Rechtbank Den Haag, 04-07-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:9681, AWB-12_7620

1.

Eiseres is een fiscale eenheid in de zin van artikel 7, vierde lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (Wet OB). Eén van de deelnemers in de fiscale eenheid is [I BV]. Directeur en enig aandeelhouder van [I BV] is [C] (hierna: de dga).

2.

In het tijdvak van naheffing heeft eiseres op haar aangiften omzetbelasting in aftrek gebracht terzake van leveringen van auto’s door [J] en door [K BV]. Voor [J] betreft dit in totaal een bedrag van € 62.620, voor [K BV] gaat het om een bedrag van € 97.028.

3.

[J] is de handelsnaam van [L]. Eiseres heeft voor de transacties met [J] gehandeld met [M] met wie zij in contact is gebracht door de directeur van een BV waarin eiseres een deelneming heeft. [M] werd aan eiseres voorgesteld als een medewerker van het bedrijf [J]. Eiseres heeft een maal met een andere contactpersoon gehandeld, te weten [N]. Alle facturen van [J] zijn door eiseres contant betaald. [M] en [N] zijn geen eigenaar, directeur, personeelslid of vertegenwoordiger van [J].

4.

De auto’s waarop de facturen van [J] betrekking hebben (de [J]-auto’s) zijn afkomstig van [O] in het Duitse [ plaats ]. De dga ging de auto’s zelf in Duitsland bekijken. Wanneer een auto voldeed aan de wensen, werd de koop gesloten en bracht de dga de auto zelf naar Nederland.

5.

6.

7.

Voor de transacties met [K BV] (de [K BV]-auto’s) heeft eiseres gehandeld met [V]. [V] exploiteerde/exploiteert een onderneming genaamd [W] respectievelijk [Y BV].

8.

In 2010 is de Belastingdienst/FIOD-ECD begonnen aan een strafrechtelijk onderzoek tegen onder meer de dga en [I BV] In dat kader is de dga op 26 september 2011 als verdachte verhoord. Tot de gedingstukken behoort een kopie van het proces-verbaal met Codenummer [nummer 1]. In dit proces-verbaal is onder meer het volgende vermeld:

9.

Het strafrechtelijk onderzoek heeft er uiteindelijk toe geleid dat verweerder de omzetbelasting, die ter zake van de [J]-auto’s aan eiseres in rekening is gebracht niet als aftrekbare voorbelasting heeft geaccepteerd omdat deze auto’s door eiseres zelf in Duitsland zijn aangeschaft. De omzetbelasting die ter zake van de [K BV]-auto’s aan eiseres in rekening is gebracht, heeft verweerder niet als aftrekbare voorbelasting geaccepteerd omdat [K BV] volgens verweerder niet de leverancier is van deze auto’s. Verder stelt verweerder dat sprake is van fraude. Verweerder heeft daarom de onderhavige naheffingsaanslag opgelegd.

11.

Eiseres stelt zich op het standpunt dat zij recht heeft op aftrek. Zij heeft daarvoor aangevoerd dat zij niets wist van een (carrousel)fraude en zij behoefde daarvan redelijkerwijs ook niets te weten. De prijzen waarvoor [I BV] de auto’s kocht waren marktconform. Eiseres wist niets van voorgaande transacties en evenmin iets van een prijsval.

12.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de naheffingsaanslag en de rentebeschikking.

13.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat eiseres geen recht heeft op aftrek van voorbelasting. Hij heeft daarvoor aangevoerd dat sprake was van een omvangrijke fraude die heeft geleid tot een strafrechtelijk onderzoek waaruit blijkt dat eiseres vermoedelijk wist dat de desbetreffende auto’s afkomstig waren uit een fraudeketen.

14.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

15.

Op grond van artikel 5, eerste lid, aanhef en letter a, van de Wet OB is de plaats waar een levering wordt verricht ingeval het goed in verband met de levering wordt vervoerd, de plaats waar het vervoer aanvangt. In andere gevallen is de plaats van levering op grond van artikel 5, eerste lid, aanhef en letter b, van de Wet OB, de plaats waar het goed zich bevindt op het tijdstip van de levering.

16.

Vaststaat dat de dga de auto’s op het bedrijfsadres van [O] bezichtigde en dat hij, als hij besloot tot aankoop, ze van daar meenam naar Nederland. De macht om over de auto te beschikken werd derhalve in Duitsland aan eiseres overgedragen. Eiseres heeft aangevoerd dat de koopovereenkomsten tussen haar en [J] in Nederland tot stand kwamen en dat daarom het transport van de auto’s vanuit Duitsland moet worden toegerekend aan de transacties tussen [O] en [J]. Dat de dga van eiseres de auto’s zelf naar Nederland bracht moet worden geacht plaats te vinden in opdracht van [O] dan wel [J]. De rechtbank stelt voorop dat de plaats waar een koopovereenkomst tot stand komt, niet relevant is voor de vraag waar de levering volgens de Wet OB van het verkochte goed plaatsvindt. Eiseres heeft haar stelling dat het naar Nederland brengen van de auto’s voor rekening kwam van [O] of [J] niet met bewijzen onderbouwd en de rechtbank acht niet aannemelijk gemaakt dat [O] of [J] bij dat vervoer op enigerlei wijze betrokken zijn geweest. De rechtbank houdt het er daarom voor dat eiseres in Duitsland op het bedrijfsadres van [O] de beschikking kreeg over de auto’s en dat de leveringen, op grond van artikel 5, eerste lid, letter b, van de Wet OB, aldaar, dus in Duitsland, werden verricht. Zo het naar Nederland brengen van de auto’s al moet worden aangemerkt als vervoer of verzending in verband met die leveringen, moet, op grond van artikel 5, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet OB, eveneens worden geoordeeld dat de leveringen in Duitsland hebben plaatsgevonden.

17.

Hetgeen is overwogen in 16 leidt tot het oordeel dat ter zake van de [J]-auto’s aan eiseres ten onrechte Nederlandse omzetbelasting in rekening is gebracht. Ten onrechte in rekening gebrachte omzetbelasting komt bij de afnemer niet voor aftrek als voorbelasting in aanmerking. Nu eiseres die belasting toch in aftrek heeft gebracht, is de rechtbank van oordeel dat verweerder die terecht heeft nageheven. Reeds om die reden dient het beroep in zoverre ongegrond te worden verklaard. Hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd over de vragen of de facturen aan de wettelijke eisen voldoen en of eiseres wist dan wel behoorde te weten dat de [J]-auto’s afkomstig waren uit een carrouselfraudeketen, behoeft daarmee geen beoordeling.

18.

19.

Verweerder heeft onder verwijzing naar de onder 8 geciteerde verklaring van de dga zich op het standpunt gesteld dat in het voorliggende geval geen sprake is van leveringen door [K BV] maar door [V]. Niet in geschil is dat eiseres voor wat betreft de [K BV]-auto’s uitsluitend contact heeft gehad met [V]. De [K BV]-auto’s werden door [I BV] bezichtigd op het bedrijfsadres van [V] te [plaats AA] en de feitelijke leveringen werden aldaar verricht. Uit vorenvermelde verklaring van de dga volgt dat eiseres aanvankelijk zaken deed met [V] in zijn hoedanigheid van eigenaar/directeur van [W] en dat op enig moment [V] facturen ging uitreiken op naam van [K BV]. De reden hiervoor zou zijn dat [V] zelf geen handelsvoorraad had en de zaken niet zelf administratief kon verwerken. Dat eiseres met [W] handelde, blijkt mede uit de in de verklaring van de dga genoemde notitie [nummer 2] die in afschrift tot de gedingstukken behoort. Daarop staat een stempelafdruk van [W]. Onder die omstandigheden heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank voldaan aan de op hem rustende bewijslast als bedoeld in het hiervoor aangehaalde arrest in die zin dat ernstig moet worden getwijfeld aan de juistheid van de verklaring van eiseres dat zij de [K BV]-auto’s heeft gekocht van [K BV]. Het ligt dan op de weg van eiseres om nader bewijs aan te dragen waaruit blijkt dat sprake is van leveringen door [K BV]. Haar enkele stelling dat [V] de auto’s als tussenpersoon hield voor [K BV], is daartoe onvoldoende. Zij heeft geen bescheiden overgelegd waar dit uit blijkt of op grond waarvan zij mocht menen dat [V] daadwerkelijk namens [K BV] handelde.

20.

Eiseres heeft gewezen op een door haar overgelegde verklaring van [BB], de gemachtigde van [K BV] in een door [K BV] gevoerde procedure bij het gerechtshof Den Haag, waaruit volgens haar blijkt dat tussen [V] en [K BV] een bemiddelingsovereenkomst bestond. De rechtbank hecht aan die, niet met nadere stukken onderbouwde, verklaring niet de waarde die eiseres daaraan wenst toe te kennen, omdat uit die verklaring en de stukken van het geding volgt dat [K BV] bij die verklaring ook een eigen belang heeft. Ter zitting heeft eiseres nader bewijs aangeboden door middel van het horen van [V] en de directeur van [K BV]. De rechtbank gaat aan dit aanbod voorbij nu eiseres deze getuigen mee had kunnen nemen naar de zitting, zoals ook is vermeld in de uitnodiging voor de zitting, maar dat niet heeft gedaan. Het vorenstaande brengt de rechtbank tot het oordeel dat geen sprake is van leveringen door [K BV] maar door [V] en dat de desbetreffende facturen, waarvan er enkele in kopie tot de gedingstukken behoren, ten onrechte melding maken van [K BV] als leverancier van de auto’s. Dit leidt de rechtbank tot het oordeel dat de facturen niet voldoen aan de eisen van artikel 35a van de Wet, hetgeen tot gevolg heeft dat de omzetbelasting die op deze facturen aan eiseres in rekening is gebracht daarom niet als voorbelasting in aftrek kan worden gebracht. Het niet vermelden van de juiste presterende ondernemer kan niet worden aangemerkt als een te verwaarlozen formeel gebrek. Verweerder heeft de afgetrokken belasting daarom terecht nageheven. Ook in zoverre is het beroep ongegrond.

21.

Eiseres heeft geen afzonderlijke gronden aangevoerd tegen de heffingsrente-beschikking. Ook overigens is niet gebleken dat verweerder de heffingsrente in strijd met het bepaalde in artikel 30f van de Algemene wet inzake rijksbelastingen ten onrechte of op een te hoog bedrag heeft berekend. Ook in zoverre is het beroep ongegrond.

22.

Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

23.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.