Rechtbank Den Haag, 07-08-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:10249, 12_6353 ev

Eiseres heeft op diverse data tussen 10 december 2010 en 23 februari 2012 op aangiften Bpm voldaan ter zake van de registratie in het Nederlandse kentekenregister van 51 personenauto’s afkomstig uit het buitenland.

In onderhavige zaken heeft eiseres de door haar verschuldigde belasting berekend aan de hand van koerslijsten en daarbij de zogenoemde 12% regeling toegepast.

Verweerder heeft in onderhavige zaken de bezwaren gegrond verklaard op grond van het arrest van de Hoge Raad van 2 maart 2012, nr. 11/00785, ECLI:NL:HR:2012:BV7393 en teruggaven verleend. Per gegrond bezwaar heeft verweerder een kostenvergoeding toegekend van € 54,50 en rente vergoed voor zover daartoe op grond van hoofdstuk VA van de Awr aanleiding was.

Tussen partijen is in onderhavige zaken uitsluitend in geschil de door verweerder toegekende kostenvergoeding voor bezwaar en de over de teruggaven berekende heffingsrente. Verder is verweerder volgens eiseres een schadevergoeding verschuldigd.

Eiseres stelt dat verweerder rente moet vergoeden met ingang van de dag dat de teveel betaalde belasting is voldaan, tot de dag waarop deze is terugbetaald. Ten aanzien van de kostenvergoeding voor bezwaar stelt eiseres primair dat verweerder de werkelijke kosten van bezwaar dient te vergoeden, welke kosten zij op tenminste € 1.125 exclusief BTW stelt. Subsidiair stelt eiseres dat de kostenvergoeding ten onrechte is gematigd. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, vergoeding van een adequate rente over de teveel betaalde belasting, veroordeling van verweerder in de werkelijke kosten van bezwaar en beroep en toekenning van een schadevergoeding.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat geen aanleiding bestaat voor een hogere kostenvergoeding dan reeds is toegekend. Verder stelt hij zich op het standpunt dat de rentevergoeding is berekend overeenkomstig de desbetreffende wettelijke bepalingen en dat er geen reden is daarvan af te wijken. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

Verweerder heeft conform artikel 30f, van de Awr (tekst 2012) rente vergoed over de teruggaven. Ingevolge artikel 11 van de Wet algemene bepalingen dient de rechtbank recht te spreken volgens de wet en mag zij de innerlijke waarde of billijkheid van wettelijke bepalingen niet beoordelen. Dit brengt mee dat het de rechtbank niet is toegestaan wettelijke regelingen als zodanig te toetsen, behoudens voor zover de wettelijke regeling in strijd zou zijn met eenieder verbindende verdragsbepalingen.

Niet is in geschil dat de teruggaven zijn verleend omdat het ten tijde van de aangiften geldende artikel 10, tweede lid, van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 in strijd was met artikel 110 VWEU. Dat betekent dat in de voorliggende gevallen sprake is van de terugbetaling van in strijd met het Unierecht geïnde belastingbedragen. Uit het arrest van het HvJ EU van 18 april 2013, C-565/11, ECLI:NL:XX:2013:BZ8927 volgt dat de lidstaten in beginsel verplicht zijn rente te vergoeden wanneer in strijd met het Unierecht geïnde belasting wordt terugbetaald. De periode waarover die rente moet worden vergoed hangt af van de duur van de periode waarin de betrokkene niet heeft kunnen beschikken over het in strijd met het Unierecht betaalde bedrag. Dit betekent dat in de voorliggende gevallen de regeling van artikel 30f, derde lid, letter d, ten tweede, van de Awr strijdig is met het Unierecht en in zoverre buiten toepassing dient te blijven. Gesteld noch gebleken is dat ook artikel 30f, vijfde lid, van de Awr in strijd is met enige verdragsbepaling zodat verweerder alsnog met toepassing van artikel 30f, vijfde lid, van de Awr rente dient te vergoeden vanaf de datum waarop de ten onrechte betaalde bedragen zijn betaald tot de dag waarop de respectieve teruggaaf heeft plaatsgevonden. De rente die reeds door verweerder of de ontvanger ter zake van de teruggaven is vergoed, kan hierop in mindering worden gebracht.

Voor een toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) is grond indien verweerder het verwijt treft dat hij een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in de daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (Hoge Raad 13 april 2007, nr. 41 235, ECLI:NL:HR:2007:BA2802). Ten aanzien van de voldoening op aangifte geldt dat deze plaatsvindt op initiatief van de belanghebbende en dat daarbij geen sprake is van een besluit door verweerder. Dat bij het doen van de aangifte is uitgegaan van een wettelijke bepaling die later in strijd bleek te zijn met het EU-Verdrag, maakt niet dat de aangifte moet worden geacht een besluit van verweerder te zijn. Derhalve kan niet worden gesteld dat verweerder een besluit heeft genomen waarvan duidelijk is dat dit geen stand zal houden. De stelling van eiseres dat verweerder de werkelijke kosten van het bezwaar dient te vergoeden, treft daarom geen doel.

Verweerder heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat de bezwaren waarop onderhavige uitspraak op bezwaar ziet, samenhangend zijn. Ze zijn namens dezelfde eiseres, door dezelfde gemachtigde ingediend en zien inhoudelijk op dezelfde geschilpunten. De motivering van de verschillende bezwaarschriften is vrijwel identiek. Verweerder heeft daarom met de toekenning van een kostenvergoeding per bezwaar van € 54,50 deze vergoeding niet op een te laag bedrag vastgesteld.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 10 is overwogen zijn de beroepen gegrond verklaard.

De rechtbank veroordeelt verweerder in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van de beroepen redelijkerwijs heeft moeten maken. Eiseres heeft verzocht om vergoeding van de werkelijke proceskosten. Daartoe ziet de rechtbank geen aanleiding omdat niet kan worden gesteld dat verweerder zijn beslissing over de rentevergoeding tegen beter weten in heeft genomen. Het arrest van het HvJ EU van 18 april 2013 is immers eerst gewezen nadat de uitspraak op bezwaar is gedaan, zodat verweerder daarmee bij de uitspraak op bezwaar geen rekening heeft kunnen houden. De rechtbank merkt onderhavige zaken - gezien de omstandigheid dat sprake is van één eiseres, één uitspraak op bezwaar, één beroepschrift, één zitting alsmede van zeer nauw met elkaar samenhangende geschilpunten - aan als samenhangend in de zin van artikel 3 van het Besluit en stelt de kosten op de voet van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.461 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487 en een wegingsfactor 1,5 wegens samenhang).

Eiseres heeft aangevoerd dat het Europese recht meebrengt dat verweerder de schade moet vergoeden die ontstaat door met het Europese recht strijdige regelgeving. Eiseres heeft de door haar gestelde schade niet gespecificeerd maar noemt slechts de proceskosten en renteschade. Met hetgeen hiervoor over de rentevergoeding is overwogen, is geen sprake meer van renteschade. Voor wat betreft de proceskosten overweegt de rechtbank dat de vergoeding daarvan uitputtend en exclusief is geregeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht en daarom geen aanleiding is hiervoor een (aanvullende) schadevergoeding toe te kennen. De rechtbank wijst het verzoek om schadevergoeding af.