Rechtbank Den Haag, 31-07-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:10221, AWB-14_351

De werkwijze van eiseres is in onderhavige periode als volgt. Aan afnemers die bij de aanmelding op de website van eiseres een Nederlands correspondentie- en factuuradres opgeven, brengt eiseres omzetbelasting in rekening. Aan afnemers die een buitenlands factuur- en correspondentieadres opgeven, wordt geen omzetbelasting in rekening gebracht. Indien een afnemer een buitenlands factuuradres en een Nederlands correspondentieadres opgeeft, wordt hij op de site naar een aparte pagina geleid, waarop hem een vraag over de vestiging in het buitenland wordt gesteld. Indien de afnemer daarop bevestigt in het buitenland gevestigd te zijn, wordt ook aan die afnemer zonder omzetbelasting gefactureerd. Eiseres verzendt haar facturen langs elektronische weg.

Nadat tussen eiseres en verweerder een briefwisseling heeft plaatsgevonden, is aan eiseres op 25 november 2011 de naheffingsaanslag opgelegd, die bij de uitspraak op bezwaar is verminderd met de belasting over het tweede en derde kwartaal van 2010 tot een belastingbedrag van € 20.486. De boete is daarbij verminderd tot € 2.048 en de heffingsrente tot nihil. De naheffingsaanslag heeft uitsluitend betrekking op de afnemers die hebben verklaard dat zij in het buitenland zijn gevestigd (de afnemers).

Verweerder heeft de standpunten van eiseres gemotiveerd betwist. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

De rechtbank stelt voorop dat de bedrijfsactiviteiten van eiseres, zoals hiervoor omschreven onder 1., mede gezien de ter zitting door eiseres gegeven toelichting op deze activiteiten, geen andere conclusie toelaten dan dat sprake is van reclamediensten. Met hetgeen eiseres heeft aangevoerd, heeft zij niet aannemelijk gemaakt dat sprake zou kunnen zijn van bemiddeling bij de verhuur of verkoop van onroerende zaken.

Ingevolge artikel 6, eerste lid, van de Wet - voor zover hier van belang - is de plaats van een dienst, verricht voor een als zodanig handelende ondernemer, de plaats waar die ondernemer de zetel van zijn bedrijfsuitoefening heeft gevestigd. Hieruit volgt dat wanneer de afnemer van een reclamedienst een in het buitenland gevestigde ondernemer is, de plaats van dienst in dat buitenland ligt en hier te lande geen heffing van omzetbelasting plaatsvindt.

Ingevolge artikel 37e van de Wet - voor zover hier van belang - wordt de ondernemer die in Nederland woont of is gevestigd geacht zijn leveringen en diensten in Nederland te verrichten, voor zover hij niet aan de hand van boeken, bescheiden of andere gegevensdragers het tegendeel aantoont. De last voor het bewijs dat de afnemers buiten Nederland gevestigde ondernemers zijn, ligt daarom bij eiseres.

Eiseres voert daartoe aan dat bij de verhuur van onroerende zaken in beginsel sprake is van ondernemerschap in de zin van artikel 7, vierde, lid, van de Wet. Dat sprake is van de duurzame exploitatie van de (vakantie)woningen volgt uit de omstandigheid dat de afnemers op de website van eiseres adverteren en bereid zijn daarvoor jaarlijks een bedrag van € 94 te betalen. Daarmee is eiseres niet erin geslaagd het van haar te verlangen bewijs te leveren dat de afnemers ondernemer zijn. De rechtbank neemt in aanmerking dat de afnemers wanneer zij zich bij eiseres aanmelden, de mogelijkheid hebben op de website van eiseres een btw-nummer te vermelden en zij dat in de gevallen waarop onderhavige naheffingsaanslag ziet, niet hebben gedaan. De omstandigheid dat de afnemers die in Frankrijk zijn gevestigd, naar eiseres heeft gesteld, geen btw-nummer kunnen krijgen, leidt niet tot een ander oordeel, omdat zulks niet afdoet aan de op eiseres rustende bewijslast. Hoewel het hebben van een btw-nummer ondubbelzinnig duidt op ondernemerschap, volgt uit de wettekst noch uit de Uitvoeringsverordening (EU) nr. 282/2011 van de Raad van 15 maart 2011 houdende vaststelling van maatregelen ter uitvoering van Richtlijn 2006/112/EG betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde dat het bewijs van ondernemerschap uitsluitend kan worden geleverd met het verstrekken van het btw-nummer.

De rechtbank stelt vast dat, zo al sprake zou zijn van ondernemerschap van de afnemers, eiseres evenmin heeft aangetoond dat de afnemers in het buitenland zijn gevestigd. De enkele verklaring door de afnemers dat zulks het geval is dan wel het verstrekken van een buitenlands correspondentie- en factuuradres, is daartoe onvoldoende. De omstandigheid dat eiseres op haar facturen het buitenlandse correspondentieadres van haar afnemer vermeldt, kan niet als aanvullend bewijs dienen, nu die facturen langs elektronische weg aan de afnemers worden verzonden.

Daarom is de rechtbank van oordeel dat eiseres er niet in is geslaagd aannemelijk te maken dat de afnemers in het buitenland gevestigde ondernemers zijn, zodat verweerder de naheffingsaanslag op goede gronden heeft opgelegd.

In het onder 2. vermelde boekenonderzoek zijn afspraken vastgelegd die de VOF en verweerder hebben gemaakt over welk bewijs verweerder voldoende vindt om het in rekening brengen van Nederlandse omzetbelasting achterwege te laten. Die afspraken zijn naar het oordeel van de rechtbank met de onder 5. genoemde brief van 9 juni 2010 opgezegd.

De rechtbank overweegt dat verweerder in beginsel bevoegd is de in 2006 gemaakte afspraak te wijzigen of op te zeggen. Dat de reden voor het opzeggen van de afspraak die in de brief van 9 juni 2010 wordt genoemd volgens eiseres niet juist zou zijn, omdat de gewijzigde regelgeving over de plaats van dienst per 1 januari 2010 geen gevolgen had voor de positie van eiseres - voor reclamediensten gold immers ook voor 2010 dat de plaats van dienst werd bepaalde door de vestigingsplaats van de afnemer - maakt dit niet anders. Aan het eenzijdig opzeggen van een afspraak is ingevolge vaste jurisprudentie wel de voorwaarde verbonden dat de partij die met zodanige opzegging wordt geconfronteerd een redelijke overgangstermijn moet worden geboden. Aan die voorwaarde acht de rechtbank in dit geval voldaan nu eiseres met de opzegging op 9 juni 2010 en de (de facto) naheffing vanaf 1 januari 2011, derhalve gedurende de periode van ruim een half jaar, de mogelijkheid heeft gehad om haar werkwijze aan de nieuwe situatie aan te passen. Eiseres heeft weliswaar gesteld dat een half jaar daartoe ontoereikend zou zijn, maar bij gebreke aan onderbouwing van die stelling is niet aannemelijk geworden dat in casu van een redelijke overgangstermijn geen sprake is.

Eiseres kan dus over de periode vanaf 1 januari 2011 aan het vertrouwensbeginsel geen aanspraak tot vernietiging of vermindering van de naheffingsaanslag ontlenen.

Op grond van artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen in samenhang met het bepaalde in paragraaf 24 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst is aan eiseres een verzuimboete van 10% van de verschuldigde belasting opgelegd omdat op aangiften te weinig belasting is betaald.

Het opleggen van een verzuimboete blijft achterwege indien sprake is van hetzij afwezigheid van alle schuld (avas) hetzij van een pleitbaar standpunt. Gesteld noch gebleken is dat in dit geval sprake is van avas. Eiseres stelt dat sprake is van een pleitbaar standpunt omdat zij erop mocht vertrouwen dat zij haar handelwijze, als overeengekomen bij de afspraken op 3 juni 2006, verder kon continueren. Dit standpunt kan evenwel, gezien hetgeen hiervoor met betrekking tot het vertrouwensbeginsel is overwogen, niet worden gevolgd. De verzuimboete is terecht aan eiseres is opgelegd en de rechtbank acht deze boete ook overigens passend en geboden.

Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.