Rechtbank Den Haag, 27-06-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:9523, AWB-12_7867

Eind september 2010 hebbende de Franse autoriteiten in het kader van een zogenoemde spontane uitwisseling van inlichtingen een cd-rom aan de belastingdienst ter beschikking gesteld. De belastingdienst heeft naar aanleiding van deze gegevens vervolgens onderzoek gedaan naar de identiteit van Nederlandse rekeninghouders bij een vestiging van HSBC Bank in Zwitserland, waarvan de gegevens waren vermeld op vorengenoemde cd-rom (de renseignementen).

De renseignementen vermelden onder meer een rekening met nummer [rekeningnummer] met openingsdatum 7 mei 1999, ten name van “[E]” en, onder vermelding “Attorney” de naam “[X]”. Het tegoed op de rekening werd gedeeltelijk in de vorm van effecten aangehouden. Het geschatte saldo van die rekening bedroeg in december 2005 en december 2006 respectievelijk $ 181.448 en $ 209.449. In de periode van november 2005 tot februari 2007 bedroeg het geschatte maximum saldo van die rekening $ 210.638. Verweerder heeft de moeder van eiseres als houdster van die rekening geïdentificeerd.

Verweerder heeft eiseres, onder verwijzing naar artikel 47 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de Awr) en de artikelen 25, zesde lid, en 27e van de Awr, bij brief van 19 januari 2011 verzocht om nadere gegevens en inlichtingen te verstrekken ter zake van haar in het buitenland aangehouden bankrekeningen. Bij brief van 7 februari 2011 heeft verweerder, onder verwijzing naar vorengenoemde vragenbrief van 19 januari 2011 en artikel 47 van de Awr, een herinneringsbrief aan eiseres gestuurd. Als bijlage bij die brief is een formulier “Verklaring In het buitenland aangehouden bankrekening(en)” gevoegd. In dat formulier wordt van eiseres gevraagd om – onder vermelding van onder andere rekeningnummers, namen van buitenlandse banken en jaren van opening van de rekeningen – aan te geven van welke in het buitenland aangehouden bankrekeningen zij na 31 december 1998 rekeninghouder is geweest.

Eiseres heeft voormeld formulier, met dagtekening 8 februari 2011, aan verweerder geretourneerd en daarin vermeld dat zij geen buitenlandse bankrekening(en) heeft.

Bij brief van 27 april 2011 geeft verweerder aan dat de opmerking van eiseres “is niet mijn geld” zonder nadere toelichting niet duidelijk is en verzoekt hij eiseres, onder verwijzing naar artikel 47 van de Awr, als (mede-)gerechtigde van voormelde HSBC-rekening informatie over die rekening te verstrekken. De gemachtigde heeft op 10 mei 2011 telefonisch aan verweerder meegedeeld dat eiseres geen buitenlandse bankrekening heeft (aangehouden). Bij brief van 11 mei 2011 heeft de gemachtigde verweerder om bescheiden verzocht waaruit blijkt dat eiseres of haar echtgenoot een buitenlandse bankrekening hebben aangehouden. Bij brief van 1 juli 2011 heeft verweerder gesteld dat de gemachtigde onjuiste informatie heeft verstrekt en heeft hij zijn verzoek aan eiseres om als (mede-)gerechtigde van voormelde HSBC-rekening informatie over die rekening te verstrekken herhaald. Vervolgens heeft verweerder de onderhavige informatiebeschikking gegeven, waarin verweerder eiseres heeft verzocht om als gerechtigde van voormelde HSBC-rekening nadere gegevens en inlichtingen van die rekening te verstrekken.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de informatiebeschikking. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Ingevolge artikel 47, eerste lid, van de Awr is een ieder verplicht desgevraagd aan de inspecteur de gegevens en inlichtingen te verschaffen en bescheiden over te leggen die voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kunnen zijn en de boeken, bescheiden en andere gegevensdragers waarvan de raadpleging van belang kan zijn voor de vaststelling van de feiten welke invloed kunnen uitoefenen op de belastingheffing te zijnen aanzien, voor dit doel beschikbaar te stellen. Indien met betrekking tot een – voor zover hier van belang – op te leggen aanslag niet of niet volledig wordt voldaan aan de verplichtingen ingevolge artikel 47 van de Awr, kan de inspecteur dit op grond van artikel 52a, eerste lid, van de Awr vaststellen bij voor bezwaar vatbare beschikking (de informatiebeschikking).

De rechtbank stelt voorop dat in het onderhavige geval voor de beoordeling van de vraag of de gegeven informatiebeschikking rechtmatig is, van belang is of eiseres, met hetgeen zij aan informatie heeft verstrekt, heeft voldaan aan de op haar rustende informatieverplichting van, in dit geval, artikel 47 van de Awr. Verweerder neemt het standpunt in dat dit niet het geval is. Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt mee dat op verweerder de last rust om dit aannemelijk te maken.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat eiseres niet aan de op haar rustende informatieverplichting heeft voldaan. Daartoe overweegt de rechtbank allereerst dat eiseres, zoals hiervoor onder 4. tot en met 6. is overwogen, de vragenbrieven van verweerder van 19 januari 2011 en 25 februari 2011 heeft beantwoord en aldus informatie heeft verstrekt. Met betrekking tot de juistheid en volledigheid van de door eiseres verstrekte informatie, overweegt de rechtbank als volgt. Hetgeen verweerder heeft aangevoerd - dat eiseres gemachtigde (“Attorney”) is van de rekening - vormt onvoldoende grond voor de conclusie dat eiseres als (mede)gerechtigde tot die rekening dient te worden aangemerkt. Niettemin heeft verweerder eiseres steeds als (mede) gerechtigde tot die rekening aangeschreven en haar in die hoedanigheid vragen gesteld. Gelet hierop leveren de door eiseres in het formulier met dagtekening 8 februari 2011 en de in haar brief van 22 april 2011 gegeven antwoorden dan ook onvoldoende grond op voor de conclusie dat eiseres onjuiste dan wel onvolledige informatie aan verweerder heeft verstrekt. Van schending van de informatieverplichting is dus geen sprake, zodat de informatiebeschikking ten onrechte ten aanzien van eiseres is gegeven.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dient het beroep gegrond te worden verklaard.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 707 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 235, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 472 en wegingsfactor 1).