heeft bij zijn verweerschrift diverse stukken overgelegd die betrekking hebben op de uitwisseling van gegevens tussen de Belgische- en Nederlandse autoriteiten. Nu eiser niet nader heeft gemotiveerd welke stukken er nog ontbreken, gaat de rechtbank aan eisers stelling voorbij.

Ook aan de stellingen van eiser dat de navorderingsaanslagen niet met de vereiste voortvarendheid zijn opgelegd en dat voorts de boetes ten onrechte zijn opgelegd, gaat de rechtbank voorbij, aangezien de onderhavige zaken uitsluitend betrekking hebben op aanslagen en er geen boetes zijn opgelegd.

Verweerder heeft zijn standpunt dat eiser houder is (geweest) van een bankrekening bij KB Lux gebaseerd op de in het renseignement opgenomen gegevens, zijnde de gegevens die waren begrepen in de door medewerkers van KB Lux gestolen microfiches.

De stelling van eiser dat sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs faalt. De rechtbank acht daarbij van belang dat de Nederlandse fiscus in het bezit van fotokopieën van de gestolen microfiches is gekomen doordat de Belgische autoriteiten deze gegevens spontaan op basis van de Richtlijn aan de Nederlandse autoriteiten hebben verstrekt. Eisers andersluidende standpunt heeft hij niet met stukken onderbouwd en niet aannemelijk gemaakt. Indien al kan worden aangenomen dat de microfiches op strafrechtelijk onrechtmatige wijze door de Belgische autoriteiten zijn verkregen, dan zijn de gegevens door de Nederlandse fiscus naar het oordeel van de rechtbank niet verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat het gebruik van die gegevens ontoelaatbaar moet worden geacht. De rechtbank heeft daarbij in aanmerking genomen dat er geen enkele aanwijzing is dat de Belgische overheid de hand heeft gehad in de ontvreemding van gegevens van KB Lux en dat ook anderszins voor de Nederlandse belastingautoriteiten geen redenen bestonden om aan te nemen dat bij de verkrijging van de gegevens een zo fundamenteel recht van de in die gegevens vermelde personen was geschonden dat het instellen van een nader onderzoek naar de fiscale relevantie van die gegevens ontoelaatbaar moest worden geoordeeld (vgl. Hoge Raad 21 maart 2008, nr. 43 050, ECLI:NL:HR:2008:BA8179).

De rechtbank stelt voorop, gelet op de ontkenning daarvan door eiser, dat op verweerder de bewijslast rust dat eiser houder is (geweest) van de onder 2. vermelde bankrekening bij de KB Lux. Verweerder heeft de gegevens van de rekeninghouders zoals vermeld op de renseignementen vergeleken met de gegevens in het geautomatiseerde systeem Beheer van Relaties van de belastingdienst (het BVR-systeem). Het BVR-systeem wordt voor wat betreft natuurlijke personen gevoed met gegevens uit de gemeentelijke basisadministratie. Vervolgens zijn de uit het BVR-systeem gevonden sofinummers gekoppeld aan het bestand van het Centrale rijbewijzen- en Bromfietscertificatenregister van het Rijksdienst voor het Wegverkeer (het RDW-bestand), waarin onder meer de voornamen van natuurlijke personen zijn vermeld. Uit het door verweerder ingebrachte proces-verbaal van ambtshandeling van 25 oktober 2002 valt op te maken dat twee personen in het BVR-systeem voorkomen met de naamcombinatie [voornaam] van [achternaam 1]-[achternaam 2], te weten eiser en [voorletters] van [achternaam 1]. Laatst genoemde persoon, gehuwd met [voorletters] [achternaam 2], is op [datum] 1980 overleden. Gelet op deze overlijdensdatum en hetgeen verweerder overigens naar voren heeft gebracht, acht de rechtbank het vermoeden gerechtvaardigd dat eiser, al dan niet tezamen met zijn echtgenote, rekeninghouder is (geweest) van de hiervoor onder 2. genoemde bankrekening bij de KB Lux. Voormeld oordeel vindt overigens ook bevestiging in de hiervoor onder 6. vermelde uitspraken van het gerechtshof ’s-Gravenhage en de Hoge Raad.

Alsdan ligt het op de weg van eiser om dit vermoeden te ontzenuwen. Naar het oordeel van de rechtbank is hij daarin niet geslaagd. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat het door eiser ter zitting ingebrachte onderzoeksverslag geen nieuwe informatie oplevert omtrent het aantal personen met de naamcombinatie [voornaam] van [achternaam 1]-[achternaam 2], zoals die uit het BVR-systeem naar voren zijn gekomen. Immers uit het verslag valt op te maken dat in de op internet geraadpleegde databases slechts één persoon is aangetroffen met de exacte naamcombinatie [voornaam] van [achternaam 1]-[achternaam 2], die in 1982 is overleden. Nu in het verslag geen nadere gegevens over deze persoon staan vermeld, houdt de rechtbank het er voor, naar verweerder ter zitting heeft gesteld, dat deze persoon dezelfde persoon betreft die volgens het BVR-systeem op [datum] 1980 is overleden. Daarnaast heeft de andere persoon, die in het verslag staat vermeld, de achternaam [achternaam 1] in plaats van de achternaam Van [achternaam 1].

Ook de enkele verklaring van de gemachtigde ter zitting dat hij namens al zijn cliënten om gegevens bij de KB Lux heeft verzocht en dat de KB Lux niet op zijn brieven reageert, acht de rechtbank, zonder nadere onderbouwing, hier onvoldoende. Voorts gaat de rechtbank voorbij aan het door eiser ter zitting gedane aanbod om een volmacht aan verweerder te verstrekken om gegevens bij de KB Lux op te vragen. Eiser had immers reeds veel eerder in de procedure een dergelijke volmacht kunnen verstrekken.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, moet het er dan ook voor worden gehouden dat eiser, al dan niet tezamen met zijn echtgenote, rekeninghouder is (geweest) van de onder 2. genoemde KB Lux rekening.

Verweerder heeft gesteld dat eiser gedurende de gehele in geding zijnde periode heeft beschikt over voormelde KB Lux rekening. De hoogte van de saldi van die rekening op 31 januari 1994, alsmede het bij de KB Lux in gebruik zijnde systeem van zicht- en tegenrekeningen wijst op een belegging voor de lange termijn. De rechtbank acht het aannemelijk dat eiser gedurende de gehele door verweerder in aanmerking genomen periode houder was van voormelde KB Lux rekening. Eiser heeft onvoldoende aangevoerd waaruit het tegendeel volgt. Het beroep van eiser ter zitting op de uitspraak van de rechtbank Breda van 20 september 2012, nr. 12/1937, ECLI:NL:RBBR:2012:BY2216, kan niet tot een ander oordeel leiden, nu in het aldaar voorliggende geval uitsluitend de rechtmatigheid van een informatiebeschikking in geschil was, en verweerder bovendien, naar hiervoor onder 18. reeds is overwogen, in het onderhavige geval aannemelijk heeft gemaakt dat eiser rekeninghouder is (geweest) van de in de renseignementen vermelde rekening.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat eiser niet heeft voldaan aan de inlichtingenverplichting als bedoeld in artikel 47 van de Awr en dat eiser evenmin de vereiste aangiften heeft gedaan.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 18. tot en met 22. is overwogen, moet het er voor worden gehouden dat eiser in de onderhavige jaren houder was van de in de renseignementen vermelde KB Lux rekening. Niet in geschil is dat de saldi en inkomsten van die rekening niet in de aangiften van eiser en zijn echtgenote zijn aangegeven. Gelet op de hoogte van de saldi van de KB Lux rekening van eiser, zoals vermeld in de renseignementen, acht de rechtbank het aannemelijk dat het bedrag aan belasting dat daardoor niet zou worden geheven relatief en absoluut omvangrijk is en dat eiser dat wist of zich daarvan bewust moet zijn geweest. Aldus heeft eiser niet de vereiste aangiften gedaan. De rechtbank is daarom van oordeel dat ingevolge het bepaalde in artikel 27e, eerste lid, van de Awr (tekst vanaf 1 juli 2011) de bewijslast dient te worden omgekeerd.

Nu de bewijslast wegens het niet doen van de vereiste aangiften reeds is omgekeerd, komt de rechtbank niet meer toe aan de beoordeling van de vraag of de bewijslast ook moet worden omgekeerd op de grond dat eiser niet aan de inlichtingenverplichting heeft voldaan.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, is de rechtbank gehouden de beroepen, ingevolge artikel 27e, eerste lid, van de Awr (tekst vanaf 1 juli 2011), ongegrond te verklaren, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn, waarbij het op de weg van eiser ligt om overtuigend aan te tonen dat de uitspraken op bezwaar niet in stand kunnen blijven. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser, gelet ook op hetgeen hiervoor onder 19. en 20. is overwogen, daarin niet geslaagd.

Eiser is – naar de rechtbank bewezen acht – houder van de voornoemde rekening bij de KB Lux. Eiser heeft geen opening van zaken hierover gegeven. Nu verweerder evenmin kon beschikken over gegevens van de KB Lux vanwege het bankgeheim, is verweerder ter vaststelling van de over de betrokken jaren verschuldigde belasting aangewezen op een schatting.

Verweerder is bij het vaststellen van de onderhavige aanslagen uitgegaan van de standaardcorrecties die voortvloeien uit de in het Rekeningenproject toegepaste modelmatige berekeningsmethode. In de uitspraken op bezwaar heeft verweerder de factor 1,5 geëlimineerd en de helft van de correctie voor het jaar 2003, op grond van artikel 2.17, vierde lid, van de Wet IB 2001, aan eiser toegerekend. Verweerder heeft zich in zijn verweerschrift nader op het standpunt gesteld dat op grond van voormeld artikel de helft van de correctie voor het jaar 2002 aan eiser dient te worden toegerekend. Dit leidt tot een vermindering van de aanslag over het jaar 2002, in zoverre dat het belastbare inkomen uit sparen en beleggen wordt verminderd tot op € 24.838.

Gelet op het vorenoverwogene zal de rechtbank de aanslag over het jaar 2002 verminderen overeenkomstig het standpunt van verweerder als vermeld in 28.

Eiser heeft tegen de in rekening gebrachte heffingsrenten geen gronden ingebracht. Wel dient ter zake van de aanslag over het jaar 2002 de in rekening gebrachte heffingsrente, in verband met de onder 30. genoemde vermindering, dienovereenkomstig te worden verminderd.  

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dient het beroep, voor zover die is gericht tegen de aanslag over het jaar 2002 en de heffingsrentebeschikking over dat jaar, gegrond te worden verklaard. Het beroep dient voor het overige ongegrond te worden verklaard.

Eiser heeft verzocht om een immateriële schadevergoeding in verband met de overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in de arresten van de Hoge Raad van 10 juni 2011, nrs. 09/02639, 09/05112 en 09/05113, ECLI:NL:HR:2011:BO5046, BO5080 en BO5087.

Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37 984, ECLI:NL:HR:LJN AO9006. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt, indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per halfjaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond.

De rechtbank zal, gelet op de overwegend gezamenlijke behandeling in bezwaar en beroep, voor de bepaling van de redelijke termijn uitgaan van de ontvangst van het eerste bezwaarschrift op 9 augustus 2006. Nu eiser voorts in zijn bezwaarschriften tegen de onderhavige aanslagen met de aanhouding van die bezwaren heeft ingestemd in afwachting tot de uitkomst van onder meer de hiervoor onder 6. vermelde hofprocedure, zal de rechtbank voor de aanvang van de redelijke termijn uitgaan van de datum waarop het gerechtshof in die procedure uitspraak heeft gedaan, namelijk 3 februari 2012.

Vanaf de uitspraak van het gerechtshof ’s-Gravenhage van 3 februari 2012 tot de uitspraak van de rechtbank op 22 oktober 2013 is nog geen twee jaar verstreken. Derhalve is geen sprake van overschrijding van de redelijke termijn. Gelet hierop ziet de rechtbank geen aanleiding voor het toekennen van een immateriële schadevergoeding.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep tegen de aanslag over het jaar 2002 redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.179 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 235, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 472 en wegingsfactor 1).