Rechtbank Den Haag, 07-08-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:11043, 12/6267 12/6270

Eiser stelt zich op het standpunt dat verweerder niet bevoegd is de naheffingsaanslag op te leggen voordat de registratie heeft plaatsgevonden. De naheffingsaanslag moet daarom worden vernietigd en de verschuldigde belasting dient te worden vastgesteld op € 4.885. Ten aanzien van de kostenvergoeding voor bezwaar stelt eiser primair dat verweerder de werkelijke kosten van bezwaar dient te vergoeden en subsidiair dat de kostenvergoeding ten onrechte is gematigd. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, vernietiging van de naheffingsaanslag, rentevergoeding over de teveel betaalde belasting en veroordeling van verweerder in de werkelijke kosten van bezwaar en beroep.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep inzake de voldoening op aangifte. Gezien hetgeen is vermeld onder 6, concludeert verweerder tot gegrondverklaring van het beroep inzake de naheffingsaanslag, een teruggaaf van € 33 (12% van € 276) en vergoeding van heffingsrente over dat bedrag.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Wel is de aanslag op een te hoog bedrag vastgesteld en is, gezien de verklaring van verweerder aangehaald onder 6, ten onrechte bij de uitspraak op bezwaar feitelijk geen teruggaaf verleend. Het beroep dient daarom in zoverre gegrond te worden verklaard en de teruggaaf moet worden vastgesteld op € 33. Eiser heeft geen gronden aangevoerd op grond waarvan kan worden geconcludeerd dat een hogere teruggaaf moet worden verleend.

Eiser heeft voor wat betreft het bedrag dat op de aangifte is vermeld en betaald in bezwaar verzocht om een teruggaaf van € 749. Verweerder heeft bij de uitspraak op bezwaar een bedrag van € 980 teruggegeven zodat geheel aan het bezwaar is tegemoet gekomen. Gesteld noch gebleken is dat ter zake van de voldoening op aangifte een hogere teruggaaf had moeten worden verleend.

Voor een toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) is grond indien verweerder het verwijt treft dat hij een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in de daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (Hoge Raad 13 april 2007, nr. 41 235, ECLI:NL:HR:2007:BA2802).

Verweerder heeft in beide uitspraken op bezwaar een kostenvergoeding toegekend van € 54,50, dus in totaal een bedrag van € 109. Hij heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat de gemachtigde diverse identieke of nagenoeg identieke bezwaarschriften heeft ingediend die moeten worden aangemerkt als samenhangend in de zin van artikel 3 van het Besluit. Naar het oordeel van de rechtbank stelt verweerder zich terecht op het standpunt dat sprake is van samenhangende bezwaarschriften. De rechtbank wijst in dit verband op het arrest van de Hoge Raad van 8 april 2011, nr. 10/00652, ECLI:NL:HR:2011:BQ0415. Strikte toepassing van artikel 3 van het Besluit en de bij het Besluit behorende bijlage leidt echter, gezien de grote hoeveelheid samenhangende bezwaarschriften, tot een zodanig lage vergoeding per bezwaarschrift dat daarmee geen recht wordt gedaan aan doel en strekking van artikel 7:15 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Verweerder heeft daarom met de toekenning van een kostenvergoeding van in totaal € 109 deze vergoeding niet op een te laag bedrag vastgesteld. De rechtbank heeft daarbij mede in aanmerking genomen dat in het voorliggende geval slechts één bezwaarschrift is ingediend.

Gezien hetgeen hiervoor is overwogen, dient het beroep inzake de naheffingsaanslag gegrond te worden verklaard en het beroep inzake de voldoening op aangifte ongegrond te worden verklaard.

Nu het beroep inzake de naheffingsaanslag gegrond is verklaard, ziet de rechtbank aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten van het beroep. De rechtbank ziet geen aanleiding tot een veroordeling in de werkelijke kosten van het beroep. Zoals hiervoor is overwogen heeft verweerder met de uitspraak op bezwaar bedoeld een teruggaaf te verlenen en is die teruggaaf slechts per abuis achterwege gebleven. De rechtbank neemt daarbij mede in aanmerking dat in het beroepschrift hierover in het geheel geen gronden zijn opgenomen en de omissie eerst ter zitting door de rechtbank aan de orde is gesteld. Naar het oordeel van de rechtbank is in ieder geval voor wat betreft de op deze zitting behandelde zaken sprake van samenhang als bedoeld in artikel 3 van het Besluit. Een strikte toepassing van het Besluit en de daarbij behorende bijlage zou echter in een zodanig lage proceskostenvergoeding resulteren dat geen recht wordt gedaan aan doel en strekking van artikel 8:75 van de Awb. De rechtbank stelt de proceskostenvergoeding voor beroep daarom met toepassing van artikel 2, derde lid, van het Besluit vast op € 300.

Eiser heeft in zijn pleitnota aangevoerd dat het Europese recht meebrengt dat verweerder de schade moet vergoeden die ontstaat door met het Europese recht strijdige regelgeving. Andere schade dan de proceskosten heeft eiser daarbij niet vermeld. Aangezien de vergoeding van proceskosten uitputtend en exclusief is geregeld in artikel 8:75 van de Awb wordt aan het bepaalde in artikel 8:73 van de Awb niet toegekomen. De rechtbank wijst het verzoek om schadevergoeding dan ook af.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 10 juni 2011, nr. 09/05112, ECLI:NL:HR:2011:BO5080, beslist dat ook in belastingzaken een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn kan worden toegekend. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37 984, ECLI:NL:HR:2005:AO9006. Een periode van twee jaar voor de bezwaar- en beroepsfase wordt in dit verband als redelijk beschouwd. De in aanmerking te nemen termijn vangt in beginsel aan op het moment waarop de inspecteur het bezwaarschrift ontvangt.

In het onderhavige geval heeft verweerder het (pro forma) bezwaarschrift ontvangen op 7 februari 2011. Tussen 7 februari 2011 en heden, 7 augustus 2013, is een periode van twee en een half jaar verstreken zodat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn met 6 maanden welke geheel moet worden toegerekend aan de bezwaarfase. Naar het oordeel van de rechtbank dient een termijn van ongeveer drie en een halve maand aan eiser te worden toegerekend, zodat aanleiding is een schadevergoeding wegens de overschrijding van de redelijke termijn toe te kennen van € 500 (€ 500 per overschrijding van een half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, naar boven afgerond). De rechtbank heeft daartoe het volgende in overweging genomen.

De termijn die eiser heeft genomen voor de motivering van het bezwaar en het beroep dient voor rekening van eiser te blijven. Eiser heeft het bezwaar op 9 maart 2011, dus 1 maand en 2 dagen na indiening daarvan, gemotiveerd. Het pro forma beroepschrift is ingediend op 31 juli 2012 en op 25 augustus 2012, dus 25 dagen later, gemotiveerd. In totaal dient daarom in ieder geval een termijn van ruim twee maanden voor rekening van eiser te blijven. Voorts blijkt uit de stukken van het geding dat de gemachtigde met verweerder op 17 februari 2012 een vaststellingsovereenkomst heeft gesloten waarin onder meer het volgende vermeld: