Rechtbank Den Haag, 04-04-2013, BZ9660, SGR 12/11265

RECHTBANK DEN HAAG

Team belastingrecht

zaaknummer: SGR 12/11265

proces-verbaal van de mondelinge uitspraak van de enkelvoudige kamer van 4 april 2013 in de zaak tussen

en

de ontvanger van de Belastingdienst [te P], verweerder.

Zitting

Ter zitting heeft tevens de mondelinge behandeling plaatsgevonden van de beroepen van eiseres met de zaaknummers SGR 12/11267 en SGR 12/11268. Al hetgeen in die zaken is aangevoerd en overgelegd wordt tevens geacht te zijn aangevoerd en overgelegd in deze zaak.

Beslissing

Overwegingen

1. Eiseres en [B BV] behoren tot een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting waarvan eiseres de moedermaatschappij is. Met dagtekening 22 mei 2012 heeft verweerder eiseres een brief gestuurd die, voor zover hier van belang, als volgt luidt:

“[Eiseres]

Geachte heer/mevrouw,

U heeft een teruggavebeschikking VPB 2010, [nummer 1] ad € 171.215,= ontvangen. Hieronder treft u een overzicht aan van de wijze waarop ik deze teruggave heb afgeboekt.

Overzicht afboeking teruggave

Aanslag t.n.v. [B BV]

Als u het niet eens bent met de bij deze beschikking vastgestelde invorderingsrente, moet u binnen zes weken na dagtekening van deze beschikking een bezwaarschrift bij mij indienen.”

2. Eiseres heeft tegen de beschikking invorderingsrente, die is vervat in de in 1 geciteerde brief, bezwaar gemaakt. Bij de bestreden uitspraak op bezwaar heeft verweerder de beschikking gehandhaafd.

3. In geschil is de rechtmatigheid dan wel de juistheid van de beschikking, waarbij meer specifiek in geschil is of de beschikking aan de juiste (rechts)persoon is gegeven, oftewel of de invorderingsrente aan de juiste (rechts)persoon in rekening is gebracht. Eiseres stelt dat de beschikking invorderingsrente aan haar is afgegeven terwijl deze had moeten worden afgegeven aan [B BV]. De beschikking dient daarom te worden vernietigd. Ter zitting heeft eiseres nog aangevoerd dat de verrekening niet had mogen plaatsvinden omdat voor de aanslag kansspelbelasting uitstel van betaling is verleend.

4. Verweerder stelt dat de in 1 geciteerde brief twee functies heeft, namelijk het vaststellen van een beschikking invorderingsrente en de kennisgeving van de verrekeningen. Volgens verweerder is de beschikking rechtmatig en juist omdat deze is afgegeven aan de belastingschuldige [B BV]. De beschikking is echter ten onrechte geadresseerd aan eiseres. Verder heeft verweerder aangevoerd dat door het in rekening brengen van de invorderingsrente en het daarmee mede verrekenen van de teruggaaf, de belastingschuld van [B BV] hoger is gebleven. Ook daaruit volgt dat de invorderingsrente aan [B BV] in rekening is gebracht. De onjuiste adressering van de beschikking maakt deze niet vernietigbaar.

5. Het beroepschrift is op 8 december 2012 bij de rechtbank ontvangen. Op 12 februari 2013 heeft verweerder een kopie van de in 1 geciteerde brief naar [B BV] gestuurd met een begeleidende brief die, voor zover hier van belang, als volgt luidt:

“Teruggaven Vennootschapsbelasting 2010 ten name van [eiseres] zijn verrekend met uw aanslagen Kansspelbelasting. Hierbij is invorderingsrente in rekening gebracht. Mij is gebleken dat het bedrag van de in rekening gebrachte invorderingsrente niet op de juiste wijze aan u bekend is gemaakt. Bijgaand treft u alsnog de beschikkingen aan.

Omdat deze beschikkingen nu pas aan u bekend gemaakt worden vangt de termijn waarbinnen u desgewenst bezwaar kunt indienen aan met de dagtekening van deze brief. Als u het niet eens bent met de bij deze beschikkingen vastgestelde invorderingsrente, moet u binnen zes weken na dagtekening van deze brief een bezwaarschrift bij mij indienen.”

6. Indien een belastingaanslag niet binnen de daarvoor geldende termijn is betaald, wordt, op grond van artikel 28, eerste lid, van de Invorderingswet, aan de belastingschuldige invorderingsrente in rekening gebracht. Op grond van artikel 30, eerste lid, van de Invorderingswet wordt het bedrag van de invorderingsrente bij voor bezwaar vatbare beschikking vastgesteld.

8. Hetgeen in 7 is overwogen heeft tot gevolg dat eiseres ingevolge artikel 26a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen in samenhang met artikel 30 van de Invorderingswet. niet de belanghebbende is die tegen de beschikking bezwaar kan maken. Eiseres stelt dat verweerder met de in 5 geciteerde brief van 12 februari 2013 een nieuwe beschikking heeft gegeven waarmee dezelfde invorderingsrente opnieuw in rekening wordt gebracht, doch nu aan [B BV], terwijl de eerdere beschikking in stand is gebleven. Eiseres stelt dat daardoor sprake is van het dubbel in rekening brengen van de invorderingsrente en dat daaruit volgt dat zij belanghebbende is bij de “eerste” beschikking. Niet uitgesloten kan worden dat zij zal worden aangesproken op de betaling van de invorderingsrente. Dit betoog faalt. Met de in 5 geciteerde brief heeft verweerder geen nieuwe beschikking gegeven maar de onderhavige beschikking alsnog bekend gemaakt aan [B BV]. Van het opnieuw in rekening brengen van dezelfde invorderingsrente is dus geen sprake. Uit de inhoud van die brief blijkt dat deze geen ander doel heeft dan het alsnog bekend maken van de beschikking aan [B BV] zodat deze alsnog de gelegenheid heeft om daartegen bezwaar te maken.

9. Op grond van hetgeen is overwogen in 7 en 8 had verweerder het bezwaar niet ontvankelijk moeten verklaren omdat het niet is ingediend door de belanghebbende tot wie de beschikking zich richt. Bij de uitspraak op bezwaar heeft verweerder het bezwaar echter ongegrond verklaard. Het beroep is daarom gegrond verklaard en het bezwaar niet ontvankelijk verklaard.

10. De beslissing van verweerder tot verrekening van de teruggaaf vennootschapbelasting met de aanslag kansspelbelasting kan ingevolge artikel 8:5 van de Algemene wet bestuursrecht en de bij die wet behorende bijlage niet aan de bestuursrechter worden voorgelegd, zodat de rechtbank niet toekomt aan de behandeling van de daaromtrent aangevoerde grond van eiseres.

11.1 De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van dit beroep en de hiermee samenhangende beroepen met de zaaknummers SGR 12/11267 en SGR 12/11268 redelijkerwijs heeft moeten maken. Op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht zijn deze kosten voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 944 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 472, een wegingsfactor 1 voor het gewicht van de zaak en een wegingsfactor 1 voor minder dan vier samenhangende zaken). De rechtbank ziet geen aanleiding om, zoals verweerder bepleit, uit te gaan van een lagere wegingsfactor.

11.2. Eiseres heeft verzocht verweerder te veroordelen tot vergoeding van de integrale proceskosten. Zij heeft echter geen feiten gesteld op grond waarvan kan worden geoordeeld dat verweerder zijn beslissing op bezwaar heeft genomen terwijl hem duidelijk was dat deze beslissing in een daartegen ingestelde procedure geen stand zou houden (vergelijk Hoge Raad 13 april 2007, nr. 41 235, LJN BA2802). Het enkele feite dat partijen in verband met de verschuldigdheid van kansspelbelasting, verrekeningen en andere invorderingskwesties in een veelheid van procedures zijn verwikkeld, is daartoe onvoldoende nu de beroepen slechts gegrond zijn verklaard omdat de bezwaren ten onrechte niet niet-ontvankelijk zijn verklaard. De rechtbank ziet daarom evenmin aanleiding voor een schadevergoeding.

Deze uitspraak is gedaan door mr. G.J. Ebbeling, rechter, in aanwezigheid van H. van Lingen, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 4 april 2013.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op: